Het moment – Mijn marathondroom

Als ik mijn ogen sluit dan voel ik de wind nog langs de kaaien op Rechteroever. Ik hoor de talrijke spontane aanmoedigingen uit het niks komen in Wilrijk. Ik voel de stilte van het Schoonselhof in Hoboken. Ik hoor ook het geschreeuw van de mensenmuur die mij vooruit stuwt. Als ik mijn ogen sluit dan zie ik mezelf weer over de Meir lopen, geflankeerd door een fietser die aangeeft dat ik de eerste vrouw in de race ben. Ik maak nog steeds veel bochten, hier en daar met wat kasseitjes. In mijn gedachten draai en keer ik alsof het me geen moeite kost. Ik hoor het getik van mijn voeten. Ik zie bewonderende blikken: dat is de eerste vrouw! Ik voel de zon op de Grote Markt. Ik zie de aanmoedigingsfoto van Leah op het scherm. Ik hoor het oorverdovende gejoel aan het MAS. Ik zie het lint van de overwinning en grijp het met beide handen zoals ik het anderen zag doen op tv. In gedachten beleef ik mijn 17^e marathon nog heel intens. Lieve lezers, ik schrijf het op zodat ik het misschien zelf kan vatten: ik heb de marathon van Antwerpen gewonnen in een nieuw PR van 2u54.

Als ik mijn ogen open dan kijk ik naar de foto’s van die uitzonderlijke dag. Mijn moment met het lint, de vreugde en het ongeloof in mijn blik. Met Sam na de finish, de ontlading en het geluk. Ik zie mezelf in actie. Mijn lopende ik zal ik nooit als mijn meest flatterende versie beschouwen, maar ik ben wel geïntrigeerd door mijn blik. Soms één en al focus, een beetje streng zoals steeds, maar ook met een grote glimlach die van heel diep komt. Wie is die vrouw toch? Het sijpelt slechts mondjesmaat binnen dat het dezelfde vrouw is als zij die verzonken in een boek onderuit gezakt in de zetel ligt en de vrouw die vloekt als het regent op de fiets. Het dringt niet door dat een doodgewone vrouw 8,5 jaar na haar marathondebuut inmiddels uitgegroeid is tot een overtuigende sub3 loper die zich tot een select kransje mag rekenen.

Als kind wilde ik huisarts J. Odeyn worden of apotheker. Ik wilde een boek schrijven met mijn broer. Ik wilde eens schansspringen of hand in hand op een bankje zitten met één van de Wiener Sängerknaben. Als 29-jarig meisje wilde ik graag eens heel ver kunnen lopen, samen met mijn zus. Die grote loopdroom genereerde andere plannen. Ik wilde steeds een beetje meer, altijd wat verder kunnen lopen en ook altijd wat sneller. Tot ik het punt bereikte waarop ik dacht: nu is het mooi geweest, nu ga ik gewoon genieten van al dat lopen zonder dat het altijd beter moet. Ik heb er nooit van gedroomd om wedstrijden te winnen, laat staan marathons en dat ik daar dan de krant mee zou halen. Groots dromen durf ik als 38-jarige nog steeds. Van die ene stijlvolle villa met een terras aan de slaapkamer om ’s ochtends koffie te kunnen drinken. Over een gelukkig leven voor alle katten op deze wereld en een eigen kledingmerk dat op de catwalks in Parijs geshowd wordt. Zeker nu ik het geluk ook echt gevonden heb, ben ik de eerste om te zeggen dat ander geluk me veel dierbaarder is dan de winst van een loopwedstrijd. Juist daarom kan ik niet anders dan dankbaar zijn dat de realiteit mijn dromen overstijgt. Ik kan de realiteit in droomvorm beleven.

Dit was de marathon waarbij niks moest en alles kon. Eens een keer niet sneller lopen dan de vorige race bijvoorbeeld. De marathon blijft ook voor mij een beest waar ik me nederig voor wil opstellen. Het is net de twijfel die me scherp houdt. Nooit eerder kon ik zo ontspannen naar een marathon toeleven en dat voelde ik meteen toen ik vertrok. Als koploper pakte ik mijn moment langs de dokken en kaaien. Dit pakken ze me niet meer af, dacht ik, ook toen ik na 7 kilometer mijn pole position moest afstaan. Ik moet niet per se winnen. Wel, ik ben heel blij dat ik 10 kilometer later weer als nummer 1 liep en dat ik die koppositie niet meer uit handen heb gegeven. Het is onbeschrijfelijk wat het met een mens doet om kilometer na kilometer onthaald te worden als heldin van de dag. Op handen gedragen door het publiek. Aangevuurd door de massa. Gij gaat dat hier winnen, Joke! We love you, Joke! Tijd en ruimte leken te vervagen. Ik keek weinig op mijn horloge. Ondanks een stijve hamstrings en bilspier bleven mijn benen ritmisch over de grond tikken. Oh ja, het deed pijn, maar ik voelde me zo sterk dat deze marathon geen gevecht was tegen mijn hoofd en de verzuring. 

Aan de finish was er nog meer heuglijk nieuws: Sam haalde met een PR van 2u44 zijn kwalificatie voor Berlijn binnen en dat betekent dat we daar op 29 september 2024 samen aan de start zullen staan. Je zou mij een selfmade woman kunnen noemen. Iemand die zonder trainer of schema’s toch veel trainingsarbeid kan verzetten. Iemand die zomaar wat doet zonder team. Ik weet wel beter: jullie zijn mijn team. Joke loopt immers niet alleen. Mijn dierbare bloglezers, mijn schatjes op de fiets, mijn vriendjes in het echte leven: ik ben jullie ontzettend veel dank verschuldigd. Jullie geven me het vertrouwen om te schitteren, de zin om er steeds weer in te vliegen en daar ook over te schrijven. Dankzij jullie kan ik mijn loopplezier delen en besef ik hoeveel dat waard is. Jullie aanmoedigingen, in welke vorm dan ook, raken me steeds net zoals de felicitaties nadien. Weet dat ik dit nooit als vanzelfsprekend wil beschouwen.

Tot slot nog dit: er komt geen uitgebreid raceverslag van mijn triomftocht door Antwerpen. Ten eerste omdat ik moe ben. Ik heb nood aan rust. De afgelopen maanden hebben zowel fysiek als mentaal veel van me gevraagd. Uren aan een blogverslag schrijven kost me veel energie die ik nu wil investeren in mijn herstel. Ten tweede omdat deze marathon een onvergetelijke ervaring was in slechts één take. Ik kan niet kilometer per kilometer reconstrueren hoe ik me voelde en wat er door mijn hoofd schoot. Mijn hoofd en lijf waren stabieler dan ooit. Ik liep, pakte het moment van de start en dan ook het volgende moment en het daaropvolgende tot het moment mij pakte. Ik zal nooit meer als een onbezonnen toerist door Antwerpen kunnen struinen.