Het gerief – Joke loopt

Het gerief – In de ban van de ruit

Mijn papa is veel, maar een fashionisto is hij nooit geweest. Ik had het dan ook nooit voor mogelijk gehouden dat uitgerekend hij zich als trendsetter zou ontpoppen. Het zit namelijk zo: al zo lang ik me kan herinneren draagt hij in de winter een geruite flanellen vest als jas. Hij had een rood-zwarte en een groen-zwarte versie met groot ruitpatroon. Merkloos uiteraard. Papa was daardoor erg herkenbaar. Lang voor de wereld er klaar voor was droeg Jan Odeyn met andere woorden een shacket. Helemaal hip en trendy dezer tijd. Een wat? Een shacket is een samentrekking van shirt en jacket: een wat oversized blouse, vaak geruit, die je als jas draagt. Een houthakkershemd wordt dat ook wel eens genoemd. Tegenwoordig zie je ze overal opduiken in alle kleuren, vormen en geheel uniseks. In december kon ik Sam overtuigen van de veelzijdigheid van het shacket en toen ik zag hoe hij in korte tijd helemaal verknocht raakte aan zijn vintage versie kon ik echt niet achterblijven.

Dankzij een prachtige rood-roze mantelstof mét ruit die ik bij LanaLotta zag, kreeg mijn shacket-droom uiteindelijk vaste vorm. Het was liefde op het eerste gezicht met die stof. Gek eigenlijk, aangezien ik rood en roze niet meteen als mijn lievelingskleuren zou bestempelen en ik er lang van overtuigd was dat de tijd van de felle kleuren voor mij passé was. Smaak en stijl veranderen. Vroeger kon ik ook niet begrijpen wat mensen zagen in de kleur bordeaux, terwijl burgundy nu een kleur is waar ik steevast voor zwicht. Net zoals lila en pasteltinten trouwens. De cyclamen in mijn tuin tonen aan dat je dit alles ook perfect kan combineren. Om die reden rolde er ook nog een sportieve sweater vanonder mijn naaimachine: een restprojectje van mijn (en Roos’) geliefde Invaincu-sweater. Ik moest creatief omspringen met de patroondelen en zo verdween het laatste stukje bordeaux in een mouw net zoals een stukje van de leopardstof. Als symmetrie geen optie is, dan kies ik resoluut voor de chaos. Colourblocking heet dat in modetermen.

Een shacket naaien vraagt net wat meer tijd dan een sweater, zeker als je met mantelstof werkt. Juist daarom was het een heel fijn project om mee bezig te zijn. Het eindresultaat overtrof mijn verwachtingen. De pasvorm is perfect (het ene oversized is het andere niet), de grote kraag is zowel stoer als elegant, net zoals de ronde vorm van de panden. Ook nu vormden de resten ruitstof een nieuw project. Naast jassen en sweaters ben ik namelijk ook een grote liefhebber van tassen. Ik zei het al vaker: er is een tas voor elke gelegenheid (én een jas én een sweater). Ik maakte al een tas die perfect in mijn fietstas past, zowel qua vorm als kleur. Een eenvoudige tote bag met grote hengsels om over de schouder te dragen. Mijn ultieme tip: een verstevigde bodem van stylevil zorgt ervoor dat je tas staat als een huis. De zoete, doch stoere ruit combineerde ik met vaste waarden van het Flat White huis: denim, een washed canvas in marineblauw, streepjes en een toets van zebra. Streepjes zijn echt altijd goed. De benjamin van de mini-collectie en familie Ruit is een fanniepack. Klein, maar verdorie arbeidsintensief, zoals ik hier al uitlegde.

Mijn pappie draagt een heuptasje enkel functioneel op de fiets. Ik besef nu dat hij profetische gaven had om modetrends te voorspellen. Zo droeg hij al een joggingbroek lang voor de grote modehuizen het hadden over sweatpants of athleisure wear om fashion statements te maken. Papa’s vaste tenue als molenaar en modelbouwpiloot was bovendien een overall, waar het nu al jumpsuit is wat de klok slaat. Zijn geliefde kabas is dan weer helemaal volgens de regels van utility wear of cargo style, dat kan ook. Het enige item uit zijn collectie dat nooit echt is doorgebroken moet zijn caban zijn, oftewel een regenponcho in legergroen voor op de fiets. Ik zeg: daddies and shackets for the win!

Patroondetails: Indy shacket van Bel Etoile, Didi sweater uit Fibre Mood 17, Faye fanniepack van WISJ Design. Patronen, stoffen en fournituren voornamelijk van LanaLotta in Leuven.

Het moment – Stijlvol en sportief met Flo in Brussel

Mijn leven verzamelt zich tegenwoordig in een hoop tassen en zakken. Fietsen, lopen, werken en altijd een beetje onderweg zijn: het vraagt wel wat organisatie. Om de juiste sleutels op zak te hebben, het gepaste schoeisel en ook de kleding voor de modus van het moment. Zo kleed ik me dus makkelijk een keer of 5 per dag om en sta ik net zo vaak spullen van de ene tas naar de andere over te hevelen. Nu ik ook weer vaker op een sportevenement ben, kwam ik tot de vaststelling dat ik als tassenfan van het eerste uur nood had aan een classy sporttas. Ik mag dan wel een coole sportzak van Nike hebben, als DIY-er kom je pas echt thuis in een zelfgemaakte tas. Hoog tijd voor weer wat onversneden creativi-tijd in mijn Flat White atelier.

Ik vertelde al vaker over mijn kledingcollectie van Flat White. Jassen, tassen en sweaters blijven de key-items van mijn zelfontworpen garderobe. Ik kan echt niet naar Parijs gaan zonder één of meerdere sweaters en liefst ook een jas van eigen hand. Geen Parijs ook zonder Maurice (bij de marathon was hij er als vanouds weer bij). Maurice had echter een elegant zusje nodig, net zo praktisch en fashionable, maar een maatje kleiner. Enter de Flo sporrtas volgens een patroon van WISJ. De handtas-versie maakte ik al 2 jaar geleden. Je weet wel: in de tijd dat we met z’n allen inhuizig moesten blijven, dat er stiekem ook best veel tijd was voor eigen dingen en dat online stoffen shoppen een volwaardige hobby was voor mij.

Wat altijd terugkeert als ik een tas maak is dat ik net zoveel uren nadenk over de perfecte stoffencombinatie als dat ik daadwerkelijk achter de naaimachine zit. Net zoals dat er altijd een moment aanbreekt dat ik denk: doorbijten en werken! Het is dan worstelen om al die lagen stof netjes onder de persvoet te krijgen zodat het resultaat niet alleen mooi is, maar ook stevig. Het binnenstebuiten gekeerde gevaarte dat voor mij ligt lijkt dan in de verste verte niet op een tas. Toch is het ook hoe mijn kleine Flootje geboren werd. Instant verliefdheid, ook dat is een terugkerend gevoel als die tas dan eigenlijk staat en als het nog meer geworden is dan waar je op gehoopt had.

