Oktober was een maand van uitersten. Klimatologisch konden we nog genieten van zomerse herfstdagen, maar toen drong de herfst zich op en werd het een eerste keer echt koud. Ik legde de afgelopen maand 935 sportieve kilometers af: 736 op de fiets en 199 al lopend. Aangezien ik maar liefst 6 (zes!) volledig sportloze dagen doormaakte, mag het niet verbazen dat oktober in absolute cijfers dus een beetje moet onderdoen voor september. Er moest namelijk een marathon worden gelopen en rust is dan een noodzaak. Schouderklopje voor mezelf dat dat ook effectief gelukt is.
De mountainbike (Juan, je weet wel) bracht mij zes keer tot in Tervuren en omgeving. De parcoursverkenning voor de marathon zit daar voor iets tussen, maar ook de mountainbikeroute in het Zoniënwoud die ik nog steeds tot één van mijn favorieten reken. Ik was ook vaak te vinden langs de Demer om kilometers te malen. We situeren ons nu nog in het kleurrijke deel van de herfst waardoor elke omgeving een hoog oooooh-gehalte heeft. Met de fiets langs de Demer is dat niet anders: veel groen (en nu dus geel, oranje, bruin en rood), langs het water kronkelen en af en toe tegen de wind in beuken. Ik fiets nu eenmaal graag langs het water, dus ook de Vaart (tot in Mechelen) is regelmatig van de partij. Een week voor de marathon ging ik voor het eerst eens op Kempische bodem mountainbiken in goed gezelschap van mijn papa en nonkel Mark, beide eveneens in voorbereiding voor de Hel. Mijn eerste rit in een bescheiden peloton. Gastheer, gids en aanvoerder van dienst was Peter, die ons op zijn retro mountainbike over het zanderige en bochtige mountainbikeparcours van Herentals begeleidde. Voor mijn papa was het de eerste echte test met zijn nieuwe Orbea. Die heeft nog geen naam, maar voelt zich al helemaal thuis in de Orbea-Odeyn-familie.
Ik liep een laatste echte duurloop drie weken voor de marathon. Het was er eentje om in te kaderen. 27 kilometer lang voelde ik loopplezier en ja, daar word ik heel gelukkig van. Ik kon alleen maar hopen dat het een voorbode was voor de marathon (ja dus). Toen startte de tapering en was het geduldig wachten op meer duurloopplezier. Voor het eerst ging ik ook aan de bak als duatleet. Mijn specifieke duatlontrainingen bestonden uit ruim twee uur goed doorfietsen, een niet al te snelle wissel naar loopkleding, gevolgd door ruim een uur lopen. Mijn papa had me al gewaarschuwd dat je de neiging hebt om snel te lopen vlak na het fietsen omdat je in de cadans van de pedalen zit. De eerste passen waren dan ook een bevreemdende ervaring, alsof ik minder voeling had met mijn onderlichaam. Mijn benen voelden zo soepel aan dat het leek alsof ik geen kracht kon zetten. Dan is het wel handig als je kan meten en ziet dat je eigenlijk vlot aan het lopen bent aan een lage hartslag. Een geslaagde training dus. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Anderhalve week voor de marathon bracht ik een bezoekje aan kinesitherapeut en loopexpert Kathelijn. Mijn blessureleed van het voorjaar werd nog eens opgerakeld, maar die marathon zou ik volgens haar wel aan kunnen. Wie denkt dat je naar de kine gaat voor een deugddoende massage heeft het grondig mis. Ik zag af toen ze de triggerpoints vakkundig uit mijn kuiten kneedde. Ook wist ze weer feilloos een zwakke plek aan te wijzen in mijn loperslijf: de veerkracht in mijn enkels. Daar moet de komende weken nog aan gewerkt worden zodat ik mijn spieren optimaal kan benutten en de kans op een blessure weer een beetje kleiner wordt. Ik geloof Kathelijn. Altijd. Zij weet alles over lopers en hun kwalen. Ik geloof mijn zus Marike ook altijd. Na mijn laatste training voor de marathon zette zij nog eens haar niets ontziende vingers in mijn kuiten.
De marathon van Brussel kwam hier uitgebreid aan bod. 28 oktober 2018 zou ik mijn comeback maken als marathonloper. Dat gebeurde ook. En hoe: ik finishte in 3u24! Ik schrijf het hier op zodat ik het misschien eens zelf geloof. Oktober maakte zijn naam als marathonmaand dus helemaal waar en dat gaf mijn vertrouwen een boost van jewelste. Nu kan ik me helemaal richten op mijn trainingen voor de Hel van Kasterlee. Nog maar 6 weken voor ik daar een uitdaging van een heel ander kaliber aan ga. Het duurbeest in mij heeft dus weer stof tot trainen. De twijfelaar in mij heeft weer stof tot nadenken. November wordt bij deze officieel movember gedoopt.
Joke loopt 