De race – De Hel van Kasterlee december 2021

19 december 2021 – wat een dag!
Ik deed het weer, finishen in de Hel van Kasterlee. Seppe slaagde daarin voor de tiende keer en haalde zijn negende overwinning binnen. Wat een broer! Mijn derde editie wil ik onthouden als de meest strijdlustige, ook de meest emotioneel overdonderende. Deelnemen of betrokken zijn bij de Hel van Kasterlee voelt alsof je voor één dag een magische plek betreedt waar je losgekoppeld wordt van het leven van alledag. Voor één dag mag ik een rolletje spelen in een indrukwekkend schouwspel met mijn broer in de hoofdrol. De Hel dat is elk jaar weer een spektakelstuk met vuurwerk (letterlijk en figuurlijk), met een rijk gevuld palet aan emoties. Contentement, ongeloof, frustratie, dankbaarheid, onoverwinnelijkheid, familiale gezelligheid, onversneden euforie, teleurstelling en loopgeluk: het passeerde bij mij allemaal de revue. Na een strijd van 9 uur en 53 minuten liep ik uiteindelijk naar een vierde plek, die voelde zowel aan als een overwinning als een nederlaag. Moest mijn dag in deze bijzondere editie van de Hel een roman zijn, dan was het een thriller.

Wat voorafging
Het najaar van 2021 noemde ik al eerder mijn sportieve renaissance. Nadat de crisis alle sportevenementen van de agenda schrapte en ik mezelf wist te vermaken met allerhande sportieve doelen, was daar toch een heel grote zucht van opluchting toen Roos en ik er weer samen op uit konden trekken om te gaan lopen. De 20 km van Brussel was het bewijs dat we allebei in topvorm verkeerden. En dat was nog maar het begin van de loopvreugde! In september en oktober liep ik al mijn looprecords van de tabellen met de marathon in Rotterdam als een absoluut hoogtepunt. En plots was het dus november, was het grijs en nat, was er weer volop corona-ellende en denderde ik af op mijn volgende doel: de Hel van Kasterlee. Onder het juk van heel veel schoolwerk en veranderende maatregelen kreeg ik er een halftijdse job bij (want dat is een voorbereiding op de Hel). In december zag ik het een paar keer somber in, die Hel zou ons ook dit jaar weer door de neus worden geboord. Toen dat uiteindelijk niet zo bleek te zijn, was daar ook het besef dat ik dit jaar – meer dan ooit – blij moest zijn om fit aan de start te staan.

Vlak voor de start
Een dag in de Hel begint ’s nachts. Traditiegetrouw boekte ik een zusterlijk logement in de Kempen bij Marike en werd ik om 4u15 gewekt uit een vreemde droom om een andere droom te gaan waarmaken. Samen met Roos, mijn officiële coach, werkte ik nog een koolhydraatrijk ontbijtje binnen. We vulden nog wat drinkbussen, showden onze outfits en laadden nog wat bakken in de auto (spullen, spullen, al die spullen!). Via de meest desolate weg ooit (als er een hel bestaat, dan ziet de weg ernaartoe er zo uit) kwamen we iets na zessen aan in een relatief rustig Kasterlee. De poort naar de Hel was nog gesloten. Ik installeerde m’n spullen in de kleedkamer, ging een keer of vijf naar de wc, bracht m’n fiets naar de wisselzone en wachtte af tot het eindelijk zou beginnen. In vergelijking met de voorbije jaren was ik iets minder nerveus en gestresseerd. Zou dat echt door de ervaring komen? Na een laatste peptalk van Roos en papa was het dan tijd om naar het startvak te gaan.

