Hoera, de blog is 5 jaar!

Hoera! Mijn lieve schattige blogje blaast vandaag 5 kaarsjes uit. Op vrijdag 13 juli 2018 stuurde ik voor het eerst mijn schrijfsels de wijde wereld in. Jokeloopt was een feit. Toch wel een spannend moment. 5 jaar later is dit mijn 346e bericht, het 25e van 2023. Mijn blogposts hebben dit jaar een gemiddelde van 1018 woorden. Ik schreef dus al aardig wat tekst bij elkaar. De populairste dag om een bezoekje aan mijn blog te brengen is trouwens dinsdag (en dat is al sinds het prille begin zo). Ter ere van mijn eerste lustrum zet ik voor jullie wat blogoverdenkingen op een rijtje.

Op 5 jaar tijd veranderde er wel wat. Je zou het misschien niet zeggen, maar ik werd zelf ook 5 jaar ouder. Ik evolueerde als mens, sporter en schrijver. Logisch natuurlijk. Als loper ging ik van een standvastige sub 3:30 marathonloper naar een kersvers sub 3’er. Ik deed 4x mee aan de Hel van Kasterlee en ik ontdekte het traillopertje in mezelf. Als je teksten publiceert, leg je je erbij neer dat er een dag komt dat je jezelf uit het verleden hoort spreken en denkt: hm… dat zie ik nu toch anders. Teksten wijzigen omdat mijn mening of beleving dermate veranderd was, deed ik echter nooit. Ik denk wel dat mijn schrijfstijl door de jaren heen wat overdadiger geworden is. Zowel de schrijver als de mens achter deze blog durft nog meer haar eigen ding te doen omdat ik me gesterkt voel dat juist die eigenheid gewaardeerd wordt.

Op 5 jaar tijd veranderde zeker niet alles. Ideeën verzamelen om over te schrijven, een eerste aanzet opstellen en die weer verder uitwerken, een uur schrijven en de dag nadien weer en de dag nadien opnieuw, nog een beetje bijschaven en nog eens en nog eens… Ik geniet nog steeds van het schrijfproces en van de kick om iets te publiceren. Mijn aandacht gaat ook na 5 jaar naar de woorden die ik wil delen. Foto’s zijn mooi meegenomen, maar altijd ondergeschikt aan het verhaal. Het is een bewuste keuze om foto’s niet te bewerken, al denk ik wel grondig na over welke foto’s ik toon. Soms kies ik voor een zorgvuldig uitgedokterde compositie, soms is het een spontaan rommeltje. Af en toe lees ik de pagina na die ik 5 jaar geleden schreef over mezelf, waar ik uitleg waarom ik loop en schrijf. Het is geruststellend dat ik daar enkel stilistisch iets aan gewijzigd heb, maar er inhoudelijk nog steeds hetzelfde in sta.

Het leukste aan een blog hebben is dat je nieuwe mensen leert kennen. Zowel online als offline kreeg ik er enthousiaste volgers en vrienden bij. Mijn blog is een soort van vertrek- of aanknopingspunt om me aan te spreken. Juist omdat ik meer deel dan foto’s en captions is er meteen stof tot vertellen. Bovendien is mijn blog een mooi gestileerd en gestructureerd archief van de afgelopen 5 jaar. Schrijven helpt om dingen op een rijtje te zetten, om ze vast te leggen en ze te kunnen blijven koesteren. Als ik een dip of dipje heb, als ik een writer’s block of blockje heb, helpt het me altijd om eens wat terug te lezen. Ik kan dan niet anders dan dankbaar zijn voor wat ik al heb meegemaakt. Tot slot schuilt er ook een informatieve, praktische waarde in deze blog. Ik kan bijvoorbeeld opzoeken wat ik vorig jaar tijdens de La Chouffe trail gegeten heb en hoe dat beviel. Naar verluidt hebben ook anderen daar iets aan. Al is het hoe het misschien niet moet.

Het moeilijkste aan bloggen is dat het een tijdrovende hobby is. Waar ik tijdens mijn eerste blogjaar mijn blog wilde vullen en meermaals per week iets publiceerde, is mijn streven nu om op een jaarbasis 50 teksten te schrijven. Gemiddeld kost me dat per week makkelijk een uur of 5. Zo zullen jullie wellicht tot zondag moeten wachten op de uitgebreide versie van mijn verslag in Houffalize. 69 kilometer lopen, een familieweekend met tal van boeiende nevenpersonages: dat is al snel een klus van 8 à 10 uur schrijfwerk. Uiteraard gaat dat gepaard met een bepaalde druk. Ik schreef ondertussen al meer dan 10 marathonverslagen en vaak denk ik dat ik het een kopie zal zijn van het vorige (en wie zit daar op te wachten?). De conclusie is altijd dat elke marathon op elkaar lijkt, maar ook een eigenheid heeft die zich reflecteert in het verslag. Daarnaast heb ik nog tal van leuke ideeën (vind ik zelf dan) om over te schrijven, maar waar ik niet aan toe kom. Soms kan dat frustrerend zijn.

