Het moment – Joke loopt

Het moment – Klein geluk #5 met een kat in huis

Er is er één jarig. Hoera! Hoera! Mijn mooie witte Teresa werd vandaag 17. Wat de jarige miep deed op deze heuglijke dag? Genieten van haar leven, zoals alleen zij – en bij uitbreiding een aanzienlijk deel van de kattige bevolking – dat kan. Boeken over en met katten als lifestylegoeroes en zenmasters zijn nog steeds razend populair. Begrijpelijk ook. Er zijn weinig dieren die zo’n enorm je m’en foutisme uitstralen en zich daar geen seconde slecht bij voelen. Mijn Libanese prinsessen Ada en Teresa kwamen 14 jaar geleden bij mij wonen. Al die tijd deelden we stoel, bank, bed, lief en leed. Een mooie aanleiding voor een nieuwe opsomming van kleine gelukjes. Hoewel, met het ego van een kat in gedachten, kan ik het maar beter hebben over grootste geluksmomenten. Want, met een kat in huis:

gaat geen milligram warmte verloren – kortom, een zegen in tijden van energiecrisis, werkelijk elke zonne- en verwarmingsstraal wordt optimaal benut, of dat nu is door urenlang op de verwarming te liggen, op het venstertablet, op een uitgelichte plek op de planken vloer of nét dat ene plekje op bed waar de zon neerstrijkt
leer je echt wat een gewoontedier is – in die mate dat ze mij wijzen op mijn eigen onbewuste gewoontes, blijkbaar zijn er verschillende manieren waarop ik mijn stoel onder de tafel schuif en loop ik met een specifieke tred door de keuken als het etensmoment is aangebroken
heb je geen alarmsysteem meer nodig – je neemt geen kat in huis omwille van de afschrikwekkende verschijning, toch is Teresa mijn waak-kat: als ik er niet ben, houdt zij burcht en buurt nauwlettend in de gaten, de buren durven amper voorbij te lopen als de Generaal op haar troon zit
weet je je meubilair echt naar waarde te schatten – er zijn tig manieren om in een zetel te liggen – al dan niet slapend, maar ook om in bed te luieren zonder te slapen, ook blijkt het ene stoelkussen al wat meer ingezakt te zijn dan het andere
durf je niet veel te weigeren – mijn katten vragen geen aandacht, ze eisen die meestal op een dermate dwingende manier dat je hun die aai niet kan ontzeggen omdat je bang bent dat je een aangetekend schrijven van de FOD Dierenwelzijn mag verwachten als je hun wens niet inwilligt
ga je anders naar dozen kijken – katten en dozen dat is heel grote liefde, of de doos nu groot of klein is: er is een doos voor elke kat en een kat voor elke doos, kartonnen dozen genieten natuurlijk de voorkeur, maar ook plastic exemplaren hebben zo hun voordeel
kan je ook mooie spullen kopen – mijn duurste interieurstuk was lange tijd mijn hoogwaardige krabpaal, Duitse kwaliteit in 100% natuurhout, ik werkte de kattenbak netjes weg in een kastje van Ikea en ik ben dolgelukkig met de huisdierenlijn van Le Creuset waardoor mijn dames nu eten uit azuurblauwe kommen met cachet
weet je dat het ene zacht niet het andere is – mijn katten zijn geen kieskeurige eters, wel hebben ze uitgesproken voorkeuren voor de ondergrond waarop ze slapen, de ene dekbedovertrek is de andere niet, een gebreide sprei is niet hetzelfde als een geweven: zacht en volumineus dat blijkt de ideale combo te zijn
prijs je je gelukkig dat het geen mensen zijn – ik vraag me wel eens af hoe mijn katten als mens zouden zijn: eigenzinnig excentriek, achteloos achterdochtig, neurotisch narcistisch en wellicht behoorlijk onuitstaanbaar
besef je dat je nooit echt alleen bent – het mooie aan huisdieren hebben die ook letterlijk altijd in je huis wonen, is juist dat het dieren zijn met hun eigenheid en vaak onbevattelijke momenten, maar dat er toch raakvlakken zijn waardoor je kan samenleven in een harmonieus gezinsverband

Gelukkige Gedichtendag!

Poëzie is taal die feestviert en om die reden is Gedichtendag niets minder dan een feestdag. Dit jaar is vriendschap het thema van de Poëzieweek met besties Miriam Van Hee en Hester Knibbe als boegbeelden. Op school is er nooit een tekort aan vriendschap én poëzie. Mijn vijfdejaars namen een dichtbundel naar keuze mee om in te grasduinen, zich te verwonderen en eens achter de oren te krabben, want wat wordt hier nu eigenlijk mee bedoeld?! Korte gedichten die quote-achtig aanvoelen vallen dan ook in de smaak. Ze dachten nog eens goed na en formuleerden zelf een uitspraak over poëzie.

Poëzie is therapie
Poëzie is niet in hokjes denken
Poëzie is het enige dat de taal kan verslaan
Poëzie is je kleine zusje dat (te) veel vragen stelt
Poëzie is een canvas en jij bent de kunstenaar
Poëzie is een rimpel die kan denken, fronsen en lachen
Poëzie is een sprint in slow motion
Poëzie is als praten met vrienden: het gaat over niets en alles tegelijkertijd
Poëzie is als een sleutel, je moet gewoon nog de juiste deur vinden
Poëzie is zoals de Mona Lisa: mooi, maar niemand weet waarom
Poëzie is als een optische illusie: prachtig, maar niet te begrijpen
Poëzie is net zoals een uil: met grote ogen naar de wereld kijken
Poëzie is de kleine wegen nemen om de gebaande paden te vermijden
Ik weet dat poëzie onmisbaar is, ik weet alleen niet voor wie
Alles wat ik voel en zie wordt met de juiste woorden poëzie
Wriemeldiertjes zijn de poëzie van de wereld

Zelf werd ik geraakt door een gedicht van Jef Aerts. Hij bracht in 2006 de dichtbundel Voor je er bent uit die hij opdroeg aan het kind dat op komst was. Inmiddels is zij een meisje van 16 jaar dat een boek van haar papa mee naar school nam. Een ode aan mijn favoriete boom, de berk en de fantasie. Hopelijk liggen er vanavond takken in mijn bed. Cheers op de poëzie!

