Verjaardagen zijn er om gevierd te worden. Mijn blogbaby is inmiddels een uit de kluiten gewassen kind geworden. 7 jaar geleden begon ik dus op heel regelmatige basis te schrijven over mijn lopende leven. Al gauw werd dat mijn leven in het algemeen waarin lopen een belangrijke rol vervult. Neem nu deze inleiding, de eerste versie vond ik zo beschouwend dat ik er bij in slaap viel. Ik ging een toertje lopen en besefte plots: ik heb Robbie nodig! Het verhaal ging namelijk als volgt. Hans en ik gingen eind juni naar TW Classics. Een afspraak die ik niet wilde missen aangezien ik er mijn twee tieneridolen voor het eerste live aan het werk zou zien: Bryan Adams en Robbie Williams. Het werd een onvergetelijke avond. De muziek van je tienerjaren in het echt horen, is de uitgelezen manier om met je 25 jaar jongere zelf te spreken.
De gitaren loeiden bij Bryan Adams, de Canadese rocker die even oud is als mijn ouders, maar nog altijd kan shaken als een jong veulen. Met zijn raspende zeemzoete stem is hij de ideale zalf voor elk (tiener)kwaaltje. De toon was gezet. Robbie Williams haalde veel meer toeters en bellen van stal. Jullie weten dat ik goed ga op wat drama en theatraliteit: een buiteling vanaf een gouden trap, kleurrijke outfit changes en heel wat ambiance op het podium. Robbie deed zijn naam alle eer aan. Hij is de enige echte King of Entertainment. Het kan onze redding zijn net als de wereld een akelige plek blijkt te zijn. Een tafelspringer of entertainer heeft er nooit in mij geschuild. Als er iets is wat ik met mijn blog wel hoop te zijn, dan is het de Vrouw van het Verhaal. 7 jaar schrijven leerde me dat de goede verhalen overal voor het rapen liggen.
Zelfs als ik er niet naar op zoek ben, kan ik op een verhaal stuiten dat ik wil delen. Zoals een foto helpt om je herinneringen te verankeren, zo doet een tekst dat voor het gevoel. Mijn blog is een mooie steekproef van wat mij bezighoudt in een bepaalde periode. Ik ga al eens grasduinen in mijn eigen bij elkaar geschreven archief. De conclusie is dan steevast: wat ben ik blij met wat ik al heb mogen meemaken. Er is zoveel moois spontaan op mijn pad gekomen. Schrijven helpt om de dingen een plaats te geven. Er zijn de euforische momenten die je een ereplaats geeft in de vitrinekast, maar ook de donkere kantjes die zichtbaar worden en daardoor lucht krijgen. Verhalen kunnen levens redden.
Mijn blog is een project waar ik altijd een beetje mee bezig ben. Ik schrijf mijn teksten in verschillende etappes. Mijn hoofd krijgt daardoor de tijd om woorden en verhalen te genereren opdat een tekst echt af zou zijn. Dat het een tijdrovende hobby is, daar had ik het al vaker over. Ik doe dit niet voor de likes of de bekendheid, wel omdat het zo plezierig is om iets te creëren. Om jullie dus die verhalen te brengen. Ik krijg daar dan ook ontzettend veel voor terug. Ik kan een stukje lopen, maar dat jullie mijn stukjes tekst zo graag lezen, dat raakt me steeds. Mijn blog heeft me al ontzettend veel verhalen van liefde en vriendschap opgeleverd. Dat is dankzij jullie!
Op deze verjaardag zeg ik dus nog maar eens: bedankt, mijn allerliefste lezers, jullie maken van jokeloopt zo’n fijne plek. Jullie zijn mijn chips en cola tijdens de trail die mij steeds de kracht geven om te blijven gaan. Net zoals Robbie wil ik jullie dan ook heel graag vragen: willen jullie samen met mij oud worden?
Cheers op de blog! Dat we samen nog vele verjaardagen mogen vieren!
Hoera! Mijn lieve schattige blogje blaast vandaag 5 kaarsjes uit. Op vrijdag 13 juli 2018 stuurde ik voor het eerst mijn schrijfsels de wijde wereld in. Jokeloopt was een feit. Toch wel een spannend moment. 5 jaar later is dit mijn 346e bericht, het 25e van 2023. Mijn blogposts hebben dit jaar een gemiddelde van 1018 woorden. Ik schreef dus al aardig wat tekst bij elkaar. De populairste dag om een bezoekje aan mijn blog te brengen is trouwens dinsdag (en dat is al sinds het prille begin zo). Ter ere van mijn eerste lustrum zet ik voor jullie wat blogoverdenkingen op een rijtje.
