Het portret – Mijn kleine grootse zus Roos Odeyn

Mijn jongste zusje werd één dag voor mijn zevende verjaardag geboren. Ze wordt vandaag 26 jaar. Ik weet nog goed dat ik op school vertelde dat de baby geboren was en dat een klasgenootje vroeg of ze Roos of Roosje heette. Ze is dan wel de jongste in ons gezin, maar volmondig Roos. De leeftijdsgrenzen tussen ons lijken steeds vager te worden. Als oudste voel ik me nog altijd verantwoordelijk voor mijn zussen en broer, maar het zorgen voor elkaar is geen eenrichtingsverkeer meer. Een grootse persoonlijkheid en inspiratiebron als Roos mag je geen kleintje noemen.

Roos en ik lijken hard op elkaar. Lichamelijk zijn de gelijkenissen niet te ontkennen, maar ook onze hoofden zijn op elkaar afgestemd. Wij lachen om dezelfde dwaze dingen en maken dezelfde vreemde hersenkronkels. Wij hebben kortom plezier op dezelfde manier. Wij voelen de dingen vaak hetzelfde aan en hebben weinig woorden nodig om dat duidelijk te maken. Ik heb Roos al eens een meer uitgebalanceerde versie van mezelf genoemd. Waar ik soms in ernstige overdrijfmodus kan gaan, dartelt Roos gracieus over de evenwichtsbalk van het leven. Ze kan hard gaan voor iets, maar beseft als geen ander dat de boog niet altijd gespannen moet staan. Ik kan elke dag leren van haar.

Het is geen toeval dat Roos van zorgen haar beroep heeft gemaakt. Als ergotherapeut helpt ze dagelijks diverse patiënten met kleine en grote problemen om hun leven weer op de rails te krijgen. Naast haar professionele leven is dat niet anders. Roos heeft een heel groot hart voor mensen en dieren. Ik noem haar soms dan ook al plagend moeder Teresa of vraag wanneer haar zaligverklaring zal plaatsvinden. Die vergelijking gaat helemaal niet op. Roos heeft namelijk nooit een dubbele agenda en staat met beide voeten in het echte leven. Er zit nooit ruis op haar luisterend oor. Niemand voelt mij zo goed aan als zij. Ze weet perfect wanneer ze iets moet zeggen en welke toon ze moet raken. Ze weet ook heel goed wanneer ze niets moet zeggen en mij eventjes moet laten razen.

Als Roos niet lijfelijk aanwezig is, dan is ze op een andere manier betrokken. Haar naam valt op deze blog dan ook bijzonder vaak. We begonnen samen te lopen om bij te babbelen en we begonnen samen over de marathon te dromen. Die eerste marathon liepen we ook zij aan zij en we werden toen Jansen & Jansen genoemd omdat onze cadans zo identiek was. Parijs is onze gedeelde geliefde. We vinden elkaar ook in onze creatieve projecten en de liefde voor katten. Bovendien spendeerden wij al heel wat uren samen in de auto. De taakverdeling is duidelijk: ik hou me bezig met het stuur en de route, Roos met de muziek. Als je met Roos op pad bent, is de sfeer namelijk altijd goed. Ze is een danswonder en dj-talent van de bovenste plank. Noem een instrument en zij bespeelt het in de lucht.

Ironisch genoeg zorgde mijn blessure in het voorjaar ervoor dat we toen vaak samen op avontuur waren. Roos weet namelijk ook heel goed wat snel en lang lopen is. Ze maakte haar marathondebuut op 22-jarige leeftijd en heeft inmiddels al drie marathons op de teller staan met een persoonlijke recordtijd van 3:43. Momenteel is Roos samen met Niko aan een veel grootser project bezig dan een marathon- of duatlonvoorbereiding. Ze verbouwen een huis met hun eigen handen. Hard werken: ook dat kan ze. Multitalent, zei ik het al?

Lieve Roos, ik wens je een prachtige verjaardag. Lieve lezers, ik wens jullie een Roos in jullie leven toe.