Middag in het bos

Ik leek wel op bezoek, die middag
in het bos, toen een berk vroeg of ik nog wist
hoe wij ooit samen zaten

toe, ruisten haar blaadjes, zeg dat je
me eerder zag en ik voelde dat ze het meende
onder haar zilverwitte bast

vertel me nog een keer, zei ze, oktober
in de mist, ik fluisterde wat over niets
zocht naar woorden tussen gras

er is een berk die ik al heel lang ken, dat zei ik
thuis aan tafel en merkte toen ik ging slapen
dat het bed vol takken lag.

Jef Aerts

Het moment – En nu op naar 2023!

Lieve lezers

Ik dacht de afgelopen dagen vaak na. Aangezien ik nogal van het beschouwende type ben is dat op zich niks nieuws onder de zon. De kerstgedichten die ik voor mijn familieleden schreef, begonnen telkens met de zin Wat was dit een bijzonder jaar! Een makkelijke opener: elk jaar is immers bijzonder op z’n eigen manier. Bijzonder dekt ook heel wat ladingen. Het kan zowel duiden op pieken als dalen, als op het eigenzinnige karakter van een jaar. Ik zou ook elk jaar woelig durven noemen. Bewogen zou eveneens passend zijn. Of intens, nog zo’n woord waar ik van hou. Ik denk dat ik dit jaar tot het besef ben gekomen dat het geen zin heeft om labels op jaren te plakken. Alsof ze dan netjes gecategoriseerd in je archief geplaatst kunnen worden. Afgehandeld en op naar het volgende. Een jaar is fluïde. Het geeft en neemt.

Ik weet ook nog steeds niet zo goed wat ik met het cliché je bent maar zo oud als je je voelt moet aanvangen. Soms voel ik me stokoud. Bejaard. Klaar om achter de sanseveria’s te gaan zitten. Met één been in m’n graf zelfs. Vaker voel ik me als herboren (wat dat dan ook weer moge betekenen). Ik kan hier wel staan schreeuwen dat ik nog jong van geest ben en dat ik fysiek in topvorm verkeer. Helemaal klaar om te wedijveren met de jonge garde. Mee met mijn tijd zelfs, want het jeugdige geweld houdt mij jong. De nuchtere ik houd het er toch liever bij dat ik zowel in lichaam als geest 37 jaar ben. Een soort tussenleeftijd. Ik zit op een wipplank die soms naar de ene dan weer naar de andere kant overhelt. Ik moet het ermee doen, zo simpel is het.

De overige cijfers van mijn jaar tonen wederom aan dat er behoorlijk wat gebeurde. Ik liep en fietste 15.375 kilometer bij elkaar. Ik luisterde 315x naar Invaincu. Ik las 50 boeken. Ik won 7 flessen drank, 4 waardebonnen, 4 blikjes Hoegaarden, 2 boeketten, een kilo appels, een kist vol groenten, een trofee van de kitscherige soort, een stofzuiger, een Spikeball-set en een enveloppe met 40 euro. Er waren behoorlijk wat uitstapjes over de landsgrenzen heen, waaronder mijn 10 dagen in Den Haag. Er was mijn 3:01 van Amsterdam, de 3:26 van Roos in Parijs, de 2e van Marike en de 10e van Seppe.

2022 was ook een jaar van oorlog, afscheid en crisis. Op school werd ik vaker geconfronteerd met schrijnende situaties. Mijn ouders gingen dan wel met pensioen, maar ervoeren ook dat hun carrosserie niet meer die van een jong veulen is. Zo ongeveer iedereen lag wakker van z’n energierekening of van het feit dat een knolselder (toch één van de saaiste groenten) de hallucinante prijs van 1,59 euro heeft bereikt. De realiteit van de dag kwam met momenten zo hard binnen dat ik liefst van al met oogkleppen door het leven zou gaan. 2022 was voor mij persoonlijk een jaar van overleven. Ik durfde soms niet meer dromen, speelde de voeling met de zorgeloze Joke helemaal kwijt. Ik ben de eerste om mijn persoonlijke leed te relativeren in het perspectief van het grotere geheel. Om te zeggen dat het allemaal niet zo erg is. Ik leerde dit jaar om dat juist héél serieus te nemen, te zeggen dat dat juist wél erg is.

Een mens kan op verschillende manieren omgaan met de builen en klappen die het leven je sowieso af en toe uitdeelt. Neem nu mijn metekindje en oogappel Leah. Op ons kerstfeest knalde ze met volle snelheid op een stoelpoot zoals alleen een 3-jarige dat kan. Er was eerst blinde paniek, een gejammer van jewelste in de armen van haar mama om zich vervolgens op de schoot van haar papa te laten troosten met een zak ijs tegen het voorhoofd, waar zich toch een stevige zwelling begon af te tekenen. Een kwartier later pakte ze geïnteresseerd een cadeau uit en een uur later zat ze, geflankeerd door haar neefje en nichtje, met de meest stralende glimlach ooit op een foto te pronken. Zich totaal niet bewust van het ei dat zich inmiddels pontificaal op het midden van haar voorhoofd had gevormd. Geen tijd om bij de pakken te blijven neerzitten.

Mijn oudejaarsrede nadert zijn einde. Tijd voor een laatste confessie. Een paar keer per jaar denk ik dat ik uitverteld ben. Dan worstel ik met een joekel van een writer’s block, de angst dat ik niks zinnigs meer heb om over te schrijven. Misschien is het welletjes geweest met die blog. Telkens weer kon ik die barricade doorbreken. Plots dient inspiratie zich weer aan in overvloed. Altijd weer zijn er die blijken van waardering, jullie enthousiasme en aanmoedigingen om wat ik meemaak en wat ik hier publiceer. Dat mijn teksten smaken en raken, dat jullie mijn verhalen toch altijd weer de moeite vinden, doet mij heel veel deugd. Schrijven is een tijdrovend, maar ook een heilzaam proces. Toen ik 4,5 jaar geleden met deze blog begon had ik nooit kunnen vermoeden wat die mij voor moois zou opleveren.

Laat dat nieuwe jaar maar komen dus! Ik zie 2023 zowel met een glimlach als met angst en beven tegemoet. Het kondigt zich aan met luide trom en trompetgeschal. Laat het fanfaregewijs zijn intrede doen. 2023 zal niet geruisloos passeren. Ik wens jullie een waaier aan mooie herinneringen toe. Een flinke dosis creatieve inspiratie. Afgekruid met wat gezonde ambitie, avontuur en doorzettingsvermogen, afgetopt met a touch of magic. Ik wens jullie mentale rust, mildheid en een troostende schouder. Maar net zo goed een rijkelijk gevuld glas, een brood van je favoriete bakker, een doos met kakelverse loopschoenen, een tweedelig lila kostuum met frisse snit en een goed verhaal. Ga ervoor. Of ook niet, want soms is het gewoon goed zoals het is.

