Het moment – Een familieweekend en trailrun in Houffalize

Het familieweekend behoort in de meeste gezinnen tot het vaste curriculum. Bij ons is dat niet anders. We vullen dat echter in op geheel eigen wijze. Vergeet de gezelschapsspelletjes, barbecues en oeverloze discussies. Ik geef jullie graag een inkijk in een typisch weekend bij mijn familie.

De bestemming is afhankelijk van de sportieve activiteit die centraal staat. Wij zijn een familie met een duidelijke missie. Ieder familielid heeft enige vrijheid om de dag in te vullen, maar de neuzen staan wel in dezelfde richting. Het programma wordt grotendeels bepaald door wat er op sportief vlak gepresteerd moet worden. Op 13 juli zakten wij af naar Houffalize, dat al voor de derde keer gaststad was van ons familieweekend. Vorig jaar liepen mijn papa en ik er de 50 km La Chouffe trail, tot op heden onze enige ultra loopervaring. Mijn broer won toen zo eventjes de 28 km trail. Dit jaar was diezelfde papa trailloper van dienst op de 28 km samen met Roos.

Voor marathons trok ik met mijn mama en zussen al vaak naar Nederland en ook Frankrijk (Parijs) deden we aan. De sportieve agenda van mijn broer biedt heel wat exotische mogelijkheden. We lieten de kans om een familieweekend te spenderen in Dubai of Texas aan onze neus voorbij gaan, maar zochten hem wel al op in Lanzarote, Kopenhagen en natuurlijk Zofingen (Zwitserland) waar hij in september weer zal strijden voor de wereldtitel duatlon. Allen daarheen!

De accommodatie is basic: geen luxe of tierlantijntjes. Aangezien er ernstig gesport wordt, is de extra badkamer in Houffalize een grote meerwaarde. Verder is het belangrijk dat er een mogelijkheid is om koffie te maken, pannenkoeken te bakken en boterhammen te smeren. Sport op televisie kunnen volgen is ook niet onbelangrijk. Voor de grote honger trekken wij er graag op uit om van de lokale keuken (meestal Italiaans) te genieten.

Een familieweekend is bij ons geen verplichting. Het is waarschijnlijk eenvoudiger om wereldleiders samen te krijgen voor de G8 dan onze familie te verenigen binnen een sportief kader. Het principe is bijgevolg dat iedereen die aanwezig kan zijn meer dan welkom is. Last minute aansluiten kan altijd. We zijn dus nooit voltallig, maar steeds present met een behoorlijke delegatie.

Mijn papa zorgt voor de vrolijke en culturele noot. Meestal staat hij niet echt te springen voor de sportieve activiteit waar hij voor ingeschreven is. Ik weet niet of hij deelneemt omwille van zijn vaderlijke plicht of dat het eerder jeugdig enthousiasme is. Hij heeft ook steeds wat historische kennis paraat en kan zelfs vragen beantwoorden aangaande de plaatselijke fauna, flora en natuurverschijnselen.

Dit jaar sloot hij ook zijn trail af op vrolijke (en geheel eigen) wijze: vlak voor de finish koos hij ervoor om niet het gebaande pad van de brug te nemen, maar via het water naar de finish te klauteren.

Voor een intensieve parcoursverkenning daags voor de wedstrijd moet je dan weer bij mijn mama zijn. Over die wereldleiders gesproken: ze kunnen nog iets leren van haar minutieuze aanpak. Vergelijk de parcoursverkenning gerust met het uitzetten van een militaire operatie. Elke route moet immers tot in de puntjes worden uitgedacht zodat de aanwezige pionnen (supporters) strategisch kunnen worden ingezet. Haar trouwe compagnon (of slachtoffer) van dienst is Marike. Zoals ik al zei: we zijn een familie met een duidelijke missie. Wie niet deelneemt aan het evenement staat in voor de bevoorrading en heeft de eer van de supporters te verdedigen.

Onze familieweekends leiden heel vaak tot spontane ontmoetingen met sportieve lotgenoten. We kunnen nogal enthousiast zijn en hebben oog voor ieder die ons pad kruist. Zo spraken wij in Houffalize onder andere met de speaker van dienst (of moet ik zeggen huisvriend Hans?) en de medewerker die de startboog moest opruimen. Ook wisselden we ervaringen uit met collega traillopers bij de Italiaan (die lokale specialiteiten dus) waar we het weekend afsloten. Sociale beestjes die Odeynen.