Over welgeteld 24 uur begin ik nu te lopen. In het donker, met een vrouw of 10 en een man of 400 rond mij. En dan begint het toch echt: de Hel van Kasterlee – editie 2021. Mijn derde, Seppes tiende. Nochtans zag het er een paar keer naar uit dat er ook dit jaar geen Hel zou zijn. Een streep door de rekening voor wat een sportieve hoogdag is in onze familie. Meer dan ooit is het dit jaar dus een prestatie om aan de start te staan, liefst van al voorbereid en fit. Meer dan ooit zal het ook een corona-editie zijn. Zonder toeschouwers in de sporthal, zonder catering, met gemondmaskerde supporters en deels ook atleten. Zonder mama voor ons, want die zit in quarantaine. Onze luidste en vurigste supporter zal het dus via de livestream thuis moeten beleven. Vreemd, raar, anders dan anders. Zoals wel vaker het afgelopen anderhalf jaar, wennen doet dat niet.
Door die bijzondere omstandigheden en de onzekere aanloop ernaartoe weet ik niet zo goed wat ik ervan mag verwachten. In mijn voorbereidingen heb ik eigenlijk alles kunnen doen zoals ik het wilde. Ik reed heel veel fietskilometers bij elkaar, ik ging ook vaak echt lang fietsen, ik trotseerde veel wind, modder en regen. Ik deed vertrouwen op met Frans Claes. Vijf weken geleden werd ik nog derde op de halve marathon in Kasterlee, al ging dat iets minder gezwind dan hoe ik in september en oktober door Brussel, Antwerpen en Rotterdam daverde. Enfin, ik moet niet flauw doen: ik ben nog steeds in goede vorm, niet meer de uitgeruste topvorm van vlak na de zomer, maar dat is ook onmogelijk omdat ik na mijn marathon geen rust nam.
Waar ik er bij mijn marathon-voorbeschouwing prat op ging om mijn ambitie uit te spreken, ben ik voor de Hel een pak voorzichtiger. De race is zo lang en onvoorspelbaar. Er zijn zoveel factoren waar je rekening mee moet houden of die je simpelweg kunnen overkomen. Mijn doel blijft daarom om te kunnen finishen met een positief gevoel. In 2018 maakte ik onverwacht een droomdebuut in de Hel door meteen als derde te eindigen. Dat kwam niet zozeer door mijn fietscapaciteiten, als wel door de positieve ingesteldheid waarmee ik toen in de wedstrijd zat. Meedoen aan de Hel voelde als een groot cadeau dat ik stukje bij beetje mocht uitpakken. Ik besefte dat ik iets aan het doen was waar ik al lang van droomde, iets wat mij ook wel leek te liggen. In 2019 was ik zowel in de aanloop naar de Hel als tijdens de wedstrijd te hard en veeleisend voor mezelf. Ik vloekte en zuchtte, het cadeau was een vergiftigd geschenk geworden. Ik heb tijd nodig gehad om te beseffen dat de finish bereiken toen net zo goed een tour de force was.
De afgelopen weken deed ik, zoals dat hoort, beduidend minder kilometers en liet ik de mountainbike, Juan voor de vrienden, wat vaker in de veranda staan. De liefde tussen ons is niet over, noch bekoeld, maar – eerlijk is eerlijk – fietsen in een grijs november met de akelige schaduw van de crisis boven het hoofd maakte dat de voorbereidingen er eens zo hard in hakten. De weg naar de hel mag dan geplaveid zijn met goede bedoelingen, de omstandigheden maakten het soms verdomd lastig om van dat proces te genieten. Gelukkig was het niet al kommer en kwel de afgelopen trainingsweken. Er waren genoeg momenten dat ik de vonken en sprankels van 2018 in alle hevigheid voelde rondspringen in mijn buik, gewoon omdat ik blij was dat ik een mountainbike had om mee rond te crossen (en verloren te rijden).
Wat ik leerde van mijn straffe loopprestaties de afgelopen maanden is dat ik een bepaalde mate van onbezonnenheid nodig heb om mij volledig te kunnen overgeven aan het avontuur. Ik moet de strijd aangaan met een opgeheven, fris en vrolijk hoofd, wat niet betekent dat je mij ruim 160 kilometer lang zal zien glimlachen. Als dat gevoel primeert en ik na een uur of 11 die rode loper betreed, dan kan ik niet anders dan een tevreden vrouw zijn. Een paar uur na mijn marathon in Rotterdam zei ik dat mijn sportieve jaar niet meer kapot kon door de sportieve hoogtepunten die ik al mocht beleven. Ik zei toen letterlijk, zelfs als die Hel lelijk tegenvalt dan kan ik niet anders dan tevreden terugblikken op wat is geweest. Maar zoals dat gaat met doelen en ambitieuze recreanten of hobbyisten die ze najagen: je vergeet al snel om content te zijn met wat je al hebt mogen meemaken. Wel, ik ga nu echt proberen om me daar niet door te laten vangen.
