Het moment – Pagina 2

Het moment – Op de mountainbikeroute Seppe Odeyn

Ik kan om heel veel redenen jaloers zijn op mijn broer. Op zijn podcast en geweldige kinderen bijvoorbeeld. Of op het feit dat hij heel veel durft en altijd zichzelf kan blijven. Het allercoolste is toch wel dat hij sinds kort een eigen mountainbikeroute heeft in en rond zijn Herent. Drie lussen (eentje voor elke zus) die samen goed zijn voor 59 kilometer mountainbikeplezier. Als eeuwige Zus Van die ook mountainbiket stond Seppes route natuurlijk hoog op mijn sportieve like to do lijstje. Het duurde uiteindelijk toch nog 5 maanden voor ik me eraan waagde. Daar zat Frans voor iets tussen. Ergens op een druilerige dag in november was ik namelijk zo gek om een stevig mountainbikeavontuur aan te vatten. Met name door het speurwerk naar de pijltjes en als gevolg daarvan een heleboel omwegkilometers door een grijs niemandsland werd dat een onderneming van formaat. Bovendien ben en blijf ik een loper. Zelfs na drie deelnames aan de Hel van Kasterlee moet ik toch een drempeltje over om aan een nieuwe mountainbikeroute te beginnen. Omdat ik in het najaar altijd denk: mountainbiken in de zomer: hoe fantastisch is dat! bleek een zonnige dinsdag in augustus het ideale moment om me door Seppes route te laten leiden.

De officiële start van de mountainbikeroute Seppe Odeyn vind je aan de nagelnieuwe sporthal Bart Swings in Herent. De groene, blauwe en rode lus kunnen gecombineerd of afzonderlijk worden gereden. Ik was ook meteen gerustgesteld toen ik op het infobord las dat de route geschikt is voor zowel de beginnende als de meer geoefende mountainbiker. Aangezien ik vanuit Tienen kwam aangefietst, pikte ik ergens op de groene lus in, een afslag van de mij bekende F3-fietssnelweg tussen Leuven en Brussel. Ik was meteen aangenaam verrast door waar ik terecht kwam. Nochtans dacht ik Herent behoorlijk goed te kennen. Ik belandde op de Mollekensberg, een naam die ik altijd zie passeren bij de Garmin-activiteiten van mijn broer en die een eigen leven was gaan leiden. Een prachtig stukje natuur, zo bleek! Waar ik me bij Frans Claes heel vaak een visualisering probeerde te maken van hoe hijzelf als een speer over zijn route fietste, kon ik me dat van mijn eigenste broer zo goed voorstellen dat ik me met momenten wel echt een slak op een fiets voelde. Maar goed, het was dinsdagvoormiddag, niet meteen het moment dat je half Vlaanderen op een mountainbike in Herent aantreft.

Aangezien Herent niet op een groen eiland ligt, vond ik het vooral verrassend hoe er langs drukkere wegen heel vaak een off road weggetje bleek te zijn dat ik dus nog niet kende. Langs de afrit van de E314 bijvoorbeeld (voor de Herentenaars ook wel bekend als het windgat). De groene lus bleek daardoor ook echt de groenste te zijn als in: veel bomen en wat meer stijg- en daalwerk. De passage door Bertembos vond ik eveneens erg geslaagd omdat mijn favoriete afdaling erin was opgenomen. Vanuit daar ging het verder naar Veltem-Beisem en dan weer richting Herent. Mijn avontuur met Frans leerde me dat je vandaag de dag als fietser niet meer meetelt als je old school op de pijltjes rijdt, want een digitale fossiel als ik heeft natuurlijk niks met gpx-bestanden. Wel, ik wil bij deze een heel groot compliment geven voor de bewegwijzering. Het is onvermijdelijk dat je eens iets verkeerd interpreteert of dat een pijltje verstopt zit achter een struik, maar eigenlijk miste ik amper iets.

Na de groene lus volgde de rode lus die via Tildonk terug naar Herent kronkelde. Minder hoogtemeters, veel niet-geasfalteerde paden waar je snelheid op kan maken. Love it! Bovendien bleek de rode lus ook een trip down memory lane te worden. Vroeger, heel vroeger voor ik een loper was, reed ik namelijk paard samen met mijn zussen. We gingen wekelijks een wandeling maken in het Herentse. Over al die paden dokkerde ik nu een jaar of 10 later met mijn fiets. Zo kwamen er dus twee werelden samen. Ik ben er heel lang van overtuigd geweest dat er qua beleving niks op kon tegen een wandeling te paard maken: met je paard op weg zijn, wapperende manen, hoefgeklop op de grond, een drafje hier en een galopje daar. Galopperen in de open lucht stond voor mij lange tijd gelijk aan het oppergevoel van geluk. Als loper kan ik eveneens van die ultieme geluksmomenten ervaren, die liggen dan in de eenvoud van de activiteit. Je benen die de grond tikken alsof het niks is of samen met anderen iets beleven. En ja, ook op de mountainbike overvalt mij soms het gevoel van hoe geweldig is dit! Je zit bovendien een stuk geruster op je mountainbike dan op je paard. Paarden zijn vluchtdieren die al eens iets in hun bol kunnen krijgen waardoor je tijdens het idyllische galopperen in de buitenlucht altijd op scherp moet staan. Al die herinneringen en bedenkingen schoten dus door mijn hoofd terwijl ik de laatste kilometers van de route aflegde. Met ruim 100 kilometer op de teller kwam ik als een tevreden mens aan in Tienen.

Ik ben uiteraard geen neutrale partij, maar neem het toch maar gewoon van mij aan: de Mountainbikeroute Seppe Odeyn is absoluut een fietstochtje waard. Toegankelijk zonder al te makkelijk te zijn, uitstekend bewegwijzerd, variatie troef en dé uitgelezen manier om groene stukjes rond Leuven beter te leren kennen zonder meteen naar de gekende bossen in de omgeving te trekken. Seppe bevindt zich momenteel in het Zwisterse Zofingen. Morgen vertrekt hij daar namelijk om 9 uur om zijn wereldtitel duatlon op de lange afstand te verdedigen. Dat wordt dus tegen de sterren op duimen en heel hard naar de livestream roepen. Als er iemand dit kan, dan is hij het wel. Go, go, go, Seppe!