Voor Flo koos ik als basisstof resoluut voor een lichte denim. In april liet ik me in Le Bon Marché namelijk inspireren door het onbetaalbare IRO Paris waar ze werkelijk fenomenale stukken hadden ontworpen met lichte jeans die zowel stug als soepel oogde. Voor het colour-block effect met de onderkant koos ik een washed canvas (een alternatief voor oilskin). De voering is dan weer een dekbed uit de kringwinkel dat ik verknipte. Flo is ook een ode aan mijn streepjesliefde. Mijn motto is niet voor niets: een dag geen streepjes gedragen, is een dag niet geleefd. Omdat de duivel in de details zit, mochten knipogen naar mijn vorige collecties niet ontbreken: yes, a touch of leopard! Ik heb nu eenmaal graag dat de dingen bij elkaar passen, dat creëert rust en harmonie in de chaos die het leven vaak is.

Flo was nog geen dag oud toen ze al mee mocht op de fiets en trein voor het loopfeest der loopfeesten: de 20 km van Brussel. Zowel voor Roos als voor mij was het de 7e keer dat we in Brussel aan de start stonden. De 20 van Brussel: dat is een iconische wedstrijd voor ons. Omdat we onszelf daar vonden als lopers. Omdat lopen en Brussel ons al zoveel gebracht heeft. We hadden nog een openstaande vacature voor zakkendrager, een taak die mama dit jaar met verve op zich nam. En of het weer een feestdag was! Roos bevestigde haar toptijd van het najaar met 1u32 en ik ging als een speer naar 1u20 (en 57 seconden) waarmee ik eindigde in de top-20. En bovenal: het was genieten! Flo was erbij en keer ernaar. Net zoals Maurice van Parijs is, zo is Flo van Brussel. Waar blijft die tas voor Tervuren en Den Haag?

Ik kocht al mijn stoffen en fournituren bij LanaLotta in Leuven: the place to be voor al je naaiprojecten groot en klein.

Loperspraat – Een nieuw vriendje aan de pols

Op 28 juli nam ik afscheid van een trouwe vriend, mijn Garmin Forerunner 230 waar ik vier jaar lang sportief lief en leed mee deelde. Aan onze intense samenwerking kwam behoorlijk abrupt een einde. De “wijzerplaat” kwam los en dus was het laatste rondje samen er één met een stuk plakband. Al waren er ook andere tekenen van aftakeling: het bandje stond op barsten en – veel erger – de batterijduur had het steeds lastiger met de duursporter die ik ben. Een waardige opvolger vond ik in de Garmin vívoactive 4. En zo kwam het dus dat er een nu een smartwatch aan mijn pols prijkt.

Ik ben aan mijn derde sporthorloge toe, zoals ik de Vivoactive 4 (ik doe ook niet aan dat gekke accent) nog steeds noem. Een smartwatch kopen stond nochtans niet op mijn wensenlijstje. Ik zag online een aanbieding voor de Forerunner 45. Lekker klassiek en basic, echt iets voor mij, dacht ik. Tot ik hem in het echt zag. Zo hard niet mijn ding: ik stoorde me aan de groene cijfers van de klok (serieus: groen?!) en verder deed het design me denken aan de Casio-horloges die ooit hip waren in de jaren 90. De Forerunner ging dus retour. De Garmin-goden waren me echter gunstig of ongunstig gezind (het is maar hoe je het bekijkt), want amper een dag later zat ik dus met een kapot afdekplaatje. Een nieuwe Garmin werd plots een zaak van staatsbelang. Ik deed wat onderzoek en haastte me naar een echte winkel. Daar werd me meteen duidelijk dat het Forerunner-era op z’n eind loopt. Weldra volgt een oerknal van smartwatches.

Ik ben al gewend aan het feit dat ik altijd achter ben met trends en evoluties. Mijn apparaten gebruik ik lang, heel lang, omdat ik er zo aan gewend ben. De laptop die ik vorig jaar – met pijn in het hart – verving had een minuut of 10 nodig om op te starten en daar zag ik eigenlijk echt geen graten in, want hij typte zo fijn. Bovendien sta ik nogal kritisch tegenover het nut van allerlei snufjes. Ik heb bijvoorbeeld echt niet de behoefte om via een app mijn vaatwasser te bedienen, laat staan om gebeld te worden via een horloge of er WhatsApp-conversaties te kunnen lezen. Mijn sportieve leven en bij uitbreiding mijn hele leven is daar gewoon niet spannend genoeg voor. Ik voel me bijna schuldig tegenover mijn Vivoactive dat ik nooit op een golfbaan te vinden ben, dat ik niet peddelsurf of aan yoga doe. En toch werd ik dus meteen helemaal verliefd op de knappe jongen rond mijn pols. Goh, wat werkt dat gemakkelijk zo’n touchscreen! Hoe leuk is het om je muziek in huis te kunnen bedienen via je pols! Geweldig zeg die auto-pause functie als je loopt of fietst! En ja, hartslagmeting aan de pols is toch ook wel een heel groot voordeel.

In de Garmin Connect app wordt mijn dag nu herleid tot een opsomming van kleurrijke cijfers en grafieken. Mijn stressniveau en body battery worden nauwgezet opgevolgd (zo voelt het toch). Hoewel ik aanvankelijk echt niet van plan was om met een horloge te slapen, vond ik juist mijn slaapgrafieken best interessant: mijn hartslag daalt dan soms tot 39 slagen per minuut. Mijn Garmin vriendje rapporteert niet alleen maar, hij stelt ook doelen op. Ik moet dagelijks voldoende hoogtemeters maken en stappen zetten. Ik mag niet te lang stilzitten of ik krijg een bewegingsmelding aangesmeerd, zelfs als je een paar uur hebt gesport. Hij is streng, maar rechtvaardig, want als je een doel haalt word je beloond met een flitsende animatie. Het zegt veel over hoe we met beweging omgaan: een natuurlijke actieve levensstijl is allesbehalve een evidentie geworden. Getallen zijn de Heilige Graal. Zelfs met al mijn relativeringsvermogen ben ook ik niet immuun voor de voldoening van het groene vinkje.

Laat het duidelijk zijn dat ik superblij ben met mijn aankoop. Mijn sportieve leven maakte een doorstart, al is dat niet alleen de verdienste van de Vivoactive. Toen ik vorige week (samen met Roos, hoe kan het ook anders?) deelnam aan een stratenloop voelde ik een stukje van mezelf weer wakker worden. Ik waan me plots een andere sporter. Ik ben weer een vrouw met een missie, een loper met een doel. Geen 10.000 stappen per dag of 150 minuten intensieve training per week, maar toeleven naar sportieve puntjes in de agenda, iets ondernemen en erop uit trekken. Het afgelopen anderhalf jaar zocht ik sportieve prikkels door op eigen initiatief een marathon en twee keer 50 kilometer te lopen. Toch leek ik in de wachtkamer te zitten. Ik wist niet dat ik de deining op het water zo gemist had.