Het uitdagendste aan een blog hebben, is beslissen wat je wil delen. En wat dus niet. Op een eerste niveau denk ik na over wat relevant en interessant is om te delen, zowel voor mijn lezers als mezelf. Ik probeer daar kortom een evenwicht te vinden tussen wat ik zelf leuk vind om de wereld in te sturen en wat anderen mogelijk boeiend vinden om te lezen. Op een tweede niveau is bloggen over jezelf natuurlijk een zoektocht naar eerlijk en authentiek zijn zonder je hele privé leven te grabbel te gooien. Ik weet immers niet wie hier leest. Juist omdat het tijd kost om een tekst vorm te geven, gaat er wat mij betreft genoeg tijd over om goed na te denken wat ik kan en wil delen. Een foto gooi je net iets makkelijker online.

Jullie lezen het liefst over mijn sportieve avonturen en mijn familie. Mijn sportieve exploten, type marathon en Hel van Kasterlee, zijn en blijven trekpleisters. Ik merk ook aan mijn statistieken wanneer bijvoorbeeld de marathon van Brugge gelopen wordt of wanneer mijn bekende meter in de media kwam. Nieuwe lezers worden vaak naar deze plek geleid omdat ze specifiek op zoek zijn naar informatie over een sportief evenement. Wat ik schrijf over mijn familieleden wordt duidelijk ook goed gesmaakt. Begrijpelijk, ze zijn en blijven een onuitputtelijke bron van inspiratie, ook voor mij.

Jullie lezen minder graag over alles wat naar literatuur ruikt. Teksten over boeken en poëzie doen het opvallend minder goed. Geen nood, het sterkt mij juist in de overtuiging dat ik daar dus vooral over moet blijven schrijven. Ik had het al over Proust en Tolstoj, over sonnetten, dikke en dunne boeken. Disclaimer: ik zal in dit leven nooit klaar zijn met de literatuur en beschouw het als mijn lezersplicht om jullie daarover te blijven informeren.

Ik ben het meest trots op de teksten waarin ik het gevoel haarfijn kan vatten. Een uitgesproken lievelingsblogpost heb ik niet. Wel zijn er teksten die ik liever teruglees dan andere. Zo gonst mijn verslag over de eerste post-corona marathon van Rotterdam (2021) van de emoties. Ik liep inmiddels al drie snellere marathons, maar toch blijft dat een heel bijzonder moment waarvan ik vind dat ik het trefzeker in woorden heb weten te vatten. De marathon van Amsterdam komt daarbij in de buurt qua gevoel. Wat ik schrijf over mijn mentale gezondheid en worstelingen voelt telkens als een coming-out. Ik geef daar een stem aan iets waarvan ik het liever wegsteek met straffe verhalen. Juist daarom voelt het toch als een opluchting om ook over dat deel van mezelf iets te kunnen vertellen.

Ik ben er trots op dat ik met mijn blog een breed publiek bereik. Mijn bloglezers zijn een bonte verzameling mensen die via verschillende wegen in het echte én het digitale leven hun weg naar mij en deze plek hebben gevonden. Loper-lovers en loper-haters, mannen en vrouwen, creativo’s en sportiva’s, de jonge en al wat rijpere garde. Ik kan zelf verklaringen bedenken over het hoe en waarom, eigenlijk weten jullie dat zelf veel beter.

Ik ben jullie allemaal ontzettend dankbaar. Als mijn blog geen lezers zou hebben, zou ik net zo goed in mijn dagboekschriften van vroeger kunnen krabbelen. De waardering die ik krijg voor mijn schrijfwerk raakt me net zo hard als de complimenten voor mijn sportieve prestaties. Ik schrijf omdat ik een publiek heb dat mij graag leest. Een heel grote dankjewel dus voor jou, dierbare lezer, omdat je graag naar deze plek komt. Omdat je mij als sporter en schrijver laat floreren.

Een nog grotere merci ben ik verschuldigd aan:

• Frea, creatieve duizendpoot en lezer van het allereerste uur die mij aanmoedigde om voor dit blogproject te gaan.
• Murielle, die meteen fan was en me de bevestiging gaf die ik nodig had door te zeggen dat ze me hoorde spreken toen ze mijn teksten las. Bovendien is ze ook een trouwe volger van mijn boekentips.
• Mijn familietje omdat die natuurlijk niet anders kunnen dan fan zijn simpelweg omdat ze familie zijn, maar toch komt het steeds binnen als ze genoten hebben van een blogpost.
• Tante Hilde die me vorig jaar in Parijs vertelde hoe ze telkens voor een stukje ontroerd wordt door mijn blog, me er nog beter door leert kennen, maar zich er ook in herkent.

Gaan we samen voor nog eens 5 jaar? Cheers op de blog!