Het boek – Voorleestips voor jong en oud #3

De berenjacht is nog open. Pluche beren in allerlei formaten staan achter ramen om door kinderen “gevangen” te worden. Die berenjacht-wandeling is gebaseerd op een oerklassieker onder de prentenboeken: Wij gaan op berenjacht van Michael Rosen. We’re Going on a Bear Hunt, zoals het boek oorspronkelijk heet, is het favoriete voorleesboek van de tweejarige Julian. Op vrijdag 13 maart was hij jarig, maar ons land ging in lockdown light en Julians verjaardagsfeestje ging dus niet door. Als troost werd hem wellicht een extra boekje voorgelezen. Julian is het zoontje van mijn goede jeugdvriendin Elizabeth en haar man Samuël. Baby Julian stal meteen mijn hart. Aan schattigheid en charmes heeft hij namelijk geen gebrek. Recent verkoos hij een truitje dat ik voor hem maakte tot zijn allereerste lievelingskledingstuk. Wat een eer! Bovendien blijkt Julian ook een volbloed book lover te zijn, net zoals zijn mama.

Elizabeth en ik… we go way back! We zaten samen in de eerste kleuterklas en later ook op de lagere school. Dat betekent dat we elkaar dus 32 jaar kennen, bijna ons hele leven. Als ik aan Elizabeth denk – nu durf ik haar Eli te noemen, vroeger had ze daar een hekel aan – dan denk ik aan boeken. We waren allebei die-hard lezers die wekelijks naar de bibliotheek gingen om een nieuwe dosis leesvoer (vijf boeken, het maximum dat je kon ontlenen) aan te slepen. Boeken over paarden werden verslonden, want ook de dierenliefde was er eentje die we deelden. We schreven brieven naar elkaar op briefpapier met dieren, ook al zagen we elkaar dagelijks op school. We signeerden die met een “geheim symbool” dat ik hier dus zeker niet zal delen. Ik herinner me nog heel goed hoe fascinerend ik het vond dat Elizabeth even goed Engels als Nederlands kon. Bij de Australisch-Belgische familie Carlon werd thuis namelijk Engels gesproken. Zo leerde ik ook de boeken van The Famous Five kennen en de Australische paardenfilm The Silver Brumby (aanrader!). Wat ik zo mogelijk nog vreemder vond, was dat Elizabeth Engels kon lezen en begrijpen, maar het niet kon vertalen. Ik herinner me hoe we het in het derde leerjaar naast elkaar zaten te lezen. Elizabeth las Alice in Wonderland van Lewis Carroll, in het Engels dus. Ze moest om iets lachen. Ik vroeg of ze kon vertellen wat er zo grappig was, maar hoe hard ze ook probeerde: dat kon ze me dus niet uitleggen.

Wanneer ik nu Alice in Wonderland zie passeren, herbeleef ik dat moment opnieuw. Ik vroeg Elizabeth naar haar eigen voorleesherinneringen. Ook daar blijkt een rijke fantasie de boventoon te voeren. Mama heeft de zeven delen van The Chronicles of Narnia allemaal voorgelezen aan ons. We vonden die magische fantasierijke wereld écht geweldig. We wilden zo graag één van die kindjes zijn, zodat we zelf al die avonturen konden meemaken. Ik ging af en toe eens in mijn kast kijken om te zien of daar echt geen doorgang was! Toen de films uitkwamen (we waren toen al twintigers) keken we er alle drie heel erg naar uit om die mooie boeken omgezet te zien in film, maar dat was toch een tegenvaller. In onze hoofden was het allemaal anders en beter… de films konden niet tippen aan de sfeer die in de boeken gecreëerd werd. Een ander boek dat ik me ook herinner is Pluk van de petteflet, een klassieker uiteraard. Dit werd ook op school voorgelezen. Ik vond het leuke en ontspannende verhaaltjes, maar de boeken van Narnia hebben een veel grotere indruk achtergelaten.

Ik vroeg Elizabeth ook naar de voorleesgewoontes van Julian. Die nemen grootse vormen aan, zo blijkt. Julian is echt een boekjesfanaat, als je hem laat doen ben je de héle dag boeken aan het lezen. Soms verstoppen we boekjes als we ze echt beu zijn. Bumba bijvoorbeeld. Vooral in de voormiddag lezen we veel, als hij net wakker is. Dat zijn er minstens 4 à 5 na elkaar. Hij kiest altijd zelf een boek, zowel Engels en Nederlands. We hebben iets meer Engelse boeken omdat mama dat altijd als cadeau geeft. Ondertussen kent hij veel boekjes al quasi van buiten en kan hij de zinnen zelf aanvullen of uit z’n hoofd opzeggen. Vaak als hij aan het spelen is met z’n duplo mannetjes, horen we hem zinnetjes uit bepaalde boekjes opzeggen. Sinds hij Bear Hunt leerde kennen, is één van zijn knuffels, een bruine beer die hij nooit echt speciaal vond, ineens zijn lievelingsknuffel geworden. Hij sleept hem overal mee naartoe, soms moet hij zelfs mee op de fiets. Hij is door het boekje helemaal zot van beren! Hij kijkt ook graag naar de film, die wij persoonlijk zelfs nog beter vinden dan het boek, wat niet vaak gebeurt. Als hij de film wil zien, zegt hij altijd “beantje kijken” en dan zie je z’n gezichtje helemaal opfleuren en zegt hij de tekst mee op.

Elizabeth spreekt, net zoals haar zussen dat doen met hun kroost, altijd Engels met Julian. Engels als moedertaal in letterlijke zin dus, de gelukzak! Julian pikte het Engels even snel op als Nederlands. Dat merk je aan het feit dat sommige eerste woordjes in het Nederlands komen en sommige in het Engels. Dat zijn dan woorden die ik veel gebruik in het Engels of Samuël in het Nederlands. Je merkt wel dat als Samuël een paar dagen meer met hem is bezig geweest, hij meer Nederlands praat. Als ik dan de dag erna tijd met hem doorbreng, praat hij weer meer Engels. Boeken helpen wel heel erg met zijn taalontwikkeling. Het boekje van Bear Hunt kan hij volledig mee zeggen en hij spreekt het ook echt met een goed Engels accent uit. In het begin liep het wat door elkaar, maar nu merk je dat hij door heeft dat hij tegen mij Engels moet praten en tegen Samuël Nederlands. Hij kan ook heel triomfantelijk kijken als hij iets in het Engels gezegd heeft. Zo zei hij onlangs tegen mij terwijl hij z’n tut overhandigde “don’t need the dummy, dummy is for sleeping” omdat ik dat altijd zeg. Met z’n neefjes en nichtjes praat hij in het algemeen niet veel. Meestal is het gewoon non-verbaal samen spelen en lachen.

Bedankt, Elizabeth voor de prachtige foto’s en de boekenervaringen! Je bent niet alleen een fantastische vriendin, maar ook een bewonderenswaardige mama die ten allen tijde haar nuchterheid zal bewaren. Ik duim dat we snel weer eens samen kunnen gaan lunchen of bubbels drinken. In afwachting daarvan moeten we misschien weer eens brieven sturen op koala-briefpapier?

De voorleeslijst #3
We’re Going on a Bear Hunt of Wij gaan op berenjacht – Michael Rosen (wie inspiratie nodig heeft of de juiste melodie wil kennen: de auteur geeft hier het goede voorbeeld)
The Chronicles of Narnia – C.S. Lewis
Pluk van de petteflet – Annie M.G. Schmidt