Marathonpraat – Joke loopt

Marathonpraat voor dummies

Als cyclamen en zomerklokjes uit de grond schieten, kan de duurloper de voorjaarsmarathons al ruiken. Mijn liefde voor de marathon is groot, dat wisten jullie al. Inmiddels ook behoorlijk onvoorwaardelijk en nog niet meteen bekoeld. Ik heb de marathon altijd beschouwd als iets dat van mij is. Iets dat mijn leven vorm geeft en structureert. Iets dat altijd weer heel wat teweeg brengt. Ik liep mijn eerste marathon in mei 2015 enkele maanden nadat ik alleen ging wonen na een lange periode van samenzijn. Om die reden heb ik de marathon ook altijd beschouwd als een symbool voor mijn eigen koers (durven) varen, mijn eigen ding doen (met alle angsten die daarbij horen), ook als er tegenwind is (zoals bij die eerste marathon). Drie jaar geleden legde ik al eens uit waarom de marathon het allermooiste atletieknummer is. Als ambassadeur van de marathon beschouw ik het als mijn taak om de minder ingewijden een snelcursus tot de basisbeginselen van de marathon te geven. Marathonpraat voor dummies in 5 vragen en 1 tip.

Hoe lang is dat eigenlijk?
Een marathon is 42,195 kilometer lang. Een meetcertificaat garandeert dat een marathon de vereiste afstand heeft en dat je tijd ook officieel als marathontijd de boeken in gaat. De geschiedenis van het legendarische atletieknummer gaat een jaar of 2500 terug in de tijd. Ene Pheidippides liep van de Griekse stad Marathon naar Athene – een verhaal waarvan de geschiedkundige correctheid met een korrel zout genomen moet worden. Onze dappere Griekse boodschapper liep een kilometer of 40, sprak de woorden Gegroet, we hebben gewonnen waarop hij terstond dood neerviel. De marathonafstand van 40 kilometer (25 mijl) werd voor het eerst gelopen op de Olympische Spelen in 1896 als de ultieme uithoudingstest. In 1908 werd de marathon op de Olympische Spelen in Londen verlengd tot 42,195 kilometer (26,2 mijl) om tegemoet te komen aan een wens van het Britse koningshuis. Na enkele jaren waarin de marathon fluctueerde tussen de 40 en 42 kilometer werd in 1920 de officiële afstand van 42,195 kilometer vastgelegd.

Hoe snel gaat dat eigenlijk?
Het huidige wereldrecord op de marathon is 2 uur 1 minuut en 9 seconden (2:01:09) en staat op naam van de Keniaan Eliud Kipchoge. Hij liep die tijd op de razendsnelle omloop van Berlijn in september 2022. Tussen Kenia en de marathon is het al jarenlang dik aan. De Keniaanse Brigid Kosgei liep in 2019 het 16-jarige wereldrecord van Paula Radcliffe van de tabellen. Met haar 2:14:04 doorbrak ze als eerste vrouw de 2u15 grens. De eerste marathon in 1908 werd trouwens gewonnen door de Amerikaan Johnny Hayes die 2 uur en 55 minuten nodig had om de marathon (min 2 kilometer) af te leggen. In België bevinden we ons momenteel in marathonweelde. Bashir Abdi is onze snelste landgenoot met een besttijd van 2:04:49, maar er zijn natuurlijk ook Hanne Verbruggen, Mieke Gorissen en Koen Naert die onze driekleur met verve verdedigen. Mijn eigen felbevochten 3:01 van Amsterdam was trouwens goed voor een 24e plek op de marathonranglijst bij de Belgische vrouwen, een prestatie waar ik niet anders dan heel erg trots op kan zijn.

Over cijfertjes gesproken: een (marathon)loper zal om een bepaalde eindtijd te realiseren altijd rekenen in kilometertijden die worden uitgedrukt in minuten en seconden. Een tempo van 5 minuten per kilometer staat gelijk aan 12 kilometer per uur. Als loper kan je echter accurater tellen als je naar je tijd per kilometer kijkt en niet naar het geheel van een uur. Meten is weten dankzij de GPS-horloges waar ieder loper inmiddels behoorlijk aan verslingerd is (Garmin 4ever). Je kan ook beroep doen op de pacers van de organisatie. Tempomakers, ook wel hazen genoemd, zijn ervaren marathonlopers die je kan volgen om je naar een bepaalde (ronde) tijd te laten loodsen: 4u, 3u45, 3u30 enzovoort. Er zijn ook de zogenaamd magische grenzen. Zo betekent finishen onder de 3u30 dat je een marathon gelopen hebt met een gemiddelde van 12 km/u. De sub-3 (onder de 3 uur finishen) is ook een felbegeerde muur om doorheen te lopen. Je eindtijd begint dan immers met een 2. Voor een marathonloper is het verschil tussen 2u59 en 3u01 zoveel meer dan 2 minuten. Hetzelfde geldt voor 3u59 en 4u01. Grappig toch wel als je weet dat de marathon een eeuw geleden korter was.

Hoeveel kost dat eigenlijk?
Voor de grotere marathons in België, Nederland en Frankrijk betaal je tegenwoordig rond de 100 euro voor een startnummer. Voor dat geld krijg je een verkeersvrij parcours met bevoorradingsposten (ongeveer elke 5 km), een loopshirt en medaille bij de finish. Van het finishershirt ben ik doorgaans geen fan (matige kwaliteit in schreeuwerige kleuren), de medaille en ook mijn borstnummer koester ik wel. Bij je inschrijving kan je heel wat extraatjes aankopen: een pakket met foto’s van je zegetocht of een gegraveerde medaille bijvoorbeeld. Op de marathon expo kan je dan weer behoorlijk wat geld uitgeven aan merchandising. Tijdig inschrijven is wel de boodschap: de marathons van Rotterdam en Parijs die in april worden gelopen, waren medio januari al uitverkocht. Er zijn ook prestigieuze marathons waarvoor je net wat meer moet neertellen. Over die World Marathon Majors en waarom ik er niet zoveel mee heb, schreef ik hier al eens.