Het moment – Leven als Belgische god in Nederland

Ik had het geluk om 10 dagen lang vakantie te kunnen nemen in Den Haag: de mooie stad waar mijn neef Maarten met zijn gezin woont, de stad van de CPC, van zee en strand en tonnen gezelligheid. Een stad ook waar het zomerklimaat met verfrissende bries mij op het (zweterige) lijf geschreven was. Omdat ik in een vorig leven in Leiden studeerde kan ik mezelf niet bepaald een Nederland-leek noemen. Een jaar of 15 geleden was ik er echter van overtuigd dat het nooit zou werken tussen Nederland en mij. Dankzij mijn uitjes naar Den Haag ben ik weer helemaal gewonnen voor onze noorderburen en ja, ook voor hun directheid. Ik vond in Den Haag werkelijk alles wat ik nodig had om me in vakantiesferen onder te dompelen. La vie en rose in Nederland dus.

Nederland mag dan de naam hebben eerder laag te scoren op de gastronomische schaal, ik had daarover helemaal niks te klagen. Uit eten ging ik niet, wel deed ik talloze terrasjes met koffie en wijn. Wat me opviel was de populariteit van het nul punt nul biertje. Zowel op café (de kroeg) als in de supermarkt was er een uitgebreid en divers bieraanbod zonder of met een minimaal alcoholpercentage. Zelf werd ik een tevreden mens van de uitgebreide keuze aan wijnen per glas die ook nog eens betaalbaar waren. De koffiesnob in mij kon eveneens haar hartje ophalen. Ik dronk heerlijke cappuccino’s en flat whites zonder er de hoofdprijs voor te betalen. Na enkele dagen bombardeerde ik café Emma op het Regentesseplein tot mijn stamcafé. Daar had ik meerdere goede redenen voor: het was letterlijk om de hoek van mijn verblijfplaats, ik kon er terecht voor een goeie koffie én voor een wijntje, op het terras was er altijd wat te beleven, het personeel was vriendelijk en de klanten erg divers. Op hetzelfde plein ging ik ook twee keer de mezze-schotel halen bij Ali’s Incredible Lebanese Sandwiches, werkelijk een smaakexplosie! Op het strand genoot ik dan weer van de beach-vibes bij strandpaviljoen Zuid, waar steevast trots de Nederlandse vlag wapperde, maar de zon immer stralend was.

Wat mijn horeca-beleving helemaal naar een hoger niveau tilde was de joviale en steeds inventieve manier van bedienen. Met name café Emma leek daar een patent op te hebben. Daar werd niet simpelweg gevraagd wat je wil drinken (dat zou te alledaags zijn), maar kreeg je een andere pertinente vraag voorgeschoteld: wat kan ik voor jou betekenen? Nog beter vond ik de aanpak van de jongeman die met veel zin voor dramatiek en dito armgebaren voor het terras ging staan en uitriep: heeft er hier iemand mijn hulp nodig? Ook fijn vond ik het als mijn drankkeuze positief bevestigd werd met een oprechte Lekker! Als gevolg daarvan wilde ik als exotische Vlaamse natuurlijk even creatief en lyrisch uit de hoek komen als mij gevraagd werd of alles naar wens was. Ik heb soms vast vreemde dingen gezegd.

Om helemaal in het moment te zitten, besloot ik om op een terras niet in mijn boek weg te duiken. Vakantie is juist niks doen. Op een terras betekent dat dus zitten, wat drinken, je ogen de kost geven en je oren spitsen voor de gesprekken rondom je. Een mooie bijkomstigheid is dat Nederlanders doorgaans luid en goed gearticuleerd spreken, dat ik Nederlands best goed kan begrijpen en dat er toch met weinig schroom over gevoelens of delicate onderwerpen gepraat wordt. Een Belg doet dat liever met de rolluiken strak naar beneden en gedempte stem. Ik hing aan de lippen van twee vrouwen die hun vriendschap na enkele jaren weer opnamen en vergezeld van hun twee teckeltjes een jaar of 30 aan hondenliefde bespraken. Ik volgde een sollicitatiegesprek in heel informele sfeer (een biertje, lekker!). Geen soap kon op tegen de zenuwachtig ogende man die op zijn date wachtte (het was hun derde afspraakje, zij was net gaan kamperen in Frankrijk). Toen zij eindelijk arriveerde schreeuwde alles in zijn lichaamstaal dat hij hopeloos zijn hart verloren had aan haar, maar helaas vrees ik dat zij hem minder zag zitten. De stakker! Nederlanders zijn goede verhalenvertellers. Als buitenstaander die weldra van het Haagse toneel zou verdwijnen, voelde ik me ook niet bezwaard om al die gesprekken te absorberen. Ook dat is voor mij vakantie: opgaan in de anonimiteit van de grote stad.

Als je in Nederland bent, dan wil je natuurlijk fietsen. Op vakantie wandel ik graag zonder doel rond in een stad, in Den Haag ging ik soms doelloos fietsen. Al blijft het wel uit je doppen kijken in de grote stad. Er zijn tramsporen, auto’s en fietsers die uit alle richtingen lijken te komen. Mijn lieftallige Tony viel wat uit de toon naast de alomtegenwoordige omafietsen. Ook bleek de e-bike nog niet heer en meester der rijwielen te zijn en is de Nederlander duidelijk nog niet toe aan de fietshelm. Zelfs kinderen zag ik vaker zonder dan met een fietshelm. Volgens mijn Rotterdamse vriendin Machteld is dat zo omdat fietsen in Nederland zo ingeburgerd is dat je het kan vergelijken met een helm dragen bij het tandenpoetsen. Ze was het wel met me eens dat fietsen (ook in Nederland) heel wat meer risico’s inhield dan je dagelijkse mondhygiëne.

