De blog – Over twee jaar schrijven

Hip hip hoera voor mijn blog die deze week zijn tweede verjaardag vierde! Wat in 2018 begon als een project waarvan ik niet wist hoe het zou uitdraaien, is nu uitgegroeid tot een volwaardige vrijetijdsbesteding. Al twee jaar deel ik op deze plek wat van mijn leven. Al twee jaar lang schrijf ik heel regelmatig over uiteenlopende onderwerpen. Al twee jaar lang beleef ik daar veel plezier aan. Ik leer er nog steeds veel uit. Tijd om de balans op te maken. Wat leerde ik en waar ben ik trots op?

• Mijn familie is altijd goed voor een straf verhaal. Ze doen dat niet om mij te plezieren en mijn blog van inhoud te voorzien, maar ze nemen de complimenten graag in ontvangst. Het kost mij relatief weinig moeite om die verhalen neer te pennen. Inspirerende mensen: die ouders, broer en zusjes van mij.
• Ook zonder sociale media vinden lezers van diverse pluimage hun weg naar deze plek, al is het wellicht minder talrijk dan als ik mijn digitale nest zou aanprijzen via die kanalen. Daar voel ik echter weinig voor. Grootse principes schuilen daar niet achter. Mijn motto is: wie me zoekt, zal me uiteindelijk wel vinden.
• Inspiratie zit echt overal. Op momenten dat ik denk dat ik ben uitgeschreven, stoot ik altijd (meestal al lopend) op iets waarvan ik denk: vreemd, dat ik hier niet eerder over verteld heb. Ideeën schieten wel eens als paddenstoelen uit de grond.
• Het is steeds makkelijker om trouw te blijven aan mezelf. Ik schrijf hier over wat mij bezighoudt en intrigeert. Ik durf daarin steeds meer mijn eigen weg te gaan. Goede leescijfers zijn mooi meegenomen, maar mogen niet primeren. Wat ik hier schrijf ben ik zelf. Vreemde hersenkronkels inbegrepen.
• Ik kan in alle eerlijkheid over mijn persoonlijke pieken en dalen vertellen zonder mijn diepste zielenroerselen online te gooien. Uiteraard gooi ik hier niet alles te grabbel.
• Schrijven werkt louterend en helpt me mijn gedachten op orde te krijgen. Als er structuur is op papier, dan ook een klein beetje in mijn hoofd. Het voelt goed om op gezette tijden te schrijven en op die manier toch een soortement dagboek bij te houden om zo nu en dan in terug te lezen.
• Hoewel ik nooit journalistieke ambities heb gehad, voelt het alsof ik verslaggever ben van mijn eigen leven. Soms lees ik elders een artikel en denk ik: damn, dat had ik graag zelf geschreven. Mijn respect voor professionele schrijvers is er nog groter op geworden.
• Als ik het kan, dan kan echt iedereen een website maken en beheren. Slechts zelden ontglipt mij een zachte vloek als mijn digitale skills me in de steek lijken te laten. Of de technologie. Onthoud: het is altijd de schuld van de technologie.
• Mijn blog beleeft de grootste piek de week na de Hel van Kasterlee. Zowel deelnemers als toeschouwers hebben dan blijkbaar behoefte aan levensechte verhalen over die gebeurtenis. Zelfs onbekenden blijken fan van mij als sporter te zijn. Hoe cool is dat?
• Onder andere na afloop van de Hel kreeg ik heel wat hartverwarmende persoonlijke berichten via mijn blog. Weet dat ik die stuk voor stuk koester. Op momenten dat het tegenzit, lees ik ze en verschijnt er spontaan een glimlach op mijn gezicht.

Bedankt, lieve lezers! Zonder jullie zou dit plekje nooit zo warm aanvoelen. Daar drink ik een koffie op. Cheers!