Het portret – Brief aan mijn jarige Tante Hilde

Liefste Tante Hilde

Jij wordt vandaag 70. Een getal waar je misschien zelf wat van schrikt, maar laat me heel duidelijk zijn: voor mij ben je geen haar veranderd. Je bent nog steeds de energieke, ondernemende en immer enthousiaste tante zoals ik die al mijn leven lang ken.

Ik spreek je hier nu wel aan als Tante Hilde, maar in onze kindertijd was je gewoon Hilde. Ik heb me laten vertellen dat het toen blijkbaar modern was om die tante-titel niet expliciet te benoemen. Gewoon Hilde is trouwens niet juist: je was Hilde van “Noël en Hilde” en ook “Ons Hilde”, zoals mama haar 7 jaar oudere zus noemt. Als kind wisten we dat als Ons Hilde belde, mama minstens een uur aan de telefoon hing en dat een tussenkomst niet tot de mogelijkheden behoorde. Ons Hilde mocht dan wel in Nederland wonen met haar Noël en drie kinderen, een familiefeest was pas een echt feest als jullie er waren. Noël en jij luisterden altijd met veel interesse naar wat wij te vertellen had. Maarten, Katrien en Sander sloofden zich uit voor hun jongere nichtjes en neefje. Een nog groter feest was de tijd waarin wij met ons gezin bij jullie in het exotische Nederland oudjaar vierden. Dat leverde straffe verhalen op om op school te vertellen (ze staken daar vuurwerk af op straat!), wat echter het meest bleef plakken was de gastvrijheid en gezelligheid van jullie gezin. We noemden je dan wel geen tante: je was dat gewoon in elke vezel van je lijf.

Seppe en ik vonden het heel sympathiek dat jij in Nederland altijd de Belgische wilde blijven. Je supporterde voor de Rode Duivels en stemde ook voor België met het Eurovisiesongfestival. Zo was je zelfs in mijn jongste herinneringen een vrouw van de wereld. Ondertussen zag je er al heel veel van en je nam er ook al heel veel van mee naar huis. In Parijs mochten wij aan den lijve ondervinden dat de verleiding van de souvenir voor jou om elke hoek loert. Of het nu gaat om een Noorse trui of Afrikaanse oorbellen: het belandde ooit eens in jouw koffer. Zo gebeurde het ook dat ik een magnetenverzameling heb, want souvenirs kopen voor anderen is zo mogelijk nog leuker. Daarnaast ben je ook een vrouw die haar wereld kent. Je bent belezen. Je hebt een mening en bent op de hoogte van de Belgische, Nederlandse én wereldpolitiek. Je spreekt met net zoveel overtuiging Frans als dat je Herents spreekt. Je bent overal even communicatief en sociaalvaardig. Jij zal je nooit laten vangen door een barrière van eender welke aard.

Sinds 2019 zijn onze levens ook vervlochten door de marathon. Je maakte toen namelijk je debuut als deel van onze marathoncrew in Parijs. Je had meteen door dat die marathon voor mij bittere ernst was. Samen met Roos ging je zaterdag oefenen voor het supporterspunt in Bois de Boulogne. Je vond het de normaalste zaak van de wereld dat er dan getimed moest worden hoe lang het duurde om van een metrostation naar het parcours te stappen. Nadien was je oprecht geëmotioneerd door het hele gebeuren. Je besefte wat een marathon met een mens doet. Je pakte me vast en sprak de legendarische woorden: het was een eer om erbij te mogen zijn. Het stond dus in de sterren geschreven dat wij in familiaal verband terug naar Parijs zouden gaan voor een marathon. Ook vorige maand begreep je als geen ander hoe belangrijk die marathon voor mij is. Heel je omgeving was op de hoogte van de snelle marathontijden van je nichtjes. Na afloop had je liefst van al iedereen aan de Arc de Triomphe aangeklampt om op te scheppen over onze prestaties (in het Frans, dan wel Herents).

Jij mag dan niet wezenlijk veranderd zijn, jouw leven werd de afgelopen jaren wel flink door elkaar geschud. Zo puur en onversneden als je emoties zijn, zo is ook je empathisch vermogen ongezien. Je hebt de naam om nogal snel in de emotie te zitten, maar wat jou echt typeert is je veerkracht. Nog voor je op pensioen ging had je al veel zorgen om en voor Noël, van wie je ook vroeger dan verwacht afscheid moest nemen. Je verloor de man van je leven. Het was plots Hilde zonder Noël. Gemakkelijk was dat niet, maar Ons Hilde, die ging door – met een snik en een lach – en vond opnieuw de liefde bij Bert.

In Parijs zei je me dat je herkenning en ontroering vindt in wat ik schrijf, wel: ik kan alleen maar heel blij zijn met het stukje Hilde Artoos dat in mij zit. Omdat we allebei houden van een Frans chanson met drama (en van drama tout court). Omdat we allebei een zwak hebben voor iet of wat gedurfde kleding. Omdat we allebei hard in de dingen op kunnen gaan (liefst van al gaat het hard). Je toont mij bovenal wat het betekent om zus te zijn, om samen een familie te vormen en dat je die mensen die intens met je meeleven moet koesteren.

Liefste Tanteke, dankzij jouw weerbaarheid twijfel ik er geen seconde aan dat die gebroken enkel jou er niet van zal weerhouden om snel weer in conditie te zijn. En wat zal dan het volgende plan zijn? Een reis met Bert? Een wandeltocht met Ons Alma? Of een marathonavontuur met je nichtje? Dat grote feest met je kinderen en 8 geweldige kleinkinderen zal dan eens zo memorabel zijn. Op jouw gezondheid!

Maak er een schitterende dag van en laat je vooral heel goed vieren!

Joke