Wat ‘s-Gravenhage (de officiële naam) helemaal onweerstaanbaar maakt is de nabijheid van de zee. Op mijn eerste vakantiedagje ging ik een kijkje nemen op het drukkere strand van Scheveningen (omwille van de pier en het CPC-gevoel), de dagen erna was ik altijd te vinden op het veel rustigere zuiderstrand. Wat een ambiance daar! Zowel ’s ochtends als ’s avonds werd er gezwommen en dat werkte zo aanstekelijk dat zelfs een niet-watterrat als ik vond dat ze de zee in moest. Ook daar moet je wel zelf gewoon uit je doppen kijken. Er zijn verschillende vlaggen die aanduiden hoe gevaarlijk de zee is. De rode vlag staat voor een “zeer gevaarlijke zee”, maar dan mag je nog steeds het water in. Wie het veilig wilde spelen, moest wachten op de geelrode vlag, want dan waren de redders aanwezig. Om het kwartier reden die in een auto over het strand om te kijken of ze niemand van de verdrinkingsdood moesten redden. Soms was er trouwens gewoon geen vlag. Geen idee hoe je dat moest interpreteren. Ik liep en wandelde heel vaak langs de vloedlijn. Ik keek naar de rauwdouwers die meeuwen zijn en hoe ze boven de strandgangers helikopteren. Ik las op het strand en tegen de duinen (in totaal 5 boeken). Ik legde me zelfs eens op een handdoek om gewoon een beetje te liggen en naar de lucht te turen. Het moet niet gekker worden.

Naast één paar sandalen, één paar slippers, één paar espadrilles en twee paar sneakers nam ik ook drie paar loopschoenen mee. Ik trok dan ook 8 keer mijn loopschoenen aan. Wat de kustlijn in Nederland zo mooi maakt, is dat die nog meer aanvoelt als een natuurgebied. Ik liep door het Westduinpark, het Oostduinpark en het Zuiderpark, telkens ook stukken door de stad en over het strand. Geen meter stelde me teleur. Op zondag 31 juli fietste ik naar Rotterdam om er de halve marathon te lopen. Het zomerse gevoel was echter wat zoek bij de #yoursummerrun omdat het een miezerige, zelfs ietwat regenachtige dag was. Bovendien was het de eerste keer dat dit evenement georganiseerd werd en dat merkte je wel een beetje. Drie weken na mijn trailavontuur in Houffalize wist ik niet goed wat ik van een snelle halve marathon op asfalt mocht verwachten. Na een vlotte eerste helft en vervolgens een eenzame strijd tegen de wind tikte ik op de legendarische Coolsingel af op 1u27, waar ik niet anders dan tevreden mee kan zijn. Met wind tegen (die verduivelde wind!) fietste ik terug naar mijn Nederlandse thuis. Kijk, ook dat is een voordeel van Den Haag: dat het voor een ervaren steenwegrijder als ik slechts een fietstocht van 25 km verwijderd is van Rotterdam.

Ik genoot kortom heel erg van Het leven zoals het is – Den Haag. Met toch een beetje hartpijn maakte ik woensdagochtend nog wat kiekjes van het Regentessekwartier. Ik besefte dat ik echt een mooie vakantie had beleefd en dat de wereld op het Regentesseplein gewoon blijft draaien als ik er niet ben. Vakantie is ook: boordevol herinneringen en inspiratie, volledig doordrongen van die prachtige stad, dolblij zijn dat je weer thuis bent. In Tienen dus, of all places.

Het moment – Drie dappere lopers in Houffalize

Houffalize, zondagochtend 8u. Ik zit met mijn ouders, Roos en Niko aan de ontbijttafel. We praten nog na over ons trail-avontuur. Roos moet zich mankend naar het ontbijtbuffet slepen. Ik val dan weer op met mijn ingepakte knieën en gehavende gezicht. We knikken begripvol naar andere traillopers. Ik zeg tegen mijn ouders dat het me vermoeiend lijkt aan kinderen hebben dat je ze levenslang onvoorwaardelijk moet steunen, zelfs als ze 36 zijn en 68 km willen lopen over een geaccidenteerd parcours, dan kan je ook weer ongerust gaan zijn. Volgens mama is dat net heel mooi: met kinderen is geen enkel jaar of geen enkele zomervakantie hetzelfde. Kinderen bieden je juist opportuniteiten. Er volgt natuurlijk een uitgebreid verslag over de 8 uur en 53 minuten dat ik onderweg was in en rond Houffalize. Hoewel misschien alles gezegd is met de briljante samenvatting van papa op Facebook. Voor nu geef ik hem dus graag het woord.

Straffe familie verhalen uit de Chouffe Trail, goed voor 68 km en 2000 hoogtemeters. En de winnaar is… Hier zijn de genomineerden.

Seppe zag ik als enige de helling voor km 25 oplopen en de leiding nemen. Hij miste een cruciale pijl en kwam in een andere loopafstand (48 km) terecht, liep die dan maar uit en kwam als eerste aan. Rond de middag had hij al gedaan. Spijtig natuurlijk, hij is dan maar thuis nog wat gaan fietsen. Lichaamsschade was beperkt tot wat schrammen door een valpartij.

Roos heeft langer gelopen dan de 2 andere (respect) en behaalde de derde plaats bij de vrouwen. In dialoog met zichzelf heeft ze elke inzinking overwonnen. Ook een “aft” op het puntje van de tong maakte het er niet gemakkelijker op. Rock Werchter maakte deel uit de trainingen. Vandaag werd de trap achteruit stappend genomen en instappen in de auto nam wat tijd in beslag. Naast de klassieke blaren ook wat schrammen van een val.

Joke haalde het beste resultaat op de 68 km van de familie, tweede vrouw en ze stond haar “mannetje” in het algemene klassement. Toen we haar tegenkwamen op km 52 was het even schrikken. Joke was duidelijk gevallen. Geschaafde knieën, schouder en builen en krassen in het gezicht. Maar stoppen was geen optie. Ze liep ondertussen samen met Pieter Van den Borre, één van haar redders bleek achteraf. Zoals steeds viel Joke niet stil in het laatste deel. Aan de eindmeet hoorden we het hele verhaal van de valpartijen. Eerst schoof ze enkele meters naar beneden, hoofd eerst, richting Ourthe. Twee andere lopers, waaronder Pieter, hielpen haar terug omhoog. Nadien was er nog een valpartij op een betonblok, maar coach Pieter was opnieuw van de partij, waarvoor dank van de familie.

