Loperspraat – Lessen in loopetiquette

Hoewel ik eigenlijk niet van grote mensenmassa’s hou, kan ik toch intens genieten van het tumult bij een grootschalig sportevent. De massa boezemt mij angst in, maar laat ook de euforie en het loopgeluk door mijn lijf razen. Bij mijn eerste 20 kilometer van Brussel was ik bang dat er paniek zou uitbreken in een tunnel en dat mensen vertrappeld zouden worden. Elke keer als ik tijdens een evenement een tunnel in loop, schiet dat schrikbeeld een seconde door mijn hoofd. Mensen kunnen namelijk rare dingen doen als ze zich in een massa bevinden of voortbewegen. Die grilligheid van de mensenmassa ondervond ik weer eens toen ik op 28 mei voor de 8e keer de 20 van Brussel liep. Met 1u22 liep ik mijn tweede snelste editie (en heb ik dus absoluut geen jankrecht), wat nadien overheerste was toch de frustratie. Ik werd de eerste 5 kilometer zo vaak gehinderd dat ik, die een patent heb op de kanonskogelstart, mijn start helemaal miste.

Een chaotische startfase is deels te wijten aan de organisatie: die moet er immers voor zorgen dat het een fijn en veilig evenement is voor iedereen op elke plaats van het parcours. Net zo goed ligt er ook een verantwoordelijkheid bij elk van de 40.000 deelnemers. Roekeloos loopgedrag, die term schoot door mijn hoofd toen ik het Ter Kamerenbos in liep. Tussen het zuchten en hijgen door begon ik na te denken over loopetiquette. Lopen in Brussel op verkeersvrije wegen leek net zo chaotisch te zijn als het autoverkeer er doorgaans is. Tirer votre plan! Doe maar je ding en zolang we geen brokken maken, is alles pais en vree. Dat werkt dus niet voor mij. Er zijn behoorlijk wat overeenkomsten tussen een loper die zich in de menigte begeeft en hoe een autobestuurder zich in het verkeer dient te gedragen. Ik pleit voor hoffelijkheid in het verkeer. Ook als loper zonder spiegels en richtingaanwijzers, maar met een arsenaal aan andere communicatiemiddelen. Enkele lesjes in loopetiquette dus, zowel tijdens het grote sportevent als voor je dagelijkse training rond de kerktoren.

Respecteer het startvak dat bij jouw tempo hoort. Als jij volgens jouw tijd wordt ingedeeld in startvak 3, dan moet je geen halsbrekende toeren uithalen om koste wat kost in startvak 1 te staan. Wie op de snelweg liever 90 km/u rijdt, blijft ook netjes op de rechterrijstrook. Het is een kwestie van logica dat de snelste lopers vooraan staan. Iedereen is namelijk gebaat bij een vlotte doorstroming. Niemand houdt ervan te moeten zigzaggen tussen de lopers door, niemand houdt ervan om continu voorbij geracet te worden.

Ellebogenwerk hoort niet bij lopen. We halen dan wel geen snelheid vergelijkbaar met een sprinter in de koers, ook een val aan 14 km/u blijft niet zonder gevolgen. Duwen en dringen zijn echt uit den boze. Net zoals de deur dichtdoen als je een bocht aansnijdt. Ook plots remmen of stilstaan (in de bevoorrading bijvoorbeeld) zonder te kijken of er iemand achter je zit, kan erg hinderlijk zijn voor de medelopers. Wie invoegt, geeft voorrang aan de lopers in beweging. Respecteer de natuurlijke looplijnen en anticipeer hierop als je een manoeuvre maakt.

Bumperkleven kan alleen met wederzijdse toestemming. Zowel al fietsend als lopend heb ik een hekel aan ongewenste en onbekende zogklevers. Bij bekenden is dat natuurlijk een heel ander verhaal. Sikke en de stoomtrein van Amsterdam bijvoorbeeld, maar ook hoe Roos tijdens de marathon van Brugge met haar kin op mijn schouder liep: er ontstaat een prachtig verbond als je je laat leiden of iemand vooruit kan trekken. Soms ontstaan zulke coöperaties ook spontaan tijdens een loopwedstrijd. De betrokken partijen moeten dan wel expliciet instemmen: hetzij in beknopte verwoordingen, hetzij met niet mis te verstane lichaamstaal.

Hou je vochtafscheiding privé. De natuur is geen openbaar toilet. Wildplassen kan alleen als het écht niet anders kan. Doe het dan met een minimum aan blootstelling. Hou privé wat privé is door beschutting te zoeken. Spuwen of snuiten kan alleen als je volgens het spiegel-spiegel-schouder -principe rond je kijkt en er zich in een straal van 3 meter niemand in de schietbaan bevindt.

Wees altijd vriendelijk voor je medeloper. Knikken, altijd beleefd knikken! Iedereen die je pad kruist verdient minstens een blik van begroeting, of dat nu bekend dan wel onbekend volk is. Ook een bekende of onbekende supporter die je een persoonlijke aanmoediging geeft, verdient minstens jouw blik en opgetrokken mondhoeken (afhankelijk van de wedstrijdfase waar je je in bevindt). Een loper die met pech langs de kant staat, roep je even toe of alles oké is. Het spreekt voor zich dat iemand die in nood verkeert altijd op je hulp kan rekenen.

De weg is voor en van iedereen. Oh ja, ik kan mij zeker ergeren aan andere weggebruikers. Of ik nu in de auto, op de fiets of in de loopschoenen zit. Wandelaars die met z’n tweeën een weg van 3 meter breed inpalmen en je bel niet horen. Loslopende honden die jou eerder in de mot hebben dan hun baasje. Fietsers die mij onverantwoord dicht en hard voorbij sjezen. Ik heb me al lopend ongetwijfeld ook al schuldig gemaakt aan overdreven snelheid op het voetpad waardoor een ander zich een bult schrok. Uiteindelijk hebben we allemaal evenveel recht om van het bos te genieten of om de weg te gebruiken. Met een hoffelijke houding zou ook de wereld van de actieve of sportieve beweger er heel wat beter uitzien. Amen.