De race
Er staan uiteindelijk zo’n 350 atleten aan de start die om 8u stipt weg knallen. Het eerste loopnummer is een rondje van 15 kilometer. Lang genoeg om in een goed tempo te vallen, kort genoeg om er meteen al de pees op te leggen. Onderweg hoorde ik meermaals dat ik als vierde vrouw liep. Voor mij was het allemaal prima. Ik zou me niet laten opjagen door de wedstrijd. Deze Joke had ervaring en wist dat de dag nog heel lang zou zijn. Na 1 uur en 4 minuten kwam ik al bij de sporthal en sprintte ik met extra gezwinde pas naar de kleedkamer om mij te transformeren tot mountainbiker. Juan stond me breed glimlachend op te wachten in de wisselzone: voor hem was het al de zesde Hel van Kasterlee en – flash forward – hij zou meer dan ooit een rol van betekenis spelen. Daar ging ik dan, voor een eerste mountainbikeronde van 23 kilometer. Een opvallend droge ronde in vergelijking met de voorbije jaren. Ik zou echter rustig blijven, niet te hard van stapel lopen, zeker geen onnodige risico’s nemen om me in de competitiestrijd te mengen. Ik zou mijn eigen ding doen. Het parcours lag er zo goed bij dat ik het op sommige plaatsen amper herkende: ik reed heuveltjes op alsof het niks was, er waren geen “mottige” afdalingen. Kortom, dit zou best nog ‘ns leuk kunnen worden.

Na welgeteld 11 kilometer was het gedaan met het fietsplezier. Ik voelde plots geen demping meer onder m’n zitvlak, mijn achterband stond volledig plat. Materiaalpech dat is één van mijn grootste nachtmerries. Het is één van die factoren die je niet in de hand hebt en – eerlijk is eerlijk –  er schuilt geen groots technicus in mij. Nu was deze Joke voor een keer best goed voorbereid op fietspech. Zoals altijd reed ik tubeless (yeah), maar had ik ook een fietspompje bij, een reserve binnenband én een set bandenlichters. Jawadde. Een eerste poging om lucht in die band te krijgen en de magie van tubeless te aanschouwen, leverde een teleurstelling op: er gebeurde just niks. Tot daar drie redders in nood passeerden, vriendelijke mannen op de fiets die vaststelden dat een nieuwe binnenband noodzakelijk was. Dat werd voor mij gefikst en na een uitgebreide bedankingsrede kon ik mijn fietsronde verder zetten. Ik voelde me zowel opgelucht als opgejaagd. Ja, ik fietste weer, maar hoe was het in godsnaam mogelijk om na een half uur op de fiets lek te rijden? 2 kilometer verder passeerde ik een eerste keer bij mijn supporters en met een lichte ondertoon van frustratie riep ik dat ik al was platgereden en of ze de voetpomp uit de auto konden gaan halen zodat ik bij mijn volgende passage desgewenst nog wat meer druk op de band kon zetten. Mijn binnenband hield het echter niet zo lang vol. Nog 2 kilometer verder reed ik langs de kleine Nete (ik zou ook pas later horen dat “het water” daar zo heet) en stond mijn achterband weer volledig plat. Dit kon toch echt niet waar zijn?

Een koppel wandelaars snelde me meteen te hulp. Mijn band werd nog maar eens opgepompt, wederom zonder succes. De vrouw ging hulp vragen bij een coach aan de overkant terwijl ik met hun gsm Coach Roos kon bellen. Samen met papa zou zij zich naar de plek des onheils begeven mét onze grote pomp en hopelijk een heel arsenaal aan technisch gerief. Seppe zei me nadien als ge met tubeless helemaal plat rijdt dan is het echt dikke miserie. En Seppe heeft meestal gelijk. Ook Coach Stijn Van Roy (broer van Simon) ondernam nog een poging om wat druk in mijn band te krijgen, maar concludeerde vrij snel dat ook mijn binnenband lek moest zijn. En ja, daar stond ik dan: 15 kilometer gefietst, nog geen spat modder op mezelf of mijn mountainbike, slechts lichtjes bezweet van het lopen en het besef dat het hier aan de houten brug zou kunnen eindigen. De tijd bleef doortikken, Roos kwam aan, leefde intens mee en belde nog een paar keer nerveus naar papa. Zou mijn race er hier en nu echt opzitten?