Hoe doe je dat eigenlijk?
Wat “een goede marathon lopen” precies betekent, dat mag ieder voor zich uitmaken. Beoogde doelen halen kunnen een bepalende factor zijn, net zoals met een bepaald gevoel lopen. De befaamde runner’s high wordt wel eens overschat, vind ik zelf. Een marathon lopen is geen feestje van begin tot einde. Het vraagt een maandenlange voorbereiding waarbij de heroïek vaak ver zoek is. Graag lopen en graag lang lopen zijn dan ook de belangrijkste eigenschappen van een marathonloper. Je traint je benen en bij uitbreiding je hele gestel, waaronder ook je hoofd. Een marathon lopen is dus niet voornamelijk een mentale kwestie. Je bent niet afhankelijk van goede benen op marathondag, je moet erop durven vertrouwen dat die benen goed zijn omdat jij ze in de juiste vorm hebt gekneed.

Het marathonseizoen situeert zich in het voor- en het najaar om heel warme of koude temperaturen uit te sluiten. Twee marathons per jaar geldt zowel voor toppers als recreanten als een mooi en haalbaar programma: je hebt voldoende tijd om goed op te bouwen en ook weer te herstellen. Bovendien is er dan ook nog ruimte voor andere uitdagingen. Het hoeft trouwens niet te stoppen bij de marathonafstand. Tegenwoordig wint ook ultralopen aan populariteit. Een ultra is elke afstand die langer is dan de marathon. Er zijn legio verhalen van mensen die tientallen marathons per jaar lopen of van ultralopers die duizenden kilometers afwerken op enkele weken tijd. Dat klinkt hallucinant en misschien ook onverantwoord, maar lopers van dat kaliber zijn dan ook echte kilometervreters in hun voorbereiding. Een gevalletje: het is maar net wat je wilt.

Is dat eigenlijk wel gezond?
Jazeker. Ik beantwoordde die vraag hier al uitgebreid.

En tot slot nog een tip.
Als iemand zegt dat ze de marathon gaat lopen, vraag dan niet voor welke afstand de loper in kwestie gaat. Met de marathon lopen bedoel je namelijk altijd dat je voor de volledige afstand van 42,195 kilometer gaat en dus niet voor de halve marathon van 21,0975 kilometer. Je vermijdt er de beteuterde blik van een trotse loper mee.

Marathonpraat – Team Invaincu naar Amsterdam!

Stromae, wat een held! De man van bouwjaar 1985 die fantastische muziek maakt, de meest waanzinnige outfits draagt en als geen ander het donkere en het lichte van het leven laat samenvloeien. Zijn jongste album begint met Invaincu of hoe je toch onoverwinnelijk kan zijn ondanks zware mentale dobbers. Een topnummer waar zo’n aanstekelijke vreugde vanuit gaat dat het onmisbaar werd tijdens mijn ochtendroutine. Kwestie van de dag met een oppepper in te zetten. Meer nog, Invaincu inspireerde me om een mini-collectie uit te werken voor mijn Amsterdams marathonavontuur met Roos.

De Amsterdam Marathon dus. Roos en ik liepen die al eens in 2017. Voor ons allebei was het de marathon van “net niet”. We vonden Amsterdam te druk, het parcours vervelend. Oneindig lang ook. Hoe dan ook beleefden we er een prachtig marathonweekend in familiaal gezelschap. Met een valies vol straffe verhalen en weer een ervaring rijker verlieten we de Nederlandse hoofdstad. Ik wist toen niet dat er 5 jaar later een part II zou volgen. Dat ik als 37-jarige een PR zou hebben dat maar liefst 20 minuten sneller is dan mijn 3:26 van 2017. Bredero zei het al: het kan verkeren. De Amsterdam Marathon is mijn 15e marathon. Ik kon bij 7 marathons mijn PR verbeteren, bij de andere 7 lukte dat niet. De vraag is dus naar welke kant de weegschaal zal overhellen op zondag 16 oktober.

Genoeg over de cijfers. Ik zou hier nu een doordacht raceplan aan jullie kunnen voorleggen. Sam heeft immers gelijk: je moet je hoofd erbij houden als je een marathon loopt. De waarheid is dat ik elk uur van plan lijk te switchen. Ik wil zo graag die onverzettelijke vrouw met het plan zijn, maar ik denk dat mijn plan is: we zien wel hoe het loopt. Ik kan niet ontkennen dat ik in uitstekende vorm verkeer. Ik ben beter en sterker dan in Rotterdam en Parijs. Inmiddels ben ik ook meer ervaren met de tempo’s die ik sinds een jaar loop. En toch. Toch blijf ik de loper van het gevoel. Hoe onoverwinnelijk ik me vorig jaar in Rotterdam voelde: dat is goud waard! Ik wil het moment van de start pakken om het met Seppes woorden te zeggen. Ondanks mijn mentale problemen voel ik gelukkig ook een enorme kriebel om me in dit avontuur te storten. Ja, ik ben dus gedreven om mijn PR van 3:06 scherper te stellen. Of en hoe dat zal gebeuren, dat weten we morgen.

Ik heb dit jaar al zo ongelooflijk veel sportieve hoogtepunten mogen beleven. Het ging van sneller en harder ook naar trager en langer. Ik babbelde met zoveel toffe lopers. Ik kreeg er vrienden bij. Volgers en lezers hier op mijn blog. Ik won trofeeën en flessen wijn. Ik besef echt hoe een waanzinnig sportief jaar dit is, nu al. Invaincu dat ben ik niet omdat ik wedstrijden kan winnen. Invaincu dat ben ik omdat ik zoveel samen mag beleven. Die kleine fijne fantastische zus zal weer aan mijn zijde staan. Die andere fantastisch lieve zus zal weer intens meeleven. Die fantastisch inspirerende broer leerde me om juist op dat gevoel te durven lopen. Net in deze tijden van donkere wolken en dekens van ellende ervaar ik ook zoveel warmtegolven om me heen. Toujours invaincu!

Voor het marathonweekend maakte ik een set tasjes (je kan er echt nooit genoeg hebben!) en twinning + winning sweaters (zeg: swetter). Het kleurenpalet lavendel-bordeaux-pruim belichaamt die heerlijke retro-vibe. Zoals het een echt Flat White kledingstuk betaamt wordt het geheel afgetopt met a touch of leopard. Het is een sweater geworden die ik een leven lang wil koesteren. Team Invaincu op avontuur in Amsterdam dus. Samen maken we er iets formidable van!

