Gelukkige Gedichtendag!

Yes, het is weer Gedichtendag! De 10e editie kan niet anders dan een groot feest zijn met Ramsey Nasr als boegbeeld en het thema Natuur – bloesemingen en overvloed. Vorig jaar beleefde ik de eenzaamste Gedichtendag ooit: ik zat namelijk in quarantaine, afgesneden van alles en iedereen. Mijn geluk kon niet op toen ik na een week weer naar mijn werk mocht. Dit jaar surf ik op de vijfde coronagolf die ook bij ons op school stevig huishoudt. Redenen genoeg om de klasmomenten eens zo hard te koesteren en er samen met de leerlingen een next level Gedichtendag van te maken. Ik bombardeerde januari tot Poëtische Maand en liet de creativiteit in de klas de vrije loop (met alle gevolgen van dien). Hier volgt een bloemlezing van uitspraken over poëzie van mijn vijfdejaars.

Poëzie is niet tussen de lijntjes schrijven.
Poëzie is lezen in een vreemde taal.
Poëzie is de taal van het hart.
Poëzie is verdwalen in woorden.
Poëzie lezen is stoppen met nadenken.
Poëzie lezen is met je hoofd tegen een gedicht aan lopen.
Poëzie lezen is een hersenschudding krijgen zonder je hoofd te stoten.
Poëzie lezen is met een vergrootglas naar een vlinder kijken.
Poëzie lezen is de relativiteitstheorie proberen te begrijpen.
Poëzie is een complex landschap tekenen met woorden.
Poëzie is durven springen in een oneindige ruimte.
Poëzie is rondlopen in je blootje: je kan helemaal vrij zijn.
Poëzie is als een bus van De Lijn: het rammelt langs alle kanten.
Poëzie is als een kast: je kan er alles in terugvinden of het is pure chaos.
Poëzie is een regenboog zien, maar eerst de regen doorstaan.
Poëzie is woorden neerschrijven die je niet gezegd krijgt.
Poëzie is je gevoelens uitdrukken zonder het tegen iemand te moeten zeggen.
Poëzie spreekt een waarheid zonder inhoudelijk iets te zeggen: hoe meer je de woorden loslaat, hoe meer betekenis ze krijgen.
Poëzie schrijven is zoals bomen die hun bladeren verliezen: gedachten vallen neer en laten hun afdruk na op het papier en op het hart.
Poëzie is wandelen door een donker bos: het duurt soms even om te zien wat er werkelijk voor je staat.
Poëzie is meegenomen worden in de gedachten van een ander zijn bos vol bomen.
Poëzie is de sleutel die je nodig hebt om de kluis van je gedachten te openen.
Poëzie is zoals het monster onder je bed: je kan het negeren, maar het is er altijd.
Poëzie is als een toets: de makkelijkste zijn het leukst en de moeilijkste het leerrijkst.
Poëzie komt binnen als een dief in de nacht.