Het moment – Pagina 4

Het moment – Hoe het de afgelopen tijd liep

Ik dacht dat als ik niet zou trainen voor de Hel van Kasterlee ik in november zeeën van tijd zou hebben. Ik had gehoopt dat ik absoluut geen last zou hebben van kou en nattigheid. Dat ik bespaard zou blijven van het leed dat wintertenen heet. Ik zou elke novemberdag fris en monter aanvatten. Ik zou boeken lezen aan de lopende meter. Ik zou zenner dan zen zijn. Ik zette de maand hoog in met een heel ontspannende herfstvakantie. Geen mountaibikestage om kilometers te malen, wel veel zeteltijd en een tripje naar Oostende. Ik kwam écht tot rust. Ook zonder voorbereiding op de zwaarste winterduatlon bleek november echter een pittige maand te zijn, ongetwijfeld de natste sinds 1985. Ik zag af tijdens mijn woon-werkverkeer op de fiets. Op school was het als vanouds koud waar niet tegenop te kleden valt en alle hens aan dek om het werk rond te krijgen. Lopen deed ik ook vaak in gure omstandigheden. Gelukkig was er voldoende tegengewicht om het najaarsleed te verzachten, in de vorm van sportief plezier en herfstige gezelligheid.

Laat ik jullie meteen maar geruststellen: Juan leeft nog, maar sinds de maanden eindigen op -ber hebben we samen helemaal niets meer ondernomen. Ik zou het kunnen wijten aan de lekke achterband waar hij nu al een maand of 2 mee in de veranda staat te staan. De waarheid is dat mijn mountainbikehonger momenteel onbestaande is. Bovendien kan ik die lekke band niet anders dan als een teken van bovenaf beschouwen: een herinnering aan mijn bewogen Hel-editie van 2021 en nog maar eens het bewijs dat het materiaalgedoe van de fietser niet aan mij besteed is. Ik heb het me met andere woorden nog geen seconde beklaagd dat ik niet deelneem aan de Hel. Al fiets ik natuurlijk nog heel wat kilometers bij elkaar. Tony, mijn trekkingfiets, ziet er dan ook uit alsof we dagelijks in het bos gaan crossen, de modderduivel in hoogst eigen persoon die geen meter off-road aflegt. De nieuwe fietssnelweg tussen Boutersem en Leuven (waarover later meer) heeft mijn fietsritten naar een hoger niveau getild, maar Tony ziet zonder meer af.

Een tweede geruststelling: ik loop nog. Uiteraard! Ik heb zo lang mogelijk proberen na te genieten van die ongelooflijke dag in Antwerpen: de winst in een marathon en een nieuw PR. De weken nadien probeerde ik het wat rustiger aan te doen. Niet trainen, gewoon gaan lopen. Mijn hamstrings- en bilspieren bleven hardnekkig hun best doen om zich te laten voelen. Het leek hallucinant dat ik zo’n lang stuk had kunnen lopen aan zo’n stevig tempo. Ik probeerde het allemaal wat meer te nemen zoals het komt. We zien wel. Al wilde ik er wel staan bij die andere highlight van het najaar: de halve marathon van Kasterlee, een vaste waarde op de loopkalender van Team Odeyn. Vorig jaar scheen de zon en kon ik er de overwinning op mijn naam schrijven, toch wel mijn mooiste van 2022. Dit jaar was eens zo bijzonder omdat we met een heel uitgebreide familie-delegatie aan de start stonden.

Op voorhand kon ik me niet voorstellen dat ik 21,1 kilometer lang snelheid zou kunnen maken op een verraderlijk off-road parcours. 3 weken na de marathon was ik redelijk hersteld, maar trok er wel nog één en ander. Ik had dus geen idee wat ik mocht en kon verwachten. Veel zo bleek. Ik denderde door de modder op mijn ooit citroengele Nikes. Ik schoof ook heel wat af omdat ik niet met trailschoenen liep. Uiteindelijk won ik in een tijd van 1u29! Marike maakte haar debuut in Kasterlee, net zoals Hans die een ijzersterke tijd liep. Roos genoot met volle teugen van haar debuut als haas. Papa maakte dan weer zijn comeback, eentje die naar meer smaakte. Seppe werd in stijl tweede. En ik besefte nog maar eens wat een gelukzak ik ben om zo goed omringd mijn sportieve avonturen te kunnen delen.