Maar toch, duimen jullie mee dat 505 een geluksnummer wordt?
Joke loopt 
Ga op in het moment dat halve etmaal zonder gewicht van zorgen in je rugzak maar met de voorraad repen moed en training die je kunt aanspreken omdat je je zo goed hebt voorbereid. Ik duim voor vriendelijke weergoden en weet dat starten van iedere wedstrijd al knap is. Go for it en survive ‘de hel’ met de extra uitdaging van Corona en de gevolgen daarvan.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooie en wijze woorden, dank je wel!
LikeGeliked door 1 persoon
Een beetje geprobeerd te volgen maar makkelijk was dat niet. Je hebt het niet makkelijk gehad. Ik las iets van 2 lekke banden. Ik wens je een goed herstel toe en hoop dat het een mooie uitdaging is geweest.
LikeLike
Joke en Juan.
Zoals ieder jaar waren de Haventrappers wederom van de partij als toeschouwer tijdens de Hel van Kasterlee. Hel wordt hier met een hoofdletter geschreven want dat hoort zo. De bewonderende blikken van de talrijke omstaanders voor de topprestatie van alle deelnemers zegt genoeg.
Ook wij roepen ieder jaar weer enthousiast op de deelnemers die we kennen. Zelf fiets en sport ik graag maar dit is een brug te ver voor mij. Ik heb het lichaam van een god maar helaas is het Boedha.
Zo botsten we ergens naast de kleine Nete op een deelneemster met pech. Lekke band. Iets wat elke fietser verfoeit en zeker tijdens een wedstrijd.
Nu, ze vroeg heel lief of we haar konden helpen mits ze geen reserve bij had.
Nu, mountainbiken is allang geen only mannensport meer maar bij pech en tegenslag kunnen we nog wel eens best de gentleman uithangen.
Er bleek een klein metalen voorwerp in de buitenband te zitten dat er verdomd slecht uitging. De fiets, Juan, maar dat wisten we toen nog niet, had precies, net zoals zijn schoeisel, zijn betere tijden achter de rug. De dappere Hel deelneemster met nr. 505 bleef onverstoorbaar rustig en ook haar buddy, zus dachten wij, verloor haar goed humeur niet. De toegesnelde mecanicien van dienst, papa, had een grote voetpomp bij dus dat spaarde een bommetje uit. Mooi. Hij stond er op de binnenband te vergoeden waarvoor nogmaals mijn dank want hij gaf te veel.
Tijdens onze terugrit naar de stamcafé, bij kachel en Carolus, werd er nog effe over nagepraat. De algemene prognoses waren somber voor onze onbekende slijkduivel. We schatten de finishkansen niet erg hoog en ik hoopte dat ze geen bandenpech meer zou krijgen want dat pinnetje kwam er echt slecht uit.
Groot was dan ook de verbazing toen we ze ´s avonds op de 228e plaats terugvonden. Echte topprestatie, zeker na haar verplichte pitstop. Toen we vernamen dat zij de zus was van de onklopbare Seppe werd het verhaal alleen maar mooier. En toen zij ook nog eens een blogger bleek te zijn voelde ik mij, ook als blogger, verplicht om te reageren. Vandaar dit.
Dus Joke en Juan. Eeuwig respect van de Haventrappers voor al wat je doet en we kijken al naar de volgende editie. Reken maar, als je erbij bent, dat je ons zeker zal tegenkomen ergens naast de kleine Nete.
Grtjes Pat en de Haventrappers.
LikeLike
Beste Pat en Haventrappers
Het moge duidelijk zijn dat jullie voor eeuwig en altijd in het hart van de voltallige familie Odeyn zitten. Ik stel voor dat ze een standbeeld voor jullie oprichten daar aan de houten brug langs de kleine Nete, de plek waar de race er voor mij had kunnen opzitten, maar waar ik tegen alle verwachtingen in een doorstart kon maken. Deelnemen aan de Hel levert altijd een straf verhaal op, wat het verloop of de uitkomst ook is. In mijn verhaal zijn jullie de superhelden van dienst die ervoor zorgden dat ik mijn droom weer kon najagen.
P.S. Juan heeft er inderdaad al wat lentes opzitten. Hij heeft inmiddels maar liefst 6x de Hel tot een goed einde gebracht: 3x met mijn papa en nu ook 3x met mij. Misschien is het tijd om hem met pensioen te sturen – want wie rijdt er nu nog met ne 26? – maar emotioneel is hij onvervangbaar.
LikeLike
Dag Pat en de rest van de bende,
Jullie hebben Joke haar dag gered. Ze was duidelijk in goede handen. knap wat jullie gedaan hebben. Er zit heel wat training voor zo’n wedstrijd en het zou zonde geweest zijn moest het al in de eerste ronde stoppen. Ik zou alvast uitkijken naar de komende blog.
Bedankt en groetjes
Pa Jan Odeyn
LikeLike