Loperspraat – Mijn eerste 50 km

Zondag 20 december 2020. De Hel van Kasterlee gaat niet door. In mijn blogpost van die dag verkondig ik dat ik nog eens echt lang ga lopen. Echt lang, dus niet gewoon lang. Eerder ultra-lang, zelfs record-lang. Om 9 uur trek ik de deur achter mij dicht en vertrek ik voor een zonnige duurloop via fietsknooppunten van het Hageland. Het doel: mijn eerste 50 kilometer lopen. Al voor ik in oktober mijn Suikermarathon liep, was ik namelijk van plan om als de Hel niet doorging – een scenario dat steeds aannemelijker werd – van de gelegenheid gebruik te maken om een andere straffe sportieve stoot te ondernemen. Om het jaar met een knaller af te sluiten, zeg maar. Om me echt volledig te kunnen overgeven aan het vakantiegevoel. Nadat ik die succesvolle marathon liep, leek mijn duurloophonger echter gestild. De Hel werd officieel afgelast en ik was best tevreden met de tijd die mij daardoor op een dienblaadje werd aangeboden. Ik bleef uiteraard fietsen en lopen, maar ik voelde niet de behoefte om weer in de duurlopen te vliegen. Dat plan van die 50 kilometer leek dus een stille dood te gaan sterven in mijn hoofd. 

Tot mijn broer weer iets fenomenaal uit zijn benen schudde. In een redelijk competitieloos jaar maakt hij van de nood een deugd om zich aan stevige uitdagingen te wagen. Op 21 november liep hij een Fastest Known Time op de GR Hageland route, een looptocht van maar liefst 151 kilometer in een goeie 14 uur. Samen met Roos fietste ik enkele kilometers mee. We gingen weer dromen van grootse sportieve prestaties in 2021. In zijn podcast van De Jogclub vertelde Seppe nadien dat hij het iedereen zou aanraden zo’n lange looptocht. Mijn idee van een ultraloop op 20 december kreeg daarmee weer een ferme groeischeut en bloeide in alle hevigheid op. Ik hield mijn plan nog voor mezelf omdat ik er nog niet op vastgepind wilde worden. Ik wilde die 50 km echt alleen lopen als ik er heel veel zin in had en niet omdat ik het gezegd had. De laatste schoolweek bleek die zin steeds overtuigender te weerklinken in mijn hoofd. Ik voelde een grote honger naar een stevige sportieve prikkel. Ik wilde weer naar iets toeleven, spanning voelen de dag voordien, wat op mijn voeding letten, opstaan met adrenaline en er dan op uit trekken voor een avontuur. Ik wilde nog eens de fysieke en mentale uitputting voelen om mijn vakantie in te zetten met een comateuze noodslaap en me nadien volledig over te geven aan de ontspanning.

Ik heb geen fotografisch bewijsmateriaal van mijn tocht. Soms moet je gewoon lopen en is al de rest ballast. Bovendien zal ook het verhaal over de totstandkoming van het idee langer zijn dan uitvoering ervan. Ja, ik liep 50 kilometer. Nee, dat verliep niet zonder slag of stoot. De eerste 12 kilometer verliepen snel. Tot ik last kreeg van mijn kleine teen, een winterteen. Wie niet bekend is met dat fenomeen: wees geprezen. Het komt erop neer dat ik bij elke keer dat ik mijn voet neerzette (behoorlijk vaak), een pijnscheut(je) voelde in die gezwollen teen. Ik probeerde dat te negeren. Ik kon mijn ultraloop toch niet laten verpesten door godbetert een kleine teen? Na een kilometer of 20 fietste mama me tegemoet in Korbeek-Lo. Voor al uw noodgevallen, ook tijdens een duurloop, één adres! De zon scheen, het was goed weer en we haalden herinneringen op aan de Hel van Kasterlee. In mijn enthousiasme volgde ik maar met een half oog de vooropgestelde route en had ik bijgevolg niet door dat we een fietsknooppuntenomleiding volgden. We werden kortom gedwongen om routegewijs wat te freestylen.

Plots had ik al 30 kilometer gelopen en voelde ik de hoogtemeters branden in mijn bovenbenen. Achteraf gezien bereikte ik tussen kilometer 30 en 36 het onvermijdelijke punt waarbij je je afvraagt waar je eigenlijk mee bezig bent. Dankzij wat navigeerwerk bereikten we uiteindelijk weer de vastgelegde fietsknooppunten en baanden we ons verder een weg over kasseien en slecht asfalt, vaak voorzien van modder. Met de hoogtemeters en ook de wind had ik niet echt rekening gehouden. De stijfheid nam toe, maar mama die bleef beweren dat daar niets aan te zien was. Ik weet dan nooit goed of dat valt onder een objectief kennersoog dan wel niets ontziende moederliefde. Omdat ik geen idee had of de improvisatie ons kilometers had gekost of opgeleverd, bracht de gps raad. Ik bleek perfect op schema te liggen om de 50 kilometer af te tikken, zonder nog x aantal keer rond de kerktoren te moeten draaien of, in het andere geval, er ruim boven te gaan. Tijdens de laatste kilometers was er weer die zon. Met een grote grijns op mijn gezicht, deels door de vreugde van een geslaagde missie, deels door de stijfheid in mijn bovenbenen, kwam ik thuis aan.

Mijn looptocht was geen puur geluksloopje van begin tot einde. Met momenten was het écht lastig. Anderzijds kan ik ook niet zeggen dat ik het echt heel zwaar kreeg. Ik liep, zonder specifieke voorbereiding, een marathon in 3u37 en mijn 50,5 kilometer uiteindelijk in 4u23 met een gemiddeld tempo van 5’13”. Ik besef dat ik daar echt heel trots op mag moet zijn. Dankzij mijn 50 kilometer kon ik nadien gelukzalig in de zetel neerstrijken, wetende dat ik fysiek en mentaal veel aan kan en dat mijn familieleden me altijd inspireren en steunen, hoe zot het plan ook is, hoe raar en bevreemdend het jaar ook mag zijn. Ik geef mijn broer gelijk, een stevige loopronde: ik kan het iedereen aanraden.