Het moment – Drie dappere lopers in Houffalize

Houffalize, zondagochtend 8u. Ik zit met mijn ouders, Roos en Niko aan de ontbijttafel. We praten nog na over ons trail-avontuur. Roos moet zich mankend naar het ontbijtbuffet slepen. Ik val dan weer op met mijn ingepakte knieën en gehavende gezicht. We knikken begripvol naar andere traillopers. Ik zeg tegen mijn ouders dat het me vermoeiend lijkt aan kinderen hebben dat je ze levenslang onvoorwaardelijk moet steunen, zelfs als ze 36 zijn en 68 km willen lopen over een geaccidenteerd parcours, dan kan je ook weer ongerust gaan zijn. Volgens mama is dat net heel mooi: met kinderen is geen enkel jaar of geen enkele zomervakantie hetzelfde. Kinderen bieden je juist opportuniteiten. Er volgt natuurlijk een uitgebreid verslag over de 8 uur en 53 minuten dat ik onderweg was in en rond Houffalize. Hoewel misschien alles gezegd is met de briljante samenvatting van papa op Facebook. Voor nu geef ik hem dus graag het woord.

Straffe familie verhalen uit de Chouffe Trail, goed voor 68 km en 2000 hoogtemeters. En de winnaar is… Hier zijn de genomineerden.

Seppe zag ik als enige de helling voor km 25 oplopen en de leiding nemen. Hij miste een cruciale pijl en kwam in een andere loopafstand (48 km) terecht, liep die dan maar uit en kwam als eerste aan. Rond de middag had hij al gedaan. Spijtig natuurlijk, hij is dan maar thuis nog wat gaan fietsen. Lichaamsschade was beperkt tot wat schrammen door een valpartij.

Roos heeft langer gelopen dan de 2 andere (respect) en behaalde de derde plaats bij de vrouwen. In dialoog met zichzelf heeft ze elke inzinking overwonnen. Ook een “aft” op het puntje van de tong maakte het er niet gemakkelijker op. Rock Werchter maakte deel uit de trainingen. Vandaag werd de trap achteruit stappend genomen en instappen in de auto nam wat tijd in beslag. Naast de klassieke blaren ook wat schrammen van een val.

Joke haalde het beste resultaat op de 68 km van de familie, tweede vrouw en ze stond haar “mannetje” in het algemene klassement. Toen we haar tegenkwamen op km 52 was het even schrikken. Joke was duidelijk gevallen. Geschaafde knieën, schouder en builen en krassen in het gezicht. Maar stoppen was geen optie. Ze liep ondertussen samen met Pieter Van den Borre, één van haar redders bleek achteraf. Zoals steeds viel Joke niet stil in het laatste deel. Aan de eindmeet hoorden we het hele verhaal van de valpartijen. Eerst schoof ze enkele meters naar beneden, hoofd eerst, richting Ourthe. Twee andere lopers, waaronder Pieter, hielpen haar terug omhoog. Nadien was er nog een valpartij op een betonblok, maar coach Pieter was opnieuw van de partij, waarvoor dank van de familie.

Bij uitzonderlijke prestaties horen dito bedankingen.
Aan mijn lieve familie: om mij dus echt oprecht altijd te steunen en me ondanks mijn grillen zo graag te zien.
Aan de trouwe bloglezers en vrienden: om altijd zo enthousiast te zijn, mij succes te wensen en te feliciteren, steeds weer.
Aan Jari Goethals voor de toffe babbel aan het begin van de tocht en bij de finish.
Aan Frederik Van Rooy voor de helpende hand aan de Ourthe.
Aan Vincent Smets voor de positieve trail-vibes, de toffe verhalen, de geruststelling en peptalk toen we het echt konden gebruiken en ook voor die fantastische rug waar ik me een paar keer achter kon zetten en die me richting finish stuwde.
Aan Pieter Van den Borre om het een uur of 7 met mij uit te houden, me letterlijk recht te trekken en ook mentaal overeind te houden door de babbels en de grappen onderweg. Ik had me geen beter gezelschap kunnen wensen. En ja, we waren dus blijkbaar echt goed bezig!