Op 5 jaar tijd veranderde er wel wat. Je zou het misschien niet zeggen, maar ik werd zelf ook 5 jaar ouder. Ik evolueerde als mens, sporter en schrijver. Logisch natuurlijk. Als loper ging ik van een standvastige sub 3:30 marathonloper naar een kersvers sub 3’er. Ik deed 4x mee aan de Hel van Kasterlee en ik ontdekte het traillopertje in mezelf. Als je teksten publiceert, leg je je erbij neer dat er een dag komt dat je jezelf uit het verleden hoort spreken en denkt: hm… dat zie ik nu toch anders. Teksten wijzigen omdat mijn mening of beleving dermate veranderd was, deed ik echter nooit. Ik denk wel dat mijn schrijfstijl door de jaren heen wat overdadiger geworden is. Zowel de schrijver als de mens achter deze blog durft nog meer haar eigen ding te doen omdat ik me gesterkt voel dat juist die eigenheid gewaardeerd wordt.
Op 5 jaar tijd veranderde zeker niet alles. Ideeën verzamelen om over te schrijven, een eerste aanzet opstellen en die weer verder uitwerken, een uur schrijven en de dag nadien weer en de dag nadien opnieuw, nog een beetje bijschaven en nog eens en nog eens… Ik geniet nog steeds van het schrijfproces en van de kick om iets te publiceren. Mijn aandacht gaat ook na 5 jaar naar de woorden die ik wil delen. Foto’s zijn mooi meegenomen, maar altijd ondergeschikt aan het verhaal. Het is een bewuste keuze om foto’s niet te bewerken, al denk ik wel grondig na over welke foto’s ik toon. Soms kies ik voor een zorgvuldig uitgedokterde compositie, soms is het een spontaan rommeltje. Af en toe lees ik de pagina na die ik 5 jaar geleden schreef over mezelf, waar ik uitleg waarom ik loop en schrijf. Het is geruststellend dat ik daar enkel stilistisch iets aan gewijzigd heb, maar er inhoudelijk nog steeds hetzelfde in sta.
Het leukste aan een blog hebben is dat je nieuwe mensen leert kennen. Zowel online als offline kreeg ik er enthousiaste volgers en vrienden bij. Mijn blog is een soort van vertrek- of aanknopingspunt om me aan te spreken. Juist omdat ik meer deel dan foto’s en captions is er meteen stof tot vertellen. Bovendien is mijn blog een mooi gestileerd en gestructureerd archief van de afgelopen 5 jaar. Schrijven helpt om dingen op een rijtje te zetten, om ze vast te leggen en ze te kunnen blijven koesteren. Als ik een dip of dipje heb, als ik een writer’s block of blockje heb, helpt het me altijd om eens wat terug te lezen. Ik kan dan niet anders dan dankbaar zijn voor wat ik al heb meegemaakt. Tot slot schuilt er ook een informatieve, praktische waarde in deze blog. Ik kan bijvoorbeeld opzoeken wat ik vorig jaar tijdens de La Chouffe trail gegeten heb en hoe dat beviel. Naar verluidt hebben ook anderen daar iets aan. Al is het hoe het misschien niet moet.
Het moeilijkste aan bloggen is dat het een tijdrovende hobby is. Waar ik tijdens mijn eerste blogjaar mijn blog wilde vullen en meermaals per week iets publiceerde, is mijn streven nu om op een jaarbasis 50 teksten te schrijven. Gemiddeld kost me dat per week makkelijk een uur of 5. Zo zullen jullie wellicht tot zondag moeten wachten op de uitgebreide versie van mijn verslag in Houffalize. 69 kilometer lopen, een familieweekend met tal van boeiende nevenpersonages: dat is al snel een klus van 8 à 10 uur schrijfwerk. Uiteraard gaat dat gepaard met een bepaalde druk. Ik schreef ondertussen al meer dan 10 marathonverslagen en vaak denk ik dat ik het een kopie zal zijn van het vorige (en wie zit daar op te wachten?). De conclusie is altijd dat elke marathon op elkaar lijkt, maar ook een eigenheid heeft die zich reflecteert in het verslag. Daarnaast heb ik nog tal van leuke ideeën (vind ik zelf dan) om over te schrijven, maar waar ik niet aan toe kom. Soms kan dat frustrerend zijn.
Het uitdagendste aan een blog hebben, is beslissen wat je wil delen. En wat dus niet. Op een eerste niveau denk ik na over wat relevant en interessant is om te delen, zowel voor mijn lezers als mezelf. Ik probeer daar kortom een evenwicht te vinden tussen wat ik zelf leuk vind om de wereld in te sturen en wat anderen mogelijk boeiend vinden om te lezen. Op een tweede niveau is bloggen over jezelf natuurlijk een zoektocht naar eerlijk en authentiek zijn zonder je hele privé leven te grabbel te gooien. Ik weet immers niet wie hier leest. Juist omdat het tijd kost om een tekst vorm te geven, gaat er wat mij betreft genoeg tijd over om goed na te denken wat ik kan en wil delen. Een foto gooi je net iets makkelijker online.