Het gerief – Twee tassen vol zussenliefde

De afkoelingsweek van het secundair onderwijs deed zijn naam alle eer aan. Dag en nacht vroor het de stenen uit de grond. Ik ging dagelijks – zorgvuldig ingepakt – lopen om van de sneeuw en de zon te genieten. Zaterdag zette ik mijn eerste vakantiedag in met een namiddag in mijn atelier, ofte 24 karaats kwali-tijd. Voor elk van mijn zussen zou ik een gepersonaliseerde tas maken. Een tas naaien voor iemand is namelijk een daad van onversneden liefde. Vergelijk het met koken voor iemand die je graag hebt: dan snij je een wortel ook tederder in stukjes. Als ik dus een tas voor mijn zussen maak, dan vloek ik nooit. Elk steekje zit extra stevig vast dankzij de zussenliefde. Je mag dat gerust klef noemen. De creatijd werd een contemplatief moment omdat mijn zussen in gedachten intensief bij het maakproces betrokken waren. Ik besefte weer hoe hard ik ze mis nu onze momenten samen schaarser dan ooit zijn. Zondag legde ik de laatste hand aan de tassen en trok ik naar de Kempen voor een verlaat verjaardagsfeestje van Marike. Twee uur lang op veilige afstand van het vuur en vooral elkaar zitten om nadien stinkend van de rook en met koude voeten weer in de auto te stappen. Ook dat is liefde. Ook dat is samenzijn anno 2021.

Ik vroeg vooraf aan Roos of ik Marike blij zou maken met een grotere handtas dan wel met een klein heuptasje. Marike is met alles blij en dat is echt zo, maar een grote tas zou ze wellicht vaker gebruiken, antwoordde Roos. Ik koos daarom tweemaal voor het beproefde recept van de Trixie trail tas: een onontbeerlijke handtas in elke garderobe. Zelfs vandaag gaat een mens immers nog de deur uit. Twee keer dus een identiek patroon met een verschillende uitvoering. Ik maakte inmiddels al behoorlijk wat tassen van diverse afmetingen (waarvan drie Trixies). Mijn nieuwe devies luidt dan ook dat een tas maar zo goed is als z’n binnenkant. Een huis mag nog zo mooi zijn langs de buitenkant, je voelt je er pas echt in thuis als je er je spullen ook fatsoenlijk kwijt kan. Een tas maken begint voor mij daarom met het personaliseren en praktisch aankleden van de voering. De echte luxe is voorbehouden voor het interieur.

Voor Marike vertrok ik vanuit het allerlaatste restje kurk dat ze anderhalf jaar geleden zelf uitkoos voor de eerste Trixie die ik voor haar maakte. Ik vulde aan met een dry oilskin van Merchant & Mills in de kleur kaki. Al zou ik eerder zeggen munt ontmoet olijf. Oilskin, mensen, is dé jassen- en tassenstof bij uitstek: waterafstotend met een robuuste, doch elegante uitstraling. Ik voel bij die stof een Scandinavische vibe, denk: organisch kleurgebruik in stijlvol minimalisme. Of zoiets. De grijze voering in linnenlook met glitter sluit perfect aan bij het geheel. Het kleine giraffenritstasje garandeert orde in de grote tas. Die stof is dan weer een knipoog naar het geheime Leah-project van alweer anderhalf jaar geleden. Langs de buitenkant zijn de grillige gouden lijnen van de kurk de blikvanger. Om mijn marketingcampagne te besluiten, zou ik deze tas een classy allrounder noemen.

Roos gaf me zelf een stuk bronzen namaakleer dat ik als basis kon gebruiken. Ik vulde wederom aan met dry oilskin, deze keer in de kleur olijf, al zou ik eerder zeggen cognac en laat die kleur nu net Roos’ kleurenpalet domineren. De binnenkant werd gevoerd met een wondermooie luxe katoen van Fragile die zijn geheimen onthult achter een gouden rits. Langs de buitenkant stelen de franjes de show. Boho chic of het Wilde Westen: het is maar wat je er in wil zien. Zelf kies ik voor stijlvolle glamour met een edgy touch. Ook Roos kreeg er natuurlijk een twinning tasje bij: nog maar eens een Maurice. Och, wat hou ik van die man!

Het belangrijkste DIY-advies voor wie zelf een tas wil maken, is om er je tijd voor te nemen en jawel: om het geheel met liefde en geduld te assembleren. De moeilijkheid zit hem namelijk in de verschillende lagen én materialen die je moet doorstikken om de tas stevigheid te geven. Tot slot ga ik ook helemaal los in de details, want the devil is in the details. Daarom liet ik mijn naaimachine ritslabels “schrijven” met het toepasselijke SIS. Sis of sisje, dat is hoe wij – klef als we kunnen zijn – elkaar noemen. Wie zich het mocht afvragen: onze broer noem ik redelijk consequent Bro. Ik voel hier terstond een idee voor een men bag ontstaan.

Weet je wat helemaal zo mooi is aan mijn zussen? Ik wist wel dat ze blij zouden zijn met hun tas, maar ze slagen er dan toch in om die blijdschap te overtreffen en zo overdreven dankbaar te zijn dat je je bijna gaat schamen dat je zelf zoveel plezier hebt gehad tijdens het maakproces.

IMG_4278b — Uiteindelijk is het natuurlijk Leah die de show steelt. Jong geleerd is oud gedaan.

Het gerief – De perfecte koekjes

Ik ga eens heel zot doen en hier zowaar een volledige blogpost wijden aan een koekjesrecept. Niet omdat ik plots de foodie-toer op ga, wel omdat ik een geniaal koekjesrecept bij elkaar heb geïmproviseerd dat ik zelf niet zou willen kwijtspelen. Wie weet valt het ook bij sommigen van jullie in de smaak. Bij deze een waarschuwing: ik durf behoorlijk creatief te zijn met potten en pannen, maar ik ben geen expert inzake zoete baksels. Door de jaren heen verzamelde ik enkele succesrecepten die ik dan met periodes regelmatig maak om mijn luxueuze koffiepauzes naar een nog hoger niveau te tillen. De afgelopen maanden bezorgden mijn zelfgemaakte havermoutkokoskoekjes mét chocolade voor het ultieme koekmoment.

Een favoriet koekje: het is iets heel persoonlijk. Naarmate ik ouder word, lijk ik steeds kieskeuriger te worden op koekvlak (misschien geldt dat ook op andere fronten). Ik hou niet van koeken die te vlak en zoet zijn van smaak. Een goede speculaas kan mij bekoren, al verkies ik dan de bakker boven de supermarkt. Kwaliteit boven kwantiteit: ik zeg dat wel vaker. Een goede koek moet voor mij body hebben. Ik wil effectief iets te eten hebben, meer dan enkele (v)luchtige happen suiker. Daarom ben ik fan van havermout in koekjes. Al is het belangrijk dat het koekgevoel overheerst en de balans dus niet overhelt naar té voedzaam. Om die reden mogen suiker, kokospoeder en zwarte chocolade niet op het feestje ontbreken.

