Loperspraat – Zon, zweet en duurlopen in de maand juli

Juli 2018 zal voor mij de geschiedenis in gaan als een uitermate geslaagde loopmaand. Op 1 juli was het welgeteld 16 weken geleden dat ik me blesseerde. Ik kon 7 weken niet lopen. Aan het begin van deze maand was ik dus 9 weken back in the running game. Tijd om de balans op te maken.

De afgelopen maand liep ik vaak op verplaatsing. Op 5 juli maakte ik mijn debuut als strandloper aan onze Belgische kust. Ik liep ’s ochtends van Westende over het strand tot aan het voormalige casino in Middelkerke en dan terug over de dijk. Langs de kustlijn lopen is ploegen. Het waren 11 zware, maar wel heel mooie kilometers onder de zon.

Op 14 juli waren wij met de familie in Houffalize. Ik liet de trailrun aan mij voorbij gaan om mijn eigen loopschema verder uit te bouwen. Die zaterdag liep ik 20,3 kilometer langs de ravel van Houffalize naar Bastogne. Ook over een geasfalteerde weg staan de Ardennen garant voor hoogtemeters. De eerste helft was zwaar, de terugweg vloog voorbij.

Ik legde ook kilometers af op Nederlandse grond, in Rotterdam meer bepaald: de stad waar ik de marathon had willen lopen in april. Vrienden Machteld en Jelle keken niet vreemd op toen ik er op zondagochtend voor het ontbijt op uit trok. Zo leerde ik op 22 juli het Vroesenerpark kennen en leidde mijn spontane improvisaties in de buurt ertoe dat ik de weg terug moest vragen aan een voorbijganger. Gelukkig zijn er op zondagochtend heel wat Rotterdammers op de been om hun hond uit te laten.

Ik eindigde de maand juli met maar liefst drie ochtendlijke loopjes in Parijs. Mijn loopgewoontes aldaar beschreef ik al uitgebreid en ook nu stelde de stad niet teleur. Mijn benen werden met de dag slechter, maar vreemd genoeg had dit een positieve invloed op mijn tempo. Parijs was uiteindelijk goed voor 27 kilometers loopplezier.

Naast mijn buitenlandse runs was de maand juli ook de maand waarin ik opnieuw kon duurlopen. Ik loop marathons omdat ik nu eenmaal graag lang aan een stuk loop. Liefst dan nog op een eentonig en vlak parcours. Op 1 juli liep ik voor het eerst terug langs de Vaart met mijn zus als compagnon op de fiets. Ik legde 15 kilometer af: het begin van een nieuw duurloopverhaal. De week erna werden dat ruim 17 kilometer, in Houffalize overschreed ik de kaap van de 20 kilometer, daags voor onze nationale feestdag liep ik al ruim een halve marathon en vorige week liep ik onder een loden zon 26,6 kilometer. Het geloof in mezelf als marathonloper komt zo stilaan terug.

De maand juli was niet één en al euforie. Zo was het altijd veel te warm om te lopen. Ik hoor lopers steen en been klagen over die onmenselijke looptemperaturen. Voor mij hoeft het ook niet zo warm te zijn, maar ik vind het wel heerlijk dat de zon schijnt. Ik verkies dit weer om mijn vakantie door te brengen boven een wisselvallige 15 graden, het ideale lopersweer. Ik heb dus besloten om mij niet te veel aan te trekken van die zwoele temperaturen. Elke dag om 6 uur ’s ochtends gaan lopen is ook geen optie. Ik zweet er op los en probeer mijn voorzorgen te nemen. Zo drink ik voldoende water voor vertrek en neem ik ook drank mee als ik meer dan 12 kilometer afleg. Voor mijn duurlopen vertrek ik rond 9u. Ik plan mijn route zo dat ik me ergens kan bevoorraden, bij mijn ouders bijvoorbeeld. Vorige week is mijn mama een heel stuk mee gefietst: pure luxe. Haar geheime wapen is de natte handdoek. De truc gaat als volgt: 1. Neem een handdoek van middelmatig formaat en maak die nat. 2. Hang de natte handdoek in je nek. 3. Loop. De temperatuur lijkt meteen 10 graden te dalen en je lichaam stopt met zweten. De meewarige blikken van voorbijgangers vallen onder de noemer jaloezie.

Ik geniet met volle teugen van mijn herwonnen lopersbestaan, maar de onzekerheid over mijn lichamelijke klachten blijft wel knagen. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk welke blessure ik juist had aan mijn enkel en er is ook geen eenduidige oorzaak. Ik ben een stuk vertrouwen kwijt in mijn lichaam. Bij elk pijntje gaat er daarom een alarmbel af die in mijn hoofd weerklinkt als een loeiende sirene. Ik betrap mezelf erop dat ik onderweg vaak denk wat ik zou doen als ik op die plaats plots in elkaar stuik en niet meer verder zou kunnen. Het is een sluimerende angst om plots terug bij af te zijn. Ik durf nog niet te hard te genieten van het lopen omdat ik bang ben dat ik afgestraft zal worden als ik geloof dat alles echt achter de rug is. Mijn lichaam moet weer een evenwicht vinden na een periode van blessureleed en inactiviteit. Mijn hoofd moet weer kunnen vertrouwen op dat lichaam. Blessures kan je nooit helemaal uitsluiten, maar je kan de kans wel minimaliseren door doordacht en verantwoord trainingen op te bouwen. Alert zijn voor pijntjes is een goede zaak als de verhoudingen kloppen. Tijd brengt raad en heelt uiteindelijk de meeste wonden. Laat augustus maar komen!