Bij uitzonderlijke prestaties horen dito bedankingen.
Aan mijn lieve familie: om mij dus echt oprecht altijd te steunen en me ondanks mijn grillen zo graag te zien.
Aan de trouwe bloglezers en vrienden: om altijd zo enthousiast te zijn, mij succes te wensen en te feliciteren, steeds weer.
Aan Jari Goethals voor de toffe babbel aan het begin van de tocht en bij de finish.
Aan Frederik Van Rooy voor de helpende hand aan de Ourthe.
Aan Vincent Smets voor de positieve trail-vibes, de toffe verhalen, de geruststelling en peptalk toen we het echt konden gebruiken en ook voor die fantastische rug waar ik me een paar keer achter kon zetten en die me richting finish stuwde.
Aan Pieter Van den Borre om het een uur of 7 met mij uit te houden, me letterlijk recht te trekken en ook mentaal overeind te houden door de babbels en de grappen onderweg. Ik had me geen beter gezelschap kunnen wensen. En ja, we waren dus blijkbaar echt goed bezig!

Het moment – Wat ik dit schooljaar heb geleerd

30 juni: dé laatste schooldag. Wat maakten we weer veel mee in schooljaar 2021-2022. Na 2 heel atypische schooljaren, waarbij zowel leerkrachten als leerlingen zochten en worstelden om zichzelf te herontdekken, was dit een schooljaar van voorzichtige eerste keren. We konden in de klas blijven zitten en elkaars gezicht weer zien. We mochten zelfs op (meerdaagse) uitstap gaan. Met vlagen voelde het aan alsof het vroeger was. Al kan ik niet anders dan hier meteen een heel grote MAAR aan toe te voegen. Vergis u namelijk niet: de druk op het onderwijs is reëel. Het lerarentekort is geen hoax, maar bittere realiteit, een symptoom ook van de negatieve spiraal waarin het onderwijs verzeild is geraakt en – als we niet opletten – aan kan bezwijken. Als het schip niet snel van koers verandert, dan knalt het keihard op die ijsberg. Laten we dus met z’n allen ons best doen om het tij te keren. Dit is wat ik dit schooljaar in en rond de klas geleerd heb.

Over scheepsrampen gesproken. Is die ramp met de Titanic eigenlijk echt gebeurd? vroeg een leerling zich luidop af.
Met de vijfdejaars van humane wetenschappen gingen we twee dagen naar Keulen. We bezochten musea en beklommen de Dom, maar de mooiste herinneringen heb ik aan het samen onderweg zijn en aan tafel zitten in de jeugdherberg: authentieke momenten waarbij je je als leerkracht (al is het voor even) deel van een familie voelt.
Jongeren kunnen echt niet weerstaan aan de verleiding van fastfood. Op 500 meter van de school ging een nieuwe McDonalds open die uiteraard meteen een heel grote afzetmarkt vond. Ook in Keulen was het al vette hap wat de klok sloeg.
Een schooluitstap die er bij mij echt in hakte, was het bezoek aan Fort Breendonk: een bikkelharde geschiedenisles over het sinistere regime waaraan 3590 gevangen tijdens de Tweede Wereldoorlog onderworpen werden. Aan het verhaal van Israël Neuman (gevangene 22) denk ik nog vaak terug en telkens weer grijpt het me naar de keel.
Het engagement van leerlingen lijkt elk schooljaar te groeien. Dat je als jongere bekommert bent om de klimaatopwarming is inmiddels de norm. Bovendien blijven ook Black Lives Matter, vrouwenrechten en LGBTQIA+ hot topics. Deels is dat eigen aan het heterogene publiek van onze school, deels is dit het bewijs dat de jeugd van tegenwoordig het misschien echt anders en beter wil doen dan voorgaande generaties.
Jongeren zijn heus niet vies van wat poëzie. Gedichtendag 2022 was er eentje om in te kaderen. Toen we vorige maand in de boekenclub de roman De hemel is altijd paars bespraken bleek – geheel tegen mijn verwachting in – dat dit veelgeprezen debuut met poëtische inslag gesmaakt werd door een brede groep diverse lezers. Met name de beeldende taal van Sholeh Rezazadeh werd erg gewaardeerd.
De overtreffende trap van chill is ziek chill. Een boek kan oogopenend of meesleurend zijn. Je kan in plaats van een sollicitatiegesprek ook een socialisatiegesprek aanvragen. En bij het woord prangender werd gevraagd wat voor type een pran-gender dan wel is.
Leerlingen kiezen heel vaak een boek enkel op basis van de titel. Doorgaans worden ze dan aangetrokken door allesomvattende (thematische) woorden als Liefde, Geluk of Vriendschap. Logischerwijze leidt die beperkte lezing wel eens tot een teleurstelling. Ik kreeg eveneens best vaak te horen dat er te veel seks (of erotica zoals een leerling het verbloemd probeerde te zeggen) voorkomt in een boek. Te veel?
Het nummer Porselein van Yasmine is behoorlijk gekend en geliefd bij jongeren omwille van de kwetsbaarheid waar de song over gaat. Ook hierachter schuilt een vorm van engagement: de normalisatie van psychische zorg voor iedereen.
De voorbije twee corona-schooljaren hebben zowel een positieve als negatieve invloed gehad op het lesgebeuren. De digitalisering heeft een aantal zaken absoluut vergemakkelijkt, maar er is ook een keerzijde van de medaille. Vooral ouders verwachten inmiddels dat we bovenop de klaspraktijk nog een volwaardige digitale stroom aanbieden. Ook lijken we via ons scherm altijd present te moeten staan, waardoor de school nog vaker je eigen huiskamer binnendringt: nefast voor de work-life balance en de werkdruk.
Je mag leerlingen nooit onderschatten. Ze zijn echt in staat om boven zichzelf uit te stijgen. Als leerkrachtenteam mag je nooit de pretentie hebben om labels te plakken of negatieve toekomstvoorspellingen te maken.
Er is (terecht!) veel aandacht voor de individuele zorg voor leerlingen. Het onderwijs heeft echter een gebrek aan zorg en begeleiding voor leerkrachten. Hoe wil je mensen aan boord houden als er amper reddingsboeien of zwemvesten op het droge liggen? Het is een probleem dat verankerd zit in het systeem, aangezien een school zelf moet roeien met de (weinige) beschikbare riemen.
Dat het respect en de waardering voor het lerarenberoep tanende is, dat ondervindt elke leerkracht. Iedereen die graag in het onderwijs wil staan om veel vakantie te hebben: kom het team vooral versterken, want we hebben je nodig! Denk er wel aan dat een leerkracht niet alleen aan het werk is binnen de schoolmuren. Er ging na de paasvakantie geen weekend voorbij waarin ik niet ernstig gewerkt heb. Het is eigenlijk intriest dat ik steeds de neiging heb om te vermelden dat ik eerder 50 dan 40 werkuren (van 60 minuten) per week aftik.
Als je je in woelige wateren bevindt, koester je eens zo hard de collega’s die een klankbord zijn, een vrolijke noot en een vriend in en naast de school. Je begrepen en gewaardeerd voelen zorgt ervoor dat het je soms echt lukt om de vloedgolven al surfend te doorstaan.

