Loperspraat – Waarom ik me een beetje meer trailloper voel

Wie zomer zegt in de familie Odeyn, die zegt ook de La Chouffe trail in Houffalize. We bouwden inmiddels een rijke familiegeschiedenis uit met ons vaste stekje in de Ardennen: dochter-vader momentjes, heroïsche prestaties en supporters die op het scherpst van de snee onherbergzaam gebied moeten trotseren om hun lopers aan te vuren. In Houffa gebeurt het allemaal. Nochtans was het voor mij niet meteen liefde op het eerste gezicht met de La Chouffe trail. Of misschien kan ik beter zeggen dat de trailtak van het lopen altijd een grote aantrekkingskracht op mij heeft uitgeoefend, maar dat ik er ook eens zo hard op foeter. Tot vorig jaar, Roos en ik liepen toen de waanzin voorbij met 68 pittige trailkilometers. We leerden er Pieter en zijn familie kennen, een nieuwe ultratrail-traditie was geboren. Je mag dat gerust ook vermoeiend vinden.

Ik legde al eens uit waarom ik nooit een echte trailloper zal zijn. Eens marathonlopertje, altijd marathonlopertje. Toch bleek de positieve ervaring van vorig jaar een kantelpunt te zijn in mijn relatie met traillopen. Ik voel me zowaar een beetje meer opgewassen tegen het geweld van de bergen. Ironisch genoeg kwam ik door drie valpartijen niet ongehavend uit de strijd, maar kreeg ik toch meer vertrouwen in mijn kunnen op een geaccidenteerd parcours, over mijn vaardigheid om over een rotsblok te klimmen en door een rivier te waden. Ik kan makkelijker in het moment van de trail genieten zonder de berg te verwensen. Ik ben niet meer panisch voor stekende insecten. Ik leerde de onvoorspelbaarheid van een dagtocht te omarmen. Wie daar zeker ook een bijdrage aan geleverd heeft, is Katja. We leerden elkaar kennen in september tijdens de wijnloop in Houwaart. Zoals haar positieve ingesteldheid en enthousiasme aanstekelijk werken, zo ook het plezier dat zij ervaart als ze bergop loopt. Een snelle marathon zit zonder twijfel in haar benen, maar haar adem dat zijn hoogtemeters en de natuur.

De eerste jaarhelft van 2023 bracht mij al twee prachtige trailervaringen. Flashback naar de maand April met de A van Ambitie. De aanloop naar mijn Rotterdam marathon liet zich kenmerken door een gebrek aan vertrouwen, maar op 16 april gebeurde het: ik knalde naar mijn eerste sub-3. Een weekje later liep ik de 10 Miles. Goed voor een nieuwe recordtijd op de kilometer en een blij weerzien met Antwerpen. Nog een week later was ik met Sam in de Vogezen waar we ons waagden aan de Trail du Grand Ballon: 32 kilometer en 1320 hoogtemeters. De gelijkenissen tussen de Vogezen (grote broer) en de Ardennen (kleine broer) zijn treffend, maar de Vogezen zijn net wat imposanter. Je kan er nergens naast de bergen kijken. Je komt ogen te kort om de adembenemende omgeving te vatten. De afstand van 32 km bleek de juiste keuze te zijn: uitdagend genoeg om er voor naar Frankrijk te trekken en de uitzichtloosheid, die voor mij eigen is aan traillopen, te ervaren. Doenbaar om ook als marathonloper mét een marathon in de benen en zonder trailstokken aan te kunnen.

In mei dreef ik mijn loopkilometers weer op, maar mijn lijf had een iets rustigere maand voor ogen. Ik werd geplaagd door rugpijn en stijve hamstrings. Lopen hielp om de boel los te krijgen, al waren het ook die inspanningen die ik telkens weer voelde. Kortom een vies vicieus cirkeltje. Conditioneel en tempogewijs had ik niets te klagen. Ook de 20 kilometer van Brussel bewees dat er nog wel degelijk peper in mijn benen zat. Mijn spieren zeiden iets anders. Bij het begin van elk loopje voelde ik me een stijve hark die amper paslengte kon maken. Ik heb op een bepaald moment echt gedacht dat mijn leeftijd me parten begon te spelen. Gelukkig was daar weer mijn geweldige kinesitherapeut Kathelijn die zich vooralsnog geen zorgen maakte. Met wat extra oefeningen en behandelingen zou ook dit wel weer loslopen. En Kathelijn die heeft uiteindelijk altijd gelijk.

De doorstart van mijn voorjaar maakte ik deze maand. Ouderwets kilometers malen en overal duurloopmogelijkheden zien, dat doet mij altijd goed. Dankzij Joni, trotse ambassadeur van Florenville, liepen Roos en ik ook de Trail d’Orval. We kozen voor de afstand van 28 kilometer en 700 hoogtemeters in de hoop vertrouwen te tanken voor ons La Chouffe avontuur van 69 kilometer drie weken later. En of het een succes was! De omgeving was prachtig, maar vooral: ondanks de hoogtemeters was het parcours goed beloopbaar. Ik zou het zelfs een tempotrail durven noemen. Op voorhand had ik mezelf weinig kans gegeven om binnen de 3 uur te finishen. Uiteindelijk bleek dat ik “slechts” 2 uur en 44 minuten nodig had om de finish te bereiken, wat me ook de eerste plek opleverde. Roos kwam eveneens blakend van het zelfvertrouwen als 5e over de meet. Op basis van die positieve ervaring trok ik een aantal conclusies: 1) ik kan best goed een berg op lopen 2) een technische afdaling is minder mijn ding 3) obstakels zijn voor mijn korte benen groter dan voor mensen met lange benen 4) ik struikel al eens 5) als ik kan lopen, ligt mijn basissnelheid hoog.

De afgelopen weken stapelden de duurlopen zich op. Ik kijk dus reikhalzend uit naar de La Chouffe trail op 8 juli. Het gezelschap zal trouwens eens zo schoon zijn. Roos (skeeler-ster en ultra-fenomeen) en Pieter (compagnon de route sinds 2022) tekenen weer present voor de 69 km. Sam (maatje 4ever) waagt zich met de 50 km aan zijn eerste ultra-ervaring. Niko (awesome schoonbroertje) en Marike (the one and only) zullen er debuteren op de 17 km. Om nog maar te zwijgen over het supportersgeweld. Stof genoeg om later deze week nog wat meer voor te beschouwen!