Het boek – Lijstjestijd

Mijn boekenpagina werd aangevuld met enkele lijstjes: mijn aanraders voor iedereen die van een goed boek houdt. Een boekenstijl is heel persoonlijk, maar ik krijg zelf ook graag boekentips. Bij deze dus een inkijk in welke boeken mij zoal geraakt en geboeid hebben.

Ik ben al veel langer een lezer dan dat ik een loper ben. Als kind was ik het soort meisje dat naar een andere bibliotheek moest gaan omdat ik alle boeken van de plaatselijke bib gelezen had. Vakantie met de familie betekende stapels boeken meenemen en lezen maar. Een boek kon mij niet dramatisch genoeg zijn. Om maar iets te noemen: honden die van hun baasje gescheiden worden en uiteindelijk na heel veel leed herenigd worden, tienerproblemen in een puberende paardenwereld, moord of kindermishandeling. Mijn mama heeft ooit eens uit bezorgdheid gevraagd of alles wel oké was toen ze zag dat ik een boek las over een moeder die haar kind sloeg. Met mijn broer hield ik leeswedstrijden. We lazen dan samen elk een boek en vroegen om de paar minuten aan elkaar op welke pagina de ander zat. Die competitie hebben we inmiddels wijselijk achterwege gelaten.

Mijn keuze om literatuurwetenschap te gaan studeren kwam dus niet uit de lucht vallen. Op mijn 16e was het voor mij al heel duidelijk dat ik leerkracht Nederlands wilde worden en dat was als literatuurwetenschapper perfect mogelijk. Toegegeven, ik ben lang blijven hangen in de dramatische literatuur voor jongvolwassenen. Daar kwam abrupt een einde aan toen ik ging studeren en de poorten van de wereldliteratuur voor mij openden. Ik hoorde voor het eerste van de Ilias, ik las Shakespeare en ik liet me meevoeren in Honderd jaar eenzaamheid. De Echte Literatuur was zoveel gevarieerder en gelaagder dan een boek voor jongeren. Er bleek veel meer om van te proeven en ik leerde smaken kennen waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Mijn eerste echte literaire ervaring was Vladimir Nabokovs Lolita. De stijl en het verhaal versterkten elkaar en lieten me overdonderd achter. Lolita is een schandaalroman die goed scoort op de dramaschaal, maar wel op een heel andere manier dan wat je verwacht. Het is een literair spel op het hoogste niveau. Voor mij persoonlijk zal dit boek altijd een mijlpaal blijven omdat ik toen voor het eerst de kracht van literatuur heb ervaren. Mijn zielige paardenverhalen behoorden definitief tot een ver verleden. Ik las de ene na de andere klepper uit de wereldliteratuur en was helemaal vertrokken op mijn literaire pad.

Tijdens mijn studiejaren las ik veel. Ik zat vaak op de trein en lezen was mijn voornaamste hobby. Wie heeft er tijd om te sporten als de literatuur ontdekt moet worden? Uit mijn statistieken kan ik afleiden dat er een eerste serieuze dip in mijn leespatroon ontstond op het moment dat ik begon te werken. Sterker nog: de eerste jaren dat ik leerkracht was, vormen een triest en ironisch dieptepunt in mijn lezerscarrière. In februari 2016 besloot ik het roer drastisch om te gooien. Ik zou dat jaar 50 boeken lezen. Als ik tijd had om marathons te lopen, dan moest ik ook maar tijd maken om te lezen. Ik slaagde in mijn opzet. Net zoals met het lopen kreeg ik de smaak weer goed te pakken. Er was geen houden aan: de leesduivel was ontketend. Een dag niet gelopen of gelezen, is een dag niet geleefd. Zoiets. Ik heb moeite om maat te houden als ik ergens in op ga. Enige mate van overdrijving is mij niet vreemd. Zolang het dan bij boeken en lopen blijft is er geen probleem, hoop ik. Gemiddeld een boek per week lezen is inmiddels de standaard.

Ik vind het makkelijker om uit te leggen waarom ik loop dan waarom ik lees. Lopen is een fysieke activiteit in de buitenlucht: mijn lichaam blijft gezond en mijn geest wordt gelucht. In 2014 volgde ik binnen het kader van een bijscholing een lezing met als titel Moet dat nu echt, die literatuur? Volgens Johan van Iseghem (KUL) is literatuur van fundamentele waarde op individueel, maatschappelijk en specifiek literair gebied. Heel kort door de bocht betekent dit dat lezen als therapie kan dienen, ons moreel vormt en verbindt en dat taal niet alleen onze creativiteit prikkelt, maar net zo goed in staat is te betoveren. Bibliotherapie als krachtig medicijn om de wereld aan te kunnen: wat zou ik daar nog aan kunnen toevoegen?