Joke
X

Het moment – Ik ben een zus van

Ja, ik ben een zus van Seppe Odeyn, de man die op 18 december 2022 voor de 10e keer de Hel van Kasterlee won. Een groots sportman die altijd nederig en oprecht blijft. Een broer met antwoorden en twee luisterende oren. Een bijzonder inspirerende mens om in je omgeving te hebben. Iemand die heel veel durft. Soms ook een beetje provoceert. Misschien daarom ook wel de rol van het kleine, doch schattige duiveltje op mijn schouder aanneemt.

Ik draag de titel Zus Van met trots, al moet ik er bijzonder weinig voor doen. Ik ben anderhalf jaar ouder waardoor ik me in de positie bevind om (al dan niet gênante) kinderverhalen over Seppe op te dissen. Om hier een volledig fictief verhaal uit mijn mouw te schudden over hoe de 15-jarige Seppe hoorde over de Hel van Kasterlee en uitriep: die wedstrijd wil ik ooit winnen, liefst zelfs 10x! De waarheid is wel dat Seppe en ik 20 jaar geleden al eens samen gingen mountainbiken. Ik overdrijf ook echt niet als ik zeg dat Seppe toen al groots durfde te dromen, dat hij een enorme sympathie had voor underdogs in de sportwereld (op Lance Armstrong na dan). Samen konden wij helemaal in de ban zijn van sportieve verhalen. Zoals het echte nineties-kinderen betaamt, maakten wij met de cassetterecorder onze eigen sportprogramma’s. Het was absoluut een voorrecht om met Seppe Odeyn aan mijn zijde te mogen opgroeien.

Maar. Ik ben ook een zus van Marike en Roos Odeyn. Samen worden we al eens de Zusjes Odeyn genoemd. Een soort heilige drievuldigheid die de boel net zo goed in vuur en vlam kan zetten. Mijn zusjes zijn er altijd. Voor mij, voor Seppe en onze ouders. Voor iedereen die hen nodig heeft. Ze presteren net zo goed op het allerhoogste niveau. Als zuszijn een vak was, dan zouden zij als experts overal ter wereld gevraagd worden om op congressen te spreken over wat zuszijn behelst. Dat het zowel in de kleine als in de grote gebaren zit. Een fingerspitzengefühl dat verder dan hun vingers reikt. Ik voel me net zo geprivilegieerd om Zus Van die twee te mogen zijn.

Ik was zondag voor de vierde keer finisher in de Hel van Kasterlee. Wat was het weer een spektakel! Voor nu is mijn verhaal van de Hel er één in de marge van die grootse prestatie van Seppe. Maar wees gerust: ik heb natuurlijk weer belachelijk veel meegemaakt in die 9 uur en 14 minuten dat mijn Hel duurde. Ik heb daar zo mogelijk nog belachelijk veel meer over te vertellen. Bijvoorbeeld dat mijn snelste Hel toch weer hels was op een heel andere manier. Dat een vijfde plek dan wel mijn minste resultaat is, maar toch mijn beste prestatie. En weten jullie eigenlijk wel dat 125 kilometer mountainbiken echt heel lang is? Ah ja, en ook nog dat ik buiten mijn familie zo ontzettend veel mensen dankbaar ben die een bijdrage hebben geleverd aan dit crazy avontuur? Ik ga dus een vierde raceverslag over de Hel schrijven. Dat op zich vind ik al behoorlijk onwezenlijk. Wordt vervolgd dus.

Het moment – Een blik op de Hel

December is een maand van tradities. De kerstboom staat. The Pogues zingen over hun sprookje in New York. Mijn leerlingen maken examens waar ik dan weer met een flitsende pen over ga. Ik sorteer mijn handschoenen. Ik trotseer de kou. Ik tel reserve binnenbanden (volstaat drie?). Ik denk na over Clif bloks en vervallen sportgels. Over bandendruk zelfs (het moet niet gekker worden). Ik bedenk elk uur een ander hels scenario. Catastrofaler dan ooit: een gebroken fietskader, ijs, sneeuwstorm. Ik bevind me kortom in de laatste rechte lijn naar de Hel, een weg die geplaveid is met goede voorbereidingen. Alleen laat een wedstrijd van 170 kilometer zich ook in de voorbereiding verduiveld lastig temmen.

Ik werd geboren op een vrijdag de 13e, eigenlijk ben ik dus niet zo van het bijgeloof. Toch betrapte ik mezelf er deze week op dat ik in alles een voorteken wilde zien. Dinsdag knalde ik eerst mijn Hel-beker van 2018 tegen de grond tijdens een iets te brute stofzuigbeurt (gelukkig zonder schade). Vervolgens scheurde ik tijdens het lopen letterlijk mijn broek aan een gft-bak. ’s Avonds sneed ik in mijn vinger. Om de dag in schoonheid af te sluiten bezeerde ik mijn voet toen ik tegen een stapel slecht gepositioneerde mappen aan botste. Telkens dacht ik: yes, dit is al een portie pech waar ik zondag gespaard van zal blijven. De meest plausibele en meer down to earth verklaring is dat ik moe ben. Ik heb veel aan mijn hoofd. Zoveel dat ik soms echt geen blijf weet met de stress die door mijn lijf raast. Naast de angst voor materiaalpech is er ook de vrees dat het misschien de wedstrijd te veel is dit jaar. Dat ik mijn sportieve geluk van 2022 al heb opgesoupeerd. Dat de tank misschien leger is dan gehoopt. Kortom, dat mijn vierde Hel-deelname een Processie van Echternach wordt.

De 20e Hel van Kasterlee belooft hoe dan ook een bijzondere editie te worden. Seppe staat voor de 11e keer aan de start en gaat voluit voor zijn 10e overwinning. De rest van de familie staat weer op post voor een dag supporteren voor gevorderden: uren koukleumen terwijl ze hun stembanden kapot schreeuwen, intens meeleven én paraat staan voor eender welke calamiteit. In mijn nerveuze lijf brandt er gelukkig ook een groot vuur dat uitkijkt naar het ongetwijfeld waanzinnige avontuur dat de Hel altijd is. Een sprankelende vonk die ervan uit durft gaan dat the girl on fire nog niet is uitgelopen. De vlam nog niet geblust. Bij een marathon kan ik inmiddels behoorlijk inschatten wat ik waard ben. Bij de Hel vind ik het veel lastiger om te vertrouwen op mijn goede voorbereiding. De race duurt makkelijk een uur of 9 à 10. Hard labeur dus met een behoorlijke marge van onvoorspelbaarheid. Mijn vorige drie deelnames waren elk op hun manier een uitdaging van jewelste. De enige zekerheid is dat ik mezelf een paar keer zal tegenkomen.