Inmiddels voelen mijn hamstrings weer wat soepeler aan dankzij een groot onderhoud bij mijn kinesitherapeut. Een opluchting, want er staat nog behoorlijk wat op de sportieve planning om de staart van 2023 in te vullen. Om te beginnen is morgen een bijzondere dag in mijn loopcarrière. Ik maak namelijk mijn debuut op spikes, in de cross, met een wedstrijdlicentie op een Belgisch Kampioenschap én een aflossingsnummer. Op vraag van Seppe ben ik deel van het mixed relays team van DCLA en zal ik dus 1000 meter lang alles geven in het park van Laken om de clubkleuren te verdedigen. Aangezien ik dan toch ter plaatse ben, heb ik me meteen ook ingeschreven voor het individuele BK cross bij de masters: rondjes lopen door de modder met wat hoogte en dat over een afstand van 5 kilometer. Het wordt een klein beetje sterven, dat weet ik nu al. Een nieuwe loopuitdaging waar ik zowel met angst en beven als met een gezonde honger naar avontuur tegenaan kijk.

Iets minder ver buiten mijn comfortzone ligt dan weer de Meerdaalwoudtrail waar ik volgende zaterdag aan de start zal staan. 44 kilometer door het bos lopen past net iets meer in mijn straatje. Zij aan zij met Sam trouwens, die altijd in is voor een trailavontuurtje. Roos is ook van de partij en loopt de 30 km met ultra-loopmaatje Joni. Blijkbaar kan en wil ik de modder van december toch niet helemaal missen. Op de laatste dag van het jaar hoop ik weer eens ouderwets te knallen op asfalt. Na enkele jaren afwezigheid loop ik dan de 12 km van de Eindejaarscorrida in (mijn semi-hometown) Leuven. Aan decemberplannen geen gebrek dus. Wordt vervolgd!

Het moment – Mijn marathondroom

Als ik mijn ogen sluit dan voel ik de wind nog langs de kaaien op Rechteroever. Ik hoor de talrijke spontane aanmoedigingen uit het niks komen in Wilrijk. Ik voel de stilte van het Schoonselhof in Hoboken. Ik hoor ook het geschreeuw van de mensenmuur die mij vooruit stuwt. Als ik mijn ogen sluit dan zie ik mezelf weer over de Meir lopen, geflankeerd door een fietser die aangeeft dat ik de eerste vrouw in de race ben. Ik maak nog steeds veel bochten, hier en daar met wat kasseitjes. In mijn gedachten draai en keer ik alsof het me geen moeite kost. Ik hoor het getik van mijn voeten. Ik zie bewonderende blikken: dat is de eerste vrouw! Ik voel de zon op de Grote Markt. Ik zie de aanmoedigingsfoto van Leah op het scherm. Ik hoor het oorverdovende gejoel aan het MAS. Ik zie het lint van de overwinning en grijp het met beide handen zoals ik het anderen zag doen op tv. In gedachten beleef ik mijn 17^emarathon nog heel intens. Lieve lezers, ik schrijf het op zodat ik het misschien zelf kan vatten: ik heb de marathon van Antwerpen gewonnen in een nieuw PR van 2u54.

Als ik mijn ogen open dan kijk ik naar de foto’s van die uitzonderlijke dag. Mijn moment met het lint, de vreugde en het ongeloof in mijn blik. Met Sam na de finish, de ontlading en het geluk. Ik zie mezelf in actie. Mijn lopende ik zal ik nooit als mijn meest flatterende versie beschouwen, maar ik ben wel geïntrigeerd door mijn blik. Soms één en al focus, een beetje streng zoals steeds, maar ook met een grote glimlach die van heel diep komt. Wie is die vrouw toch? Het sijpelt slechts mondjesmaat binnen dat het dezelfde vrouw is als zij die verzonken in een boek onderuit gezakt in de zetel ligt en de vrouw die vloekt als het regent op de fiets. Het dringt niet door dat een doodgewone vrouw 8,5 jaar na haar marathondebuut inmiddels uitgegroeid is tot een overtuigende sub3 loper die zich tot een select kransje mag rekenen.