Marathonpraat – Voorbeschouwing op Amsterdam van Sam

Helemaal aan het begin van dit jaar schreef ik voor het eerst over ene Sam. We leerden elkaar beter kennen in voorbereiding van de Paris Marathon en inmiddels lijkt het alsof we way back gaan. Het is lastig om Sam in een notendop te vatten omdat hij zoveel is. Sam Niyonzima is een 26-jarige advocaat. Een snelle én verstandige loper. Een man met een missie. Een avonturier. Iemand die kan vertellen en kan luisteren. Een lezer van mijn blog. Een loopmaatje waar ik meer mee over lopen praat dan dat we samen lopen. En vooral: een heel goede en dierbare vriend. Zondag staan we samen aan de start van de Amsterdam Marathon. We hopen allebei om daar het onderste uit de kan te kunnen halen. Voor Sam is Amsterdam na Antwerpen (3:01) en Parijs (2:59) marathon numero 3. Hij vertelt jullie graag hoe hij naar zondag 16 oktober heeft toegewerkt.

Ik heb gekozen voor een persoonlijk trainingsschema omdat ik, los van alle loopdoelen, al langer eens een conditietest wilde afleggen om te kijken waar mijn limieten liggen. In juni kreeg ik een schema voor 16 weken met als einddoel de Amsterdam Marathon. Het bestond uit 5 trainingen per week: een nuchtere loop, een herstelloop, een intervaltraining, een extensieve duurloop aan een hoger tempo en een lange tragere duurloop. Een training werd uitgedrukt in loopminuten en met één of meerdere hartslagzones. In het begin was het wel aanpassen omdat ik nog nooit op hartslag had gelopen. Zeker de trainingen aan een relatief lage hartslag waren naar mijn aanvoelen echt traag. Het gaf me wel vertrouwen dat ik altijd wat sneller kon lopen dan de inschattingen van het schema.

Het was echt een heel goede zomer. De eerste twee maanden bouwde ik vooral aan een stevige basis, wat heel vlot ging. Op twee trainingen na heb ik tijdens de zomermaanden al mijn trainingen kunnen volgen. Het gaf me veel vertrouwen en voldoening om elke week de combinatie te kunnen maken met werken en trainen. Achteraf gezien besef je dan pas hoeveel gedoe dat soms was, maar je zit wel altijd in een bepaalde structuur. Toen ik in juli op vakantie in Zweden was, had ik schrik dat mijn ritme gebroken zou worden, maar het gaf me juist nog meer motivatie om ’s ochtends voor het ontbijt te gaan lopen in een supermooie omgeving. Eerst in Stockholm en dan wat noordelijker, met veel hoogtemeters ook wel. Na die vakantie begonnen de intervaltrainingen pittiger te worden.

Een eerste echte test was de 16 km van Dwars door Zaventem op 15 augustus. Ik won die wedstrijd met 2 minuten voorsprong en was, zeker gezien de omstandigheden, ook heel blij met mijn tijd ruim onder het uur. Dat stemde me heel gelukkig! De dag erna had ik spierpijn en eigenlijk had ik die week rustiger aan moeten doen, maar ik ben blijven doortrainen. Tijdens een intervaltraining voelde ik iets in mijn hamstrings en een dag later heb ik mijn hamstring echt verrekt toen ik een sprintje trok bij een teambuilding van het werk. Ik heb toen 10 dagen rust genomen om dan weer voorzichtig op te bouwen. Ik kon dan nog 3 weken mijn schema volgen. De CPC Loop in Den Haag was een goede graadmeter. Mijn hamstring was oké, maar ik begon wel last te krijgen van mijn knie. 2 oktober liep ik de halve marathon van Brussel met daaraan vooraf nog eens de 10 kilometer: in totaal dus een lange training van 31 km, met daarin twee blokken aan marathontempo. Ik had daar echt last van mijn knie, niet leuk, maar gelukkig begon de taperperiode. Afgelopen zondag deed ik nog een laatste test en liep ik 16 kilometer waarvan 12 aan mijn marathontempo. Dat ging heel vlot, mijn knie hield zich goed, maar ik blijf er wel wat paranoïde over. Ik vertrouw op mijn heel goede basis van de zomer, want ik heb nooit eerder zoveel getraind tout court.

Mijn doel voor Amsterdam is om sub 2:55 te lopen. Ik wil voorzichtig van start gaan aan 4’09” per kilometer zodat ik me zeker niet opblaas. De marathon is humbling, het is een beest dat je niet zomaar kan bestormen zonder je hoofd erbij te houden. Halverwege ga ik dan kijken hoe ik me voel en of mijn hartslag nog oké is. Die zal dan normaal rond de 165 liggen, maar eigenlijk mag ik tot 180 gaan. Als het nog goed gaat, ga ik proberen versnellen naar 4’05” en dan ga ik weer kijken hoe ik me voel op km 30. Als ik dan rond de 4’00” zou lopen, zou dat ideaal zijn. Vanaf km 35 is het niet meer te veel nadenken en gewoon gaan, zien wat er nog in de tank zit om hopelijk onder die 2:55 te eindigen. Het parcours is in ieder geval geschikt om een snelle marathon te lopen, we zullen zien wat het weer geeft. Qua voeding ben ik overgeschakeld van de gels van Maurten naar SiS. Ik neem er 6 mee en hoop er minstens 4 te kunnen wegwerken. Tijdens de halve marathon van Brussel testte ik mijn voeding al, zowel voor als tijdens de race.

Waar ik het meeste schrik voor heb is dat ik zoals in Parijs last krijg van mijn maag en dat het een calvarietocht wordt vanaf km 13. Bij mijn eerste marathon was het tot km 25 à 30 een aangename looptocht en dat is ook waar ik nu op hoop: dat het begin voelt als een ochtendloopje, dat ik echt kan genieten van de sfeer en die kan opnemen. Vanaf km 30 is het logisch dat je begint af te zien, maar ik kijk ernaar uit om in die flow te zitten van de marathon en dan te beseffen dat ik hier maanden voor heb getraind en dat het gewoon goed gaat. Naar een marathon kan je nog harder uitkijken dan naar een reis. De voorbereiding is gigantisch in verhouding met de tijd die je spendeert aan het lopen van die marathon. Daardoor heb je ook veel meer zenuwen en verwachtingen dan voor een reis. Een marathon is een heel korte reis van hopelijk minder dan 3 uur en je weet nooit wat er kan gebeuren. Dat maakt het heel exciting.