Op een zonnige dag in juni begon mijn zoektocht naar het perfecte koekjesrecept. Een simpele zoekopdracht met havermoutkoekjes + kokos bracht me bij een resem van recepten. Omwille van de smaakvolle website koos ik er dit recept van Little Spoon uit. De honing verving ik door simpele suiker en ik voegde er chocoladestukjes aan toe. Het resultaat was geslaagd. Omdat er echter geen bloem gebruikt wordt, vond ik de koekjes toch net iets te droog en brokkelig. Op goed geluk voegde ik er dus wat bloem en volle yoghurt aan toe om het deeg kneedbaarder te maken. Een voltreffer, al zeg ik het zelf.

Dit is het recept van mijn succeskoekjes. Meng 1 ei met 60 gram suiker. Voeg er 65 gram kokospoeder (wat minder of meer kan ook) aan toe en 60 gram gesmolten boter. Meng goed tot je een gladde massa hebt. Voeg hier 200 gram havermout en 50 gram bloem naar keuze aan toe. Ik gebruik half-volkoren speltbloem, maar alles is mogelijk. Alles goed mengen en nog wat volle (of Griekse) yoghurt toevoegen. Ik doe dat wat op gevoel: een 100 ml, schat ik. Hierdoor wordt je deeg meteen een stuk smeuïger. Tot slot snij ik nog 30 gram zwarte chocolade in kleine stukjes, ook die gaan bij het mengsel. Verdeel het deeg in 12 bolletjes op een bakplaat met bakpapier. Druk ze plat en duw de randjes wat aan. De koekjes gaan 25 minuten de oven in op 190 graden. Best even in de gaten houden, want elke oven heeft zo z’n eigenheden. Zoals jullie wel door hebben komt het bij dit recept niet op een grammetje meer of minder. Ik hou daar wel van.

De koekjes zijn het al-ler-lekkerst een uur nadat ze uit de oven zijn. Je kan ze ook goed bewaren in een gesloten koektrommel. En dan nog iets: er moet écht koffie bij. Bon appétit!

Het gerief – Een nieuwe lading tassen tussen de bomen

Naast asperges brengt het voorjaar mij ook gezinsuitbreiding. Ik voelde het namelijk kriebelen tot in mijn kleine teen om een nieuwe lichting tassen te maken. Flat White tassen om precies te zijn, want dat is de merknaam die ik mijn eigen creaties geef, genoemd naar de pittige koffie die ik zelf zo graag drink. Mijn metekind Leah is het uithangbord van de Flat White Petite collectie, maar jassen en tassen blijven een vaste waarde. Toegegeven, inmiddels naaide ik al een aardige collectie bijeen. Toch blijven er momenten in mijn leven waarop ik met enige zin voor dramatiek denk: waarom heb ik nu niet de juiste tas? Met plezier presenteer ik jullie dus drie nieuwkomers in mijn tassenfamilie. Bertembos deed dienst als feeëriek decor, alwaar mijn jongste telgen zich van hun beste kant konden tonen. Coronagewijs maakte ik foto’s conform de maatregelen. Ik fietste met mijn gewone fiets via een mountainbikeroute (uitdagend!) naar het bos, was constant in beweging en het levend organisme dat mij het dichtst naderde was een ree op 15 meter.

De grootste tas uit de collectie gebruik ik voor professionele doeleinden en vervaardigde ik in de krokusvakantie. Het zat namelijk zo: de tas die ik gebruikte voor school was niet zelfgemaakt, maar van een bekend tassen- en rugzakkenmerk (het begint met een E). Ik liep dus rond met iets van de concurrentie omdat de print mij op het lijf was geschreven: een bordeaux luipaardprint in jacquardstijl. Love it or hate it. Al snel ontstonden er praktische problemen. De tas was nét niet groot genoeg voor al mijn gerief, niet splashproof en als klapper op de vuurpijl bleken ook de leren hengsels snel te lossen. Mijn grootste bezwaar was dat de tas die ik het vaakst gebruikte dus niet zelfgemaakt was: een gemiste kans. Ik maakte dus mijn vierde Trixie Trail tas. Ook nu paste ik de verhoudingen wat aan en maakte ik de tas 4 cm dieper. Je wil echt niet weten wat ik meesleep op een schooldag. Ik voorzag een grote zak vooraan en improviseerde verder met voldoende zakken binnenin. Je zal nooit een binnenzak te veel betreuren, wel één te weinig.

IMG_2511b — Mijn schoolgerief met passende en gepersonaliseerde sleutelhanger. Het lijken wel relikwieën uit een ver verleden.

De stof lijkt verdacht veel op die van mijn gekochte schooltas. Dat is geen toeval. Het IS dezelfde stof. Ik zette namelijk de schaar in mijn oude tas omdat ik de stof nog steeds geweldig vind. Verder komt er weer een vleugje zebra in voor dat ik gebruikte bij de vorige tassencollectie. De blauwe buitenstof is een zogenaamde oilskin of gewaxte katoen. Perfect tassengerief! Het zal de aandachtige lezer ook niet ontgaan zijn dat ik nog maar eens teruggreep naar de leopard-denim van de eerste tassenreeks die ik hier presenteerde. Ik blijf dat een ongelooflijke winner vinden. Vrouwelijk en stoer. Modieus, maar net dat tikje anders. Helemaal Flat White dus. Ik maakte overigens al heel wat huisgerief met accenten in mijn geliefde stof. Mijn schooltas matcht niet toevallig met de pennenzak die ik ongeveer een jaar geleden maakte. Ook met franjes, ook met denim en jawel… ook met blauwe leopard.

Ik vervolledigde mijn collectie met een Frankie heuptasje van WISJ Designs. Vorig jaar maakte ik het andere model, de Faye, wat ik veelvuldig gebruik. Aangezien dat een arbeidsintensief tasje was, waar veel gepruts en gevloek aan te pas kwam, had ik nu mijn zinnen gezet op Frankie: een klassieker model. Aanvankelijk verliep Frankies maakproces bijzonder vlot. Ik draai er mijn hand niet meer voor om een rits in te stikken en ook het kleinere bochtenwerk kon mij niet intimideren. Het eindresultaat viel echter tegen. Door de positie van de lussen achteraan hing het tasje wat vreemd aan de riem. Er zat niets anders op dan de lussen los te tornen, wat gemakkelijker gezegd was dan gedaan. Mijn tasje zat immers al volledig in elkaar. Ik moest dus door het keergat van de voering alles opnieuw vastnaaien. Voor de kenners: jullie begrijpen hoe irritant werken dat is. Voor de leken: dat is kl*tewerk. Het eindresultaat mocht er nu wel wezen. Al was er een tweede domper op de feestvreugde: mijn portefeuille blijkt er niet (of met heel veel wringen) in te passen. Zoals ik al zei, ben ik ervan overtuigd dat er een gelegenheid is voor elke tas, ook voor dit prachtexemplaar. Het doosje van mijn zonnebril past er perfect in samen met alcoholgel. Ik droom van een moment dat ik mezelf gelukkig zal prijzen dat ik deze Frankie – met eender welke inhoud – heel dicht op mijn lijf zal kunnen dragen.

