Het portret – Mijn bijzondere zus en zorgwonder Marike Odeyn

Vandaag is mijn zus Marike jarig. Ze wordt 29 jaar. Dat wil zeggen dat ze werd geboren op 11 februari 1990: de dag dat Nelson Mandela opnieuw een vrij man was na 27 jaar gevangenschap. Ik ben ervan overtuigd dat hij een stuk van zijn zachtaardige karakter en vredelievendheid heeft doorgegeven aan mijn zusje. In 1993 kreeg Mandela de Nobelprijs voor de Vrede. Zonder enige twijfel zal ook Marike ooit een Nobelprijs in ontvangst mogen nemen. Het zal ofwel die voor de Vrede zijn ofwel die voor Kinesitherapie. Waarschijnlijk zal dit ook eerder vroeg dan laat gebeuren. Marike is niet iemand die op de barricaden gaat staan roepen om haar boodschap te verkondigen. De individuele strijd die zij voert voor een zachtere wereld waarin iedereen zich geholpen en gesteund voelt, is er eentje vanuit de achtergrond. Een missie vanuit het hart met beide voeten op de grond in het echte leven: dat is mijn zus waar ik zo trots op ben.

Als Marike ergens haar zinnen op zet, dan mag je er zeker van zijn dat ze haar doel zal bereiken. Dat was vroeger al duidelijk toen wij allemaal nog kleine schattige Odeyntjes waren. Seppe en ik waren op school tevreden als we geen tekorten haalden, Marike wilde alles tot in de puntjes begrijpen. Haar minder ontwikkelde talenknobbel belette haar niet om zich als een gek in te zetten voor de taalvakken. Ze was de meest voorbeeldige leerling en student van ons alle vier. Ook in haar hobby’s gaf Marike zich altijd volledig. Toen zij begon met paardrijden wist ik plots hoe recreatief ik was als ruiter. Marike trainde haar paard Trust (dat niet echt haar eigen paard was, maar toch een beetje) alsof ze zich klaarstoomden voor de Olympische Spelen. Kinesitherapeut worden dat vraagt inzet, toewijding en veel tijd. In haar studentenjaren was er dan ook minder tijd voor Trust. Na een vlekkeloos parcours van vijf jaar studeerde Marike af. Ze specialiseerde zich in de neuromotorische revalidatie. Op haar stageplaats bleven haar gouden handjes niet onopgemerkt en bijgevolg had ze dus al vast werk voor ze goed en wel haar diploma in diezelfde handjes had.

Hier volgt een bekentenis. Op zotte momenten in de nillies zagen wij ons, de drie zussen, als de Spice Girls. Ik was Ginger, Roos Baby en Marike Sporty Spice. In die tijd was Marike namelijk het lichtende sportieve voorbeeld voor Roos en mij. Ze liep stiekem al best lange duurlopen in haar tienerjaren en na het paardrijden stortte ze zich op het wielrennen. Inmiddels lopen Roos en ik marathons en zeggen we al eens lachend dat Marike haar Sporty Spice titel verloren is. Diep vanbinnen weten we dat ze dat altijd zal blijven. Je moet namelijk geen marathons lopen om sportiviteit uit te ademen. Marike sport zoals normale verstandige mensen dat doen: een paar keer per week met mate en soms ook gewoon niet. Ze is een sportieve pitbull. Als ik haar nu zou uitdagen, loopt ze waarschijnlijk met twee vingers in de neus een marathon. Net zoals ze in 2017 de Tourmalet beklom zonder een echte voorbereiding, maar omdat ze haar vriend Peter natuurlijk niet alleen de berg op kon sturen. Er moest toch iemand voor hem kunnen zorgen mocht dat nodig zijn? Als zij zich ergens in vast bijt, dan lost ze niet.

Met diezelfde gedrevenheid zorgt Marike voor haar patiënten en familieleden. Wie nood heeft aan deskundig advies en een luisterend oor kan altijd bij haar terecht. Ze beseft als geen ander dat je zorg moet afstemmen op de persoon en de specifieke situatie waarin die zich bevindt. Haar individuele aanpak ontstaat vanuit een oprechte interesse in wie er voor haar zit. In de warme verhalen die ze vertelt over haar professionele ervaringen hoor je de liefde voor haar beroep rijkelijk stromen. Dat haar patiënten graag bij haar over de vloer komen en vice versa, is dan ook een understatement van formaat. Als ik bij haar te rade ga (vaak met een vreemd pijntje waarvan ik denk dat het het begin van het einde is), voel ik mij al geholpen door de manier waarop ze naar mij luistert. Vergis je trouwens niet: die gouden, zachte handen van haar hebben genadeloze vingers die elk gevoelig plekje naadloos weten te detecteren. En ook dat roepen vanop de barricaden kan ze als geen ander als er gesupporterd moet worden, redelijk vaak dus in onze familie. Bovendien blinkt ze niet alleen uit als supporter, maar ook als verzorger van de supporters. Is er nood aan een pauze of versnapering, dan voelt ze ook die noden feilloos aan.

Iemand vroeg ooit eens of Marike het niet lastig vindt dat Roos en ik zo goed met elkaar opschieten. Nee, absoluut niet. Ze vindt het een goede zaak dat Roos en ik elkaar lastigvallen met vreemde humorkronkels en hersenspinsels. Het is een misvatting dat als je hard op de ene zus lijkt, de andere zus minder belangrijk zou zijn. Ik voel me net zoveel zus van mijn zussen als zus van mijn broer. Je hoeft niet heel veel tijd met elkaar te spenderen om een hechte band te hebben. Over dat gevoel hadden Marike en ik het toevallig vorige week nog. Ik zei haar dat zij een stuk van mij is, net zoveel als Roos, Seppe en mijn ouders dat zijn. Je ziet het ene familielid dan misschien wel vaker dan het andere, maar elk voor zich vervullen ze een specifieke rol in je leven die uniek en onmisbaar is. Wie nu denkt dat wij dit gesprek ergens ’s avonds laat hadden tijdens een diepgaand moment van existentiële overpeinzing, heeft het bij het verkeerde eind. Het gaat er bij ons wat luchtiger aan toe. Ik sprak die woorden uit op een zonnige zondagmiddag terwijl ik aan het lopen was en Marike naast mij fietste. Een minuut later ging het misschien over de ingrediënten van een ovenschotel.

Tot slot is er nog iets waar Marike in excelleert: ze heeft zonder overdrijven de mooiste blauwe ogen van ons allemaal. Peter is de gelukkige man die lief, leed en huis deelt met die wonderlijke zus en die dus mag verdrinken in haar blauwe kijkers. Zij volgde hem naar de Kempen. Samen renoveerden ze een oude dokterswoning. Momenteel wordt er hard gewerkt om de praktijk aan huis Kine Odeyn te verwezenlijken. Ik pleit voor de slogan: voor al uw zorgen groot en klein, moet u bij Kine Odeyn zijn. Overdreven rijmelarij die het professionele karakter misschien wat ondermijnt, maar het is nu eenmaal de waarheid. Gelukkig verjaardag, liefste zusje!