Ik kom vrijdagnamiddag samen met mijn vriendin Jona aan in Amsterdam. Dan kan ik mijn nummer gaan afhalen en zaterdag rustig aan doen, ik ga proberen niet te veel te wandelen. We slapen weer in hetzelfde hotel als Joke, die ik blindelings vertrouw in haar hotelkeuzes. Ik ben benieuwd om wat van Amsterdam te zien. Er zullen een paar vrienden en een collega zijn om me aan te moedigen tijdens de marathon. Ik kijk er naar uit om het marathonavontuur samen te beleven. Misschien geef ik wel weer een radio-interview, deze keer voor de NOS?

Liefste Sam, als iemand dit kan, dan ben jij het wel! Ik hoop heel hard op die ideale marathonflow waar ik dan een paar kilometer achter jou ook nog van kan genieten. Op naar het avontuur in Amsterdam!

Marathonpraat – Paris sera toujours Paris

Anno 2022 is de angst niet langer dat een evenement afgelast wordt, maar dat je de gebeurtenis aan je neus voorbij moet laten gaan omdat je zelf geveld bent door corona. Aan de start staan is prioriteit nummer 1, als het eventjes kan in topvorm. De angst om ziek te worden overheerste dan ook de laatste anderhalve week voor mijn Paris Marathon. Gewapend met een FFP2-masker in de klas anderhalvemeterde ik erop los en ventileerde ik alsof mijn leven (mijn marathon dus) ervan afhing. Daarbovenop kwamen dan nog de vaste stressfactoren hun zegje doen. Ik hield de weersvoorspellingen maniakaal in de gaten (sneeuw?!) en brak mijn hoofd over vestimentaire keuzes ter voorbereiding van de inpakstress. De voorpret voor mijn 14e marathon was dan ook voorzichtig van aard te noemen.

Dat het lastigste deel van de marathonvoorbereiding die laatste week is, dat is op zich niks nieuws onder de zon. Naarmate de loopkilometers minderen, slinkt ook mijn zelfvertrouwen. Ik voel mij niet in de topvorm van mijn leven als ik dan eindelijk “mag” gaan lopen, dan voel ik vooral die stramme hamstrings, een zweem van rugpijn of een raar pijntje in mijn knie. Trust the process: je moet erop durven vertrouwen dat de voorbereidingen hun werk hebben gedaan. In het najaar van 2021 zat ik in een ongelooflijk positieve flow waarvan de Rotterdam marathon het hoogtepunt was. Werkelijk alles leek te lukken. Ik hervond mezelf helemaal als loper en liep op enkele weken tijd al mijn records van de tabellen. Het kon met andere woorden niet op. Nu heb ik soms wel het gevoel dat het op is. Ik voel mezelf niet meer die onoverwinnelijke loper die ik mezelf waande in het najaar. In mijn hoofd is het al frisser en luchtiger geweest. Er is wederom veel twijfel en de allesoverheersende vraag of ik er wel echt alles aan gedaan heb om in Parijs te kunnen knallen.

De aan-alles-twijfelende Joke moet er kortom op vertrouwen dat, wat de omstandigheden ook zijn, dat lichaam van haar naar marathonmodus kan schakelen. Cijfermatig wijst er trouwens helemaal niks op dat ik niet heel dicht in de buurt van mijn 3u07 kan eindigen. Het hoofd heeft dan misschien wat last van metaalmoeheid, er zijn geen indicaties dat er sleet zit op mijn loopcarrosserie. Bovendien is wat ik onthoud van vorige marathons (of mijn deelnames aan de Hel) de roes van de euforie. Voor het gemak vergeet ik de stress en onzekerheid die eraan vooraf gingen. Inmiddels weet ik dat je fysiek in staat kan zijn om onder een bepaalde grens te lopen, maar dat je vooral strijdvaardig moet kunnen blijven. Een marathon lopen is geen kwestie van pech of geluk hebben. Het is blijven lopen met rechte rug en de kin omhoog, wat de benen ook te zeggen hebben. Marathons lopen is nog steeds één van mijn favoriete activiteiten. Ik ben bovendien omringd door héél goed volk dat het beste in mij naar boven haalt. Daarenboven loop ik in de stad waar ik nooit op uit gekeken raak. Wat kan er eigenlijk misgaan?

Wees maar zeker dat ik er vooral heel erg van ga proberen te genieten. Hoe de marathon ook uitdraait, Parijs zal altijd Parijs zijn: een stad die barst van de herinneringen en de zussenliefde. De stad waar ik in 2017 bij mijn vijfde marathon teleurgesteld was in mezelf en de stad waar ik in 2019 bij mijn tiende marathon I’m still standing wilde uitschreeuwen, ook al hield ik een longembolie over aan dat avontuur. Nummer 3067, daar zal het mee gebeuren. Doe me één plezier, lieve lezers, denk morgen tussen 8u15 en 11u30 eventjes heel hard aan mij en stuur dan al je wilskracht richting Paris. Merci à vous!

Een voorbeschouwing op de Paris Marathon van Roos

Over welgeteld drie weken staan Roos en ik aan de start van de Paris Marathon. Een uitstapje en evenement waar we met z’n tweeën lang naar hebben uitgekeken. Ein-de-lijk terug samen naar Parijs! Voor Roos is het haar vijfde marathon, de eerste keer Parijs. Symbolisch, want zelf liep ik daar in 2017 mijn vijfde marathon. Een week geleden liepen we zij aan zij 30 kilometer zoals we dat zo graag doen. We hadden het natuurlijk over de marathon en onze verwachtingen, de stress die de kop begint op te steken en hoe bijzonder het is dat we dit samen kunnen beleven. Hoog tijd om Roos nog eens aan het woord te laten over haar weg naar de Paris Marathon 2022.

