Het moment – Terug naar de Hel

Zondag 21 december 2025 was de kortste dag van het jaar. Met een graad of 10 deed niets vermoeden dat dit het begin van de winter was en bovendien de donkerste dag. Als de zon schijnt in Kasterlee, dan doet ook niets vermoeden dat je daar in de hel bent beland. Ik had me nochtans op het ergste voorbereid. Onder mijn jas droeg ik een soort herdersgilet waarmee je zelfs in een tochtige stal toasty warm blijft. Mocht dat niet volstaan, dan had ik in de auto nog een extra jas en handschoenen (beide officieel m’n warmste exemplaren). Na 100 meter wandelen deed ik m’n muts uit en gingen ook een paar knopen van de jas open. In 2017 was ik voor het laatst als supporter aanwezig in de Hel van Kasterlee en de 4 edities dat ik ging supporteren waren ronduit bar te noemen. Maar nu voelde ik het vuur van de hel dus branden.

Lang verhaal kort: de Hel van Kasterlee wordt de zwaarste winterduatlon ter wereld genoemd: een urenlange strijd in en rond een sporthal, wat zanderige bosjes en velden in de Kempen. Op het programma staat 15 kilometer lopen, 125 kilometer mountainbiken om af te sluiten met een loopnummer van 30 kilometer. Je bent daar makkelijk een dag zoet mee, afhankelijk van het weer natuurlijk dat in putje winter doorgaans bikkelhard is. De Hel is een familie-evenement pur sang omdat mijn broer Seppe die iconische wedstrijd al 10x kon winnen. Mijn papa en ik deden ook 4x mee. Ik maakte mijn debuut in 2018 toen ik in een sneeuweditie naar een bronzen medaille kon lopen en fietsen. Onvergetelijk! Mijn laatste deelname dateert van 2022, toen was het ijzig koud, maar wel betoverend mooi (en de race voor mij veel te snel).

Ik keerde dus terug als supporter. Seppe zou namelijk bij zijn 13e deelname op zoek gaan naar een 11e titel. Hans kende De Hel alleen van de verhalen en wilde het spektakel ook wel eens live beleven, goed wetende dat daar een risico aan verbonden was: zin krijgen om zelf deel te nemen. Het parcours lag er razendsnel bij en dat betekende dat Seppe in een kopgroep van 4 om 11u al 70 km had gefietst. Met de familie verzamelden we in Het Bosje: een dennenbosje achter de sporthal wat door de verfrissende boslucht en de pittoreske dennenappels echt promotie is voor mountainbiken in de winter. De relatieve warmte was een veelbesproken onderwerp en natuurlijk ook Seppe zelf die als een jekko op een Orbea over het parcours raasde. Eveneens familietraditie langs de zijlijn dat is de uitgebreide bevoorrading van Marike. Denk aan een buffet in camionette-stijl: belegde pistolets, platgedrukte, maar wel heel lekkere croissants, zelfgebakken wafels en koekjes. De eigen energie op peil houden is net zo belangrijk om als supporter het beste van jezelf te kunnen geven.

Met 4 koplopers op de fiets zou de race beslist worden in het afsluitende loopnummer. Natuurlijk gun ik mijn broer de overwinning het allermeest. Anderzijds vind ik dat je ook als supporter met niet-winnen moet kunnen omgaan als je een decennium lang zus van de winnaar bent geweest. Seppe zou het moeten hebben van zijn raketstart bij de 30 km, dat was mijn voorspelling. Het was dan ook even schrikken en slikken toen Nick Peers op indrukwekkende wijze, met soepele tred en vastberaden blik, als eerste de tent uitkwam. Seppe volgde op ongeveer een halve minuut. Dat lijkt niet veel, maar begin er maar aan om zo’n gat dicht te lopen als je al ruim 4 uur topsport in de benen hebt zitten. Dankzij de live tracking konden we de race op de voet volgen. Na 2,5 km was Seppe al tot bij Nick gelopen. Op de beelden achteraf zouden we zien hoe hij twee venijnige versnellingen nodig had om de enige koploper van toch wel een beetje zijn Hel van Kasterlee te worden. Na de passage aan de sporthal (het loopnummer bestaat uit 2 rondes van 15 km) en een behoorlijk ruime voorsprong was het duidelijk: Seppe was overtuigend op weg om zijn 11e overwinning binnen te halen. Na 6 uur en 34 minuten mocht hij de deur van de Hel weer openen om op de rode loper binnengehaald te worden. Het klinkt allemaal dramatisch en het is nog eens zo beklijvend als je het live meemaakt: uit je dak gaan op Kind van de duivel en Highway to Hell om te beseffen dat het toch fantastisch is om in het kamp van de winnaar te zitten. Wat een ongelooflijke tour de force van die broer! Een raket, ik zei het al.

Kriebelt het nu om zelf nog een keer mee te doen? Dat is dubbel. Enerzijds: ja natuurlijk! omdat het een ongelooflijke zotte race is om als atleet deel van uit te kunnen maken. Anderzijds: nee natuurlijk niet! omdat ik weet hoeveel tijd en energie het van je najaar vraagt om die vele (donkere en natte) trainingsuren op de fiets te maken. Bovendien is ook in de Hel van Kasterlee de trend van alle loopevents zichtbaar. Er wordt een steeds groter en professioneler publiek bereikt. De looptijden zijn belachelijk snel, de mountainbikes steeds duurder en de carbonschoen een evidentie. Ik heb me altijd al geïntimideerd gevoeld in die omgeving, ik heb het gevoel dat ik me er nu nog minder zou thuis voelen als loper die ook wel eens wil fietsen.

Het fotografische bewijs van ons moment in de Hel komt niet alleen van mezelf, maar ook van Roos en Leah, die ook weer van de partij was en samen met Emil liefst van al eet om de verveling tegen te gaan. Gelukkig staken wij ook ons beste beentje voor om de jeugd te vermaken, een rondje foto’s maken hoorde daar bij. Het was een geslaagde dag in Kasterlee.