IMG_2515b — Flo samen met Maurice, die al wat langer mee gaat, maar onmisbaar is geworden.

Frankies bevalling was zwaar, maar gelukkig kwam Flo eens zo gemakkelijk ter wereld. Ze rolde onder mijn machine vandaan alsof het niets was. Flo is het nieuwste patroon van WISJ Designs. Je hebt de keuze uit een sporttas (ben ik aan bezig!) en een handtas met of zonder flap, een zogenaamde bucket bag. Bij gebrek aan het juiste materiaal moest ik wat improviseren. Omdat ik geen magneetsluiting had, koos ik aanvankelijk voor de versie mét flap in de hoop dat een echte sluiting daarbij niet onoverkomelijk zou zijn. Veel flap valt er niet waar te nemen aan mijn Flo. Enerzijds omdat ik de tas iets te enthousiast verstevigde. Anderzijds omdat de improvisatie hier wederom zijn intrede deed. Het stuk tassenband dat ik nog over had, was net wat kort en moest ik dus helemaal bovenaan bevestigen. Dat mag de pret niet drukken! Mijn complimenten aan Sofie voor dit patroonontwerp. Het is geniaal in al z’n eenvoud: de bodem is een cirkel waaraan je een koker bevestigt. Voor de bovenrand ging ik voor een contraststof van leopard. Of wat had je gedacht? Ik kon het niet laten om er wat speelsheid aan toe te voegen in de vorm van franjes. Ook dat is geen nieuw gegeven. Als je de kans hebt: stik ergens franjes op. Ik ben er zeker van dat er nog heel wat Flat White Flo’s gemaakt zullen worden, voor mezelf en om cadeau te geven.

Er is nog een nieuwigheidje in deze collectie. In december gaf ik mezelf een nieuwe naaimachine cadeau, de Pfaff Ambition 620. Mijn Pfaff Hobby 1142 vond na 10 jaar trouwe dienst een nieuw huisje bij een andere leuke Joke. Ambitie heeft mij nieuw machien in overvloed. Bij een fiets kan ik doorgaans amper iets zeggen over technische specificaties, hier kan ik het wel, maar ik zal me inhouden. Korte samenvatting: je kan hier bijna alles mee, behalve zelf stof weven. Schrijven kan wel dankzij de alfabetfunctie. Ideaal om mijn Flat White labels nog unieker en ambachtelijker te maken. Ze kregen dan ook een prominente, doch subtiele plaats op mijn tassen, zoals elk zichzelf respecterend merk dat doet.

Het is overbodig om te zeggen dat ook deze tassen zich weer uitstekend laten combineren met streepjes en denim. Zoals steeds. Omdat streepjes en denim de max zijn. Omdat ik me geen leven kan voorstellen zonder streepjes en denim. Tassen maken in tijden dat we niet van huis weg mogen, dat klinkt misschien contradictorisch. Met mijn nieuwe schooltas kon ik welgeteld 10 schooldagen gaan werken. Mijn pennenzak staart me al weken verwijtend en technisch werkloos aan vanaf de keukentafel. Mijn tassen doen me dus dromen. Over de tijd dat ik die tas weer propvol met schoolspullen kan stoppen. Over mijn verjaardag in september die ik in Parijs hoop te vieren. Met Roos. En met de juiste tas voor de gelegenheid.

De patronen van WISJ Designs kan je rechtstreeks via de website bestellen. Ik kocht het Flo patroon op papier bij LanaLotta, net zoals dat van de Trixie Trail tas. Hier vond ik ook al mijn fournituren, de prachtige oilskin én mijn Pfaff naaimachine. De webshop is gewoon open. Pakjes worden dagelijks verstuurd of persoonlijk met de fiets bezorgd.

Het gerief – Nog meer tassen!

Als ik in een andere stad ben, kijk ik anders om me heen waardoor er extra veel creatieve ideeën in mijn hoofd borrelen. Bovendien wil ik graag een herinnering aan die reis blijvend in huis hebben. Een lichtgevende Eiffel-toren is mijn ding zo niet. Ik maak graag iets dat geïnspireerd is op wat ik daar heb gezien. Na mijn Parijs-trip vorige maand maakte ik bijvoorbeeld met jeansresten en enkele oude T-shirts een heleboel nieuwe kussens voor in mijn zetel. In de vakantie heb ik meer tijd voor allerhande creatieve projecten. Mijn lijstjes hebben nogal de neiging om stevig uit te dijen omdat uit het ene idee het andere ontstaat en dat kan lang blijven doorgaan. Om orde op zaken te stellen in die creatieve chaos is één van mijn favoriete bezigheden mijn hobbykamer (ja, ik ben zo’n gelukzak) wat op te rommelen en te herorganiseren: in één klap meditatie, mindfulness en retraite.

Op creatief gebied hield ik me in juli vooral bezig met de komst van mijn metekindje, die nu echt elk moment geboren kan worden. Ik naaide heel wat babygerief en ook de doopsuiker, momenteel nog top secret. Voor mezelf maakte ik wat kleding voor ik naar Parijs vertrok. Een zebrashort onder andere omdat zebra gewoon altijd goed is. Wat ook op de planning stond, was een uitbreiding van mijn Flat White tassencollectie. Zoals ik hier vertelde is Flat White de naam van mijn eigen geheel unieke en eigenwijze collectie kledingstukken en tassen. De Flat White stijl wordt gekenmerkt door een sober kleurenpalet, aangevuld met een een stoere dierenprint, een subtiel glittertje, grafisch design, marmer of streepjes. Heel veel streepjes, want streepjes zijn altijd goed. Flat White is kortom no-nonsense chique met een apart detail. Trendy dat niet te veel opvalt. Of zoiets.

Nog meer tassen dus omdat ik dat heel graag maak en een mens kan echt niet genoeg tassen hebben. Voor elke gelegenheid is er de juiste tas: hou dat in je achterhoofd. De denim leopard look van de vorige Flat White collectie ben ik nog lang niet beu gezien. Gelukkig maar, want die is alom vertegenwoordigd rondom mij. Voor het najaar ging ik verder op een wit-zwart jasje met koperen ritsen en een gemarmerde trui die ik in mei maakte. De nieuwe stof die alles fijntjes samenbrengt is de diagonals uit de nieuwste collectie van See You At Six, een prachtige canvasstof met zwarte diagonale lijnen en als tegengewicht een koperstreep met glittertje. Ik combineerde met een stevige donkere denim. Voor de voering koos ik een stijlvolle wit-zwart gestreepte stof met paard en ruiter, die enkele jaren geleden blijkbaar gebruikt werd in een collectie van Scapa.

IMG_0850b — Moeten er nog streepjes zijn? Voeringzakjes zijn ideaal om resten te verwerken. Ik verwerk ook graag de zijkant (met mini-franjes) van stoffen.

Als opwarmertje maakte ik nieuwe uitvoeringen van succesrecepten: tassen Mathilde en de kleine Maurice uit Mijn Tas 2. Ik maakte die intussen al heel vaak om cadeau te geven en ik scoorde er altijd mee. Als markant detail nam ik een gokje en ging ik voor zwarte franjes uit suède. Helemaal Flat White en voor mij ook helemaal geslaagd.