Na mijn laatste marathon in Brugge (oktober 2019) dacht ik eigenlijk dat ik geen marathon meer zou lopen. Ik vond het wel mooi geweest en dat record zou ik toch nooit meer kunnen verbeteren. Een marathonvoorbereiding is niet te onderschatten. De marathon van Parijs beleefde ik al twee keer als supporter. Na Jokes prestatie in Rotterdam kriebelde het om toch nog eens een marathon te lopen. En waar kon dat beter dan in onze geliefde stad Parijs? Begin november schreven Joke en ik ons dus in. Een voorjaarsmarathon past beter bij mij. In de zomer zijn er veel andere dingen en vind ik het moeilijker om me te schikken naar de trainingen. Je hebt echt structuur nodig in je voorbereidingen. Ik liep nu wel heel vaak in de regen en wind, ook veel in het donker, maar dat neem ik er dan maar bij.

Mijn voorbereidingen voor deze marathon zijn goed verlopen. Op maandag liep ik meestal een snelle training. Woensdag deed ik mijn duurlopen. Na het werk liep ik dan 20 kilometer of meer. Vrijdag stond er een nuchtere loop op het programma en in het weekend liep ik nog wat er gelopen moest worden om de kilometers aan te vullen. Ik heb bewust meer tempo’s gelopen, eens goed de gaskraan opendraaien, uit gebrek aan wedstrijden ook wel. Ik heb ook strikter mijn kilometers geteld. Mijn weekgemiddelde lag telkens rond de 52 kilometer. Op maandag vond ik het stresserend dat de teller weer op nul stond. Naar mijn gevoel heb ik nu veel harder getraind dan voor Brugge. Ik stemde mijn planning ook meer af op de trainingen. In januari had ik veel stress voor deze marathon en vroeg ik me echt af waarom ik me had ingeschreven. Het zwaarste van een marathonvoorbereiding vind ik dat je heel de week aan lopen moet denken. Ik voel nu dat ik in vorm ben, heel leuk is dat! Zo gericht trainen geeft me ook veel voldoening.

Ik vind het jammer dat de CPC Loop vandaag niet doorgaat. Een snelle halve marathon lopen drie weken voor de marathon geeft veel vertrouwen. Al ben ik tevreden over mijn 30 kilometer vorige week. De laatste 4,5 km waren wel heftig. Ik had wat beter moeten drinken de dag ervoor, denk ik. Mijn voet was verkrampt, maar daar probeer ik niet te veel waarde aan te hechten. Ik heb me er al bij neergelegd dat ik ook spierkrampen zal krijgen tijdens de marathon. Hopelijk laten ze dan wat langer op zich wachten. Van mijn vorige marathon leerde ik dat het heel gemakkelijk is om in iemand z’n zog te hangen. Je wagonnetje kunnen aankoppelen scheelt echt veel. Ik breek mentaal meestal op kilometer 35, dan krijg ik krampen in mijn benen en moet ik heel diep gaan om te blijven lopen. Daarom moet ik meestal ook wenen van de ontlading als ik uiteindelijk over de finishlijn loop. In Brugge stond ik er niet alleen voor en had ik me al beter voorbereid op het mentale aspect, mede dankzij een podcast met Dixie Dansercoer die vertelde hoe koud hebben ook in je hoofd zit. Ik heb nu al nagedacht hoe ik me mentaal sterk kan houden in dat laatste deel van de marathon.

Mijn ambitie is om in Parijs mijn PR van 3u36 te verbeteren. Om dat alleen te kunnen zou een prestatie op zich zijn. Ik hoop zelfs om onder de 3u30 te finishen. Ik wil vertrekken aan een tempo tussen de 4’50” en 4’55”, veel marge heb ik dan niet. Sub 3u30 is een strakke tijd, ik durf er niet blindelings op te vertrouwen dat het me lukt, maar onze 30 kilometer was wel hoopgevend. Ik heb ook al nagedacht over m’n outfit op marathondag. Ik denk dat ik als geluksbrenger hetzelfde shirt aandoe als in Brugge. Ook ga ik hetzelfde shortje dragen als waar ik mijn vorige vier marathons in liep. Momenteel zijn mijn favoriete schoenen de Nike Pegasus 38. Ik twijfel nog of ik mijn compressiekousen zal aantrekken. Ik droeg die niet tijdens mijn trainingen, maar ze kunnen wel iets doen naar krampen toe. Er zijn nog wel een aantal kleine dingetjes waar ik de komende weken over moet nadenken. Ik heb er hoe dan ook heel veel zin in!

Lieve sis, je bent in topvorm, dat merk ik aan alles. Ik ben er zeker van dat 3 april 2022 een topdag wordt voor jou! ’s Avonds drinken we sowieso champagne op een terras. En zo zijn er nog heel veel momenten voor en na de marathon waar ik heel hard naar uitkijk. Wij zijn klaar voor Parijs, ik hoop dat Parijs ook klaar is voor ons.

Marathonpraat – Road to Rotterdam #3

Een online conversatie tussen Roos en mij:

Roos: Ben je er klaar voor?
Joke: Ik denk het wel, maar zo voelt het niet.
Roos: Dat is ook iets geks hè. Ik vraag me dan altijd af: hoe voelt dat, er klaar voor zijn? Je bent klaar om te rocken!
Joke: Ik voel me nu vooral dik en lui.
Roos: Ik heb een geluksbrenger voor je gemaakt.
Joke: Oh? Misschien voelt Bashir zich ook dik en lui.
Roos: Sowieso wel. Hopelijk kan hij deze keer beter slapen.

Plots is het moment dus echt bijna aangebroken: ik ga een marathon lopen die anderhalf jaar werd uitgesteld. De afgelopen week probeerde ik me op sportief vlak in te houden, maar rusten is relatief als je elke dag gaat werken. Nog steeds weet ik het antwoord niet op de vraag wanneer je er echt klaar voor bent. Misschien gewoon als je je die vraag begint te stellen, als lopen dus wordt vervangen door denken en de laatste voorbereidingen treffen. En daarbij: ook als je er niet klaar voor bent, dan zal je het er toch mee moeten doen. Rotterdam wacht niet. Niet nog eens.