Jullie lezen het liefst over mijn sportieve avonturen en mijn familie. Mijn sportieve exploten, type marathon en Hel van Kasterlee, zijn en blijven trekpleisters. Ik merk ook aan mijn statistieken wanneer bijvoorbeeld de marathon van Brugge gelopen wordt of wanneer mijn bekende meter in de media kwam. Nieuwe lezers worden vaak naar deze plek geleid omdat ze specifiek op zoek zijn naar informatie over een sportief evenement. Wat ik schrijf over mijn familieleden wordt duidelijk ook goed gesmaakt. Begrijpelijk, ze zijn en blijven een onuitputtelijke bron van inspiratie, ook voor mij.
Jullie lezen minder graag over alles wat naar literatuur ruikt. Teksten over boeken en poëzie doen het opvallend minder goed. Geen nood, het sterkt mij juist in de overtuiging dat ik daar dus vooral over moet blijven schrijven. Ik had het al over Proust en Tolstoj, over sonnetten, dikke en dunne boeken. Disclaimer: ik zal in dit leven nooit klaar zijn met de literatuur en beschouw het als mijn lezersplicht om jullie daarover te blijven informeren.
Ik ben het meest trots op de teksten waarin ik het gevoel haarfijn kan vatten. Een uitgesproken lievelingsblogpost heb ik niet. Wel zijn er teksten die ik liever teruglees dan andere. Zo gonst mijn verslag over de eerste post-corona marathon van Rotterdam (2021) van de emoties. Ik liep inmiddels al drie snellere marathons, maar toch blijft dat een heel bijzonder moment waarvan ik vind dat ik het trefzeker in woorden heb weten te vatten. De marathon van Amsterdam komt daarbij in de buurt qua gevoel. Wat ik schrijf over mijn mentale gezondheid en worstelingen voelt telkens als een coming-out. Ik geef daar een stem aan iets waarvan ik het liever wegsteek met straffe verhalen. Juist daarom voelt het toch als een opluchting om ook over dat deel van mezelf iets te kunnen vertellen.
Ik ben er trots op dat ik met mijn blog een breed publiek bereik. Mijn bloglezers zijn een bonte verzameling mensen die via verschillende wegen in het echte én het digitale leven hun weg naar mij en deze plek hebben gevonden. Loper-lovers en loper-haters, mannen en vrouwen, creativo’s en sportiva’s, de jonge en al wat rijpere garde. Ik kan zelf verklaringen bedenken over het hoe en waarom, eigenlijk weten jullie dat zelf veel beter.
Ik ben jullie allemaal ontzettend dankbaar. Als mijn blog geen lezers zou hebben, zou ik net zo goed in mijn dagboekschriften van vroeger kunnen krabbelen. De waardering die ik krijg voor mijn schrijfwerk raakt me net zo hard als de complimenten voor mijn sportieve prestaties. Ik schrijf omdat ik een publiek heb dat mij graag leest. Een heel grote dankjewel dus voor jou, dierbare lezer, omdat je graag naar deze plek komt. Omdat je mij als sporter en schrijver laat floreren.
Een nog grotere merci ben ik verschuldigd aan:
Frea, creatieve duizendpoot en lezer van het allereerste uur die mij aanmoedigde om voor dit blogproject te gaan.
Murielle, die meteen fan was en me de bevestiging gaf die ik nodig had door te zeggen dat ze me hoorde spreken toen ze mijn teksten las. Bovendien is ze ook een trouwe volger van mijn boekentips.
Mijn familietje omdat die natuurlijk niet anders kunnen dan fan zijn simpelweg omdat ze familie zijn, maar toch komt het steeds binnen als ze genoten hebben van een blogpost.
Tante Hilde die me vorig jaar in Parijs vertelde hoe ze telkens voor een stukje ontroerd wordt door mijn blog, me er nog beter door leert kennen, maar zich er ook in herkent.
Gaan we samen voor nog eens 5 jaar? Cheers op de blog!
Het blogleven zoals het is: ik wilde natuurlijk graag een foto met brandende kaarsjes. Mission impossible dankzij de wind.
Hip hip hoera voor mijn blog die deze week zijn tweede verjaardag vierde! Wat in 2018 begon als een project waarvan ik niet wist hoe het zou uitdraaien, is nu uitgegroeid tot een volwaardige vrijetijdsbesteding. Al twee jaar deel ik op deze plek wat van mijn leven. Al twee jaar lang schrijf ik heel regelmatig over uiteenlopende onderwerpen. Al twee jaar lang beleef ik daar veel plezier aan. Ik leer er nog steeds veel uit. Tijd om de balans op te maken. Wat leerde ik en waar ben ik trots op?
Mijn familie is altijd goed voor een straf verhaal. Ze doen dat niet om mij te plezieren en mijn blog van inhoud te voorzien, maar ze nemen de complimenten graag in ontvangst. Het kost mij relatief weinig moeite om die verhalen neer te pennen. Inspirerende mensen: die ouders, broer en zusjes van mij.
Ook zonder sociale media vinden lezers van diverse pluimage hun weg naar deze plek, al is het wellicht minder talrijk dan als ik mijn digitale nest zou aanprijzen via die kanalen. Daar voel ik echter weinig voor. Grootse principes schuilen daar niet achter. Mijn motto is: wie me zoekt, zal me uiteindelijk wel vinden.