Als kind wilde ik huisarts J. Odeyn worden of apotheker. Ik wilde een boek schrijven met mijn broer. Ik wilde eens schansspringen of hand in hand op een bankje zitten met één van de Wiener Sängerknaben. Als 29-jarig meisje wilde ik graag eens heel ver kunnen lopen, samen met mijn zus. Die grote loopdroom genereerde andere plannen. Ik wilde steeds een beetje meer, altijd wat verder kunnen lopen en ook altijd wat sneller. Tot ik het punt bereikte waarop ik dacht: nu is het mooi geweest, nu ga ik gewoon genieten van al dat lopen zonder dat het altijd beter moet. Ik heb er nooit van gedroomd om wedstrijden te winnen, laat staan marathons en dat ik daar dan de krant mee zou halen. Groots dromen durf ik als 38-jarige nog steeds. Van die ene stijlvolle villa met een terras aan de slaapkamer om ’s ochtends koffie te kunnen drinken. Over een gelukkig leven voor alle katten op deze wereld en een eigen kledingmerk dat op de catwalks in Parijs geshowd wordt. Zeker nu ik het geluk ook echt gevonden heb, ben ik de eerste om te zeggen dat ander geluk me veel dierbaarder is dan de winst van een loopwedstrijd. Juist daarom kan ik niet anders dan dankbaar zijn dat de realiteit mijn dromen overstijgt. Ik kan de realiteit in droomvorm beleven.

Dit was de marathon waarbij niks moest en alles kon. Eens een keer niet sneller lopen dan de vorige race bijvoorbeeld. De marathon blijft ook voor mij een beest waar ik me nederig voor wil opstellen. Het is net de twijfel die me scherp houdt. Nooit eerder kon ik zo ontspannen naar een marathon toeleven en dat voelde ik meteen toen ik vertrok. Als koploper pakte ik mijn moment langs de dokken en kaaien. Dit pakken ze me niet meer af, dacht ik, ook toen ik na 7 kilometer mijn pole position moest afstaan. Ik moet niet per se winnen. Wel, ik ben heel blij dat ik 10 kilometer later weer als nummer 1 liep en dat ik die koppositie niet meer uit handen heb gegeven. Het is onbeschrijfelijk wat het met een mens doet om kilometer na kilometer onthaald te worden als heldin van de dag. Op handen gedragen door het publiek. Aangevuurd door de massa. Gij gaat dat hier winnen, Joke! We love you, Joke! Tijd en ruimte leken te vervagen. Ik keek weinig op mijn horloge. Ondanks een stijve hamstrings en bilspier bleven mijn benen ritmisch over de grond tikken. Oh ja, het deed pijn, maar ik voelde me zo sterk dat deze marathon geen gevecht was tegen mijn hoofd en de verzuring.

Aan de finish was er nog meer heuglijk nieuws: Sam haalde met een PR van 2u44 zijn kwalificatie voor Berlijn binnen en dat betekent dat we daar op 29 september 2024 samen aan de start zullen staan. Je zou mij een selfmade woman kunnen noemen. Iemand die zonder trainer of schema’s toch veel trainingsarbeid kan verzetten. Iemand die zomaar wat doet zonder team. Ik weet wel beter: jullie zijn mijn team. Joke loopt immers niet alleen. Mijn dierbare bloglezers, mijn schatjes op de fiets, mijn vriendjes in het echte leven: ik ben jullie ontzettend veel dank verschuldigd. Jullie geven me het vertrouwen om te schitteren, de zin om er steeds weer in te vliegen en daar ook over te schrijven. Dankzij jullie kan ik mijn loopplezier delen en besef ik hoeveel dat waard is. Jullie aanmoedigingen, in welke vorm dan ook, raken me steeds net zoals de felicitaties nadien. Weet dat ik dit nooit als vanzelfsprekend wil beschouwen.

Tot slot nog dit: er komt geen uitgebreid raceverslag van mijn triomftocht door Antwerpen. Ten eerste omdat ik moe ben. Ik heb nood aan rust. De afgelopen maanden hebben zowel fysiek als mentaal veel van me gevraagd. Uren aan een blogverslag schrijven kost me veel energie die ik nu wil investeren in mijn herstel. Ten tweede omdat deze marathon een onvergetelijke ervaring was in slechts één take. Ik kan niet kilometer per kilometer reconstrueren hoe ik me voelde en wat er door mijn hoofd schoot. Mijn hoofd en lijf waren stabieler dan ooit. Ik liep, pakte het moment van de start en dan ook het volgende moment en het daaropvolgende tot het moment mij pakte. Ik zal nooit meer als een onbezonnen toerist door Antwerpen kunnen struinen.

