Marathonpraat – Een moment om bij stil te staan en dan gewoon te gaan

Iconisch, symbolisch, bijzonder: ik heb nog geen meter gelopen van de marathon van Brussel naar Leuven en het evenement is nu al overladen met adjectieven. Het is even geleden dat ik zo positief naar een marathon toeleefde. De loophonger is ongezien groot, het plezier van het avontuur wint het van de druk om te presteren. Ik ben nog niet helemaal back of misschien ben ik nooit echt helemaal weggeweest. Verwachtingen uitspreken, is lastig. Ik wil (moet) tevreden zijn als het positieve gevoel dat ik overhoud aan de afgelopen trainingsmaanden zich vertaalt naar een beter resultaat dan mijn 3u17 van Berlijn. Op de 13e van de maand april wil ik meer dan ooit stilstaan bij het feit dat ik aan de start sta van mijn 20e marathon.

10 jaar geleden liep ik dus mijn eerste marathon in Leiden, de stad waar ik studeerde. Samen met Roos aan de start. Bloedje nerveus waren we op een dag die eigenlijk veel te warm was om een marathon te lopen. Bovendien was ik snipverkouden (op het zieke af). Ik herinner me nog veel en ook best levendig van die allereerste. Het smaakte naar meer. Veel meer. Behalve de sportgels dan. Ik leerde veel over mezelf door die marathons te lopen. Ik kwam mezelf een paar keer vies tegen. Soms is het er boenk op, soms is het een strijd na 5 kilometer, heel soms overstijg je jezelf en doe je dingen die je in je stoutste dromen nooit mogelijk had geacht.

Ik begon marathons te lopen in het jaar dat ik 30 zou worden en ik in mijn leven resoluut voor een ander pad gekozen had. Ik heb de marathon dan ook heel lang beschouwd als iets dat helemaal alleen van mezelf was. Dat ik in staat was om 42,195 kilometer aan een stuk te lopen, had ik werkelijk nooit voor mogelijk gehouden. Als kind droomde ik over een boerderij met paarden en poezen. Toen ik de loper in mezelf ontdekte, borrelde er heel wat naar boven. De marathon symboliseerde mijn onafhankelijkheid, mijn eigenzinnigheid en volharding. Het was iets dat ik me nooit zou laten afnemen.

Ik loop deze iconische, symbolische en bijzondere marathon in het jaar dat ik 40 word. Vandaag is lopen meer dan ooit iets waarin ik nooit alleen ben. Het is een verhaal van samen sterk. Dankzij mijn loopavonturen liep ik veel mensen tegen het lijf. Ik begon een blog die me nog meer bracht. Ik verzamelde kortom een schare vriendjes en volgers om me heen en natuurlijk – als klap op de vuurpijl -mijn liefje Hans. Ik zei het al vaker, maar hoeveel mooier kan een verhaal zijn? En het goede is: wat er morgen ook gebeurt: dit verhaal, het verhaal van wij samen is nog lang niet klaar.

Gisteren kregen we al een overheerlijk voorproefje van wat ons te wachten staat. We supporterden hard, luid en intens voor heel wat bekende gezichten. We snoven de sfeer op. Vandaag is het aan ons. Roos zal ergens langs de kant staan met mijn kersvers nichtje Marilou. Verder reken ik natuurlijk op het immer enthousiaste publiek waar ik ongetwijfeld nog veel bekenden in zal herkennen. En ja! Het zal pijn doen! Ik zeg daarom nu al: cheers op dit verhaal, wat het ons ook brengt! Lang leve het loopplezier!