Inspiratie zit echt overal. Op momenten dat ik denk dat ik ben uitgeschreven, stoot ik altijd (meestal al lopend) op iets waarvan ik denk: vreemd, dat ik hier niet eerder over verteld heb. Ideeën schieten wel eens als paddenstoelen uit de grond.
Het is steeds makkelijker om trouw te blijven aan mezelf. Ik schrijf hier over wat mij bezighoudt en intrigeert. Ik durf daarin steeds meer mijn eigen weg te gaan. Goede leescijfers zijn mooi meegenomen, maar mogen niet primeren. Wat ik hier schrijf ben ik zelf. Vreemde hersenkronkels inbegrepen.
Ik kan in alle eerlijkheid over mijn persoonlijke pieken en dalen vertellen zonder mijn diepste zielenroerselen online te gooien. Uiteraard gooi ik hier niet alles te grabbel.
Schrijven werkt louterend en helpt me mijn gedachten op orde te krijgen. Als er structuur is op papier, dan ook een klein beetje in mijn hoofd. Het voelt goed om op gezette tijden te schrijven en op die manier toch een soortement dagboek bij te houden om zo nu en dan in terug te lezen.
Hoewel ik nooit journalistieke ambities heb gehad, voelt het alsof ik verslaggever ben van mijn eigen leven. Soms lees ik elders een artikel en denk ik: damn, dat had ik graag zelf geschreven. Mijn respect voor professionele schrijvers is er nog groter op geworden.
Als ik het kan, dan kan echt iedereen een website maken en beheren. Slechts zelden ontglipt mij een zachte vloek als mijn digitale skills me in de steek lijken te laten. Of de technologie. Onthoud: het is altijd de schuld van de technologie.
Mijn blog beleeft de grootste piek de week na de Hel van Kasterlee. Zowel deelnemers als toeschouwers hebben dan blijkbaar behoefte aan levensechte verhalen over die gebeurtenis. Zelfs onbekenden blijken fan van mij als sporter te zijn. Hoe cool is dat?
Onder andere na afloop van de Hel kreeg ik heel wat hartverwarmende persoonlijke berichten via mijn blog. Weet dat ik die stuk voor stuk koester. Op momenten dat het tegenzit, lees ik ze en verschijnt er spontaan een glimlach op mijn gezicht.
Bedankt, lieve lezers! Zonder jullie zou dit plekje nooit zo warm aanvoelen. Daar drink ik een koffie op. Cheers!
Ik weet dat het dinsdag is, maar verder is tijd een flou begrip tijdens de quarantaine. Dagen lijken naadloos in elkaar over te gaan. Een weekdag lijkt op een weekenddag en vice versa. In het weekend ga ik naar de bakker, in de week wacht ik op de post. Er is een voor-corona en er komt ook een na-corona. Ik vertelde al dat ik mijn familie en leerlingen mis, wat echter niet wegneemt dat ik me bovenal prima vermaak. Het was lang geleden dat ik nog eens het grote kruiswoordraadsel in de weekendkrant kon maken, ik heb geen zwervend wasgoed dat de weg naar de kast niet vindt, ik dweilde zelfs mijn terras. Ik kijk films, online opera, de vlogs van Viktor Verhulst en ik lees boeken. Ik verbaas me over het repertoire aan slaaphoudingen van mijn kat Ada. Ik bekeek een documentaire over de Amazone en de Nijl. Ik stapte bijna op het vliegtuig om te gaan backpacken toen ik me realiseerde dat ik mijn verhuis moet voorbereiden die eind mei zal plaatsvinden. Deze periode beschouw ik dan ook als een intens afscheid van het appartement waar ik vijf jaar woonde.
Kortom, het gaat goed met mij. Ik hoop van harte dat ook jullie gespaard bleven van verdriet en grote zorgen, dat jullie er in slagen om dit leven meestal oké te vinden omdat het ook niet eeuwig zal duren. Mijn tegeltjeswijsheid voor nu is Koester wat je hebt, maar ook wat je mist.
Het ontbreekt me dezer dagen niet aan inspiratie, al heb ik wel een verzoek voor jullie. Zijn er onderwerpen die ik nog onbeschreven liet? Is er iets wat je graag van mij zou weten? Zijn er praktische of filosofische vragen die ik dringend moet beantwoorden? Is er een reeks waar ik heel snel een vervolg op moet schrijven? Welk aartsmoeilijk dilemma zou je mij willen voorschotelen? Vragen staat vrij! Laat hieronder een reactie achter of stuur me een bericht. Ik kijk uit naar jullie antwoorden!
Tot slot heb ik nog een vrolijke tip voor jullie. Artistieke collega Pol maakte een aanstekelijke compilatie van de Work From Home bezigheden van leerlingen en leerkrachten van mijn school. Live muziek, zang, dans, zwoele poses en trampolinekunsten. Zoveel talent op onze school, zo blij dat dit mijn team is. Ik word er helemaal warm van.