IMG_0826b — Maurice is een handig tasje om zowat alles in op te bergen. Mathilde is een shopper om nog meer in te bewaren, achter de franjes zit nog een zak verstopt.

Een nieuwkomer in de tassencollectie is de Trixie Trail tas. Ik maakte die een eerste keer voor Marike, die ik te hulp schoot bij ernstige handtasproblemen: Trixie was de oplossing. Het patroon is van de hand van blogster Fynn, alias Nathalie, één van de auteurs van Mijn Tas. Je hebt keuze uit tal van opties om de tas af te werken. Dankzij de uitgebreide werkbeschrijving is dit patroon zeker ook geschikt voor naaileken in tassenland. Mijn exemplaar maakte ik 10 cm korter zodat het een grote handtas zou zijn waar je ook een boek en ander levensnoodzakelijk gerief in kwijt kan. Binnenin de tas deed ik mijn eigen ding met zakjes zodat er wel orde kan heersen. Ik ben wederom erg tevreden met het eindresultaat. De tassenband geeft de tas een sportieve uitstraling, de franjes zorgen voor strakke elegantie.

Tot slot waagde ik me ook aan de modetrend van 2019, zoals alle trends terug van nooit echt weggeweest: het heuptasje. Ik zag het me niet meteen dragen, tot Sofie van WISJ Designs het Faye en Frankie patroon lanceerde en er zoveel originele exemplaren online verschenen. Ik zwichtte dus en koos voor Faye, de vrouwelijkere versie van het klassieke heuptasje dat je als een echte hipster over je schouder kan dragen.

IMG_0836b — Faye heeft vooraan een handig opbergzakje, langs achter zit er een riem met klikgesp aan vast zodat je haar nonchalant op het lichaam kan dragen.

Het tasje zit vernuftig in elkaar en dankzij de uitgebreide werkbeschrijving met foto’s is elke stap van het maakproces duidelijk. Ik moet wel toegeven dat Faye ter wereld brengen flink zweten en zwoegen was. De voor- en achterkant van zowel buitenstof als voering bestaat uit vier ronde hoeken die je langs een lange strook (met rits) moet naaien. 4 hoeken maal 4 stukken stof: dat is 16x prulplezier dat er niet makkelijker op wordt naarmate het tasje verder in elkaar zit. Het eindresultaat maakt al dat gepruts ruimschoots goed: praktisch, strak en hip. Wellicht waag ik me binnenkort ook eens aan een Frankie.

Ik hou er van als dingen bij elkaar passen, als het kleinste detail klopt. Zonder het te beseffen, bleek mijn zebrashort ook helemaal assorti te zijn met mijn tassen en met de berk, de zebraboom van het bos. Het mooie van mijn Flat White collectie is dat ik geen moeite moet doen om dingen te laten kloppen. Mijn vier nieuwe tassen zullen zeker dienen om nieuw herinneringen in te bewaren en vooral altijd en overal veel te veel spullen mee te kunnen slepen.

Ik kocht de stof van See You At Six, mijn ritsen en de meeste fournituren bij LanaLotta: de place to be voor creatievelingen. De donkere denim komt van Pauli, enkele fournituren komen van bij Veritas.

Het boek Mijn tas 2 is nog steeds te koop. Het patroon van de Trixie Trail tas kocht ik bij LanaLotta. Het patroon voor Faye (en Frankie) kan je kopen via de website van WISJ.

Het jasje is gemaakt uit een jacquard volgens het patroon van de Berlin Beat uit Urban Style, het boek van blogster Eva. De sweater is de Stockholm Style uit datzelfde boek, gemaakt uit de marmerprint van About Blue Fabrics.

Het gerief – Wat zit er in mijn tas?

Toon me je tas en ik vertel je wie je bent. Ik denk wel dat er iets valt af te leiden uit wat mensen meenemen in hun tas. Mijn tasinhoud toont aan dat ik een sportieve lezer ben die het graag netjes houdt en voorbereid is op elke situatie: gaande van een banaliteit tot een ernstige calamiteit. Ook in het oerwoud van de metropool moet ik kunnen inspelen op elke onvoorziene situatie die om de hoek loert. Mijn tassen zijn doorgaans goed gevuld, maar ook tot in de puntjes gestructureerd. Ik krijg koude rillingen van tassen waarin alles lukraak op elkaar gegooid wordt en tandenborstels tussen kleding terechtkomen om maar iets te noemen. Er bestaat zoiets als tassenetiquette, zowel bij het in- als uitpakken. Ik selecteerde enkele onmisbare items die ik mee zal sleuren naar Parijs in mijn valies of handtas.

loopschoenen, compressietubes en enkele paren Stance sokken
Logisch natuurlijk, ik ga een marathon lopen op mijn Nike Zoom Fly’s. Ik neem altijd loopschoenen mee als ik op verplaatsing ben. Stance zijn onmisbare sokken voor elke citytripper. Ik voorzie trouwens ook een mini-dosis wasmiddel zodat ik mijn kleding kan uitspoelen en niet de hele hotelkamer naar mijn zweet ruikt.

flesje water
Water drinken is een basisbehoefte en de doorwinterde stedentripper moet kunnen anticiperen op tekenen van dehydratie of een droge mond. Ik hou helemaal niet van de Franse merken bruisend water en ik beken dus dat ik al eens een litertje of twee Spa Barisart meesleepte in mijn valies. Deze keer niet, echt waar.

Flat White handdoekenset
Ik personaliseerde handdoeken en een washandje van De Witte Lietaer (de Rolls Royce onder de handdoeken) omdat ik graag heb dat dingen bij elkaar passen: weinig werk en veel resultaat. We verblijven in een hotel mét handdoeken, maar na de marathon kan ik mijn zweet wel stijlvol afvegen.

gekleed nachthemd
Ik heb er nooit echt bij stilgestaan dat niet iedereen waarde hecht aan een nette pyjama tot Roos mij er eens op wees dat ik soms wel heel chique in bed lig. Slapen doe ik dus liefst in stijl met een netjes gestreken nachthemd.

