Joke

Joke Odeyn. 38 jaar.
Loper. Lezer. Leerkracht.
Dierenmens. Denker. Doener.

Er was eens een lezer. Een meisje dat heel graag boeken las, graag organiseerde en veel uitleg gaf aan haar broer en zusjes. Een meisje dat wel eens ging lopen en soms ook mountainbiken met haar broer of paardrijden met haar zus. Toen dat meisje groter werd, ging ze studeren om nog meer boeken te kunnen lezen. Ze las zoveel boeken dat ze vergat dat lopen best leuk was. Het meisje werd leerkracht. Zo kon ze jongens en meisjes verhalen vertellen en uitleg geven over lezen. Toen kreeg het meisje een droom, samen met haar zus: ze zou wel eens heel ver willen lopen. Zo gebeurde het dat ze in mei 2014 voor de eerste keer in haar leven 20 kilometer liep en een jaar later 42,195 kilometer. En toen ging ze dat ook uitleggen aan andere jongens en meisjes zodat die dat ook leuk konden vinden. En juist daarom leefde ze toen nog lang en gelukkig.

Waarom loop ik?

Mijn standaardantwoord op deze vraag is: omdat ik dan een betere versie van mezelf word. Een Joke 2.0.

Ik kan beter nadenken over alles: tijdens en na het lopen. Mijn hoofd wordt leeggemaakt, maar ook weer gevuld met goede ideeën en wilde plannen. Ik kan oplossingen vinden voor heel concrete problemen. Ik kan dromen over kleine en grote dingen.

Ik zie schoonheid rondom mij: een ree of mestkever in het bos, een koe die mij aanstaart, de stad die ontwaakt, een andere loper die vriendelijk knikt, mijn zus die een verhaal vertelt. Lopen geeft me de kans om te genieten van de natuur, het stadse leven en het buitenzijn.

Ik heb meer energie, maar vind ook meer rust in het dagelijks leven. Een inspanning voor de ontspanning. Een manier om prikkels te verwerken. Lopen is saai en toch ook heel spannend. Lopen is structuur en regelmaat, maar toch ook nooit echt hetzelfde.

Ik kom op plaatsen waar ik anders niet naartoe zou gaan. Lopen is vrijheid. Een stratenloop om de hoek of een marathon in het buitenland leren me andere lopers kennen. Ik beleef memorabele momenten met mijn familie die altijd betrokken is.

Ik loop omdat ik daar een gelukkigere mens van word.

Waarom schrijf ik?

Goede ideeën ontstaan vaak in het bos. Zo ook dit idee.

Nadat ik in 2,5 jaar tijd 8 marathons liep, raakte ik geblesseerd en kon ik 7 weken niet lopen. Het was een dikke streep door de marathon waar ik zo hard voor getraind had, maar het ergste was dat mijn toekomst als loper plots op losse schroeven stond. Er zijn legio spreekwoorden die zeggen dat uit iets slechts ook altijd iets goeds voortkomt. Ik realiseerde me dat ik nog meer moest genieten van elke kilometer die ik liep, dat sneller en beter ook maar relatief is. Ik voelde terug wat de essentie van lopen voor mij is. Twee voor de hand liggende lessen.

Er was meer. Toevallig leerde ik in die periode twee lopers kennen die de marathon in Rotterdam zouden lopen: de marathon die ook op mijn planning stond. We stuurden heel wat mails. Het deed me deugd om anderen tips te kunnen geven over de marathon en ik las met plezier over hun loopervaringen. Ik stond geblesseerd aan de zijlijn, maar voelde me toch nuttig als loper. Het enthousiasme van beide lopers stak ook mij weer helemaal aan. Zo is dus heel geleidelijk het idee ontstaan om mijn kleine loopavonturen met meer mensen te delen.

Door mijn blessure kon ik mijn loopcarrière ook meer naar waarde schatten. Ik besefte wat lopen voor mij betekent. Dat het niet gewoon een hobby is, maar een deel van wie ik ben. Door dat op te schrijven, zou ik zelf ook niet meer vergeten waar het echt om gaat. Bovendien zou het een mooie bundeling kunnen worden van alle mooie herinneringen die tot nu toe enkel in mijn hoofd zijn opgeslagen.

In 2017 kreeg ik ook plots het wilde plan om een boek te schrijven samen met mijn broer. Het zou een boek worden over gewone mensen die lopen, niet over olympische atleten of miljoenen verdienende toppers. Een boek waarin de individuele strijd en sport centraal staan, de persoonlijke overwinning en nederlaag, kleine en grootse dromen die we allemaal hebben. Mijn broer is nog niet op de hoogte van dat plan (inmiddels dus wel). Als ik die droom ooit wil realiseren, dan is een blog onderhouden misschien wel een logisch opstapje.

Uiteraard gaf ik mezelf ook de nodige tegenwind. Ik heb niets met sociale media. Zou een blog mijn loopplezier juist niet bederven? Ik heb ook niet het idee dat mijn ervaringen per se interessant zijn voor anderen. Waarom zou ik mezelf centraal stellen? Mijn bloggende broer is een professionele atleet en die doet mee aan echte wedstrijden in het buitenland. Die heeft iets te vertellen. Ik loop op recreatief niveau en ik doe dat voor mezelf. Wat heeft iemand anders daar aan?

Wat uiteindelijk de doorslag gaf om er wel voor te gaan, was de passie voor het geschreven woord. Ik creëer graag en schrijven valt daar ook onder. Als leerkracht Nederlands probeer ik mijn leerlingen niet alleen wegwijs te maken in onze taal en het (culturele) leven, maar ik benadruk ook steeds dat schrijven en spreken gemakkelijk en zelfs leuk kunnen zijn als een onderwerp je prikkelt. Bovendien zijn het bijzonder waardevolle instrumenten om anderen te inspireren. Nu is het eens aan mij om de daad bij het woord te voegen. Als ik met deze blog mensen warm kan maken voor een actief leven als loper, als durver of doener, dan is mijn missie geslaagd.