De kids run is mijn favoriete atletieknummer. Het concept is als volgt: voorafgaand aan een kleinschalige wedstrijd, een stratenloop zeg maar, gooien kinderen in verschillende leeftijdscategorieën de benen los over een afstand op hun maat. Roos en ik zijn grote liefhebbers van de kids run. Als we een wedstrijd lopen, zijn we altijd ruim op tijd zodat we niets van het jeugdige enthousiasme moeten missen. Zo ook een week geleden toen ons nichtje Laurien (7) en neefje Vik (4) de kids run liepen van de Mollekestrail in Herent: 700 meter off-road mét hoogtemeters. Grote zus Laurien zorgde voor haar broer en hanteerde het “samen uit, samen thuis” principe. Ontroerend om te zien. Dit is waarom ik instant blij word van lopende kinderen.
- de overgave waarmee kinderen lopen is ongezien, ze lijken elke keer weer de race van hun leven te lopen, elke halve meter is zowel een strijd als een overwinning
- de gezichtsuitdrukkingen die met die inspanning gepaard gaan variëren op een schaal van één en al grinta, de betere pokerface, een zekere nonchalance dan wel onverschilligheid tot de allergrootste gelukzalige glimlach
- vaak is die expressie ook gekoppeld aan de mate waarin er een competitie-element aanwezig is: er zijn kinderen die lopen om te winnen, er zijn er die het doen om te schitteren op hun manier, maar net zo goed en even sympathiek zijn er lopers voor de sfeer en gezelligheid
- evenzeer verschillend zijn de outfits: een loopoutfit van de atletiekclub, een voetbaltenue, een legging van de dansles of een wielertruitje zoals mijn neefje droeg, het kan ook net zo goed de outfit van het moment zijn: lopen in een rok is perfect mogelijk
- kinderen lopen in hun dagelijks leven best vaak om zich van punt a naar b te verplaatsen, als ze daarentegen lopen om te lopen (wat de essentie van de kids run is) dan lijkt het alsof ze nadenken over hoe ze hun passen zetten en zie je de meest uitgesproken loopstijlen ontstaan
- kinderen kunnen een paslengte maken waar ik met mijn korte benen alleen maar van kan dromen, net zoals een cadans waar menig prof atleet jaloers op zou zijn
- er is een opmerkelijke discrepantie tussen loopstijl en -efficiëntie: er zijn kinderen die met zoveel souplesse in de meest prachtige stijl lopen, maar toch niet echt snelheid maken, net zoals er ook lopertjes zijn die hard gaan terwijl alles in dat lichaam lijkt tegen te werken
- bij de meeste kinderen staat de armbeweging nog niet helemaal op punt, vaak gaan hun armen zowat alle kanten uit om alle energie uit hun ledematen te kunnen schudden en wapperen
- doseren lijkt een schier onmogelijke opgave, daarom wordt al eens een groepsstart georganiseerd waarbij het jeugdig gepeupel vertrekt achter een touw in handen van twee volwassenen om te vermijden dat niet alle motors opgeblazen zijn na 100 meter, hoe dan ook wordt er duchtig met krachten gewoekerd eens de bende vrij spel krijgt
- kinderen kunnen zo intens genieten van aanmoedigingen dat ze na wat handenklap en een “goed bezig” hun snelheid verdubbelen, soms haalt het hen ook helemaal uit hun focus waardoor ze bijna ten val komen omdat ze opkijken en en de arm-been coördinatie abrupt verstoord wordt
- helaas is het onvermijdelijk dat er traantjes vloeien net zoals er ook altijd vuile knietjes zijn, gelukkig is er dan troost binnen handbereik
- een blinkende medaille is de ultieme beloning van elk kind dat de finish bereikt, Laurien vertelde ons apetrots dat dit al haar 5e medaille is
- kinderen begrijpen als geen ander dat het belangrijk is om de brandstofvoorraad na afloop terug aan te vullen, ze doen dit bij voorkeur met koeken en als het kan een gesuikerde drank
Joke loopt 