Wat ik al op zak heb, is een artikel in de krant samen met mijn broer. Het is dat ik geen bucket list heb, anders kon ik dit afvinken. Waarom wilde ik eigenlijk zo graag eens deelnemen aan de Hel? De eerste keer dat ik voor Seppe ging supporteren was in 2014: het jaar dat ik een loper werd en plots ook meer belangstelling kreeg voor de sportieve exploten van mijn broer. Wat een magische ervaring! Ik werd overdonderd door wat ik zag, ook door de te harde beats van DJ Infinity in de sporthal die daags nadien nog door mijn lichaam gonsden. Toen mijn leven in 2015 een andere wending nam, werd ook de kriebel om in Kasterlee ooit eens zelf in “het bosje” rond te rijden alleen maar groter. Al helemaal toen mijn pappie op 56-jarige leeftijd zijn Hel-debuut met glans doorstond. Uiteindelijk stond ik in 2018 voor het eerst zelf aan de start. Ik was helemaal doordrongen van het feit dat ik iets aan het doen was waar ik al lang van droomde (nee, ik heb dus echt geen bucket list). Dankzij Seppe is de Hel van Kasterlee een memorabel evenement in onze familie, iets dat tot de verbeelding blijft spreken.

Als vrouw van het gevoel wil ik zoveel mogelijk mijn eigen ding doen, me niet laten opjagen door de omstandigheden (al is dat onvermijdelijk) en vooral op zoek gaan naar dat goede gevoel. Een mix van de Joke van 2018 die als een blij ei rondfietste omdat ze meedeed aan de Hel en de strijdende mountainbiker die ik vorig jaar in mezelf ontdekte. Om af te sluiten haal ik mijn dankbaarheidsplaat maar weer eens boven (die kan je nooit grijs genoeg draaien). Hoe kan het anders dan dat Invaincu van Stromae volgens Spotify mijn topnummer van 2022 was?! Team Invaincu bestaat voor deze uitdaging uit een ijzersterke equipe: ouwe getrouwen en ook nieuwe gezichten. Een team dat met momenten net zoveel stress ervaart, dat ook net zo uitgelaten is en mij doet stuiteren van geluk. Samen sterk en onoverwinnelijk. Dwars door de Hel en als het moet nog eens terug. Kasterlee, here we come!

Het moment – De zon scheen weer eens in Kasterlee

Kasterlee, 16 november 2014. De 29-jarige Joke Odeyn staat aan de start van de halve marathon. In mei liep ze voor het eerst in haar leven 20 kilometer zij aan zij met haar zusje Roos. Een week lang was ze euforisch. De zusjes hadden de smaak van het afstandslopen stevig te pakken. Hun loopplannen groeiden weelderig in het rond. In oktober liep Joke zowaar 1u43 op de halve marathon in Brussel. Met een croissant en chocoladebroodje als ontbijt, in slechte sportkleding met lelijke loopschoenen en een Casio als enige tijdsindicator. Het was daar in Brussel dat de marathondroom van de zusjes ontstond. Een maand later op die grijze novemberdag in Kasterlee bulkte de piepjonge Joke van het zelfvertrouwen. Haar ervaren broer had haar nochtans gewaarschuwd voor het off-road karakter van het parcours, maar dat zou deze Joke niet deren. Als een speer zou zij over de Kastelse grond razen. Ze had bovendien een enorme troef om haar pols: een nagelnieuwe mintgroene Garmin Forerunner waar ze nu voor het eerst een wedstrijd mee zou lopen. Wie of wat zou dit enthousiaste lopersgeweld in hemelsnaam kunnen tegenhouden om een topprestatie neer te zetten?

Het werd een deceptie van jewelste. Tijd en snelheid meten leek vooral te resulteren in meteen te hard doorduwen, in stress en een gevoel van tekortschieten. Met een eerste kilometer aan 4’44” startte Joke als een kanonskogel om zich kilometer per kilometer meer vast te lopen in het parcours. Haar kilometertijden zakten zienderogen als een pudding in elkaar. Het regende. Joke vloekte en dacht dat een cola in de bevoorrading haar erdoor zou helpen. Niks van dat. Het werd een halve marathon van afzien. Van aftellen en de gedachte bannen Misschien kan ik beter stoppen! Met de regen spoelde ook haar laatste restje positivisme weg. Na 1u56 strompelde Joke als een verzopen waterkieken over de meet. Haar gemiddelde hartslag van 165 toonde aan dat ze diep was gegaan. Gelukkig was haar familie van de partij. Roos kwam een minuutje later binnen. Seppe mocht op het podium als tweede. Pater familias Jan finishte in een snelle 1u37. Zus Marike en Mama Alma namen de nazorg op zich. Het duurde een paar uur voordat de verkleumde Joke haar goede humeur teruggevonden had. Ook dit was lopen, dat zou ze later wel begrijpen.

315253659_159682303426666_2897166837654491909_n — Foto: Peter Vanleuven

Kasterlee, 13 november 2022. De 37-jarige Joke Odeyn staat voor de 8e keer aan de start van de halve marathon van Kasterlee. Haar 8-jarige relatie met de halve marathon van Kasterlee is woelig te noemen. In november lijkt het er altijd regenachtig koud te zijn. Het parcours heeft dan niks met de Hel te maken, maar die verduivelde venijnige staart van 9 kilometer hakt er altijd stevig in. Joke kon wel steeds sneller lopen in Kasterlee. Er ontstonden ook heel mooie herinneringen. Vorig jaar was haar 1u33 zelfs goed voor een derde plek. Onverwacht en toch was er toen ook een vleugje teleurstelling. Onze inmiddels niet meer zo piepjonge Joke had zich weer een klein beetje vergaloppeerd en werd in de laatste kilometer nog voorbij gesneld. Wederom een bewijs dat haar relatie met de halve marathon van Kasterlee zich in een spanningsveld bevond. It’s complicated.