Marathonpraat – Road to Rotterdam #2

Er was hier een losse draad blijven liggen. Af en toe struikelde ik erover en legde ik hem zorgvuldig opgerold weer weg in een lade met souvenirs van lang vervlogen tijden. Toen er nog marathons gelopen werden. In maart 2020 liep ik op een zondag koppig 30 kilometer als stil protest tegen een marathonluwe periode waarvan ik nog niet besefte hoe lang ze zou aanhouden. Er was een lockdown afgekondigd. Dat klonk als een donderwolk die ons boven het hoofd hing: pittig, intens en afschrikwekkend, maar ook weer snel voorbij. Niet dus. De marathon van Rotterdam werd eerst nog optimistisch verplaatst naar het najaar van 2020 om uiteindelijk te stranden in oktober 2021. Tot een paar weken geleden leek ook dat me niet realistisch. Met mijn sceptische houding wilde ik mezelf behoeden voor een zoveelste jammer, maar helaas. Ahmed Aboutaleb, burgemeester van Rotterdam, gaf echter groen licht voor de organisatie van #demooiste op zondag 24 oktober 2021. Zonder ongelukken sta ik over 20 dagen dus echt aan de start van mijn 13e marathon.

In augustus legde ik veel kwalitatieve loop- en fietskilometers af. Niet eens heel specifiek met die marathon voor ogen, wel omdat ik mezelf weer terugvond in de trainingsprikkels en wie weet wat dat najaar dan zou brengen. Ik liep duurlopen alsof het niks was en, nog belangrijker, ik genoot heel erg van die kilometers en de doorstart van mijn sportieve carrière. Ik bleek ook plots een pak rapper te lopen. Mijn toptijd op de 20 kilometer van Brussel was een eerste bekroning van die verrassende topvorm. Ik kan dus niet anders dan concluderen dat de Joke 13.0 er helemaal klaar voor is. De 13e versie van mezelf ja, want met elke marathon lijkt het toch alsof ik mezelf weer wat moet heruitvinden. 13 is trouwens mijn geluksgetal (wat moet je anders als je geboren wordt op een vrijdag de 13e?). Er hangt dus iets in de lucht.

Anderhalf jaar geleden wilde ik in Rotterdam simpelweg een goede marathon lopen. Over een tijd sprak ik me niet uit, voorzichtig als ik ben. Dat is nu anders. Ik ga over drie weken voor een PR op de marathon. Punt. Van Seppe leerde ik dat je je ambities beter kan uitspreken. Omdat je niet beter presteert door ze voor jezelf te houden en als het dan tegenzit, weet je omgeving ook dat ze hun peptalk zullen mogen bovenhalen. Mijn huidige PR dateert van april 2017. In Parijs had ik toen 3 uur, 21 minuten en 23 seconden nodig om over de finishlijn te lopen. Mijn gemiddelde snelheid bedroeg 4’45” per kilometer (12,5 km/u). Ook in oktober 2016 (Brussel) en april 2019 (Parijs) liep ik marathons met dat gemiddelde, alleen telden die net wat meer meters. Met mijn huidige vormpeil zou ik onder die 3u21 moeten kunnen duiken. Heel tegenstrijdig, want terwijl ik dit typ geloof ik zelf amper dat sub 3u15 een realistische ambitie is. Naast mijn vastberadenheid leeft namelijk een grote onzekerheid. Ik barst van de twijfels. Het zat niet in mijn planning om een verbetering van dat PR ooit nog als keihard doel te stellen. Ik wilde tevreden zijn met wat ik heb en heb gehad, me niet blindstaren op wat zou kunnen zijn. En misschien zou ik dan op een dag, als alles in de juiste plooit valt, nog een paar minuten van die tijd kunnen afpitsen. Omdat ik weinig ervaring heb met de tempo’s die ik nu loop lijkt mijn basis minder solide. Het voelt alsof ik iets nieuws moet gaan verankeren, alsof ik terug een eerste marathon ga lopen. Spanning troef dus.

[Leeswaarschuwing: in deze alinea gebruik ik heel vaak het woord “regen”.] Om de losse draad écht op te pikken liep ik, inmiddels traditiegetrouw, mijn 30 kilometer van bij Roos in Rotselaar naar Marike in Voortkapel. Ik hoop dat er dagen zijn dat het best leuk is om mijn zus te zijn. Ik weet dat er ook dagen zijn dat de mantel der zussenliefde maar beter uit hoogwaardig regenbestendig materiaal vervaardigd kan zijn. Gisteren was zo’n dag. Wat een ellendig regenweer was me dat zeg! Een eerste dosis regen kreeg ik toegediend op de fiets onderweg naar Roos. Ik trok een loopoutfit aan en Roos wapende zich voor de strijd met regenponcho, regenjas, regenlaarzen en regenbroek om mij uiteindelijk 2 uur en 19 minuten lang op de fiets door de gietende regen te vergezellen. Van lopen in de regen word je doorweekt en dat is het dan. Fietsen in de regen daarentegen, dat is dubbele ellende. Bij deze dus nogmaals: dank je wel, lieve sisjes, voor het gezelschap onderweg en de warme ontvangst nadien. Ik had drie goede redenen om mezelf door de regen te jagen en mijn zussen in dat plan te betrekken. 1) Je kan maar beter af en toe trainen in lastige omstandigheden 2) Ik kon die 30 kilometer niet op een ander moment afhaspelen en 3) Je kan ook zo’n miserabel weer hebben bij je marathon. Ik hoop wel oprecht dat #demooiste droger weer in petto heeft. Rotterdam, here we come!

Marathonpraat – De dag voor de Suikermarathon

Morgen is het zover: dan loop ik mijn 12e marathon, de Suikermarathon. 42,2 km rond Tienen in het gezelschap van een familielid (of twee) op de fiets. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik Hét Marathongevoel kan ervaren zonder enige vorm van officiële wedstrijdomkadering. De marathon, die zit in mij, in m’n hart, in m’n benen en in m’n hoofd. Natuurlijk heb ik wel op een heel andere manier toegeleefd naar deze gebeurtenis. Ik dacht de afgelopen week niet elk uur aan die marathon, had dus niet constant schrik om te struikelen en gisterenavond dronk ik een La Chouffe blanche (die me echt heel goed smaakte). Enerzijds is die ontspanningsmodus erg fijn, anderzijds mis ik hierdoor de positieve spanning die bij het pre-marathonplezier hoort. Hoe dan ook is het in deze bizarre tijden fijn om nog eens iets niet-alledaags te ondernemen: een sportieve uitspatting, helemaal corona-proof.

