Marathonpraat – Over rust en pre-marathon rituelen

Nog 11 keer slapen en ik sta aan de start van de Brussels marathon. Ik ben nu dus volop aan het taperen en met behoorlijk wat zenuwen aan het aftellen om marathon nr° 9 tot een goed eind te brengen. Waar 28 oktober in de zomer nog veilig ver klonk, voelt het nu akelig dichtbij. Door mijn blessure in het voorjaar ben ik vertrouwen kwijt in mijn kunnen als marathonloper. Zal Brussel mij voor een derde keer kunnen geruststellen? Ik probeer positief te zijn en stort me op de soms ietwat vreemde gewoontes die ik ontwikkelde in aanloop naar de marathon. Hoewel geen voorbereiding identiek is, houdt het gewoontedier in mij van een aantal vaste rituelen.

Taperen en rusten dat betekent dat ik nu nog meer dan anders zo ontspannen mogelijk in het leven wil staan. Comfortabele kleding dragen helpt me om in extra zenmodus te gaan. Ik kan mijn benen al wat ontzien in het dagelijks leven met sportief en zacht schoeisel aan mijn voeten. Ook laat ik geen kans onbenut om me in een joggingbroek te hullen. Als de situatie dat toelaat tenminste, daar beslist de ijdeltuit in mezelf over. Die is ook verantwoordelijk voor het feit dat ik steeds zo’n anderhalve week voor de marathon naar de kapper ga. Ik weet heus wel dat een frisse coupe niet zal bijdragen aan een geslaagde actiefoto en ook een finisherselfie met medaille staat niet op mijn prioriteitenlijstje. Een kappersbezoek geeft mij op de één of andere manier het idee dat alles tot in de puntjes in orde zal zijn. Onder de noemer “nog absurder”: ik lakte al meermaals mijn teennagels een paar dagen voor de marathon. Ook die handeling geeft me het geruststellende idee dat ik mijn lichaam tot in de puntjes soigneer. En als ik op de EHBO-post zou eindigen met vreselijke blaren dan zijn mijn tenen de blikvangers. Voila.

Nadenken over mijn kleding op marathondag behoort ook tot het repertoire. Zo liep ik al mijn marathons in een ander shirt of singlet dat ik kocht voor die gelegenheid. Jullie begrijpen natuurlijk dat ik daar nu niet omheen kan en dat een nieuwe aankoop niet te vermijden is. Een ernstiger dilemma is met welke schoenen ik de marathon zal lopen. Vorig jaar liep ik drie marathons met de Adidas Ultra Boost, maar die hebben hun beste tijd inmiddels gehad. In het voorjaar liep ik veel duurtrainingen op de Nike Zoom Fly’s die me werkelijk het idee gaven te kunnen vliegen. Ik dacht dus mijn nieuwe marathonschoen te hebben gevonden, maar na mijn blessure liep ik er nog maar een paar keer op wegens net wat belastender voor mijn toen gevoelige kuiten. Er nu een marathon mee gaan lopen voelt niet echt veilig en gaat in tegen heel wat marathonprincipes. Mogelijk biedt de Nike Zoom Pegasus 35 een waardig alternatief. Ik voel keuzestress!

Dan is daar nog de parcoursverkenning. Door de start en gewijzigde aankomst in het Jubelpark wordt er een andere lus in Tervuren gelopen. Dat stuk moet ik natuurlijk eens gezien en gevoeld hebben. Ik ondernam reeds drie pogingen om de uitbreiding te fietsen, maar ging telkens op een ander punt de mist in. Dit geeft meteen aan dat het geen eenvoudige geometrische lus is. Wat ik tot nu toe zag, stelde me niet meteen gerust. De overzichtelijke langgerekte stukken vals plat, zijn vervangen door minder vlot beloopbare stroken in het Zoniënwoud. Denk: oneffen en steentjes, berg op en berg af, draaien en keren. Ik probeer het positief te catalogeren als een parcours met voldoende afwisseling om de zinnen te verzetten op de moeilijke kilometers van het derde kwart. We zullen zien wat het geeft.

Voorts heb ik geen praktische zaken te regelen. Mijn voorraad Squeezy sportgels is nog meer dan toereikend met 15 stuks en ik heb nog ruim 3 kilo koolhydratenpoeder in de kast staan. Aan energie en kunstmatige fruitsmaken geen gebrek de komende jaren. Volgende week vrijdag ga ik mijn deelnemerspakket met borstnummer afhalen om de sfeer van de Marathon Expo al wat op te snuiven. Er rest mij dus nog te duimen voor goed marathonweer. Misschien moet ik een brief richten aan de weergoden in de hoop dat ze de regen en wind kunnen bewaren voor een ander tijdstip. Nu is het ook wachten op de eerste marathondroom waarbij ik gestresseerd en gehaast probeer om tijdig aan de start te staan. Het signaal bij uitstek dat ik me mentaal aan het klaarstomen ben voor de strijd. Er is dan echt geen ontkennen meer aan.