Ik kon niet langer achterblijven. Een website zonder frequently asked questions, kortweg faq, is als een een verjaardag zonder taart of ontbijten zonder koffie. Uiteindelijk ging ik nog redelijk lang faq-loos door het leven. Ik had er namelijk nooit bij stilgestaan dat er überhaupt vragen zijn die vaak aan mij gesteld worden. Ze kwamen echter meteen tevoorschijn toen ik er eenmaal over begon na te denken. *tromgeroffel en trompetgeschal* Op deze pagina kan je vanaf nu veelgestelde vragen mét antwoorden terugvinden.
En vrees niet, vragen staat nog steeds vrij. Het is niet omdat ik nu kan verwijzen naar “mijn faq” dat jullie geen vragen meer op mij mogen afvuren. Ik zal ze met de glimlach beantwoorden. Verwacht niet dat ik ooit een Q&A* video zal opnemen, want zo hip ben ik echt niet.
Tot slot: mijn lievelingskleur is blauw (en Le Creuset oranje). Mijn lievelingsdier is een kat. Mijn lievelingsgetal is 13. Mijn lievelingsvak op school is taal. Niet zo frequently asked, maar net zo belangrijk.
*Questions and Answers, een filmpje dus waarin je zogenaamd spontaan vragen beantwoordt.
Op een symbolische vrijdag 13 juli 2018 ging mijn blog online. Daar ging natuurlijk een proces van maandenlang getwijfel aan vooraf. Ik heb al vaker gemerkt dat als ik ideeën of bedenkingen eenmaal deel met de buitenwereld de knoop eigenlijk is doorgehakt. Door iets uit te spreken, besef ik dat verandering geen kwaad kan en dat ik het maar beter kan proberen. Na één jaar online schrijven over wat mij bezighoudt, (want dat is bloggen uiteindelijk) heb ik nog helemaal niets moeten wijzigen aan mijn uitleg waarom ik schrijf. Wel heb ik me gerealiseerd dat schrijven best een complex en tijdrovend proces is. Het is niet niks wat ik op school van mijn leerlingen vraag. Om die reden heb ik dit schooljaar bij elke schrijfopdracht geprobeerd om concreet uit te leggen hoe je dat nu aanpakt: een goede tekst schrijven. Dat iets soms lastig is of tijd vraagt, betekent overigens niet dat het niet leuk is. Integendeel. Na één jaar durf ik zonder enige gêne te zeggen dat ik graag schrijf. Het geeft voldoening om mijn gedachten te ordenen. Het is bevrijdend om onbeschaamd vreemde hersenkronkels te delen. Het is plezierig om ook online terug te blikken op mijn sportieve avonturen. Kortom een leerrijk project, elke dag weer.
Toen ik vorig jaar dus uiteindelijk besliste om een blog te beginnen, pakte ik eerst ouderwets pen, potlood en een schriftje ter hand. Alles begint met goede ideeën (vergeet dat niet!) en die had ik in overvloed. Zo ontstonden er verschillende onderwerpen en categorieën. Uiteindelijk begon ik ook teksten te schrijven die ik mogelijk online kon zwieren. Toen was er weer twijfel. Ik wist niet hoe mijn stem op papier klonk of zou moeten klinken. Welke toon moest ik aanslaan? Had ik eigenlijk wel iets te vertellen? Hoe zouden mijn digitale woorden klinken voor mensen die mij niet kennen? Ik besprak die twijfel met Roos die mijn bedenkingen meteen vakkundig wegwuifde door te zeggen dat ik er al te veel over aan het nadenken was. Ik zette me dus over de drempel heen, schreef mijn eerste vier blogposts en na een dracht van enkele maanden werd mijn blogbaby geboren. De positieve reacties van mijn familieleden deden me deugd. Het mooiste compliment kreeg ik echter van jeugdvriendin Frea. We kennen elkaar al ruim 30 jaar, ongeveer ons hele leven dus. Zij maakte mijn blogproces van dichtbij mee en stuurde me enkele dagen na de eerste posts mooie woorden. Als iemand die me al zo lang kent, zegt dat ik oprecht over kom, dan durf ik dat te geloven.
Ik vertelde al eens dat ik aanvankelijk niet van plan was om ook over boeken en muziek te schrijven. Dat gaat ook in tegen het algemeen blogadvies om je op één specifieke doelgroep te richten en je blog dus te beperken tot een afgebakend onderwerp. Ik heb echter weinig toe te voegen aan de praktische informatie over lopen die overal te vinden is. Eigenzinnig als ik soms ben, sloeg ik dat advies dus in de wind. Ik schrijf graag een verhaal over wat ik zie, hoor, ervaar, beleef en opvang. Lopen is een onmisbare activiteit in mijn leven die verder reikt dan het sportieve element. Het is gelukkig niet het enige dat er toe doet in mijn leven. Daarom voelde het onnatuurlijk om mezelf te beperken tot de kilometers die ik loop (en nu dus ook fiets). En zo geef ik dus al eens boekentips, schrijf ik over mijn muzikale idolen en het leven op school. Niet iedereen zal alles interessant vinden, maar dat is helemaal niet erg.