Vandaag is er echter hoop. De zon schijnt weer eens! Het parcours ligt er relatief snel en droog bij. Joke is in vorm. Ze heeft er bovenal heel veel zin in. Voor de vierde keer maakt deze halve marathon deel uit van haar voorbereiding op de Hel van Kasterlee. Vandaag mag ze doen wat ze het liefste doet: gewoon een lang stuk lopen. Met een eerste kilometer aan 3’56” start Joke als een kanonskogel om zich kilometer per kilometer meer thuis te voelen op het parcours. Ze vindt een goed tempo. Ze geniet en heeft er nog steeds zin in. Ze krijgt zelfs het gezelschap van een persoonlijke begeleider op de fiets omdat ze in eerste positie loopt. Daar is dan eventjes wat stress en de angst om voorbij gesneld te worden door meervoudig winnares en thuisloopster Jolien Boonen. Joke slaagt er echter in het hoofd koel te houden. Ze woekert niet met haar krachten. Ze durft te vertrouwen op haar benenmachine. De zon schijnt, hoe geweldig is dat! Dankzij haar positie in de race krijgt ze veel aanmoedigingen. Zelfs als ze deze wedstrijd niet op haar naam zal schrijven, heeft ze gestreden om hem te kunnen winnen.

Na 12 km dienen de eerste meer uitdagende kilometers zich aan. Off-road dus, wat draaien en kronkelen, omhoog en naar beneden, de Hoge Mouw, Muur van Kastel en Col Roger, hier en daar wat duinenzand. Joke knows the drill. Het is wat moeilijker om de goede cadans te behouden, maar ze recupereert goed en kan tempo blijven maken op de tussenstukken. De nummer 2 lijkt nog steeds op een veilige afstand te zitten, maar wat is uiteindelijk echt veilig? Als Joke op anderhalve kilometer van de meet weer asfalt onder haar voeten heeft, weet ze dat de winst zo goed als zeker binnen is. Vlak voor de garage van Ben Van De Water wordt onze heldin-van-één-dag luid aangemoedigd door haar beide ouders en zus Marike mét kroost. Joke Odeyn zal deze halve marathon winnen. De rode loper richting finish is in zicht. Ze hoort het nooit-aflatende enthousiasme van speaker Hans in de micro. Joke kan niet anders dan lachen. Ze steekt haar handen in de lucht. Met een knal sneeuwt het confettisnippers in Kasterlee. 8 jaar na haar moeizame debuut wint Joke Odeyn de halve marathon van Kasterlee in 1u30. Halleluja! Haar 10e overwinning van 2022 is een heel bijzondere om aan de erelijst toe te voegen.

Gelukkig is haar familie van de partij. Seppe zet een ijzersterke tijd neer die net niet snel genoeg is voor een podiumplek, Roos loopt met 1u41 een PPR (persoonlijk parcoursrecord). De overige familieleden zijn er voor de felicitaties, de foto’s en de complimenten. Ongelooflijk, kind toch, ge hebt gewoon gewonnen! Er wordt nog wat nagepraat aan de sporthal. Een foto gemaakt. Iets gezegd over het kerstfeest. De wegen scheiden weer. Joke en Roos hebben zich nog een paar uur te vermaken in Kasterlee voor de podiumceremonie plaatsvindt. Dat is gelukkig geen probleem, want de zon scheen weer eens in Kasterlee.

Het moment – Wat mij zoal bezighoudt op de fiets

Als je mij in de maand november zoekt, dan is de kans groot dat je mij op de fiets vindt. Toegegeven, er zijn gezelligere maanden om heel veel fietskilometers te maken. Deelnemen aan de Hel van Kasterlee dat betekent echter tijd in het fietszadel te spenderen: november fietsmaand dus. In mijn geval wordt elke kilometer buiten gereden met Juan, mijn Orbea mountainbike, door weer en wind en als het eventjes kan in gezelschap. Ik blijf me een volbloed loper voelen, maar wel eentje die de fiets oprecht waardeert. Het is dan ook niet met tegenzin dat ik in het zadel neerplof: een fietstocht aanvatten voelt telkens weer een beetje als op avontuur vertrekken, zelfs als de omstandigheden niet bepaald ideaal te noemen zijn. Ik verveel me zelden tot nooit tijdens mijn langere ritten, want dit is wat mij zoal bezighoudt.

genieten van de herfst en de kleurrijke mind pictures, toch tot vorig weekend met dat aangename zonnetje, de afgelopen dagen probeerde ik me vooral te verzoenen met de somberte van de herfst
een snelle gedragsanalyse maken van de honden die mijn pad kruisen en die mij meestal eerder opmerken dan hun minder alerte baasje: zijn ze fietsers goedgezind of zijn ze eerder van het najagende type?
een snelle analyse maken van de lopers die mijn pad kruisen: wat dragen ze? wie zijn ze? zijn ze eerder van het recreatieve dan wel het ambitieuze soort of een mengvorm daartussenin? soms voel ik echt een klein steekje van jaloezie omdat zij mogen lopen
toch ook wel een heel klein beetje jaloers zijn op de ruiters die in het zadel een wandeling maken in het bos, naast elkaar draven of galopperen over een bospad: fantastisch is dat!
bedenken dat het echt geen lachertje moet zijn om je met een twee- of vierspan in het bos te begeven: stel je voor dat je een verkeerde weg neemt, het is toch echt onmogelijk om te keren met een paardenkoets?
me wel eens ergeren aan wandelaars die met z’n drieën een weg van 3 meter breed op de mountainbikeroute inpalmen, mijn vriendelijk belletje tot 3x toe niet horen, waarop zij dan verontwaardigd zijn als ik hen zogenaamd onaangekondigd voorbij fiets
mijmeren over de zomerse fietstochtjes met Roos en Marike, wat lijkt dat al lang geleden!
denken dat ik mijn broer of Wout Van Aert ben en hoe het moet voelen om als een baas over off-road terrein te denderen, schijnbaar moeiteloos aan een topsnelheid
lichtjes binnensmonds vloeken als ik een steil klimmetje moet maken en de mountainbike aanvoelt als een gewicht dat mee de berg op moet in plaats van een instrument dat me vooruit helpt
opgelucht, maar ook wel puffend ademhalen als het me lukt om een technischere beklimming op te trappen zonder voet aan de grond te moeten zetten
de gedachte bannen dat je eigenlijk overal en op elk moment fietspech kan hebben, net zoals dat een valpartij best snel gebeurd is
ervaren hoe fantastisch mooi en deugddoend de mountainbikesport ook kan zijn als je in vloeiende lijnen van het ene pad naar het andere kan sjezen
vooruitblikken op de Hel van Kasterlee, visualiseren met welk gevoel ik dan wil rond fietsen en hoe ik me kan wapenen tegen allerlei rampscenario’s (diverse vormen van materiaalpech)
terugblikken op het afgelopen jaar en al die sportieve hoogtepunten die ik al mocht beleven, te zot voor woorden!
loopplannen maken voor 2023, welke vaste waarden blijven behouden? welke nieuwe uitdagingen wil ik realiseren?
me verwonderen over hoe mooi de omgeving keer op keer weer blijkt te zijn, je moet echt niet heel ver van huis zijn om parels te ontdekken
me verwonderen over het feit dat ik nog steeds verwonderd kan zijn over de schoonheid van het Park van Tervuren en het Zoniënwoud, zei ik al dat ik fan was?
rekensommetjes maken over gemiddelde snelheden en inschattingen maken van het aantal kilometers dat ik nog te gaan heb, hoe dan ook lijkt de tijd op de fiets aan een hogere snelheid voorbij te tikken
verlangen naar koffie, hoe fantastisch zou het zijn om tijdens een rit koffie mee te kunnen nemen?