Ik wens iedereen oprecht een schitterende zomer toe, een deugddoende vakantie en de oh-zo-verdiende rust en ontspanning waar je lang naar hebt uitgekeken.

Het moment – Stijlvol en sportief met Flo in Brussel

Mijn leven verzamelt zich tegenwoordig in een hoop tassen en zakken. Fietsen, lopen, werken en altijd een beetje onderweg zijn: het vraagt wel wat organisatie. Om de juiste sleutels op zak te hebben, het gepaste schoeisel en ook de kleding voor de modus van het moment. Zo kleed ik me dus makkelijk een keer of 5 per dag om en sta ik net zo vaak spullen van de ene tas naar de andere over te hevelen. Nu ik ook weer vaker op een sportevenement ben, kwam ik tot de vaststelling dat ik als tassenfan van het eerste uur nood had aan een classy sporttas. Ik mag dan wel een coole sportzak van Nike hebben, als DIY-er kom je pas echt thuis in een zelfgemaakte tas. Hoog tijd voor weer wat onversneden creativi-tijd in mijn Flat White atelier.

Ik vertelde al vaker over mijn kledingcollectie van Flat White. Jassen, tassen en sweaters blijven de key-items van mijn zelfontworpen garderobe. Ik kan echt niet naar Parijs gaan zonder één of meerdere sweaters en liefst ook een jas van eigen hand. Geen Parijs ook zonder Maurice (bij de marathon was hij er als vanouds weer bij). Maurice had echter een elegant zusje nodig, net zo praktisch en fashionable, maar een maatje kleiner. Enter de Flo sporrtas volgens een patroon van WISJ. De handtas-versie maakte ik al 2 jaar geleden. Je weet wel: in de tijd dat we met z’n allen inhuizig moesten blijven, dat er stiekem ook best veel tijd was voor eigen dingen en dat online stoffen shoppen een volwaardige hobby was voor mij.

Wat altijd terugkeert als ik een tas maak is dat ik net zoveel uren nadenk over de perfecte stoffencombinatie als dat ik daadwerkelijk achter de naaimachine zit. Net zoals dat er altijd een moment aanbreekt dat ik denk: doorbijten en werken! Het is dan worstelen om al die lagen stof netjes onder de persvoet te krijgen zodat het resultaat niet alleen mooi is, maar ook stevig. Het binnenstebuiten gekeerde gevaarte dat voor mij ligt lijkt dan in de verste verte niet op een tas. Toch is het ook hoe mijn kleine Flootje geboren werd. Instant verliefdheid, ook dat is een terugkerend gevoel als die tas dan eigenlijk staat en als het nog meer geworden is dan waar je op gehoopt had.

Voor Flo koos ik als basisstof resoluut voor een lichte denim. In april liet ik me in Le Bon Marché namelijk inspireren door het onbetaalbare IRO Paris waar ze werkelijk fenomenale stukken hadden ontworpen met lichte jeans die zowel stug als soepel oogde. Voor het colour-block effect met de onderkant koos ik een washed canvas (een alternatief voor oilskin). De voering is dan weer een dekbed uit de kringwinkel dat ik verknipte. Flo is ook een ode aan mijn streepjesliefde. Mijn motto is niet voor niets: een dag geen streepjes gedragen, is een dag niet geleefd. Omdat de duivel in de details zit, mochten knipogen naar mijn vorige collecties niet ontbreken: yes, a touch of leopard! Ik heb nu eenmaal graag dat de dingen bij elkaar passen, dat creëert rust en harmonie in de chaos die het leven vaak is.

Flo was nog geen dag oud toen ze al mee mocht op de fiets en trein voor het loopfeest der loopfeesten: de 20 km van Brussel. Zowel voor Roos als voor mij was het de 7e keer dat we in Brussel aan de start stonden. De 20 van Brussel: dat is een iconische wedstrijd voor ons. Omdat we onszelf daar vonden als lopers. Omdat lopen en Brussel ons al zoveel gebracht heeft. We hadden nog een openstaande vacature voor zakkendrager, een taak die mama dit jaar met verve op zich nam. En of het weer een feestdag was! Roos bevestigde haar toptijd van het najaar met 1u32 en ik ging als een speer naar 1u20 (en 57 seconden) waarmee ik eindigde in de top-20. En bovenal: het was genieten! Flo was erbij en keer ernaar. Net zoals Maurice van Parijs is, zo is Flo van Brussel. Waar blijft die tas voor Tervuren en Den Haag?

Ik kocht al mijn stoffen en fournituren bij LanaLotta in Leuven: the place to be voor al je naaiprojecten groot en klein.