Mijn blik met reddende engelen bleek echter nog niet leeg te zijn… als de nood het hoogst is, dan zijn Pat en de Haventrappers nabij! Vijf mannen in blauwe tenue op de mountainbike: hadden zij misschien nog een reserveband bij? Ja natuurlijk! Alleen, ik reed met “ne 26” (nie-mand rijdt daar nog mee!), zij hadden allemaal “nen 28”. Op de fiets does size matter. Juans buitenband werd aan een grondige inspectie onderworpen. De oorzaak van de lekke binnenband kwam aan het licht: er zat een klein pinnetje muurvast in de buitenband. Gelukkig waren de Haventrappers op alles voorzien, met aangepast gereedschap slaagden ze erin om het pinnetje uit de band te duwen. Al was er dus nog steeds dat verschil in bandgrootte. Ze konden wel proberen om een te grote band in mijn wiel te proppen, maar dat gaven ze weinig kans op slagen. Ziedaar het mirakel: met z’n tweeën lukten het om de binnenband onder stevige druk op z’n plaats te krijgen. 45 minuten had ik stilgestaan met bandenpech, als bij wonder kon ik mijn race verderzetten.

Soms moet je eerst in een nachtmerrie te belanden om te beseffen wat je dromen waard zijn. Na mijn onverwachte doorstart overviel mij een gelukzalig gevoel van dankbaarheid! Al die mensen die het mogelijk hadden gemaakt dat ik weer aan het fietsen was, die intens hadden meegeleefd en me dit gunden! Een snelle rekensom leerde mij dat het, ondanks mijn lange pitstop, nog steeds mogelijk was om de tijdslimiet van het fietsgedeelte te halen. De competitie kon me gestolen worden. Vandaag zou met opgeheven hoofd de eindmeet halen mijn missie worden. Hier had ik voor getraind. Ik zou de longen uit mijn lijf mountainbiken om ook deze Hel tot een goed einde te brengen. Met 1 uur en 45 minuten zou mijn eerste fietsronde voor één keer de traagste zijn. Het kon alleen maar beter gaan. Fingers crossed dat mijn banden het zouden houden. Met het mes tussen de tanden fietste ik mij een weg door de Kastelse bossen.

Wie mij in het echt kent, weet dat ik doorgaans een rustige vrouw ben (zij het met een enthousiaste kant onder de juiste omstandigheden). Ik hou de teugels graag strak in handen, ik ben doordacht en ingetogen. Heel soms komt er ook iets in mij naar boven dat ik moeilijk onder woorden kan brengen. Noem het een beest, noem het mijn duivels die ik ontbind. Noem het koppigheid of karakter. Waar ik de eerste 15 kilometer met een ei in mijn broek had rondgereden (zo voorzichtig en behoedzaam), zo mountainbikete ik nu alsof mijn leven ervan afhing. Ik voelde dat mijn training had geloond, dat ik dus echt wel met vaart en lef een bocht of afdaling kan pakken, dat ik tegen 30 km/u door een bos kan vlammen met een te grote binnenband. Als er een prijs voor de strijdlust zou zijn, dan zou ik die vandaag binnenhalen. Niet door op z’n Thomas De Gendts kilometers lang in de aanval te rijden, wel door als een malle mina aan een inhaalrace te beginnen. Ik reed namelijk in quasi laatste positie. Zelfs als die binnen- of buitenband het niet zou houden, dan zou ik al strijdend uit de race stappen.

De aanmoedigingen van mijn supporters gaven me nog meer vleugels. Ik kreeg een krop in de keel toen mijn bestie An met haar gezin bij wijze van verrassing langs het parcours stond. Jeetje, nog mensen die het zo goed met mij voor hadden. Na een snelle tweede fietsronde maakte ik een heel korte stop bij Coach Roos die me nog wat sportvoeding in de mond duwde en aanmoedigingen om het hoofd smeet. Het was 12u, ik had nog ruim 3 uur om 2 fietsrondes af te leggen. Tijd zat! om het met de gevleugelde woorden van mijn peter Mark te zeggen. Ook mijn derde fietsronde vloog voorbij. Mijn banden leken het te houden, al voelde ik vooral op het asfalt wel wat extra bounce onder m’n derrière door het bobbeleffect van die te grote band. In ronde 4 besefte ik dat ik niet over bovennatuurlijke krachten beschikte. Ik maakte hier en daar eens een foutje, moest al eens een voet zetten, vloekte toch wat meer op de modder. Mijn rug begon pijnlijker aan te voelen, ook mijn nek liet zich af en toe eens opmerken. Het einde was in zicht: de volgende ronde zou ik dit allemaal voor het laatst doen.