Het moment – Een meesterlijke marathon

Amsterdam – zondag 16 oktober, 12:05. Ik ben nog aan het snikken terwijl er een medaille rond mijn nek wordt gehangen. Sam is bij mij. Today, I ran my masterpiece staat er op het blauwe lint rond mijn nek. We verlaten samen het Olympisch Stadion, terug naar de wereld buiten onze marathonbubbel. Ik kan heel moeilijk bevatten wat er de afgelopen uren is gebeurd. Ik liep mijn 15e marathon in 3 uur en 1 schamele minuut. 181 minuten voelde ik me zo sterk. Invaincu. Ik heb zoveel meegemaakt, zoveel gezien, gedacht, beleefd, gehoord en ervaren. Gelachen én gestreden. Ik kan niet geloven dat het erop zit en dat de hallucinant snelle tijd op mijn horloge echt mijn nieuwe PR op de marathon is. Drie uur, één minuut en drie seconden. 03:01:03.

Mijn marathon speelt nog steeds in mijn hoofd als een film van Quentin Tarantino of Martin Scorsese die een schouwspel van een uur of 3 wel aandurven. Het is een film waarin ik eerst met Sam in het stadion sta. Een moment van reflectie en dankbaarheid voor het afgelopen half jaar. Het volgende shot sta ik in de drukte van het startvak. Door de geluidsbox vlak naast mij voel ik de adrenaline door mijn lijf drillen. Een voice-over zou hier op z’n plaats zijn. Pak het moment! En dan loop ik. Vrij snel vind ik een tempo waarvan ik voel dat het mijn marathontempo wordt. Roos schreeuwt me een eerste keer iets toe. De soundtrack krijgt hier epische allures. Fast forward naar de volgende scène. Ik loop een paar kilometer semi incognito verscholen achter Simon – Sikke – Van Roy om hem nadien op sleeptouw te nemen voor een doldwaze tocht langs de Amstel. Eén langgerekt shot: het komische intermezzo van het script, iets met een losgeslagen stoomtrein. En dan een flashback naar 2017 toen ik ten onder ging na 25 kilometer. Vandaag niet. Mijn benen en hoofd blijven onverzettelijk gaan. Roos is de rode draad van mijn film. Als supporter, steun en toeverlaat duikt ze op langs het parcours om zoals steeds het beste in mezelf naar boven te halen. De soundtrack wordt overstemd door het gejoel en de aanmoedigingen. Pak het moment! De film nadert zijn ontknoping. Ik kom aan in hetzelfde stadion. Vogelperspectief om aan te tonen hoe nietig je als loper bent. De eerste meters na de streep voel ik de stilte in mijn hoofd. Geen voice-over. Ik sta daar weer samen met Sam. Een filmeinde dat ook het begin is.

In de stad van Rembrandt, Vondel en Ramses Shaffy klinkt een slogan als Run Your Masterpiece behoorlijk intimiderend. Ik kan niet anders dan zeggen dat ik mijn marathonmeesterwerk afleverde. Hoe kwetsbaar ik me soms ook voel, dit was de marathon die mij niet aan het wankelen kon brengen. Ik durfde erop te vertrouwen dat het goed komt (want komt het niet altijd goed uiteindelijk?). Ik vertrouwde erop dat ik dit kan, dat ik gemaakt ben om te lopen ook al zie ik er met mijn korte stevige benen niet uit als een typische afstandsloper. Elke kilometer bracht me dichter bij mijn doel. En oh ja, het deed ook pijn! Het kostte me verdorie zoveel kracht! Ik ben een mens, geen machine, maar dat lijf wilde ervoor blijven gaan. Elke keer wilde ik het moment pakken tot ik besefte dat het moment mij had gepakt.

Zoals steeds volgt er later deze week een uitgebreider raceverslag, want ook deze keer valt er zoveel meer te vertellen over dit marathonavontuur. Eveneens traditiegetrouw zijn de woorden van dankbaarheid die ik hier en nu wil uitspreken. Voor de hoofdrolspelers van mijn film. Voor de crew en de regie, voor de catering en de kostuums. Voor de toeschouwers en de fans. Weet dat jullie allemaal op jullie eigen manier een bijdrage hebben geleverd aan mijn eigen kleine meesterwerkje. Mijn dank daarvoor is oneindig groot!

Het moment – Roos en Seppe op kruissnelheid door Berlijn

Het laatste weekend van september regende het sportieve verhalen. Ik vertelde al uitgebreid over Den Haag met Sam, maar er was ook Berlijn van Roos met Seppe en Bobby. Roos liet de CPC Loop namelijk niet zomaar aan zich voorbij gaan: op zaterdag 24 september zou ze deelnemen aan haar eerste skeelerrace ooit. En wat voor één: de iconische Berlin Marathon. 42,2 kilometer op wielen dus. Ook Seppe en Bobby trokken hun driewielers aan om door de Berlijnse straten te sjezen. Seppe liep daags nadien, in de schaduw van het wereldrecord van Eliud Kipchoge, ook nog de marathon. Hier spreekt een trotse grote zus. Needless to say dat ik behoorlijk onder de indruk was van de belevenissen van mijn zus en broer. Ik vind het zo dapper dat ze zich aan een skeelerrace durfden te wagen! Hoe dat Berlijnse avontuur hen beviel? Dat vertellen ze jullie zelf.

