Het moment – Wat mij zoal bezighoudt op de fiets

Als je mij in de maand november zoekt, dan is de kans groot dat je mij op de fiets vindt. Toegegeven, er zijn gezelligere maanden om heel veel fietskilometers te maken. Deelnemen aan de Hel van Kasterlee dat betekent echter tijd in het fietszadel te spenderen: november fietsmaand dus. In mijn geval wordt elke kilometer buiten gereden met Juan, mijn Orbea mountainbike, door weer en wind en als het eventjes kan in gezelschap. Ik blijf me een volbloed loper voelen, maar wel eentje die de fiets oprecht waardeert. Het is dan ook niet met tegenzin dat ik in het zadel neerplof: een fietstocht aanvatten voelt telkens weer een beetje als op avontuur vertrekken, zelfs als de omstandigheden niet bepaald ideaal te noemen zijn. Ik verveel me zelden tot nooit tijdens mijn langere ritten, want dit is wat mij zoal bezighoudt.

• genieten van de herfst en de kleurrijke mind pictures, toch tot vorig weekend met dat aangename zonnetje, de afgelopen dagen probeerde ik me vooral te verzoenen met de somberte van de herfst
• een snelle gedragsanalyse maken van de honden die mijn pad kruisen en die mij meestal eerder opmerken dan hun minder alerte baasje: zijn ze fietsers goedgezind of zijn ze eerder van het najagende type?
• een snelle analyse maken van de lopers die mijn pad kruisen: wat dragen ze? wie zijn ze? zijn ze eerder van het recreatieve dan wel het ambitieuze soort of een mengvorm daartussenin? soms voel ik echt een klein steekje van jaloezie omdat zij mogen lopen
• toch ook wel een heel klein beetje jaloers zijn op de ruiters die in het zadel een wandeling maken in het bos, naast elkaar draven of galopperen over een bospad: fantastisch is dat!
• bedenken dat het echt geen lachertje moet zijn om je met een twee- of vierspan in het bos te begeven: stel je voor dat je een verkeerde weg neemt, het is toch echt onmogelijk om te keren met een paardenkoets?
• me wel eens ergeren aan wandelaars die met z’n drieën een weg van 3 meter breed op de mountainbikeroute inpalmen, mijn vriendelijk belletje tot 3x toe niet horen, waarop zij dan verontwaardigd zijn als ik hen zogenaamd onaangekondigd voorbij fiets
• mijmeren over de zomerse fietstochtjes met Roos en Marike, wat lijkt dat al lang geleden!
• denken dat ik mijn broer of Wout Van Aert ben en hoe het moet voelen om als een baas over off-road terrein te denderen, schijnbaar moeiteloos aan een topsnelheid
• lichtjes binnensmonds vloeken als ik een steil klimmetje moet maken en de mountainbike aanvoelt als een gewicht dat mee de berg op moet in plaats van een instrument dat me vooruit helpt
• opgelucht, maar ook wel puffend ademhalen als het me lukt om een technischere beklimming op te trappen zonder voet aan de grond te moeten zetten
• de gedachte bannen dat je eigenlijk overal en op elk moment fietspech kan hebben, net zoals dat een valpartij best snel gebeurd is
• ervaren hoe fantastisch mooi en deugddoend de mountainbikesport ook kan zijn als je in vloeiende lijnen van het ene pad naar het andere kan sjezen
• vooruitblikken op de Hel van Kasterlee, visualiseren met welk gevoel ik dan wil rond fietsen en hoe ik me kan wapenen tegen allerlei rampscenario’s (diverse vormen van materiaalpech)
• terugblikken op het afgelopen jaar en al die sportieve hoogtepunten die ik al mocht beleven, te zot voor woorden!
• loopplannen maken voor 2023, welke vaste waarden blijven behouden? welke nieuwe uitdagingen wil ik realiseren?
• me verwonderen over hoe mooi de omgeving keer op keer weer blijkt te zijn, je moet echt niet heel ver van huis zijn om parels te ontdekken
• me verwonderen over het feit dat ik nog steeds verwonderd kan zijn over de schoonheid van het Park van Tervuren en het Zoniënwoud, zei ik al dat ik fan was?
• rekensommetjes maken over gemiddelde snelheden en inschattingen maken van het aantal kilometers dat ik nog te gaan heb, hoe dan ook lijkt de tijd op de fiets aan een hogere snelheid voorbij te tikken
• verlangen naar koffie, hoe fantastisch zou het zijn om tijdens een rit koffie mee te kunnen nemen?