Lieve lezers
Ik heb een dubbele relatie met wit. Pantone’s Color of the Year 2026 is Cloud Dancer: niet meer of niet minder dan een wit-tint. Het is ergens een heel saaie keuze. Van een bedrijf dat wereldwijd elke denkbare kleur standaardiseert, verwacht je wat meer durf. De base line van hun motivatie is dat de wereld nood heeft aan rust. Denk aan: golvende vrede, tijd om te kunnen ademen en de creativiteit weer ten volle te laten draaien. Je kan daar niet tegen zijn. Wit boezemt echter ook angst in, want op die helderwitte bladzijde of dat kraakwitte tafellaken is elk vlekje meteen zichtbaar. Mijn advies: gewoon doen dat wit. Onze witte kater Phineas is het levende bewijs dat wit ook stoer kan zijn (ik noem hem nu mijn kerstpoes). Een wit hemd is voor mij onmisbaar in elke garderobe. Dat vlekje is er zo weer uit en wit is tijdloos. Bovendien hoeft een liefde voor wit geen kleurloos bestaan tegen te werken.
De wolken die zachtjes voorbij dobberen, ik kijk daar naar uit in 2026. Op professioneel vlak bevond ik me in 2025 in stevig stromende wateren. Ik ging van een winkel terug naar het onderwijs om te werken als leerondersteuner. Een job die heel losjes voortborduurt op mijn carrière als leerkracht, maar me vooral de kans biedt om heel veel bij te leren. Het roer eens omgooien: ik kan het iedereen aanraden. Ook op sportief vlak is het zoeken naar een nieuw ritme. De eerste helft van 2025 mocht er absoluut wezen met het EK marathon in Leuven in uitmuntend gezelschap, een grensverleggende 100 km met Hans en 80 Chouffe-kilometers met Sam erbij. De tweede helft hing met wat meer haken en ogen aan elkaar. Enerzijds is er berusting en dankbaarheid voor wat is geweest, anderzijds nog veel ambitie en gedrevenheid voor wat hopelijk nog mag komen. Die twee zijn ongetwijfeld op de één of andere manier met elkaar te rijmen, ik zoek nog uit hoe precies.
Waren er nog redenen om te dansen? Jazeker! 2025 was het jaar van mijn nichtje Marilou. Er was het memorabele UTMB-avontuur van Seppe en daarbij de ontdekking van Martigny. Het was net zo goed het jaar waarin ik gecharmeerd werd door Zoutleeuw en het jaar waarin ik mijn 40e verjaardag vierde in Parijs. Samen met Hans natuurlijk. We gingen vaak genoeg naar Den Haag om het leven te vieren. Er waren ook onvergetelijke momenten met de kinderen in mijn omgeving die weer rijkelijk met wijsheid in het rond strooiden. Allereerst gaan we naar Leah. Samen met haar broer kwam ze een namiddagje knutselen. Resoluut koos ze voor de prikblok. Uit dik papier met een botte naald een prent prikken, daar is geduld en doorzettingsvermogen voor nodig. Emil haakt vrijwel meteen af en vraagt om assistentie. Leah wil daarentegen zelf de klus klaren. We nemen een loopje met de waarheid door te vertellen dat Hans prenten prikt op zijn werk. Ze lijken mee te zijn in ons verhaal, tot Leah ons ernstig aankijkt en vraagt: is dat echt waar? Een meid die opgroeit omringd door artificiële intelligentie neem je niet zomaar in de maling.