Roos: Toen Seppe in de zomer aankondigde dat hij de marathon van Berlijn zou skeeleren omdat Bart Swings hem en Robrecht – Bobby – Paesen had uitgedaagd in de podcast van De Jogclub dacht ik: leuk, dat wil ik volgend jaar ook doen. Er kwam echter een plaats vrij in de auto en het hotel. Ik twijfelde, maar Niko zei: waarom niet, wat kan er misgaan? Ik schreef me eind augustus in en kocht nieuwe skeelers: de Roces EGO 3×110 TIF. Skeelers met drie grote wielen waar ik nog nooit mee had gereden. Ik had me goed ingelezen voor ik ze kocht. Ze kwamen aan op 1 september. De testrit was meteen superleuk. Niko fietste met mij mee. Ik merkte wel dat ik met die drie wielen meer techniek nodig had om m’n bochten te nemen, maar ik maakte ook veel meer snelheid. Ik vloog echt!

Het probleem van skeeleren is dat je er goede asfalt voor nodig hebt en dat je het niet kan doen als het regent. De tweede week van september regende het elke dag, werden de dagen korter en had ik dus geen tijd om te trainen. Ik bleef wel fietsen en lopen. Na die week kon ik nog wat skeelertrainingen afwerken. Zo ging ik langs de Demer rijden om goede bochten te kunnen maken. Seppe gaf mij nog techniektips: dat je eigenlijk altijd een M achter je moet maken bijvoorbeeld. M’n langste skeelerrit was 25 kilometer. Ik was er niet echt moe van, maar had er wel 1u18 voor nodig gehad en in Berlijn is de tijdslimiet voor 42,2 kilometer 2u30. Dat leek haalbaar, maar zonder veel marge.

De beleving in Berlijn was uniek! Ik voelde helemaal die grote evenementensfeer, het festivalgevoel, maar ik was wel veel ontspannener dan voor een loopmarathon. De start van de skeelerrace was om 15u30. Het was best een internationaal deelnemersveld, ook veel verklede mensen. Bij het vertrek was ik meteen diep onder de indruk. Het ging ook meteen goed: heerlijk gevoel om over dat perfecte asfalt die snelheid te kunnen genereren! Eens goed kunnen doorperen, dat gevoelde kende ik niet van mijn trainingen. Ik heb niet in een treintje gereden, zo op elkaar gaan hangen durfde ik niet aan. Wel sprong ik moeiteloos over de tramsporen. Mijn race ging zo vlot dat ik wist dat ik een goeie tijd zou kunnen neerzetten. Ik wilde dus niet verzwakken – het is uiteindelijk wel een wedstrijd – maar er ook heel erg van genieten. Ik reed al glimlachend door Berlijn. Op zo’n parcours moet je gewoon hard gaan. Mijn enige angst was dat één van m’n wielen los zou komen. De laatste kilometer voor de Brandenburger Tor heb ik nog gesprint, vlak voor het monument rij je over kasseien waardoor je snelheid verliest en voor de laatste 200 meter heb ik nog een keer goed opgetrokken. Na de finishlijn kom je trouwens ook zonder rem verbazingwekkend gemakkelijk tot stilstand omdat de tijdsmatten een gigantisch obstakel zijn die voor geen meter bollen. Ik finishte uiteindelijk in 1u48. Ik had nooit gedacht dat ik zo ruim onder die 2 uur zou kunnen aankomen. Volgend jaar wil ik zeker nog eens deelnemen!

Ook de marathon op zondag als supporter van Seppe was indrukwekkend. We waren wel best moe en voelden ook de ontlading, maar de hele beleving in het hotel met al die marathonlopers en Seppe die op de startlijst van de elite stond, maakten weer adrenaline los. Ik maakte al vaker grote marathons mee, maar dit was m’n eerste Major. Ik keek er natuurlijk naar uit om Eliud Kipchoge in het echt te zien. Heel bijzonder was dat! Bobby en ik zagen Seppe voor het eerst op kilometer 2,5 en dan op 24. Hij was hard aan het afzien, maar lachte wel naar ons.

Seppe: Ik had er al drukke weken opzitten met veel buitenlandse wedstrijden. We kwamen vrijdagavond pas laat aan in Berlijn na een vermoeiende autorit. Ik stapte mankend uit de auto: zo fris was ik dus. Omdat ik bij de elite mocht vertrekken, stond zaterdag de officiële briefing op het programma en was het best nog een gedoe met nummers ophalen. In totaal namen er een zestigtal deelnemers deel aan het combinatieklassement van de skeeler- en loopmarathon. Bij de skeelerrace vertrok ik in een groepje, wat toch wel spannend was. Pas halverwege de race kon ik er wat van genieten. De kunst is om lange slagen te maken door je twee skeelers dicht bij elkaar te zetten, wat heel onstabiel aanvoelt, je moet dus wat relaxed zijn om dat te kunnen. Een zere rug moest ik er bij nemen. Ik reed mijn tweede helft sneller dan de eerste. Eerlijk gezegd heb ik toen niet veel meegekregen van het parcours. Er waren veel supporters, voornamelijk marathonlopers die al in de stad waren. Ik finishte in 1u35, een mooie tijd. Bobby kwam 2 minuten voor mij binnen.

Zondag stond ik op met een pijnlijke rug en voelde ik de inspanning van het skeeleren in m’n bovenbenen. Ik had me niet specifiek voorbereid op deze marathon. De laatste duurloop die ik liep was mijn zware run tijdens het Wereldkampioenschap Duatlon in Zofingen. Ik liep nog niet vaak een individuele marathon, maar ik was er toch op gebrand om mijn PR van 2u32 te verbeteren en onder die 2,5 uur te duiken. Mijn coach Stefan had op voorhand gezegd: het zal er van afhangen hoe graag ge het wilt. In het startvak stond ik twee rijen achter Eliud Kipchoge, heel speciaal. Ik vertrok in het pak en liep mijn eerste kilometer aan 3’15”. Om onder de 2u30 uit te komen zou ik gemiddeld 3’33” per kilometer moeten lopen. Al snel liep ik in een groepje, maar het is altijd lastig om de groep te vinden die jouw tempo loopt. Ik voelde meteen dat ik slechte benen had. Gelukkig duurde het lang voor ze écht slecht werden. Na een stuk vals plat op kilometer 25 viel mijn groep wat uiteen en vanaf kilometer 27 heb ik afgezien als de beesten. Met de woorden van mijn coach in mijn hoofd, dacht ik de hele tijd: ik wil het echt graag! Kilometer 33 was de eerste kilometer die ik boven de 3’33” liep. Het begon toen te dagen dat het nipt zou worden. Met zicht op de Brandenburger Tor heb ik alles moeten geven terwijl de klok doortikte. Ik had al zo hard afgezien, dit kon er nog wel bij. Ik was dan ook heel tevreden toen ik in 2:29:40 over de finish liep en als winnaar van het combi-klassement, zo bleek later.

