Het boek – Toppers volgens mijn leerlingen #2

De examens zijn achter de rug. Mijn leerlingen hebben nu zeeën van tijd om boeken te verslinden. Ik zie voor me hoe ze stuk voor stuk zijn weggedoken in een papieren verhaal, geen oog voor de wereld rondom hen, dolgelukkig dat ze zich eindelijk weer kunnen overgeven aan hun geliefkoosde bezigheid: lezen. De realiteit is wellicht wat anders. Hier gaf ik al een korte inleiding over lezen in de klas. Vandaag presenteer ik jullie het tweede deel van de favoriete boeken van mijn leerlingen van het vierde jaar. Het centrale thema van de drie uitverkoren romans is Italië, dat – zonovergoten of niet – een prachtig decor voor jeugdig drama lijkt te zijn.

De eenzaamheid van de priemgetallen – Paolo Giordano (2011)
Lovende commentaren vlogen de jonge Giordano meteen om de oren toen zijn debuutroman verscheen. Beloftevol en talent vielen in zowat elke recensie. Mij kon het verhaal over Alice en Mattia niet echt bekoren. Later werk van Giordano deed dat wel. Mijn leerlingen daarentegen vallen als een blok voor dit verhaal over adolescenten die zich priemgetallen voelen: jongeren die anders zijn en zich bijgevolg buitengesloten voelen. De kracht van dit verhaal zit in die herkenbaarheid. Zowel jongens als meisjes vinden de personages aangrijpend en vertellen hoe ze worden meegesleurd in het ongewone liefdesverhaal van de twee eenzaten. Ze voelen zich met hen verbonden en herkennen hun gevoel om er enerzijds bij te horen en anderzijds zichzelf te zijn. Sommige leerlingen vonden het wel een triestig verhaal en konden zich niet vinden in het (in hun ogen) verwarrende einde. Het blijkt hoe dan ook een boek te zijn waarin een grote drive zit om verder te lezen. Aangezien het meer dan 300 pagina’s bevat, is dat geen overbodige luxe. Een jongen die niet graag las, schreef dat hij zich nog nooit zo verloren had gelezen in een boek. Mooi toch?

Ik en jij – Niccolò Ammaniti (2012)
Ammaniti wordt één van de grote sterren van de Italiaanse literatuur genoemd. Net zoals het werk van Giordano worden zijn boeken wereldwijd vertaald en gewaardeerd. Ook ik ben een fan. In vergelijking met Giordano vind ik hem net een tikje volwassener klinken. Ammaniti vertelt op een ingetogen manier over ingrijpende gebeurtenissen en worstelende jongeren, waar Giordano soms wat naar sensatie neigt. Ik en jij is een dun boek dat vooral door meisjes wordt gekozen. Het verhaal van de veertienjarige Lorenzo raakt steevast een gevoelige snaar omdat het gaat over het belang van familiebanden in tijden van zelfontplooiing. Herkenbaarheid troef voor leerlingen die bevestigen dat ze thuis vaak ruziemaken met een broer of zus en tegelijkertijd de verbondenheid met elkaar voelen. Ook het idee dat je steeds trouw moet blijven aan jezelf met het gewicht van groepsdruk op je schouders vormt een feest van herkenbaarheid. Iemand schreef dat ze uit het boek leerde dat het perfect normaal is om je af en toe niet goed te voelen en dat je je niet anders moet voor doen om erbij te horen. Ammaniti scoort ook punten met zijn eenvoudige taal en het verrassende – en gelukkig – gesloten einde. Het mooiste compliment kwam van iemand die zei dat ze niet graag las en daarom dit dunne boekje had uitgekozen. Toen ze erin begon, vond ze het echter heel jammer dat het boek slechts 100 pagina’s telde.

Noem me bij jouw naam – André Aciman (2007)
Dit boek brak pas vorig jaar door dankzij de prachtige verfilming van Luca Guadagnino. Aciman is een Amerikaanse auteur die de sfeervolle Italiaanse kust uitkoos om de ontluikende romance van Elio en Oliver te vertellen. Ik schreef hier al hoe ook ik daar weg van was. Een boek dat onverbloemd over de liefde vertelt, scoort goed bij de meisjes die het steevast kiezen. De magie van die idyllische zomerplaats komt meermaals terug in hun besprekingen. Dankzij Acimans poëtische schrijfstijl glijden hun gedachten af richting Italië en zouden ze maar wat graag dat ene bijzondere plaatsje bezoeken waar Claude Monet ooit geschilderd zou hebben en waar Elio en Oliver voor het eerst toenadering zoeken tot elkaar. De love story van de hoofdpersonages wordt gewaardeerd omdat zowel het rooskleurige als het alles overspoelend intense van de liefde aan bod komt. Schoonheid en intensiteit dus tegenover twijfel (heel veel twijfel), angst om gekwetst en gekweld te worden en lust maken net zo goed deel uit van het hobbelige liefdesparcours dat Noem me bij jouw naam is. Het intellectuele milieu waarin het verhaal zich afspeelt, blijkt geen struikelblok te zijn, maar de dramatiek juist te versterken. Hoewel dit qua schrijfstijl zeker geen gemakkelijk boek is, waren de lezers ervan het unaniem eens over Acimans kwaliteiten. Ze schreven dat hij zichzelf op elke pagina leek te overtreffen en dat elke zin de mooiste leek te zijn die ze ooit hadden gelezen. Van zulke complimenten gaat ongetwijfeld ook een gelauwerde auteur blozen.

Met dank aan Foeke, Mohamed en Lisa wiens teksten over De eenzaamheid van de priemgetallen mij heel wat wijzer maakten. Cyann, Fleur, Julie en Marie leverden stof tot schrijven over Ik en jij. De ambassadeurs van dienst voor Noem me bij jouw naam waren Elise, Hermelijn, Sophie en Wica.