2025 was een muzikaal topjaar! Het bracht een werkelijk overdadige en gevarieerde notenoogst. Nu valt er wat mij betreft muzikaal altijd heel wat te rapen in een jaar. Ik heb geen spannende releases nodig om van mijn nootjes te kunnen genieten, noch moet ik in het najaar een voorraad aanleggen om de winter door te komen. Wel volgt mijn muziek doorgaans de seizoenen. Zo is er geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om in de zomer naar Leonard Cohen te luisteren, maar kan ik me geen donkere dagen voorstellen zonder zijn stem. Een week, laat staan seizoen, zonder Froukje is dan weer ondenkbaar. Zij is er altijd, voor elke gemoedstoestand. 2025 was het jaar van de live muziek. Een jaar van de mannen uit mijn jeugd en vrouwen boven. Hou jullie dus maar vast voor wat een serieuze notendop zal worden, om het met de woorden van Hans te zeggen.
De losse heupen van Bryan en Robbie
Bryan, Robbie en ik we go way back! De eerste cd die ik kreeg was een best of van Bryan Adams en niet veel later ging ik sparen om cd’s van Robbie Williams te kunnen kopen. Het toeval (bestaat niet) wilde dat mijn beide helden naar TW Classics kwamen. Live songs horen die een kwart eeuw geleden je tienerverdriet konden verzachten, dat doet wat met een mens. Plots kom je weer dichter bij je puberversie die je een arm om de schouder kan leggen, wetende dat het wel goed komt. De muziek van Bryan Adams kent iedereen. Hij heeft nog steeds een stem als een klok en een broek die aan de strakke kant is. Topklasse zonder meer. Robbie Williams was de onbetwiste hoofdact. Wat een energie! Robbie Williams slaagt erin om enkele tienduizenden mensen iets van zichzelf te geven. We stonden niet bepaald dicht bij het podium, maar toch voelde het alsof hij ons persoonlijk aansprak. Zowel in zijn verhalen over (eindelijk) volwassen worden, als met zijn dance moves en beklijvende hits. En ja, show en drama: ik hou daar van, toch als het zo professioneel en overtuigend gebracht wordt. TW Classics was ons op het lijf geschreven: een avondje festivalgevoel voor de mens die op z’n comfort gesteld is.
De gevoelige snaar van ZAZ
Als ik over muzikaal talent zou beschikken, dan zou ik ZAZ willen zijn. Tussen de Franse Isabelle Geffroy en mij is het al lang dik aan. Ik begon naar haar te luisteren door haar album Paris (2015) waarop ze in haar eigen stijl Franse chansons covert die de Franse stad eren. Een fan was geboren, ook de plaat Isa (2021) draaide ik grijs. ZAZ is een getormenteerde ziel die tonnen joie de vivre uitstraalt. Teder versus beresterk: het blijft een onweerstaanbare combinatie. Op 19 september kwam haar nieuwe album Sains et saufs uit. Ik was er meteen aan verslingerd. In oktober gingen we naar ZAZ’ concert in het Koninklijk Circus in België. Ongelooflijk hoe iemand zich zo elegant kan bewegen tussen het intieme poëtische en het grootse entertainende. Dankzij een selfie-camera zagen we een diva zonder capsones, eentje die veilig en wel (sains et saufs) is geland. De hele show was één muzikaal hoogtepunt, maar dé uitschieters waren toch het rauwe Eblouie par la nuit gevolgd door het heerlijk dramatische Un enfant pour toujours.
Het ontging ook Spotify niet dat ik in de ban was van ZAZ. Haar nummer Sains et saufs beluisterde ik het vaakst, ook het gelijknamige album was mijn nummer 1. Wereldwijd sta ik zelfs op de 1963e plaats van ZAZ-luisteraars. Verdienstelijk, al zeg ik het zelf.