Als ik elk van de 124 teksten die hier inmiddels verschenen nog eens zou nalezen, zou ik ongetwijfeld hier en daar nog iets kunnen wijzigen. Details welteverstaan. Al bij al sta ik nog steeds achter elke tekst die hier te lezen is. Elk onderwerp vormt op een andere manier een uitdaging. Bij een verslag van een marathon wil ik zo goed mogelijk weergeven wat ik heb doorgemaakt zonder dat het al te langdradig wordt, want dat is een marathon nu eenmaal. Bij een kritische kanttekening wil ik met een open geest een doordachte argumentatie opbouwen zonder dat ik al te drammerig overkom. Lastig soms, maar uitdagingen zijn er om aan te gaan. Juist door de variëteit aan onderwerpen blijft het voor mij boeiend om te schrijven. Ik kan dan ook onmogelijk een favoriete post of rubriek aanduiden. De portretten die ik over mijn familieleden schreef, vallen duidelijk goed in de smaak. Met name de tekst over mijn Oma – die overleed op Kerstmis – leek bij heel wat lezers een gevoelige snaar te raken. Oma valt natuurlijk niet te vatten in slechts 1000 woorden, maar toch lukte het me wonderwel om zowel mijn verdriet als haar warmte te vatten. Als ik die tekst terug lees, voelt het alsof ik weer eventjes dichter bij haar ben. Zonder blog zou dat eerbetoon nooit hebben bestaan.
Lieve lezers, ik wil jullie stuk voor stuk bedanken. Een blog zonder lezers zou immers een heel eenzame bedoening zijn, een beetje zoals praten tegen een betonnen muur of in de oneindigheid. Bedankt voor jullie aanwezigheid, jullie steun en enthousiasme. Merci voor de reacties! Op naar een nieuw blogjaar. Vandaag eten we taart. Santé!
Op 13 juli 2018 werd mijn blog geboren. We zijn nu bijna negen maanden verder en dit is mijn honderdste bericht. 100 berichten, goed voor zo’n 88.000 woorden. Ik droomde onlangs dat mijn blog in boekvorm verschenen was. De cover was afgrijselijk: donkergele letters op een gele ondergrond. Ook in mijn droom vond ik dat spuuglelijk. Ik vind het wel toepasselijk om deze symbolische blogpost op een hoogdag voor de loper en fietser te plaatsen. Om 10u wordt namelijk het startschot gegeven van de marathon van Rotterdam die zichzelf De Mooiste noemt. Publieksfavoriet Abdi Nageeye hoopt het Nederlandse record van 2:08:16 scherper te stellen. Belgische trots en Europees kampioen Koen Naert wil zich in Rotterdam plaatsen voor de Olympische Spelen 2020 in Tokyo. Ik duim volop voor loopmaatje An die eveneens aan de start staat in Rotterdam. De marathon is live te volgen via NPO1. Ik zeg: kijken! En als je niet weet wat er in de namiddag op het sportieve programma staat, dan heb je de afgelopen dagen onder een steen geleefd.
Mijn leven is niet drastisch veranderd sinds ik op regelmatige basis mijn gedachten en verhalen hier neerschrijf. Al vertelde ik ook in mijn 42e bericht dat ik mijn blog niet als iets geheel vrijblijvend beschouw. Ik leg mezelf al eens druk op om iets te publiceren. Het ontbreekt me zelden aan inspiratie, maar veelal aan tijd. In het najaar had ik veel te vertellen over de marathon in Brussel, mijn derde plaats in de Hel en vooral hoe ik me daarop voorbereidde. In januari heb ik dan ook even gedacht dat mijn (online) verhaal verteld was. Ik maak elke maand een ruwe planning van onderwerpen waar ik over kan schrijven, maar ik merk dat mijn teksten vooral organisch ontstaan. Vaak treedt er uit onverwachte hoek plots een bepaald onderwerp naar de voorgrond en genereert dat weer nieuwe ideeën. Zo lag de focus in februari vooral op mijn leven als (lopende) leerkracht.
Door honderd teksten te schrijven kreeg ik meer inzicht in hoe een schrijfproces bij mij verloopt. Zo kost het me meer moeite om de juiste woorden te vinden in periodes dat ik wat worstel met mezelf. Ik lijk dan onzekerheid te bespeuren in elk woord dat op mijn scherm verschijnt. Het kost me weinig moeite om te schrijven over mijn loopverhalen en ook de goed gesmaakte portretten van mijn familieleden vloeiden relatief vlot uit mijn virtuele pen. Dat neemt niet weg dat elk bericht me de nodige tijd kost. Een blogpost moet kunnen groeien in mijn hoofd. Ik moet op een ongedwongen manier informatie en ideeën kunnen verzamelen. Het zal jullie niet verbazen dat lopen en fietsen een ideale generator vormen. Tijdens het sporten kunnen er plots zinnen door mijn hoofd vloeien die ik dan met behulp van ezelsbruggetjes probeer te onthouden tot ik thuis ben. Als ik over een onderwerp wil schrijven en die ideeën komen niet spontaan naar boven, dan zet ik het in de frigo voor later.