Mijn laatste ronde op de fiets legde ik niet alleen af, maar in het gezelschap van Kristof, een grote fan van Seppe (wie niet?), die ervan droomde om voor de eerste keer te finishen in de Hel (wat hem uiteindelijk ook is gelukt). Wat afleiding in de vorm van een babbeltje was meer dan welkom na 90 kilometer op de fiets. Ik popelde van ongeduld om te kunnen lopen. Wellicht ben ik de enige die reikhalzend uitkijkt naar een slotrun van 30 kilometer. Op 300 meter van de wisselzone bleek er echter nog een restje pech voor mij in het vat te zijn. Ik schakelde wat bruusk (dat gebeurt wel vaker) waarop mijn ketting volledig blokkeerde. Daar stond ik dus weer te voet. Mijn ketting leek in een knoop te liggen die ik niet kon loskrijgen. Er zat dus niks anders op dan met de fiets aan de hand richting de wissel te lopen. Ach ja, dit kon er nog wel bij na 115 kilometer mountainbike-vertier.

Na een snelle wissel in de kleedkamer gaf Coach Roos me de zoveelste peptalk: focus op je eigen tempo, er is echt nog wel wat mogelijk in de competitie. Daar gingen we dan, ik liep, Roos zat op de fiets, zoals dat wel vaker gebeurde dit jaar. Ook papa vervoegde ons snel. Ik kreeg nog een aanmoediging van Natalie Franken (de winnares van 2019) en weg waren wij. Mijn benen voelde veelbelovend aan: soepel, krachtig en ook het hoofd zat goed. Ik citeer Roos: we gaan hier vooruit aan een rotvaart! Ook hier had ik voor getraind, dit was wat ik écht kon. Het gaf me nog meer zelfvertrouwen dat ik veel lopers kon inhalen. Dat bedoel ik zeker niet oneerbiedig, want de meesten liepen al hun tweede ronde. Na 1 uur en 7 minuten had ik mijn tweede 15 kilometer er al op zitten. Ik probeerde te genieten van de aanmoedigingen langs de sporthal en bereidde me mentaal voor op de echte finale. Een laatste sportieve exploot, nog eens 15 kilometer lopen dus terwijl het donker begon te worden. Uiteraard begon de adrenaline bij mij ook stilaan uit te werken. Gelukkig waren mijn hartslag en tempo nog steeds heel acceptabel. Ik moest niet te veel meer nadenken. Soms is het kinderlijk eenvoudig en moet je gewoon blijven lopen met het besef dat dit eindig is en dat het een moment is waar je nog vaak op zal terugblikken. Tijdens mijn laatste loopronde haalde ik uiteindelijk nog drie vrouwen in. Na 2 uur en 21 minuten liep ik over de rode loper de lege sporthal in waar ik warm werd onthaald door speaker Hans en organisator Ben. Ik strandde op een luttele 5 minuten van het podium. Al kan ik beter zeggen dat ik me naar een vierde plaats knokte. Het zat erop. Het was mooi geweest.

De conclusie
Hans noemde mij de pechvogel van de dag. Enerzijds kan ik niet anders dan hem volmondig gelijk geven. Anderzijds ben ik net zo goed een grote geluksvogel. Hoe zuur zou het geweest zijn om na 15 kilometer op de fiets de race te moeten staken? Ongeluk gaat vaak gepaard met veel geluk: dat de juiste mensen op de juiste plaats staan, dat je materiaal uiteindelijk toch meewerkt en het uithoudt. Vlak na de finish primeerde dat gevoel van trots. Ondanks de omstandigheden had dit marathonlopertje het toch weer geflikt, finishen in de zwaarste winterduatlon ter wereld. In 2014 was ik voor het eerst toeschouwer in de Hel. Had je mij toen gezegd dat ik drie keer zou deelnemen én de eindmeet halen, ik had eens hartelijk gelachen. En nu denk ik dat de kans reëel is dat er toch nog een vierde deelname komt, dat de trilogie een sequel krijgt. Omdat ik ook heel veel plezier uit de race heb gehaald. Omdat ik de Haventrappers niet wil missen langs de kleine Nete. Ik ben nog niet klaar om de Hel los te laten.