Mijn voorbereiding voor deze marathon verliep ook anders dan anders. Tijdens de lockdown in het voorjaar liep en fietste ik er zonder enig doel op los. Nadat ik eind mei verhuisde, liep ik geen langere afstanden meer en was ik vooral op de fiets te vinden (lang leve de LF6 en fietsknooppunt 13). Eind augustus liep ik dan weer eens 20 km en daarmee was het startschot gegeven voor een wekelijkse duurloop. Dat liep niet altijd geheel naar wens, maar al bij al voelde ik wel dat mijn lichaam nog heel goed wist wat een duurloop was. Van een echte taperperiode was de voorbije weken absoluut geen sprake. Ik liep wat minder, maar door mijn woonwerkverkeer op de fiets legde ik alsnog behoorlijk wat sportkilometers af. Gisteren kregen wij op school een vrije dag cadeau die ik creatief (en dus niet sportief) invulde met Roos. Een rustdag zonder meer, waardoor ik het vandaag toch voelde kriebelen om het marathonparcours te verkennen op de fiets. Ook dat is wellicht uniek: dat ik de dag voor ik een marathon loop een marathon fiets.

Die parcoursverkenning bleek overigens geen overbodige luxe te zijn. Zoals gezegd, moet ik het parcours van de Suikerroute een beetje inkorten. Aanvankelijk was het mijn plan om op de Grote Markt van Tienen te vertrekken en aan de kerk van mijn hometown Bost te finishen. Helaas geldt er nog steeds een mondmaskerplicht in het centrum en lijkt de Grote Markt meer op een bouwwerf door de werkzaamheden die er plaatsvinden. Geen lus door Tienen-city dus en een kerk minder die ik langs loop. Ik zou mijn Suikermarathon namelijk net zo goed de Acht Kerken Marathon kunnen noemen omdat ik zoveel kerken van postcode 3300 aandoe. Verder stuitte ik tijdens mijn verkenning op twee wegonderbrekingen die met een eenvoudig ommetje te vermijden zijn. Ik kon ook vaststellen dat er hier en daar wat modder ligt, maar niets onoverkomelijk. Tijdens mijn fietstocht kreeg ik alvast heel veel zin om te lopen, ook al weet ik niet echt wat ik er nu van mag verwachten.

Vorige week beleefde ik trouwens al een ultiem marathonmoment toen ik naar de London Marathon keek en zag hoe Koning Eliud Kipchoge ook gewoon een mens bleek te zijn die het verschroeiende tempo van de Ethiopiërs niet aankon. De verrassende winnaar Shura Kitata stond te glunderen aan de finish. Zo mooi om te zien! Een lopende mens, het is eigenlijk iets heel bijzonder. Ik beschouw mijn marathon dan ook als een eerbetoon aan de eenvoud van wat lopen is en de emoties die het toch kan losmaken. Gewoon het ene voor het andere been zetten en blijven gaan. Ik ben benieuwd hoe het mij morgen bevalt. Niks moet, alles mag en ik hou er hoe dan ook een sterk verhaal aan over. Op naar een nieuw marathonavontuur!

Marathonpraat – Op weg naar de Suikermarathon

Na de perfecte duurloop die ik liep op mijn verjaardag wist ik het zeker: ik was klaar om binnen enkele weken een marathon te lopen. Geduld om te wachten op een georganiseerde wedstrijd heb ik niet. Ik liet in de zomer al uitschijnen dat ik mij in 2020 heel wat door de neus zou laten boren, maar niet mijn twaalfde marathon. Ook in 2020 zal ik een marathon lopen. Punt. Op eigen initiatief en met gezelschap op de fiets. Dat plan kreeg de afgelopen weken steeds concreter vorm in mijn hoofd. Er is een parcours (ongeveer toch) en een datum (eveneens ongeveer toch).

Het blijkt zowel een vloek als een zegen te zijn om de route uit te tekenen voor je eigen marathon. Een vloek omdat je als eenkoppige (allesbehalve professionele) organisatie gebonden bent aan de reguliere voetpaden en weggetjes. Je kan geen beroep doen op hekken en politie om straten vrij te maken. Bovendien mag je nog zo’n toffe plannen hebben om je eigen marathon te lopen: 42,2 km is en blijft een aanzienlijke afstand. Het vergt dus wat denkwerk én voorbereiding om een parcours te bedenken van die lengte. Momenteel is het concept voor mijn marathon uitgewerkt, maar de puntjes moeten nog op de i worden gezet. Ik zal namelijk de suikermarathon lopen: een marathon in mijn eigen (relatief nieuwe) regio om en rond Tienen (de suikerstad) die gebaseerd is op de Suikerroute, een fietsroute die de de highlights van postcode 3300 aandoet. Het wordt met andere woorden een thuismarathon die het landelijke en glooiende karakter van de streek in de kijker zet met heel wat off-road stukken. Mocht ik mijn marathon aan de buitenwereld moeten verpatsen, ik zou het doen met de adjectieven uitdagend, gevarieerd en uniek.

De Suikerroute ontdekte ik in de zomer toen ik heel dicht bij huis rode zeshoekige bordjes opmerkte. Het kostte me echter vier pogingen om de route correct te volgen. Er blijkt namelijk al eens een bordje voor interpretatie vatbaar te zijn of – nog erger – volledig te ontbreken. Na elke mislukte poging bestudeerde ik mijn gereden Garmin route om te kijken waar de bordjes me aan mijn lot hadden overgelaten en ik dus grandioos de mist was ingegaan. Zo belandde ik bijvoorbeeld eens in Stok (die naam verzin ik niet). Uiteindelijk lukte het me op 11 augustus om de volledige Suikerroute te fietsen. Ik kwam uit op 45,5 km omdat ik geen lus door het centrum van Tienen maakte (waar een mondmaskerplicht geldt). Ik moet de Suikerroute dus wat inkorten naar eigen goeddunken. Ook wil ik vertrekken op de Grote Markt van Tienen en finishen aan de kerk van de voorstad waar ik woon. Ik probeerde al via online tools om de route uit te tekenen, maar dat is geen sinecure als je de omgeving nog niet als je broekzak kent. Er zit dus niets anders op dan de route de komende week op de fiets uit te testen en op die manier aan mezelf een meetcertificaat voor te leggen.

