Hoe licht of zwaar de lockdown ook is, wennen doet het nooit. Al zijn het ook steeds periodes waarin ik eens zo hard nood heb aan mijn boeken. Als vermaak, als verzet en als gezelschap. Ik las dus weer behoorlijk wat tijdens de paasvakantie. Bij deze vierde lichting lockdownliteratuur zijn het bizarre, maar uiterst menselijke en vredelievende hoofdpersonages die de toon zetten in een veelal groene omgeving. Of: de sympathieke outsider in zijn natuurlijke habitat. Lange of vreemde boektitels is ook iets wat deze boeken verbindt, net zoals eenzaamheid, maar ja: gaan eigenlijk niet alle boeken een beetje over eenzaamheid?
Death in Her Hands – Ottessa Moshfegh
Je zal maar een wandeling maken met de hond en een onheilspellend briefje aantreffen. Her name was Magda. Nobody will ever know who killed her. It wasn’t me. Here is her dead body. Vesta Gul is een vrouw die een teruggetrokken leven leidt met haar hond Charlie. Terwijl Vesta te weten wil komen wie Magda is (heeft ze eigenlijk wel bestaan?) en hoe ze aan haar eind is gekomen, kruipen wij in Vesta’s hoofd. Daar broeit behoorlijk wat. Magda wordt een obsessie die steeds meer een eigen leven gaat leiden. Een rechtlijnig thrillerverhaal mag je niet verwachten, wel een beklemmende gothic novel volgens de traditie van Edgar Allan Poe.
Spiegel spiegel schouder – Dorthe Nors
Rijlessen laten blijvende herinneringen na. Zo ook bij Sonja, een veertiger die met de auto leert rijden. Alsof dat nog niet lastig genoeg is, verloopt ook het contact met haar zus moeizaam en voelt ze zich verplicht om op een spiritueel niveau een verbintenis aan te gaan met haar masseuse. Het leven van Sonja loopt kortom niet over rozen. Net daarom kan je niet anders dan Sonja’s eigenzinnige karakter en haar droge humor omarmen. Hoe wereldvreemd Sonja soms ook lijkt te zijn, er zit een stukje Sonja in ieder van ons. Spiegel spiegel schouder is zowel hilarisch als ontroerend en maakte mij heel nieuwsgierig naar meer werk van de Deense Dorthe Nors.
Over het doppen van bonen – Wiesław Myśliwski
Dat de Poolse literatuur heel wat parels herbergt, daar is Wiesław Myśliwski het voorbeeld van. Over het doppen van bonen is een ode aan het gewone leven: een man vertelt – tijdens het doppen van bonen – aan een (toevallige?) bezoeker over zijn leven. In stukken en brokken, van de hak op de tak, zoals dat gaat. Hij focust daarbij vooral op toevallige ontmoetingen en gebeurtenissen. Namen worden nauwelijks genoemd en ook de identiteit van de bezoeker wordt niet onthuld. In één langgerekte monoloog kom je onder andere te weten hoe de verteller eens bij een praatgrage hoedenmaker een lamp herstelde en in ruil daarvoor een hoed kreeg (die hij vervolgens op de trein vergat). Over het doppen van bonen is een humoristisch boek over de (on)betrouwbaarheid van herinneringen en het kleine dat ieders leven typeert.
Jaag je ploeg over de botten van de doden – Olga Tokarczuk
Joepie, we blijven in Polen! De Nobelprijs voor Literatuur van 2018 werd immers toegekend aan Olga Tokarczuk. Aan Nobelprijswinnaars kleeft wel eens het stigma moeilijk leesbaar te zijn. Dat dacht ik ook toen ik in 2019 op de Boekenbeurs een roman van Torkarczuk doorbladerde. Ik kocht het boek niet: ik had ongelijk. Jaag je ploeg over de botten van de doden heeft namelijk alles wat je van een goede roman mag verwachten: humor, vaart, spanning en inhoud. We volgen het verhaal van Janina die op het Poolse platteland leeft en een diep verwantschap voelt met de natuur. In haar omgeving sterven mannen, de ene al gruwelijker dan de andere, die verbonden zijn met de jachtvereniging. Janina mengt zich in het politieonderzoek en ziet al snel het verband tussen de doden en de daders: het is een complot van de natuur. Lees vooral zelf of ze het bij het rechte eind heeft.
Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? – Johan Harstad
Naast Polen leerde ik ook de Faroër-eilanden kennen. Een bijzondere naam voor een bijzondere eilandengroep in de Atlantische Oceaan. Mathias is een Noorse jongeman die uitgerekend op de schapeneilanden het noorden verliest. Verder wil ik niet te veel vertellen over het verhaal omdat het een boek is waarin je ondergedompeld moet worden. Dat sommige plotwendingen ietwat voorspelbaar waren, werd ruimschoots goedgemaakt door Johan Harstads indringende stijl. Niemand minder dan Bart Moeyaert noemt Harstad één van zijn literaire helden en ik begrijp helemaal waarom. Laat je dus vooral niet misleiden door de vreemde titel. Er valt namelijk best veel interessants te zeggen over Buzz Aldrin.
Joke loopt 