IMG_4150b — Ik wentel me graag in Flat White en blauw.

tasjes, tasjes en nog eens tasjes met diverse inhoud
Een mens kan echt niet genoeg kleine tasjes hebben om dingen in op te bergen. Aangezien ik die ook nog eens zelf kan maken, kom ik er nooit te kort. Onmisbare items zijn: veiligheidsspelden, handcrème, vaseline, zakdoekjes, lippenbalsem, reinigende handgel en ontsmettende doekjes, schaar, nagelknipper, elastiekjes, pen, basic medicatie, naald en draad, deodorant, pleisters in alle soorten en maten, zonnecrème, zonnebril en reinigingsdoekjes. Op de afbeelding zien jullie trouwens de kleine Maurice. Ik maakte nog een sportieve handtas om mijn Flat White travel set te vervolledigen. Dit is een aangepaste versie van de schoudertas uit het boek Zo geknipt!

unieke linnenzak
Deelnemers aan de Hel van Kasterlee zien een dag af voor een aankomst op de rode loper én een uniek finishershirt. Ik werd derde en kreeg onder andere een mooie beker, een groot blauw mannenshirt en een wit vrouwenshirt. De grootste vrouwenmaat bleek een bijzonder smalle small te zijn en ik ben nu niet bepaald smal te noemen. Mijn mini-shirtje kreeg dus een andere bestemming. Ik knipte de mouwen eraf en naaide het dicht. Vuile was opbergen zal nooit meer hetzelfde zijn in dit legendarische shirt.

gedateerde reisgidsen
Toen ik in juli 2014 voor het eerste met Roos naar Parijs ging, was ik apetrots op mijn Capitool reisgids die ik bij een uitverkoop van de bibliotheek voor 1 euro op de kop kon tikken. Niet gek, aangezien die editie dateert uit 1998 toen we nog in Belgische franken rekenden. De vermelde prijzen en openingsuren zijn dus niet langer relevant, maar ik blijf dit wel de meest volledige en leerrijke reisgids vinden. Tijdens die eerste Parijs-reis haalde ik de gids bij elke bezienswaardigheid boven om de informatie als een echte gids over te brengen naar Roos. Het grote nadeel is uiteraard het gewicht van dit boekwerk. Omdat mijn kennis over Parijs inmiddels ook uitgebreider is, geef ik eerlijk toe dat ik de Capitool gids tegenwoordig op de hotelkamer laat liggen, net zoals de gedetailleerde kaarten van de Marco Polo reisgids. Ze horen er hoe dan ook altijd bij te zijn.

leesgerief
Ik kan het niet laten om bij elke trip de nodige lectuur mee te slepen, al is het een illusie dat ik de komende dagen boeken zal verslinden. Mijn leespakket bestaat meestal uit de krant van die dag (of voorgaande dagen als ik achter loop), een loopgerelateerd tijdschrift en een leesboek (soms loopgerelateerd). Ik ben momenteel bezig in Abdelkader Benali’s hardloopverhalen: erg goed en toepasselijk, maar ook zwaar, letterlijk dan. En ja, boeken lees ik op papier. Ik voorzie dus ook een lichtere back-up: Born To Run van Christopher McDougall.

Het gerief – Op stap met mijn tassen Mathilde en Maurice

Ik ga op marathonreis en ik neem mee: mijn loopschoenen, wat familie, een nette pyjama en Maurice of Mathilde om nog veel meer spullen te kunnen opbergen. Als ik erop uit trek dan ben ik graag op alles voorzien. Ik hou er van om ter plaatse nog kledingkeuzes te kunnen maken. Zo zeulde ik eens twaalf stuks kleding mee naar de 20 km van Brussel terwijl ik al een loopoutfit aan had (ik hield die uiteindelijk ook aan). Meestal sleep ik dus behoorlijk wat mee in oftewel mijn blauwe Nike sporttas met oranje swoosh oftewel mijn klassieke blauwe Samsonite koffer. Mijn reistassen team werd nu uitgebreid met Mathilde en Maurice, de drie nieuwste creaties van mijn eigen brand Flat White. Die namen bedacht ik niet zelf, maar zijn de gelijknamige patronen uit het boek Mijn tas 2 van blogsters Elisanna & Fynn. Een naam als een huis voor tassen naar mijn hart.

In 2006 zette ik samen met Roos mijn eerste stapjes in de wondere wereld der naaimachines, net voor de grote zelfmaakhype in alle hevigheid losbarstte en de webshops en blogs als paddenstoelen uit de grond schoten. Pionierswerk hebben we niet verricht, maar wij hebben nog wel leren naaien volgens de klassieke, meer technische methode. Ik vertelde hier al eens dat Roos en ik ook lief en leed van onze creatieve projecten delen: een net zo geliefd onderwerp als loopwedstrijden. Door de jaren heen ontwikkelden we elk onze eigen stijl en specialisatie. Roos is de topdokter der kragen en knopen. Ik ben de expert inzake jassen en tassen. Ritsen inzetten en upcycling zijn mijn tweede natuur. Waar ik aan het begin van onze zelfmaakcarrière viel voor kleurrijk en zwierig evolueerde mijn persoonlijke kledingstijl naar strak en eenvoudig met een eigentijdse twist of hoekje af. Netjes gekleed, maar toch comfortabel.

IMG_3899b — Mathilde, een middelgrote tas die bovenaan sluit met rits, geflankeerd door kleine en grote Maurice.

Zo ontstond mijn eigenzinnige fashion label Flat White. Ik concludeerde dat de kleding die ik graag draag samen te vatten is in de kleuren grijs, zwart, blauw (denim): eventueel te combineren met wit. Bij prints kies ik resoluut voor luipaard of zebra, streepjes of iets van grafische aard. Een glittertje behoort ook tot de mogelijkheden. Dat plaatje past niet binnen de klassieke Italiaanse en Franse mode. Ergens zou ik ook wel een dame willen zijn die – één en al elegantie – aan haar verfijnde cappuccino of café crème zit te nippen. De waarheid is dat ik niet in die categorie val. Ik hou van een sobere stijl met een gedurfd of markant detail. Zoals een flat white: dat is namelijk een moderne variatie op de klassieke cappuccino waarbij er onder dat lieflijk ogende laagje melk een dubbel shot espresso schuil gaat. Koffie met net dat tikje extra power dus. Vorig jaar liet ik mijn no-nonsense labels drukken bij Nominette en mijn merk zag het levenslicht.

IMG_3908b — Maurice werd gemaakt uit een stevige denim gecombineerd met een frivole luipaard variatie. Hij heeft dezelfde zebra-binnenzak als Mathilde, een extraatje dat ik zelf toevoegde. De voering is grijs-blauw gestreept met een glittertje.

Inmiddels rolden er dus al Flat White jurken, sweaters, shirts en jasjes vanonder mijn naaimachine. Ik ben van het principe dat je een jas en tas nodig hebt voor elke gelegenheid. Een zelfgemaakt kledingstuk dragen geeft sowieso veel voldoening, een jas of tas kan je bovendien veel gebruiken en à la carte combineren. Kleinere tasjes zijn ideale cadeautjes. Ze zitten relatief snel in elkaar en je kan ze helemaal afstemmen op de persoon in kwestie. Ik was dan ook heel blij toen Mijn tas 2 in het najaar uitkwam. Voor de dames in mijn familie maakte ik al enkele Mathildes en Clementines. De heren kregen kleine Mauricekes. Het boek bestaat namelijk uit twaalf concepten waarvan er telkens twee uitvoeringen getoond worden. Dankzij het grote succes van de kleine Maurice, durfde ik me aan zijn grote broer te wagen. Het zou een Flat White Maurice worden die een stijlvolle, doch sportieve uitstraling heeft.