Het moment – Terug naar Tervuren

Er was een tijd dat Tervuren mijn achtertuin was. Ik woonde in Heverlee en bij gebrek aan een tuin werd het park van Tervuren mijn groene hangplek. Dichterbij huis was er uiteraard ook veel groens te vinden*, maar ik hield juist van die fietstocht van 13 kilometer. Ik nam koffie mee, een goed boek en dan kon ik gerust een paar uur ongestoord op mijn bank zitten. Bovendien bulkte Tervuren van de herinneringen. Ik was diep onder de indruk toen ik in oktober 2015 tijdens de marathon van Brussel rond de vijvers van het park liep. Het zal dus ergens rond die tijd zijn dat mijn liefde voor Tervuren in alle hevigheid tot bloei is gekomen. Ik moest naar Tervuren als ik buitensporig gelukkig was, maar ook als ik eens ongegeneerd wilde janken. Het park was er om mij op te vangen, in goede en slechte tijden, want – zoals het gaat met grote liefdes – tussen Tervuren en mij was het onvoorwaardelijk.

De marathon van Brussel zou ik uiteindelijk 3x lopen en telkens was daar die magie van het park. Ik ging dan ook op het parcours trainen (al stelde dat weinig voor). Het kan dus geen toeval zijn dat ik de marathon van Brussel, hoe zwaar die ook is, minder leek te voelen dan elke andere marathon die ik liep. In diezelfde periode behoorde een fietstocht naar Brussel (25 km) mét passage door het park ook tot mijn repertoire van uitstappen. Toen ik in in de zomer van 2018 zonder echt plan begon te trainen voor de Hel wist ik dan ook niet beter dan heel vaak naar Tervuren of Brussel te fietsen. De mountainbikeroutes in het Zoniënwoud waren mij op het lijf geschreven (lees: ze zijn toegankelijk). Tervuren is nog steeds de enige plek waar ik me als mountainbiker helemaal in m’n element voel. Ik fietste er zowel onder een loden zon als in de sneeuw. Ik hield er ook mijn generale repetities voor de Hel door er te gaan lopen-fietsen-lopen. Het is eigenlijk simpel: mocht de Hel in Tervuren doorgaan, mijn kansen op winst zouden exponentieel toenemen.

Het Zoniënwoud neemt zijn eretitel serieus en je kan het qua grandeur niet vergelijken met een doorsnee bos. Ook voor de loper biedt het groene Tervuren niks dan voordelen: je kan er makkelijk freestylen zonder hopeloos verloren te lopen en de variatiemogelijkheden zijn onuitputtelijk. Je kan er hoogtemeters overwinnen zonder het moordende klim- en klauterwerk van de Ardennen. Voor elke trail waar ik me op voorbereidde was “Tervuren” dan ook steevast het antwoord op de vraag: waar moet ik gaan trainen? Toen ik twee jaar geleden naar Tienen verhuisde verdween Tervuren wat van mijn radar. Mijn steenwegkilometers vormen al een behoorlijk deel van mijn fietstrainingen en ik heb een eigen achtertuin (met gras dat altijd te hoog staat). Maar – zoals het gaat met grote liefdes – uit het oog was niet uit het hart.

In november kwam ik weer terecht in Tervuren tijdens mijn Frans Claes mountainbike-avontuur. Ik besefte toen dat ik Tervuren had gemist in mijn leven. De liefde laaide weer in alle hevigheid op. Tervuren werd opnieuw een item in mijn agenda. Met dank aan Tony, die de 35 kilometer laat aanvoelen alsof het slechts de 13 zijn van weleer. Ook met dank aan de fantastische koffiecaravan die je aan de ingang van het park kan vinden. Voor onze laatste duurtraining voor de marathon sleepte ik Roos mee naar Tervuren. Ze had het zwaar, dat arme zusje van mij. Ik liep als een zottin in haar natuurlijke habitat en Roos snakte naar adem. Een week geleden liep ik wederom als een wildevrouw door het Zoniënwoud tijdens de Fura 10 Miles. Een wedstrijd die Roos en ik drie keer eerder liepen toen we helemaal into stratenlopen waren (ook weer een periode in mijn leven). 1 uur en 8 minuten had ik nodig om de 16 kilometer af te leggen en zowaar een wedstrijd te winnen in mijn geliefde Tervuren. Het was een besef-moment van jewelste: dat ik de afgelopen jaren zoveel in en rond Tervuren heb meegemaakt en dat ik het nooit voor mogelijk had gehouden dat er een periode zou aanbreken waarop ik wedstrijden zou winnen. Misschien moest het wel gewoon zo zijn – zoals het gaat met grote liefdes.

*Ik was en ben nog steeds ook een heel grote fan van Heverleebos, Bertembos (wel opletten voor hazelwormen!) en het park van Arenberg.

Het moment – 3 PR’s en 4 seizoenen in Parijs

Natuurlijk stelde Parijs niet teleur. Parijs overtreft werkelijk altijd je verwachtingen. Je hoeft daar echt geen 42,195 kilometer voor te lopen, al helpt het wel om je verbonden te voelen met die zotte stad en de tienduizenden lopers die op zondag 3 april 2022 aan de start stonden van de Paris Marathon. Op die bewuste dag waren er 2 keer 2 zussen, 3 PR’s en 4 seizoenen. Ik stelde vast dat hoe meer marathons ik loop, hoe meer ik geconfronteerd word met de wispelturige aard van dat marathonbeest. Nooit eerder stond ik zo onzeker te koukleumen in het startvak. Ik ben dan ook nog helemaal overdonderd door alles wat die marathon weer gebracht heeft. Na 14 marathons, waarvan 3x Parijs, zou je denken dat ik wel voorbereid ben op die intensiteit. Niks is minder waar. Wat een marathon teweeg brengt dat zindert nog lang na. Wat een unieke belevenis! Wat een fantastisch parcours! Maar ook: wat een pijn!

Jullie horen het al, er valt wederom heel veel te vertellen over vier dagen Parijs inclusief marathonavontuur. Over de onwaarschijnlijk straffe prestatie van mijn zusje Roos die met een tijd van 3u26 maar liefst 10 minuten van haar PR af liep. Over Sam, die we in het begin van het jaar leerden kennen als een gedreven loper en die we alleen al voor het fijne gezelschap in ons marathonkamp opnamen. Met 2u59 denderde ook hij af op een PR: werkelijk fenomenaal! Er valt natuurlijk ook heel wat te zeggen over mijn eigen felbevochten PR. Ik had in Parijs 3 uur 6 minuten en 33 seconden nodig om de finishlijn met zicht op de Arc de Triomphe te halen. Een dikke minuut winst dus, maar wel eentje waarvoor ik door een muur of 10 moest heen lopen, onder andere in dat verdomd lastige Bois de Boulogne. Zo wondermooi als Parijs is, zo hard kan het ook toeslaan.