Het moment – De trein van Roos in Berlijn

Berlijn, zaterdag 23 september 2023. Roos staat aan de start van de Berlin Marathon op 6 wielen. Vorig jaar maakte ze er haar debuut samen met Seppe en Bobby. En of dat naar meer smaakte. Het team van De Jogclub kreeg dit jaar versterking van Bart en Dave, waardoor Roos vrijdag met 4 mannen 5 treinen en 8 uur nodig had om in Berlijn aan te komen. Het Belgische en Duitse spoornet lieten het wat afweten, maar mijn dappere zusje speelde zelf voor supersonische trein tijdens haar skeelerrace. Ze finishte haar marathon op wielen uiteindelijk in een waanzinnig snelle 1 uur en 32 minuten. Aan haar het woord om over die geweldige ervaring te vertellen.

De start van de skeelerrace is machtig door de grootse set up van de marathon. Ik had me heel goed vooraan gepositioneerd in mijn startvak. Op een groot scherm kon ik de voorstelling van de professionele “speed skaters” volgen. Ik was zenuwachtig. Je gaat uiteindelijk toch iets raars doen, het blijft een gek gegeven om op skeelers in zo’n startvak te staan. Vlak voor we onze bagage inleverden had ik mijn wielen nog eens aangedraaid. Dankzij mijn nieuwe lagers bolden die echt héél goed. Het vertrek van de race was dan ook niet normaal. Binnen de 200 meter haalde ik een topsnelheid. Op de brede startlaan haalde ik bijna 30 km/u en dacht: “ik ga hier echt maniakaal hard”, al bleef het wel oppassen voor de vele tramsporen in dat eerste deel. Ik reed meteen in een peloton en het is toch wennen om in zo’n massa te rijden. Iedereen is wat hevig bij het vertrek. Ik was ook vergeten dat inline skaters signalen gebruiken om aan te geven of er een bocht naar rechts of links komt bijvoorbeeld. Ik ging nog steeds keisnel. Bergaf haalde ik een snelheid van 37,5 km/u. Mijn skates trilden anders dan ik gewoon was. Het lukte me toen nog niet om aansluiting te vinden in een treintje.

Ik merkte snel dat ik skaters van de startwave voor mij begon op te rapen. Het ging me dan ook net wat te traag. Daardoor kon ik geen trein vinden om mee in te stappen. Ik was echt alles aan het geven tegen de wind in en voelde wel al wat handen in mijn rug. Tot ik in een etalageruit zag dat ik een heel peloton op sleeptouw genomen had! Degene die achter mij reed nam de signaalgeving op zich. Als ik een gat had dichtgereden op een andere trein kreeg ik applaus van mijn volgers. Op die manier kon ik van de ene naar de andere trein springen, maar bleef ik wel zelf met mijn neus in de wind rijden en moest ik best hard werken. Uiteindelijk is de staart van mijn eigen trein afgescheurd en heeft die mij afgelost op kop. Ik werd toen naar voren getrokken in mijn eigen trein door iemand die mij “great speed!” toeriep. Het is echt gek hoe er constant nieuwe treintjes gevormd worden en hoe je ook echt in en uit zo’n trein kan stappen. Ik keek altijd naar mijn snelheid om te kijken of ik in de juiste trein zat. Het is zo comfortabel skeeleren als je helemaal gebukt achter iemand kan rijden, alsof je dan bijna niks moet doen. Er zijn trouwens ook nog veel skaters die niet in een trein rijden hoor. Ik heb dat vorig jaar ook niet gedaan.

Je kan op skeelers best diep gaan. Ik kreeg na verloop van tijd wel wat rug- en nekpijn, maar had me voorgenomen om nog niet alles te geven tot kilometer 30. Zal ik instorten? Zal ik dit nog kunnen volhouden? Dat schoot wel geregeld door mijn hoofd. Vorig jaar zag ik niemand vallen, maar nu zag ik vaak deelnemers tegen de vlakte gaan. Het gekke is dat je, ondanks je hoge snelheid, toch makkelijk kan uitwijken. Ik zag dan ook geen valpartijen met meerdere mensen. De laatste 5 kilometer zat ik bij een groepje vrouwen die heel fanatiek waren en nog wilden versnellen. Ik riep hen toe: “come on ladies, full speed!”. De laatste rechte lijn ben ik voluit gegaan. Vlak voor de Brandenburger Tor liggen lastige stenen waardoor je tempo onvermijdelijk terugzakt, dan kan je op een kort stukje nog wat snelheid maken tot de echte finish. Ik werd daar uitvoerig bedankt door de vrouwen die ik op het einde nog had meegetrokken. Ik wist niet goed wat te zeggen, want ik was zelf helemaal overdonderd door de ervaring en mijn supersnelle tijd. Met een gemiddelde snelheid van 27,5 km/u wist ik amper wat me overkomen was. Ik verbeterde mijn tijd van vorig jaar met 16 minuten en finishte maar 2 minuten na Seppe, die me aan de finish zag en droogjes opmerkte: Roos, gij zijt hier al?!