IMG_3896b — Vooraan borduurde ik de Flat White initialen alsook mijn favoriete stad. Ook Juan is altijd een beetje mee op reis. De “ster” is immers het wieltje van mijn derailleur waar ik mee schitterde in de Hel en dat door de modder bijna volledig weg sleet.

De krokusvakantie was het uitgelezen moment voor een creatief tassenproject. Omdat ik de kleine versie van de tas al goed in de vingers heb zitten, weet ik hoe het patroon in elkaar zit. Dankzij de duidelijke werkbeschrijving met foto’s liep alles dan ook van een leien dakje. Toegegeven, er waren vloekmomentjes. De moeilijkheid van een grote tas is juist de grootte ervan. Naar het einde toe heb je enkele meters stof onder je machine en moet je door verschillende dikkere stoflagen mét tussenvoering stikken. Twee spelden en een naald sneuvelden, maar mijn vingers bleven gespaard. De lange rits stikken was zelfs voor een ervaren rot als ik geen lachertje. Ik werkte in totaal een uur of 8 aan mijn grote Maurice. Wie trouwens denkt dat zelf maken goedkoop is, heeft het bij het verkeerde eind. Maurice kostte mij ongeveer 80 euro aan materiaal. Voor dat geld heb ik wel een uniek gepersonaliseerd stuk dat nog heel lang zal mee gaan.

IMG_3928b — Maurice verbergt achter zijn stoere luipaardprint opbergruimte: dat zijn namelijk de zakken van de tas. Eén zijde werkte ik af met de zijkant (franjes) van een lap jeans.

Maurice en ik: het is nu al heel grote liefde. Alleen vraag ik me af of ik het over mijn hart zal krijgen om te zien hoe hij hardhandig in een sjofel rek geduwd wordt tussen stinkende sporttassen. Zo gaat dat namelijk bij sportevenementen. Maurice is nu samen met Mathilde mee naar Den Haag. Hopelijk als ultieme geluksbrenger om dat CPC-trauma door te spoelen. Hij zal ongetwijfeld complimenten in ontvangst mogen nemen. Eén daarvan vul ik zelf maar in. Het komt van mijn Oma. Ik hoor het haar gewoon zeggen.

IMG_3918b — Mijn tassenset past ook perfect bij mijn Cortina Blue Lake. Meteen ook het voordeel van een beperkt kleurenpalet: alles past plots wonderwel bij elkaar.

Mijn tas 2 werd uitgegeven bij Houtekiet en verscheen in 2018. Ik kocht mijn stoffen bij Pauli in Leuven. De fournituren vond ik allemaal bij Veritas.

Het gerief – Schoenen voor modder en regen

Het is herfst. Laat daar geen twijfel over bestaan. Wind, regen en een grijze lucht maken dat duidelijk. Ik ben het type sporter dat niet snel onder de indruk is van het weer en dus door regen en wind naar buiten gaat. Ook sneeuw weerhoudt mij niet van een looptraining. 30 graden volle zon even min. Toen ik vroeger langs de Vaart naar school fietste, heb ik de vriendjes wind en regen nochtans vaak vervloekt. Ja, ik had regenkleding, maar waterdicht stond meestal gelijk aan heel hard zweten. Ik had dan ook nooit gedacht dat ik op een dag zou verkondigen dat er geen slecht weer bestaat, alleen slechte kleding.

Ik vertelde al over mijn beginnersfouten op kledinggebied. Aan den lijve ondervond ik dat katoenen kleding een no go is tijdens het sporten. Katoen en water zijn net zoals wind en regen intieme vriendjes. Het klinkt paradoxaal, maar het is perfect mogelijk om met een droog gevoel natte kleding te dragen. Dri fit materiaal is wonderbaarlijk. Mijn huidige loopkleding werd al uitvoerig getest en goedgekeurd in pittige regenbuien. In geval van waterverzadiging kan je een dri fit shirt simpelweg uitwringen als een natte dweil et voila: het voelt weer droog aan. Je zal me dus nooit zien lopen met een regenjasje.

Lange tijd was ik ervan overtuigd dat loopschoenen bij voorbaat niet bestand zijn tegen nattigheid. Er zijn grenzen aan wat je van synthetische schoenen mag verwachten. Vier jaar geleden liep ik in Kasterlee mijn eerste halve marathon op onverhard terrein in gure weersomstandigheden. Ik slipte door elke bocht en begon stilaan het nut van aangepast schoeisel in te zien. Ook wel van reservekleding, want die had ik amper mee. Met trailschoenen heb je meer grip op een glibberige ondergrond en ervaar je niet na één plas een SpongeBob gevoel aan de voeten.

Dat eerste paar trailschoenen kocht ik uiteindelijk drie jaar geleden. Het zijn de blauw-groene Scott Kinabalu’s met gele accenten. Ter info: de Kinabalu is een berg in Maleisië, over avontuurlijk schoeisel gesproken. Mijn Kinabalu’s ogen op het eerste zicht misschien wat lomp, maar zo voelen ze helemaal niet aan rond de voeten. Ik liep er al verschillende langere trails mee en testte ze ook al in de sneeuw. Steeds met succes. Het zijn comfortabele schoenen die veel grip geven op een gladde en natte ondergrond. Vorig jaar liep ik er de marathon mee in Kasterlee. Op naar nog meer modderige avonturen met de blauwneuzen!

Vorige zomer liep ik een ultra trail van 50 km in Houffalize. Ik was daarvoor op zoek naar een wat lichtere off road schoen en kwam terecht bij de Nike Terra Kiger 3. Ik viel voor de mooie vormgeving en de aangename fit. Er bekroop me wel een angstig gevoel toen ik al die hyper professioneel uitgeruste traillopers zag met hun Salomon schoeisel. De Terra Kiger voldeed echter aan mijn bescheiden verwachtingen. Het parcours in Houffalize is niet extreem technisch en al helemaal niet modderig. Mijn papa liep die trail zelfs met gewone loopschoenen. Hoewel dat misschien vooral iets zegt over zijn capaciteiten.

Tot slot ben ik ook fan van de Nike Zoom Pegasus in Shield uitvoering. Dit degelijke basismodel is een fijne schoen waar je alle kanten mee op kan, ondertussen al toe aan de 35e versie. Ik liep hiermee recent nog de marathon van Brussel. In mijn collectie heb ik ook de Zoom Pegasus Shield 33 en 34. Die onderscheiden zich van de gewone variant doordat ze beter bestand zijn tegen nattigheid. Het bovenmateriaal van de schoen bestaat namelijk uit waterafstotend materiaal. Dat betekent niet dat ze volledig waterdicht zijn, maar ze bieden wel een betere bescherming bij regen. Bijkomend voordeel is dat je opgedroogde modder er nadien makkelijk van af kan borstelen. Ik loop ook vaak ’s ochtends met deze schoenen omdat ze extra reflecterende details bevatten. Uiteraard is een goede schoen pas compleet met een paar Stance kousen. Het is ongelooflijk hoe die zelfs doorweekt droog blijven aanvoelen. Kortom: met aangepaste kleding kan je volop genieten van extra zuurstof in de lucht bij regenweer. Feestje!