De verslaving van Pommelien
Ik ga me nog niet officieel als Pommelien Thijs fan outen, maar ik ben het wel. Begin oktober kwam haar album Gedoe uit (wachten op gedoe, een verwijzing naar Wachten op Godot) en daar kon je in de media niet omheen. Mijn nieuwsgierigheid was met andere woorden geprikkeld. Ik gaf haar een kans tijdens een fietsrit naar Zoutleeuw: ik was kansloos, instant verkocht. Het was mijn gevoel voor dramatiek waarop ik weer keihard gepakt werd. Elke song is muzikaal anders, maar bouwt op naar een spetterende uitbarsting. Ik wilde me niet als een weerloos slachtoffer in de val laten lokken, maar het gebeurde toch. Ik vind elk lied gewoon steengoed. Wat ook voor Pommelien pleit: ze is een topzangeres, entertainer en creatieve duizendpoot die weet waar ze mee bezig is, iemand die je wil toejuichen. Maar ik als veertiger behoor toch helemaal niet tot haar doelpubliek? Mijn nichtje Ineke merkte fijntjes op dat haar publiek juist bestaat uit heel veel mensen die denken dat ze niet tot haar doelgroep behoren.
Mijn favoriete nummers van de plaat zijn Ik moet gaan en Cassandra. Pommelien Thijs liet zich namelijk inspireren door de Griekse mythologie. Wie was Cassandra? Wel, het verhaal is beter en aangrijpender dan wat er in het lied over haar gezongen wordt. Cassandra was een vrouw die ten prooi viel aan toxische mannelijkheid en daarvoor nog eens gestraft werd door niet geloofd te worden. Pijnlijker wordt het niet. Misschien ging Pommelien de mosterd wel bij ABBA halen, want die bezongen deze iconische Cassandra eveneens: Sorry Cassandra, I didn’t believe, you really had the power. Hoe dan ook stond Gedoe van Pommelien Thijs op nummer 3 van mijn best beluisterde albums.
De bravoure van Barbara Pravi
Dat het songfestival wel degelijk over muziek gaat (althans een paar jaar geleden), dat bewees Barbara Pravi met Voilà. Wat een vrouw! Ik overwoog ernstig om Voilà op mijn arm te laten tatoeëren. Barbara Pravi is een Française met Servisch-Iraanse roots. In haar album La pieva (2024) vertelt ze over haar artistieke familie en breekt ze een lans voor het moderne feminisme. Ze zingt net zo goed over vogels die tussen de bergen vliegen als over jezelf op een piedestal durven zetten. In november gingen we naar haar optreden in Brussel. Je show beginnen met een a capella versie van je wereldhit: je moet daar ballen voor hebben. Barbara Pravi heeft alles in overvloed. Ze heeft een stem als een huis en ze kan dansen alsof haar leven ervan afhangt. Van de eerste tot de laatste seconde wist ze ons te begeesteren. Elk nummer tilde ze naar een hoger niveau. Er was het aangrijpende Marianne, een ongeziene performance met Exister en het denderende slot van Bravo. Kortom, een gebeurtenis die nog lang niet uitgezinderd is. Ik overweeg nu om Bravo! op mijn arm te vereeuwigen.
De wals van het najaar
Dankzij de muziekkennis van Hans ontdekte ik dat ik hou van liedjes met een driekwartsmaat. Het dramatische Cassandra bijvoorbeeld en Un enfant pour toujours (mijn 3e best beluisterde nummer). Take This Waltz van Leonard Cohen hoort ook thuis in dit rijtje, net zoals Leonard hoort bij de donkere dagen van het najaar. Als enige mannelijke artiest in mijn top 5 bevindt hij zich in uiterst ravissant gezelschap: ZAZ staat helemaal bovenaan, gevolgd door Froukje en Barbara Pravi. Leonard gaat nog net Pommelien voor die als een raket naar boven is geschoten. Froukje is dan weer goed voor 3 plaatsen in mijn top 5 van best beluisterde nummers met Heb ik dat gezegd, Ik wil dansen en Zeeën van liefde.
Froukje verdient een standbeeld. En toch blijk ik volgens Spotify een oude ziel te zijn met een luisterleeftijd van 62 jaar. Daar zitten Eros Ramazzotti, Paolo Conte en Leonard Cohen ongetwijfeld voor iets tussen. Hou ik eigenlijk van kerstmuziek? Jazeker. Denk aan Happy New Year van ABBA, The Pogues met hun Fairy Tale of New York en Thank God It’s Christmas van Queen. Laat de bellen maar rinkelen! Alleen ben ik er nog steeds niet over uit of dit nu echt the most wonderful time of the year is.
Joke loopt 