De mannen van mijn team waren na afloop behoorlijk geradbraakt. Bobby (1u35) had zichzelf naar eigen zeggen een hernia geskeelerd. Hij had in de voorbereiding te weinig op zijn skates kunnen staan en miste daardoor vertrouwen, een gebrek aan wielgevoel dus. Seppe (1u30, ook een nieuw PR) had rugpijn. Ook Dave (1u45) en Bart (1u41) voelden zich behoorlijk gebroken. Mijn voeten waren blij dat ze uit mijn skates mochten, maar ik zat nog zo vol adrenaline dat ik amper pijn voelde. De terugweg naar het hotel hebben we heel traag gewandeld. We zijn bij een hippe frituur gaan eten en toen besefte ik ook dat mijn pre-race-lunch bestond uit een stuk kaastaart met een cappuccino.

De marathon van Berlijn skeeleren is echt zó uniek, er is geen enkel ander skeeler-evenement van die orde. Seppe probeert nu iedereen te overtuigen om volgend jaar deel te nemen aan het duo-klassement, maar ik ga toch passen voor de combinatie met een marathon lopen op zondag. Ik vind het eigenlijk wel ideaal om de skeeler-ervaring op zaterdag mee te maken en zondag de marathon langs de zijlijn te beleven. Die laat natuurlijk niemand koud. Eliud Kipchoge live aan het werk zien onder andere, maar ook al die lopers hun laatste rechte lijn richting finish zien nemen. Echt fantastisch! Met een groepje sporters op pad zijn, betekent ook dat er het hele weekend over sport wordt getetterd. Ondanks het feit dat de treinreis van en naar Berlijn eindeloos leek te duren heb ik zo hard van alles genoten. We waren een heel tof en goed team, ik kijk al uit naar volgend jaar!

Het moment – Nog wat meer over het bijzondere jaar 1985

Het is weer die dag: er staat een jaartje meer op mijn teller. 38 levensjaren dus en ook weer een jaar extra om me bezig te houden met gegevens en personen verzamelen die op de één of andere manier gelinkt zijn aan mijn geboortejaar. Het zal jullie niet verbazen dat ik er alleen maar meer van overtuigd ben dat 1985 een bijzonder jaar was. Zo werd dit jaar een volledige televisiereeks gewijd aan de donkere pagina van de Belgische geschiedenis die 1985 helaas ook was. Ik zag de Frans-Belgische film Eté 85 geregisseerd door François Ozon, over een broeierige zomer, een tragische liefde, maar vooral de verfilming van één van mijn favoriete jeugdboeken: Je moet dansen op mijn graf van Aidan Chambers. Terwijl ik jullie een verdere update geef, zet ik alvast een streepje muziek op: het album Hounds of Love dat Kate Bush 3 dagen na mijn geboorte uitbracht.

Op cultureel vlak was er minder goed nieuws 6 dagen na mijn geboortedag. De Italiaanse topauteur Italo Calvino overleed op 61-jarige leeftijd in Siena. Lees vooral zijn De onzichtbare steden, een magisch en dromerig pareltje wereldliteratuur. Waar de ene auteur gaat, wordt een andere geboren. De Nieuw-Zeelandse Eleanor Catton zag het levenslicht op 24 september 1985 en gooit momenteel hoge ogen met haar psychologische thriller Birnam Wood die begin dit jaar verscheen. Ze kon ook al de prestigieuze Booker Prize op haar naam schrijven. Lees eveneens het ontroerende Swimming in the Dark van jaargenoot Tomasz Jedrowski, zoveel meer dan het zoveelste boek over een liefde die niet mag zijn. Even hartverscheurend is een klassieker uit de Nederlandstalige literatuur die in 1985 verscheen: De kleine blonde dood van Boudewijn Büch, een vaderroman over verlies.