Ik probeer er niet al te veel bij stil te staan wie wat hier allemaal leest. Soms vraag ik me af hoe ik overkom bij mensen die mij niet in het echte leven kennen. Hoewel ik bijvoorbeeld geen klager wil zijn, ben ik me ervan bewust dat ik het hier vaak heb over mijn twijfels en onzekerheden. Ik stel me soms kwetsbaar op, maar ik deel ook niet mijn allerdiepste zielenroerselen met het wereldwijde web. Daarnaast ben ik soms ook overdreven enthousiast en heb ik vaak een duidelijk omlijnde mening. Ik denk dat die twee uitersten mij wel typeren als mens in het echte leven en dat ik hier dus een redelijk waarheidsgetrouw beeld van mezelf schets. Uit de statistieken van mijn blog leerde ik dat de portretten die ik schreef over mijn familieleden telkens veel bezoekers trokken en mijn leeservaringen duidelijk wat minder. Dat houdt me echter niet tegen om over boeken te blijven schrijven. Ik ga immers ook geen familieleden verzinnen om er nog meer in de spotlights te kunnen plaatsen. De inspiratie ligt overal voor het grijpen.
Bedankt, lieve lezers, om hier zo af en toe of juist heel vaak te komen lezen. Geniet van de zon, trek er op uit of blijf gewoon lekker in de zetel zitten. Ik wens jullie een schitterende zondag toe!
Mijn kerstboom staat sfeervol te pronken. Er ligt geen sneeuw, maar de zon schijnt. Ik pakte mijn kerstcadeaus in met wat zeemzoete kerstmuziek en kattengeronk op de achtergrond. Geduldig tel ik af tot de ontknoping van De warmste week. Er mag geen twijfel over bestaan: ik ben klaar voor de feestdagen. Vooraleer het feestgedruis in alle hevigheid losbarst, geef ik jullie graag mijn tips voor een vredige en energieke kerst.
Beweeg! Wie dacht dat ik de komende weken sportief verzadigd zou zijn na mijn duatlon-avontuur heeft het grondig mis. Ik ging al een paar keer lopen, gisteren zelfs in de gietende regen, en ik genoot ervan met volle teugen. Gun je lichaam wat beweging voor het een avond gebeiteld in een stoel moet doorbrengen om een zitmarathon tot een goed einde te brengen. Maak een wandeling of fietstochtje, kijk om je heen en de kerstdis nadien zal eens zo goed smaken.
Relax! Ik krijg soms de indruk dat feestdagen gelijk staan aan stressdagen. Er komt dan ook het nodige voorbereidende werk kijken bij uitgebreid feesten in gezelschap. Ook mijn eigen to-do lijstje is tot op vandaag behoorlijk gevuld met diverse taakjes: het ene al urgenter dan het andere. De kunst is om ook van de tijd voorafgaand aan het feest te genieten. Als ik kook, probeer ik dat met liefde te doen voor zij die het voorgeschoteld zullen krijgen. Dat smaakt immers beter dan de wrange nasmaak van stress.
Praat! Wij zullen in onze familie wellicht nog uitgebreid nakaarten over onze avonturen in Kasterlee. Kwestie van de verschillende perspectieven samen te brengen tot een familieportret van een boeiende dag. Er zijn echter ook andere onderwerpen die de revue zullen passeren: de dingen des levens op kleine en grote schaal. Met wie je de avond ook doorbrengt: babbel eens goed bij en geniet van het gezelschap.
Feest! Lach, geniet ervan en wees ook lief voor de dieren.
Op vrijdag 13 juli 2018 ging mijn blog online en verscheen het eerste bericht op jokeloopt. Dit is bericht 42: een symbolisch getal op mijn persoonlijke marathonmedium, jullie begrijpen dat wel. 42 berichten op ruim 10 weken tijd… Ik durf hieruit te concluderen dat ik snel uit de startblokken ben gevlogen. Al zal dat mijn trouwe lezers niet echt verbazen. Bij mij is het wel vaker alles of niets. Een blog beginnen om daar elke maand iets op te publiceren, vind ik de moeite niet waard. Dat ik dit tempo niet eeuwig blijf volhouden, is een zekerheid. Hoog tijd voor een moment van zelfreflectie.
