Het moment – Ondertussen in de klas

Om er maar eens een cliché tegenaan te gooien: de 30 dagen van de eerste schoolmaand vlogen voorbij. September maakte haar naam als overgangsmaand helemaal waar. Van heerlijke nazomer naar het klamme herfstgevoel, van alles weer opstarten tot draaien als een goed geroteerde machine. Veel sportieve hoogtepunten vielen er ook te noteren. Mijn fietskilometers over de steenweg reken ik daar ook bij (893 kilometer om precies te zijn). Een dieptepunt was dan weer de aankondiging dat er 100 miljoen euro bespaard zal worden in het onderwijs. Honderd miljoen? Het zal me benieuwen waar ze die gaan vinden. Ik focus me maar op wat er in de klas gebeurt: dagelijks verwonder ik me over wat mijn leerlingen zeggen en denken. Over mijn vak, maar net zo goed wat tussen de regels door loopt. Hier volgt een kleine greep uit de klaspraktijk van september.

Bij een quiz over de actualiteit van de zomer zocht ik de naam van orkaan Ida. Een lastige vraag, zo bleek. Twee jongens waren op zoek naar een afschrikwekkende naam en die vonden ze in Bert.
Ik: Bert, dat klinkt toch als één en al gezelligheid?
Zij: Allez mevrouw, Bert komt eraan: daar krijg je toch schrik van?
Eveneens in de categorie “creatief met namen”: onze school heet Atheneum De Ring. Laten we eerlijk zijn: dat is een saaie naam, zoals bijna alle scholen. Volgens enkele leerlingen waren De Mengelmoes, Het Miseriekot en De Betonblok meer dan waardige alternatieven. Ik geef Nederlands in De Betonblok. Hoe cool zou dat zijn?
Ik vond dat ik al behoorlijk mee was met mijn tijd door af en toe het woord “vibe” te gebruiken, buiten de schoolmuren dan. Bijvoorbeeld: ik voel hier echt wel die Parijs-vibe. Leerlingen gebruiken “viben” echter vaker als werkwoord, als in: wij viben heel goed met elkaar. Voor mij is dat nog een brug te ver.
Op mijn verjaardag waren er ook twee leerlingen jarig. Enige pijnpunt: ik werd 36, zij 16. Enige troost: ik moest me echt niet oud voelen. Mevrouw, 36 dat is nog zoooo jong! Onze ouders, die zijn pas oud, die zijn in de 40!
Als ik het heb over spelling van de werkwoorden lijken mijn leerlingen het telkens weer te horen donderen in Keulen. De prijs voor creatiefste vervoeging gaat naar “spold” als verleden tijd van “spelden”. In de voorbeeldzin was het overigens een broeksnaad die iemand speldde. Twee keer kreeg ik de vraag wat een broeksnaad was. Ook de werkwoorden behoeden, gonzen en dulden waren veelal ongekend.
Ik beschouw het maar als een compliment wanneer leerlingen op een maandagnamiddag uitroepen: Wow zeg, we hebben echt nog iets geleerd vandaag!
Na de wereldkampioenentitel van mijn broer moest ik het natuurlijk hebben over duatlon. Daaruit bleek dat Seppe bekender is als podcastmaker dan als atleet. Maar liefst drie leerlingen kwamen me nadien vertellen dat hun papa een trouwe volger was van De Jogclub podcast.
In de categorie “ludiek antwoorden” gaat de prijs naar de beschrijving van het woord “hokjesdenker”: iemand die in het pashokje te lang nadenkt over zijn outfit.
Afgelopen maandag begon ik al mijn lessen met de voor de hand liggende vraag: “Hebben jullie ook zo intens genoten van het WK wielrennen?”. Een te enthousiaste vraag voor een maandag. Ik zag veel meewarige blikken, maar toch ook wel wat oogjes fonkelen. Het bleken vaker meisjes dan jongens te zijn die de WK-gekte in Leuven hadden gevolgd. Of die durfden daar misschien gewoon openlijk voor uitkomen. Nochtans had ik écht mijn best gedaan om hen duidelijk te maken dat dit once in a lifetime zou zijn. Er komt een dag dat ze beseffen dat ik gelijk had.