Zondag 11 oktober is de datum dat ik me eraan zal wagen. Mits enig voorbehoud: als het die dag echt ellendig weer is (heel de tijd regen en/of heel harde wind), dan stel ik mijn marathonplan een week uit. Hoewel ik in 2018 een sterke Brussel Marathon liep op het einde van de maand oktober, gaat mijn voorkeur toch uit naar het begin van de maand. De kans op zonnestralen en een ochtend die niet tegen het vriespunt aanleunt, is dan net ietsje groter. En als de Hel van Kasterlee echt doorgaat, dan gebruik ik de herfstvakantie (begin november) ook liefst om te fietsen in plaats van te recupereren. Over het doel van mijn marathon kan ik kort zijn: ik wil het optimale marathongevoel beleven en ervaren dat ik zo heb gemist. Dat houdt in te voet naar de startplaats gaan, daar nog een banaantje wegwerken, zenuwen die door de keel gieren, peptalk van Roos, persoonlijke support onderweg, adrenaline én verveling, melkzuur dat zich opstapelt en de ontlading die daarop volgt. Ik ben benieuwd hoe zoet de suikermarathon zal zijn voor mij.

Marathonpraat – Waarom ik de marathon mis

Ik heb de afgelopen dagen vaak nagedacht waarom ik mijn marathons zo mis. Als loper behoor ik tot de Geprivilegieerde Gelukzakken der Sporters, zij die hun sport zonder enig probleem kunnen blijven uitoefenen. Geen lockdown light of quarantaine die dat belet. Ik moet dus niet zeuren. Je zal nu maar gepassioneerd zijn door waterpolo, worstelen of acrogym. In eerste instantie vond ik het best aangenaam om zonder wedstrijddoel te lopen. Tijdens de quarantaine maakte ik veel kilometers zonder te overdrijven. Niets moest en alles mocht. Ik ging dus niet de toer op van mijn broer en stelde mezelf geen grootse doelen. Het plezier stond voorop. Elke kilometer die ik liep deed me deugd. Ik heb geen competitie nodig als stok achter de deur om me te motiveren mijn loopschoenen aan te trekken. Ook voor mijn lichaam was een periode met meer hersteltijd welgekomen. Ik verhuisde bovendien en had dus onontgonnen gebied te ontdekken. En ik een competitiebeest? Ik dacht het niet. Een gedwongen wedstrijdloze periode is echt geen ramp binnen het kader van een wereldwijde crisis.

Ik genoot oprecht van die vrije kilometers. Van een zwart gat was absoluut geen sprake. Tot ik enkele weken geleden de harde realiteit onder ogen zag. Marathonwedstrijden in 2020: ik zie het niet meteen gebeuren. In maart werd de Rotterdam marathon verplaatst naar eind oktober. Veilig ver weg, zo leek het. Na de paasvakantie zouden we gewoon weer met z’n allen op school zijn. Voor we het goed en wel zouden beseffen zou ons leven zich weer op gang trekken. Kortom, die corona zou zijn plaats kennen tegen het najaar. Wij zouden er dan weer lustig op los kunnen lopen met duizenden tegelijk, veel te dicht op elkaar in een startvak en langs de zijlijn. Marathons lopen is toch een buitensport? De realiteit is dat (sport)evenementen in Nederland verboden zijn tot 1 september. Erg realistisch lijkt het me dus niet dat we een krappe twee maand later met ruim 12.000 aan de start van een sportwedstrijd zouden staan. Het miljoen supporters dat de Rotterdam marathon op de been brengt, laat ik voor het gemak buiten beschouwing. Officieel gaat de marathon nog door, al is er het nodige voorbehoud te lezen in de officiële berichtgeving. De wereld vergaat niet, een jammer is hier wel op z’n plaats.

Naast lopen heb ik voldoende bezigheden. Ik weet mijn dagen aardig te vullen met allerhande projecten en activiteiten die helemaal niets met sport te maken hebben. Er blijft dus nog voldoende over als de marathon wegvalt. En toch ging er geen dag voorbij waarbij ik niet aan marathons lopen dacht. Omdat sportwedstrijden in het algemeen en marathons in het bijzonder mijn jaar structureren. Ik mis het aftellen in weken en dagen tot M-day. Ik mis de opbouw van de trainingen: sterven tijdens intervals en dromen in het bos. Ik mis die lange duurlopen waarbij de cadans ideaal is en het zelfvertrouwen torenhoog. Ik mis zelfs de onzekerheid en de stress. De angst om op het laatste moment te vallen (been there, done that) of ziek te worden. Ik mis de adrenaline die door mijn keel giert als het dan eindelijk zo ver is en je uit je bed stapt met de wetenschap: straks loop ik een marathon. Ik mis het zenuwachtige aanschuiven bij de dixi’s. Ik mis het avontuur van de looptocht waarbij mijn gedachten alle kanten opschieten (en mijn darmen meestal ook). Ik mis het finishmoment, maar nog meer het weerzien met mijn supporters nadien. Ik mis de grijns op mijn gezicht die een combinatie is van opluchting, geluk en stramme spieren. Ik mis een royaal ontbijt de dag nadien waarbij ik als een tachtigjarige in mijn stoel plof. Ik mis de marathon. Echt. Alles.

Ik durf nu ook luidop te zeggen dat ik eind maart in topvorm was. Mijn PR op de halve marathon was geen toevalstreffer (als dat al mogelijk is op die afstand). De oogverblindende glans is er inmiddels wat af, maar ik verbaas me nog steeds over de tempo’s die ik ogenschijnlijk moeiteloos lijk te lopen. Enerzijds ben ik daar blij om, anderzijds vind ik het bijna zonde. De enige manier om een vorm vast te leggen opdat die niet vervliegt is immers door een wedstrijd te lopen. Al is dat ook niet helemaal waar. Een marathontijd is geen droge weergave van je vormpeil. Ook andere factoren spelen een rol. Als marathonloper heb je nog één groot voordeel: niemand houdt je tegen om er eentje te lopen. Je kan het in principe overal doen en op elk moment van de dag. In het najaar loop ik dus een marathon: op eigen houtje als het niet officieel kan. Vanaf volgende week ga ik weer eens echt duurlopen en mijn kop boven het veld van de 20 kilometer steken. Wedden dat het uitzicht daar prachtig is?