Creatieve projecten pakken zelden helemaal uit zoals je voor ogen had. De blog in mijn hoofd was praktischer van aard. Mijn blessureleed was in het voorjaar nog vers en pijnlijk. Schrijven en delen zou soelaas bieden. Dat draaide allemaal net even anders uit. Mijn looptrainingen schoten vanaf juli als paddenstoelen uit de grond. Ik had de verhalen maar te plukken en kon de kleurrijke oogst delen. Geen blog als pleister op de wonde dus. Ik besefte dat ik weinig zou kunnen toevoegen aan het praktische verhaal rond lopen en ging voluit voor mijn eigen verhaal. Misschien soms een vreemd en onsamenhangend verhaal vol kronkels, maar wel helemaal hoe ik in het leven sta. Toen ik in augustus ook nog eens de mountainbike herontdekte, ontstonden er sportieve plannen van een heel andere aard. Een overdaad aan stof tot schrijven!
Ik was aanvankelijk ook niet van plan om iets met boeken te doen op mijn blog. Het begon met een subtiele boekentip in de kantlijn. Daarna begon ik pagina’s te creëren en bedacht ik dat het wel handig zou zijn om hier een online boekenlijstje te publiceren voor geïnteresseerden. Dat kon wel wat opsmuk met foto’s gebruiken. Voor ik het goed en wel besefte, trok ik op een hete zomerdag met een zware tas vol boeken naar het bos en stond ik schaamteloos boeken te fotograferen in allerlei composities. Daags nadien deed ik dat nog eens over, want de foto’s konden beter. De zomer slaagde niet alleen op sportief vlak met vlag en wimpel, maar ook op literair. En zo werd nog meer stof tot schrijven geboren!
Foto’s? Daar zou ik toch niet aan meedoen? Ook dat pakte wat anders uit. Het bos is een dankbaar decor en het schitterende zomerlicht zorgde ervoor dat ik zelfs met mijn oude iPhone en zonder bewerking een – naar mijn normen – behoorlijk resultaat kon bekomen. Het bleef niet bij een bosuitstap met boeken, maar ik zeulde ook eens vijf paar schoenen en zo’n vijftien paar Stance sokken mee om op de gevoelige plaat te verenigen, nadat ik enkele weken daarvoor mijn familieleden al een fotoshoot had opgelegd. Mijn eigen woning met gestructureerde boekenchaos bleek verrassend veel decormogelijkheden te bieden. En voor wie het zich zou afvragen: als ik in huis foto’s maak, moet ik meer moeite doen om mijn katten niet op de foto te krijgen dan wel.
Ik vergeleek mijn blog eens met een online hobbykamertje waar ik kan uitstallen wat ik aan de wereld wil tonen. Die 42 blogposts kwamen echter niet uit de lucht vallen. Ik haal veel plezier uit het bedenken, plannen en uiteindelijk schrijven van mijn teksten, maar dat vraagt ook behoorlijk wat tijd. Als ik mezelf niets opleg, dan gebeurt er naar mijn zin te weinig. Ja dus, ik heb ook al gestrest over mijn blog. Het blijft een gekke gedachte om actief bij te dragen aan het wereldwijde web. Vooralsnog heeft schrijven enkel een positieve invloed gehad op mijn belevenissen. Op naar een volgende reeks van 42 berichten!
Een speciale merci aan Frea, die mijn laatste blogtwijfels wegnam en mij een groot compliment gaf!
Een bijzondere dankjewel aan mijn familie voor de tonnen inspiratie!
Bedankt lieve en trouwe lezers om mijn verhalen te volgen. Bedankt voor jullie warme reacties online en in het echt!
Ik kwam zelf ter wereld op een vrijdag de 13e. Vandaag is dus een symbolische geboortedatum om mijn blog het levenslicht te laten zien.
Aan deze blog ging heel wat getwijfel vooraf. Als lezer en leerkracht Nederlands groeit mijn liefde voor woorden met de jaren. Ik ben altijd een fervent dagboeken- en brievenschrijver geweest, maar het online gebeuren ligt ver buiten mijn comfortzone. Door een blessure ging ik plots anders naar mezelf als loper kijken. Uiteindelijk wonnen de nieuwsgierigheid en de zin om ermee te beginnen het van de onzekerheid. Zoals wel vaker het geval is, bleek de denker de weg te plaveien voor de doener in mij.
Verwacht hier vooral geen fotografische hoogstandjes, diepgaande wetenschappelijke artikels of uitgekiende trainingsschema’s en recepturen. Er schuilt in mij ook geen poëet, maar ik probeer wel de poëzie in het dagelijks leven te zien. Ik schrijf zoals ik loop: vanuit mijn buikgevoel probeer ik met oog voor detail naar de wereld rondom mij te kijken.
Ik hoop jullie te kunnen verblijden met mijn schrijfsels over mijn leven als loper en alles wat daarbij hoort: gaande van heel praktisch advies tot vreemde hersenspinsels. Op de achtergrond zal de lezer steeds aanwezig zijn. Inspiratie en verwondering: daar draait het om. Als ik daar een klein stukje aan kan bijdragen, dan is dat al heel wat.
Waarom ik loop en schrijf kan je hier uitgebreid lezen. Mijn lopers cv vind je hier terug.
Joke loopt 