Het was uniek om dit te kunnen meemaken als elite-atleet. Ik kreeg ook best veel reacties op mijn prestaties in Berlijn. Een marathontijd is voor veel mensen toch een soort referentietijd, meer dan de andere wedstrijden waar ik aan meedoe. Ik heb geen verdere ambities voor de marathon. Veel sneller zal ik ook met een specifieke voorbereiding niet kunnen lopen. Misschien zit een 2u26 er wel in, maar dat is geen doel voor mij. Vrijdag ga ik naar Italië voor het eerste WK gravel, een wedstrijd over 190 kilometer die voor 75% uit gravelpaden bestaat. Ik ben er een ploegmaat van Greg Van Avermaet. Ook hier heb ik niet heel specifiek voor kunnen trainen. Ik hoop dus niet dat dit de wedstrijd te veel zal worden!

Het moment – Over het bijzondere jaar 1985

Ik werd 37 jaar geleden geboren in Leuven op een vrijdagavond de 13e van het jaar 1985. Een verjaardag die ik deel met Roald Dahl (vandaar mijn boekenliefde), Stella McCartney (vandaar mijn gevoel voor mode) en Michael Johnson (vandaar mijn snelle benen). Een geboortejaar is eigenlijk iets geks: het is Jouw Jaar, maar je hebt er helemaal geen herinneringen aan. Toch ben ik er inmiddels van overtuigd dat 1985 een bijzonder jaar was. Er waren sportieve successen voor Bernard Hinault die zijn vijfde Tour de France won en Joop Zoetemelk die zich tot wereldkampioen wielrennen mocht kronen. Het was ook één van die jaren waarin het mysterieuze aids-virus slachtoffers maakte en in stilzwijgen werd gehuld. Een tragisch jaar ook omwille van de 39 slachtoffers die vielen bij het Heizeldrama en de bende van Nijvel die in diverse supermarkten, niet zo gek ver van mijn geboorteplek, terreur zaaide. Een persoonlijk drama maakte ik mee tijdens mijn eerste Kerstmis toen ik als 3 maanden oude baby nietsvermoedend naar de kerstlichtjes zat te turen tot ik de kerstboom over mij heen kreeg.

Terwijl Madonna Material Girl door de boxen liet schallen en mijn pappie wild ging op Don’t You (Forget About Me) van Simple Minds, lanceerde tennismerk Reebok hun allereerste lifestyle sneaker, die inmiddels bekend staat als de Club C 85 (met de C van Champion). Dat inspireerde mij enige tijd geleden om mijn eigen Club 85 op te richten. Uit te spreken als Eighty-Five, want jawel, mijn club is internationaal. Ik deel mijn geboortejaar namelijk met tal van inspirerende mensen, elk getooid volgens hun eigen verenkleed. In mijn club ligt de artistieke leiding volledig in handen van Stromae of Paul Van Haver die op 12 maart in Etterbeek geboren werd. Hij kan rekenen op de melancholische steun van Lana Del Rey, wat Cockney-English van Lily Allen, de Belgische touch van Lara Chedraoui en de popvibes van Bruno Mars. Topactrice Léa Seydoux is dan weer de leading lady van het acteerveld. Zij wordt geruggesteund door Keira Knightley en Carey Mulligan om elke levensrol te kunnen coveren.

De sportploeg van Club 85 is in de ervaren handen van Greg Van Avermaet. Topsporters van 1985, ik ga er niet over liegen, die bevinden zich nu in de herfst van hun sportieve carrière. Al hebben ze het strijdtoneel nog niet verlaten. Niemand minder dan viervoudig Tourwinnaar Chris Froome liet zich ook deze zomer nog opmerken in zijn Ronde, net zoals vorig jaar Mark Cavendish dat deed. Mijn veldrij-idool Lars Boom is inmiddels ploegleider, maar Michel Butter die loopt nog steeds marathons op hoog niveau. De mannen kunnen trouwens ook rekenen op Lewis Hamilton (hij eet vegan), Michael Phelps (hij verlaat het huis niet zonder één van z’n 28 Olympische medailles) en Cristiano Ronaldo (hij voetbalt graag). Al zijn die drie met hun sterrenstatus niet zo geliefd in de club en komen ze alleen als er financieel gewin valt te halen. Ach ja, zo gaat het in de beste clubs.

De culturele boorlingen van 1985 stelden ook niet teleur. Voor de filmindustrie bleek het geen memorabel jaar te zijn, op Out of Africa na met topvrouw Meryl Streep. Het boekenjaar mocht er zeker wel wezen met de Nederlandse vertaling van Dance on My Grave van Aidan Chambers, één van de mooiste boeken die ik als tiener las. Het was het jaar van de oerklassieker Liefde in tijden van cholera van Gabriel García Márquez (toen al Nobelprijswinnaar). Margaret Atwood ontregelde de maatschappij dan weer met haar fenomenale The Handmaid’s Tale. Inmiddels bekend van de (eindeloze) serie, maar lees dus vooral het boek. Het was ook het jaar van Patrick Suskinds Het parfum, een klassieker met een wat apartere status én lievelingsboek van twee van mijn collega’s Nederlands. Als het over ontregelen gaat, dan ben je ook altijd aan het juiste adres bij Haruki Murakami die in 1985 Hard-boiled wonderland en het einde van de wereld publiceerde: een knotsgekke speurtocht van een wetenschapper die, zonder het te beseffen, een hersenspoeling ondergaat. Tot slot liet John Irving ons in The Cider House Rules kennismaken met de bijzondere levenswandel van Homer Wells. Ik zou de literatuur van 1985 zeer kort door de bocht willen samenvatten als onconventioneel, met zin voor dramatiek én een hoek af. Just the way I like it. Daar toosten we op, een santé volgens Stromae!