Met dank aan de aprilse grillen schotelde het weer ons à la carte de 4 seizoenen voor. Sneeuw op vrijdag, een stralende zon met frisse temperaturen op marathondag en tussendoor een verraderlijk koud windje tegen een blauwe wolkenlucht. Vrijdagochtend hoorde ik op de radio Four Seasons In One Day van Crowded House. Een song doorspekt met de nodige melancholie die achteraf gezien de perfecte samenvatting bleek te zijn van mijn vierdaagse in Parijs. Niet alleen beleefden we klimatologisch gezien de 4 seizoenen, ook mijn gemoedstoestand en marathon waren een samenspel van gelaagde emoties. Waar de zon schijnt, valt er ook schaduw. Enerzijds ben ik echt wel ontzettend blij met wat Parijs mij weer gebracht heeft. In het klassement eindig ik als 86e vrouw van de 8390 en 17e in mijn leeftijdscategorie: cijfers waarvan ik amper kan vatten dat ze over mij gaan. Anderzijds knaagt er heel wat. Het afgelopen weekend hoorde ik mezelf vaak tegen anderen zeggen dat je nooit de perfecte marathon kan lopen, ik verwacht dat echter wel van mezelf. Ik wil niet verwaand of ondankbaar overkomen, maar de criticus in mij voert de afgelopen tijd te veel het hoogste woord en ik krijg er amper een speld tussen.

Uiteraard volgt later deze week nog een uitgebreid raceverslag. Voor nu wil ik jullie graag nogmaals hartelijk bedanken voor de vele aanmoedigingen, de lieve woorden, het betere duimwerk, de kaarsen die gebrand werden, maar bovenal: het oprecht meeleven met mijn loopavonturen. Voor, tijdens en na de marathon schoot er heel veel door mijn hoofd: naast die knagende onzekerheid, was ik me ook meer dan eens ten volle bewust van al die trouwe volgers die mij door de jaren heen hebben gevonden, die me steeds blijven opzoeken en vinden. Ik blijf het heel bijzonder vinden dat ik die rol mag vervullen in jullie levens. Een grote en nog steeds even gemeende dankjewel daarvoor!

Het moment – Schrijftalent gespot in de klas #3

Goede tradities zijn er om in ere te houden. Een verhaal schrijven van slechts zes woorden in navolging van een Nobelprijswinnaar, is er zo eentje. Voor het derde jaar op rij ging ik op zoek naar de Ernest Hemingway van De Ring onder mijn leerlingen van het vijfde jaar. Wie treedt met andere woorden in de voetsporen van Lucas en Lien? De zoektocht naar het mooiste zes-woorden-verhaal blonk dit jaar uit in spitsvondigheid en originaliteit. Ook de oorlogsrealiteit laat mijn leerlingen duidelijk niet onberoerd. De resultaten van de stemming lagen dicht bij elkaar, behalve de nummer 1, die stond autoritair aan de leiding en scoorde zowel bij leerlingen als bij leerkrachten erg goed. Rooza schreef ongetwijfeld het meest choquerende, gedurfde en ongemakkelijke verhaal. Zes woorden die aantonen hoe een verhaal werkt: je leest iets, maar je denkt vooral iets. Dat wat je denkt is het verhaal.

Met trots presenteer ik jullie de top 10 van 2022:

“Dat heb ik liever niet, papa” – Rooza
Enkel de gestreepte sjaal bleef ongedeerd – Ona
Echte mannen huilen niet, jammerde hij – Cesar
Gezwel gevonden, haar gevallen, strijd verloren – Hanne
Mama, papa, tot aan de grens – Angelo
Voor een dode lachte hij veel – Tobe
Ze greep nog snel haar zusje – Helene
Elke dag is zoals alle andere – Brecht
Aarde omringde hem, we liepen weg – Lara
De laatste sigaar was voor haar – Rooza

Met dank aan al mijn lieftallige leerlingen voor hun eigenzinnige blik, originele schrijfsels en onuitputtelijke enthousiasme!

Het moment – Wat ik zeker ga doen als ik in Parijs ben

Ik weet niet hoe ik gereageerd zou hebben als ik in juli 2019 geweten had dat ik ruim 2,5 jaar niet naar Parijs zou (kunnen) gaan door een wereldwijde crisis. Misschien was ik nog 3 keer extra gegaan dat jaar. Mogelijk had ik me met enig gevoel voor dramatiek aan de Arc de Triomphe vastgeketend. Ik zou sowieso nog meer filmpjes gemaakt hebben van het straatbeeld en -leven in een stad die eigenlijk nooit lijkt te slapen, want zeg nu zelf: wie heeft New York nodig als je op een paar uur van Parijs woont? Tussen Parijs en mij is het al jaren heel dik aan. Of eigenlijk tussen Parijs, Roos en mij, een ménage à trois zeg maar. Ik zeg dan ook al ruim een jaar dat ik écht ga janken van geluk als ik weer voet op Parijse bodem zet en met mijn trolley in de hand de chaos van Paris Nord overschouw. De dramatische filmmuziek fantaseer ik er zelf wel bij. Dit is wat ik nog van plan ben te doen tijdens mijn vierdaagse Parijs-trip:

