Loperspraat – De 10 Miles van Marike

De loopkalender van het voorjaar is volledig blanco. Geen marathons, geen trails en ook geen 10 Miles in Antwerpen. Mijn zussen en ik keken daar nochtans heel erg naar uit. We zouden er met z’n drieën aan de start staan. Een absolute primeur én de officiële comeback van Marike: onze sportieve pitbull, top kinesitherapeut en mama van Leah. Na haar zwangerschap was de sportkriebel niet langer te negeren en ontstond er een plan. Eentje waar zij zelf mee op de proppen kwam: een zussenmarathon met drie! De 10 Miles zou haar eerste doel zijn en dus ook het eerste loopevent voor ons gezusterlijk trio. Met de koppigheid van een Odeyn liep Marike afgelopen zaterdag haar 16,1 kilometer oftewel 10 mijl. Volledig op eigen houtje. Ik belde haar op om te vragen hoe het was gegaan. Hier volgt haar relaas.

Voor ik zwanger was, ging ik drie keer per week lopen, telkens tussen de 30 en 45 minuten. Met afstand en snelheid was ik niet bezig. In de zomer fiets ik ook. In de winter ben ik minder sportief omdat ik allergisch ben aan de koude. Nadat ik in augustus bevallen was van Leah ben ik aan de slag gegaan met het boek Reboot van Elodie Ouedraogo. Daarin staan allemaal oefeningen om na je zwangerschap terug in vorm te komen. Er was veel werk aan de winkel! Zelfs een eenvoudig bruggetje was lastig. Mijn stabiliteit was ver zoek. Ik vond het wel leuk om terug fysiek bezig te zijn. Met Leah in de buggy ging ik veel wandelen. Toen Joke en Roos in oktober de marathon van Brugge liepen, wilde ik daar eigenlijk heel graag bij zijn. Ik kreeg het idee om samen eens een marathon te lopen. Dat was het startschot om weer te beginnen lopen.

Met een baby in huis was het niet gemakkelijk om trainingsmomenten in te plannen. Meestal liep ik ’s avonds op de loopband in mijn praktijk. Via de babyfoon kon ik Leah dan horen. Ideaal was het niet, maar wel de enige manier om drie keer per week te kunnen lopen. Naast een gebrekkige stabiliteit, had ik het ook conditioneel zwaar. Ik begon dus met enkele minuten aan een stuk te lopen. Stelselmatig bouwde ik dat uit. Ik ging voor het eerst buiten lopen toen Leah naar de crèche ging. Dat deed deugd! Het gaf ook voldoening toen ik merkte dat mijn uithoudingsvermogen verbeterde. Joke had me aangeraden om tot en met februari niet langer dan een uur te lopen. Ik heb me braaf aan dat advies gehouden. Drie keer per week ging ik lopen: twee kortere trainingen en één wat langere. Soms nam ik Leah mee in de Mountain buggy. Je kan daar schuin naast lopen zodat je de buggy met één hand kan bijsturen en dus nog een arm vrij hebt. Dat loopt best goed, behalve als je wind tegen hebt. Leah gaat graag mee in de buggy. Als ik langer dan een half uur loop, valt ze in slaap.

Mijn laatste trainingsweken richting de 10 Miles verliepen goed. Een paar weken geleden liep ik al eens 15 kilometer, maar die 16 wilde ik echt houden voor het weekend van de 10 Miles. Mijn zaterdag was druk: ik had mijn praktijk en de ramen gepoetst, was gaan wandelen met Leah en had in de tuin gewerkt. Uiteindelijk ben ik rond 17u30 vertrokken. Bij mijn inschrijving moest ik van Joke een richttijd van 1u20 opgeven. Dat leek me te hoog gegrepen omdat ik nooit onder de 5 minuten (12 km/uur) loop: de snelheid die nodig is om te finishen in 1u20. De eerste kilometer was ik wat aan het prutsen met mijn iPod, maar toch liep ik vlot onder de 5 minuten. Ik liep door met de gedachte dat ik die seconden winst al op zak had. Ook mijn tweede kilometer liep ik sneller dan verwacht. Mijn zussen zeggen altijd: niet te snel vertrekken, maar ik waagde het er toch op en besloot gewoon door te lopen. Ik was heel gefocust en liep met een duidelijk doel voor ogen. Normaal gezien begroet ik iedereen die ik kruis, nu zat dat er echt niet in. Ik zat helemaal in mijn eigen wedstrijd en stelde me voor hoe ik achter mijn zussen liep. Zij waren een geoliede trein die ik MOEST volgen. Ik mocht niet lossen! De laatste drie kilometer waren echt zwaar. Toen ik thuiskwam, was ik knalrood en morsdood. Ik finishte uiteindelijk in 1:16:31. Zo snel, dat had ik nooit gedacht!

Ik weet nog niet hoe ik mijn looptrainingen de komende maanden verder zal zetten. Sowieso probeer ik wel om drie keer per week te blijven lopen en ook te fietsen in het weekend. Of ik in het najaar echt een marathon ga lopen, dat weet ik nog niet zeker. Ik merk dat mijn lichaam toch nog niet helemaal bekomen is van de zwangerschap. Als kinesitherapeut weet ik dat het niet verstandig is om je lichaam te forceren. Een halve marathon in het najaar is ook al een mooi doel. We zien wel…

Na het telefoontje met Marike kreeg ik Peter nog aan de lijn. Hij zei me dat ik zeker moest vermelden dat Marike deze prestatie nooit had kunnen leveren zonder zijn steun en toeverlaat. Bij deze dus. Peter beweert dat hij in zijn tienerjaren een goede loper was. Tot hij besliste dat zijn befaamde dancemoves (met zware impact voor de knieën) belangrijker waren dan een loopcarrière. Het verdict van de kine in huis is hard: zijn knieën zijn kapot. Lopen zit er dus niet meer in. De trouwe volgertjes weten dat ik al eens met Peter ga mountainbiken. Normaal zou hij zaterdag zijn eerste Luik-Bastenaken-Luik hebben gefietst. Deze jongen is dus ook niet vies van een sportieve uitdaging.

Ik ben heel trots op Marike. Ze heeft haar 10 miles echt schitterend gelopen. Je moet het maar kunnen om je vast te bijten in een zog dat er niet is. Chapeau, zusje! Ik kijk uit naar het moment dat we gewoon weer eens samen kunnen lopen.