Een ander onvergetelijk van wijsheid doordrongen moment kwam vorige week tijdens de officiële openingsceremonie van de boomhut. Mijn papa bouwde namelijk met recyclagehout een fantastisch mooie boomhut voor de kleinkinderen. Mijn oudste nichtje Laurien, bijna 10 jaar, nam het initiatief voor een plechtig moment en was ceremoniemeester van dienst. Ze schreef een speech en vroeg ook de maker (bompa) om een openingswoord te voorzien. Laurien riep door haar microfoon de aanwezigen op om zorg te dragen voor de boomhut. Het moet een plek worden waar de kinderen kunnen doen waar ze goed in zijn. Gelukkig zijn volwassenen er ook welkom. Als dat geen prachtige vredesboodschap is! Geef kinderen overal ter wereld alsjeblieft een eigen plaats waar hun talenten tot bloei kunnen komen. De kinderen klonken erop met appelsap en nadien dansten we op een kersthit van #LikeMe. Alles voor de nichtjes en neefjes.
Ik werd dus 40, mensen. Mijn leeftijd is helemaal niet meer zo’n issue en dat heb ik onder meer aan Hans te danken. Ik weet namelijk dat ik altijd graag gezien zal zijn. Bovendien deed ik ook een ander inzicht op, met dank aan Simon. We hadden het over relaties en hoe belangrijk het is dat je daar als partners dezelfde verwachtingen over hebt. Hans en ik zijn echt heel hecht samen, we brengen veel tijd samen door en vinden dat ook belangrijk. Sommigen vinden dat klef. Ik beschouw mezelf echter nog steeds als een vrijgevochten vrouw, een individu. Ik val niet samen met mijn relatie of met Hans. Juist door die innige band, word ik gestimuleerd om mezelf te ontwikkelen en ten allen tijde mezelf te mogen zijn. Simon knikte eens en zei: dat is oldskool. Gelijk heeft hij. Ik ben mega oldskool. Ik hou van teksten schrijven en lezen. Ik hou van filterkoffie en lineair tv kijken. Ik hou van Delfts Blauw en bordjes aan de muur. Ik rouw er nog steeds om dat Esprit en Maison Scotch failliet gingen.
Het is echt fijn om 40 jaar en oldskool te zijn. Ik ben nu eenmaal altijd een romantische, dromerige ziel geweest die, soms tegen beter weten in, gelooft in het goede. Dat weerhoudt mij er niet van om mijn bek open te trekken als er onrecht in het spel is. Ik heb daarin veel geleerd van het personage Merel uit de fantastische NPO-reeks Oogappels (kijken die handel!). We leren Merel aanvankelijk kennen als een bikkelharde tante die snoeihard kan uithalen. Zo is er een memorabele scène waarin ze tegen haar baas van leer trekt en uiteindelijk ook ontslag neemt omwille van de loonkloof – het is omdat ik geen piemel heb! Gaandeweg komt Merel echter in het reine met zichzelf en transformeert ze tot een zelfbewuste vrouw die leert dat mildheid en verbinding haar redding zijn. Het heeft geen zin om je te verstoppen achter cynisme of desinteresse. Alleen door je hoop, kwetsbaarheid en angst te laten zien kun je echt contact maken met anderen en voel je je niet meer zo alleen. Dan kan je ineens weer zien hoe bijzonder en krankzinnig mooi het leven is.
Bravo! Lieve lezers, mijn laatste loftrompet van het jaar is voor jullie. Met veel toeters en bellen, een stevige uithaal en in een uiterst creatieve zelfontworpen outfit zou ik jullie, vanop een groot podium, een serenade in een opzwepende driekwartsmaat willen brengen om te vertellen hoe dankbaar ik jullie ben. Het is namelijk dankzij jullie dat ik hier mijn podium krijg, dat ik hier op mijn oldskool manier in de schijnwerpers kan staan. Ik schreeuw het uit voor jullie! Wisten jullie trouwens dat het leven tegen je praat? Door oog te hebben voor wat op je pad komt, kan je ontdekken wat echt belangrijk is. Dat is dan ook wat ik jullie toewens: veel van wat klein en oh zo belangrijk is. Ik heb een spetterend nieuw jaar voor jullie gestrikt. Aan jullie om het uit te pakken. Trek iets wits aan om 2026 tegemoet te gaan of ga volop voor goud en glitter. Het is helemaal aan jullie.
Voilà.
Joke
X
Joke loopt 