Ook op basis van de cijfers kan ik niet anders dan concluderen dat ik mijn beste Hel ooit aflegde. Juist omdat ik helemaal niks te verliezen had, reed ik de mountainbikerace van mijn leven. Voor de derde keer op rij liep ik de snelste 30 km van de vrouwen. In de eindrangschikking liet ik nog een man of 90 achter mij. Een podiumplaats zou een officiële bekroning geweest zijn voor mijn remonte. Uiteraard hebben de drie vrouwen die voor mij zijn geëindigd net zo goed gevochten voor hun plekje. Ook zij verdienen het meer dan ooit om daar staan. Niemand heeft mij bestolen. Tot twee dagen na mijn finish zat ik (boven mijn stapel te verbeteren examens) best hard te balen en te janken om alles wat er gebeurd is die dag. Ik was emotioneel ontwricht. Ik had tijd nodig om alle indrukken te verwerken. Er vloeiden heel wat tranen van ellende en ontlading. Ook tranen van geluk en ontroering, om het prachtige verhaal van de Haventrappers dat ik voor eeuwig zal koesteren en al die toevallige passanten die een hoofdrol speelden in het verhaal van mijn Hel. Sport is emotie, ik zeg het zelf maar al te vaak en ik heb het nog maar eens aan den lijve mogen ondervinden. En net dat maakt het zo mooi.

Enkele weetjes

• Ik tankte mij een hele dag bij op vervallen sportvoeding. De oorzaak: anderhalf jaar zonder sportcompetitie en ik die het zonde vind om iets weg te gooien.
• Tijdens de depannage van mijn bandenellende vielen meermaals de magische woorden “bommeke” en “compresseur”. Nu ben ik dus heel benieuwd geworden hoe zo’n bommeke in actie eruit ziet. Het moet iets heel speciaals zijn.
• Er stonden 10 vrouwen aan de start van deze Hel en voor het eerst haalden die ook allemaal de finish. Een applaus voor Karen, Lotte, Ellen, Sofie, Debby, Marlies, Elly, Joke (niet ik) en Véronique. Voor sfeer en gezelligheid in de kleedkamer geef ik een 10/10.
• Wordt het trouwens niet eens tijd dat het prijzengeld bij de vrouwen gelijk staat aan dat van de mannen?
• Ik blijf me verbazen over de veelheid aan spullen die je nodig hebt als duatleet. De gedachte dat je er dan ook nog een derde sport, met spullen, bij zou nemen, vind ik hallucinant. Lang leve het minimalisme van de loper!
• Papa fietste uiteindelijk ruim 60 kilometer: 30 kilometer heel snel met Seppe, 30 kilometer behoorlijk snel met mij. Top-vadertje!
• Mama moest het spektakelstuk van thuis uit volgen. Er was gelukkig een livestream, maar die liet het al eens afweten. Zware tijden voor een moederhart. Needless to say dat we haar hebben gemist!
• Ik krijg al eens complimenten voor mijn stijlvolle wieleroutfits (waarvoor dank). Wie ook graag fashionable op de fiets zit, kan ik het Italiaanse merk 8848 Altitude aanbevelen en het Oostenrijkse Löffler. Niet gesponsord (helaas).
• Wie dan weer vond dat mijn haar zo goed gestyled vanonder mijn helm of pet uit piekte: ik ging daags voordien naar de kapper. Een beetje raar, maar het kwam nu eenmaal zo uit.
• Ik ben heel blij dat mijn hypothese klopte dat er altijd wel een behulpzame medemens langs de kant zou staan om mij te helpen met fietspech. Sterker nog: ik had twee handen nodig om ze te tellen.
• Onze playlist voor het laatste loopnummer had de titel Hell Yeah. En of het een succes was! Eén van de hoogtepunten vond ik Les lacs du Connemara met papa die zijn smoezelige zakdoek bovenhaalde. Everywhere van Fleetwood Mac was dan weer het emo-momentje met Roos.
• Een grote dankjewel aan Bert Aerts, Willy Boeykens, Wim Goossens en Roos Odeyn voor het fotografisch bewijs van mijn helletocht!
• De volgende editie van de Hel wordt sowieso een bijzondere: het is de 20e Hel ooit en Seppe kan zijn 10e overwinning pakken.