een marathon lopen
wandelen, wandelen, wandelen: zelfs al ga ik dus op zondag een marathon lopen of heb ik op zondag een marathon gelopen, als ik in Parijs ben, dan moet en zal ik me te voet voortbewegen (en als het echt niet anders kan met de metro) mijn favoriete wandelstraten zijn Rue de Rivoli, Rue Saint-Honoré, Rue du Bac en eigenlijk alles van Saint-Germain-des-Prés
postkaartjes sturen en dan weer beseffen hoe lastig het is om ergens timbres te kunnen kopen (en hoe duur de post geworden is)
voor de gezelligheid lang bij het hotel-ontbijt blijven plakken en koffie drinken, veel koffie drinken
in het teken van de koolhydratenstapeling pasta eten bij Fuxia en gaan shoppen bij de boulangerie van Le Grand Marché
op maandag croissants eten die ik de dagen ervoor gedisciplineerd heb laten liggen met de marathon in gedachten
mijn ogen uitkijken bij Le Bon Marché en denken: gelukkig zit iedereen in Galerie Lafayette
me laten inspireren door wat ik zie in het straatbeeld en in de winkels, stelen met de ogen dus om er dan thuis in mijn atelier iets mee te doen
Frans spreken, want daar krijg ik veel te weinig de kans toe in mijn dagelijks leven
de Arc de Triomphe knuffelen, de Notre Dame troosten en de Eiffeltoren aanschouwen die heel recent weer 6 meter aan lengte won dankzij een nieuwe antenne
duiven observeren terwijl ik in een stoel zit in de Jardin des Tuileries
denken aan Lady Di op Place Vendôme en het Ritz hotel
de verkeerschaos aanschouwen op de Etoile rond Arc de Triomphe
luisteren naar Barbara Pravi en Zaz
de Champs-Elysées heel amicaal “De Champs” noemen en uit volle borst het gelijknamige lied van Joe Dassin zingen
rondzeulen met de Mijn Parijs gids van Bent Van Looy (I Love Bent!)
champagne drinken op zondagavond en dan ook bij de maaltijd een goede vin nuttigen
eindeloos en ongevraagd herinneringen ophalen met Roos: over onze eerste keer Parijs samen in juli 2014, tijdens een hittegolf nota bene en de uitputtende voettochten die we maakten om toch maar elke steen gezien te hebben op vier dagen tijd, over madeleines en brioches, over de Rue de la Roquette, onze navigatiekemels, vreemde gewoontes op Père-Lachaise, Rachid van Montmartre en ga zo maar verder
ons zusje Marike missen die er deze keer niet bij kan zijn en ook mijn vriendjes An en Murielle met wie ik in schools verband al heel vaak in Parijs mocht zijn

Parijs stelt nooit teleur, om het met de woorden van Roos Odeyn te zeggen.

Het moment – Welkom kleine Emil!

Dinsdag 22 februari 2022 werd Emil geboren. Het babybroertje voor Leah stelde ons geduld op de proef, begrijpelijk, want als je de kans krijgt om geboren te worden op 22.02.2022 dan grijp je die natuurlijk. Marike en Peter werden dus ouders van een zoon. Mama en papa kregen er een vierde kleinkind bij, Roos werd voor het eerst meter en Nonkel Seppe kreeg er een neefje bij. Mijn zus die een kind krijgt, ik vond het ook deze keer best een ingrijpende gebeurtenis. Al een paar weken zat ik ermee in mijn hoofd: hoe ze weer voor die bevalling stond en alle spanning die daarbij hoort, dat ze pijn zou hebben en heel wat zou moeten doorstaan. Over intens gesproken. Ik voelde in de eerste plaats dan ook vooral opluchting toen ik ’s middags het verlossende telefoontje kreeg dat Emil geboren was en dat hij en z’n moeder het goed stelden. Ik was weer apetrots op die zus van mij. Omdat ze een kind op de wereld zette, maar ook omdat zij en Peter zo’n liefdevolle ouders zijn.

In tegenstelling tot de geboorte van Leah konden Roos en ik ons kersverse neefje niet in het ziekenhuis bezoeken. Toch wel jammer omdat we gewoon zo snel mogelijk officieel kennis wilden maken met hem, maar vooral omdat we onze zus eens goed wilde vastpakken. Donderdagavond kon dat gelukkig wel. Emil lag vredig te slapen. Een verse baby slaagt er moeiteloos in om de schattigheidsverwachtingen te overtreffen. Een ineengedoken bolletje dat zich wat leek te verstoppen in zijn streepjespak. Alsof hij zich nog een beetje in die warme baarmoeder waande. Een hoopje geluk met de snoezigste voetjes en handjes ooit. Ik had de eer en het genoegen om hem in mijn armen te mogen nemen en ik kan jullie zeggen dat ik het nu al een topkereltje vind. Hij heeft iets heel aandoenlijk over zich. Elke baby is schattig, maar Emil is vooral ook helemaal zichzelf. En Leah? Die vindt het prima om grote zus te zijn.

Emil is dus het petekind van Roos. In het meterschap moet je de lat hoog durven leggen. Roos naaide een collectie babypakjes en toebehoren bijeen waar ze bij Petit Bateau jaloers op zullen zijn. Met momenten was dat hard labeur in de avonduren. Wat een toewijding en vakmanschap! Ze was ook verantwoordelijk voor het concept van de kraamcadeautjes (doopsuiker, zo u wil, al dekt die term niet echt de lading). Meetje is helemaal mee met haar tijd. Het assortiment bestaat uit gedroogde bloemen, gouden beesten met een pakketje zoet op hun rug en botanische ritstasjes. De tasjes mocht ik maken, met hulp van en onder het toeziend oog van Roos, volgens mijn eigen klassieke recept. We kozen een canvasstof met winters tafereel die (toevallig) perfect leek te matchen bij het geboortekaartje en de gouden accenten.

Het babygeluk van Emil staat in schril contrast met de snoeiharde actualiteit van deze week. 2000 kilometer verder zijn mensen op de vlucht, worden gezinnen uit elkaar getrokken en bommen gedropt alsof oorlog een spelletje Stratego is. Ook dat nieuws liet ons niet onberoerd. Het doet je eens zoveel beseffen wat een veilige thuishaven waard is en hoe je voor je familie door het vuur zou gaan. Ik speel een bijrol in het leven van mijn neefjes en nichtjes, maar toch voel ik die oerdrang om hen tegen elk gevaar denkbaar te willen beschermen. De wereld is bij deze gewaarschuwd. Ondertussen biedt Emil de ideale afleiding. Ik kan niet wachten om hem steeds beter te leren kennen. Dit mannetje gaat ons nog heel lang kunnen vertederen en charmeren. Gewoon door eens met zijn handjes te bewegen of voorzichtig zijn ogen open te doen. Doe hem dat maar eens na. Welkom in de familie, liefste Emil.