Ik had het al over de Reebok Club C, hoe die iconische schoen mijn vier cijfers draagt en me geïnspireerd heeft om Club 85 op te richten. Er is echter nog meer goed nieuws op modieus vlak. Het Nederlandse kledingmerk Scotch & Soda draagt ook een trotse since 1985. Maison Scotch, de vrouwelijke lijn, is nieuw in de winkel te duur voor mijn portemonnee, maar altijd goed voor inspiratie. Het kan trouwens geen toeval zijn dat Maison Scotch zich ook Amsterdams Blauw noemt. Met mijn 1m69 en gehavende La Chouffe-knieën zal ik geen schoonheidsprijzen meer winnen. 85-lid en topmodel Doutzen Kroes deed dat wel. Inmiddels met een “voormalig” bij haar beroep. Ik ga er maar vanuit dat je houdbaarheid als Victoria’s Secret model beperkt is, maar dat op ware schoonheid geen leeftijd staat.

Ook de sportieve aanvulling van Club 85 kreeg er voornamelijk leden in de naherfst van hun carrière bij. Behalve dan als voetbalcoach, dan blijk je als dertiger piepjong te zijn. Dé nieuwkomer is dan ook de Belgische bondscoach Domenico Tedesco die amper één dagje ouder is dan ik. Wie eveneens het pad van de voetbaltrainer bewandelt, is voormalig international Wayne Rooney, die 5 jaar geleden zijn voetbalschoenen aan de haak hing en het spel vanaf de zijlijn speelt. De Kroatische stervoetballer Luka Modric is nog wel actief op het middenveld bij Real Madrid. Met een geboortedag op 9 september komt hij praktisch uit dezelfde worp als ik. Op de sportieve bank kunnen we ook Andy Schleck terugvinden, eveneens met een “voormalig” voor zijn beroep van professioneel wielrenner. Hij is nog steeds in bezinning over de dopingperikelen die zijn carrière achtervolgden, waardoor hij in 2012 wel de Tour van 2010 won. Begrijpe wie begrijpen kan.

De laatste Club 85 divisie is die van de show business. Rooney Mara opent het nieuwe blik 85’ers. Ze speelt een glansrol in Her, één van mijn favoriete films, waar ze ook haar wederhelft ontmoette (een topacteur, maar hier geen vermelding waard wegens geen lid van de club). Max Minghella was op zijn beurt vertederend indrukwekkend in de serie The Handmaid’s Tale (jawel, naar het boek van Margaret Atwood uit 1985). De Amerikaanse Janelle Monáe is dan weer van alle markten thuis als actrice, zangeres en producer. Over de letter J gesproken: Jelle Cleymans en Jan Smit zingen vooral graag in het Nederlands. Jaloers ben ik vooral op de heupbewegingen en Eurosong-deelname van Hadise, maar ik zou er stiekem graag uitzien als Jemima Kirke. Zij vertolkte de rol van schrijfster Melissa in de geslaagde serie-uitvoering van mijn favoriete Sally Rooney roman Conversations with Friends.

Voilà, jullie zijn weer mee met het reilen en zeilen van mijn jaargenoten. Aan drama en ambitie geen gebrek in Club 85. Er is voor ieder wat wils. Hoog tijd om daar een toost op uit te brengen. De Santé volgens Stromae!

Een verjaardagskaart voor Roos

Liefste sisje

31 jaar geleden werd jij geboren op een zaterdag. Mijn jongste zusje dat me al zoveel gebracht en geleerd heeft. Mijn kleine zusje dat voor mij ook de grote zus kan zijn. Hoe ouder we worden, hoe minder goed het te vatten is hoe wij met elkaar verbonden zijn. We kunnen ondertussen echt wel behoorlijk goed zonder elkaar leven. We hoeven elkaar niet elke dag te horen. Tot we onvermijdelijk het punt bereiken dat de afstand te groot is en de verhalen zich beginnen op te stapelen. Dan is het plots hoogdringend – een topprioriteit – dan moeten en zullen we elkaar zien. Dan regent het agendapunten en moet er doorgepraat worden. Dan wordt er hard gelachen en soms ook gehuild. Het is dan dat ik besef hoe hard ik je heb gemist. De Roos in mijn leven die ik iedereen nog steeds van harte toe wens.

Jouw geboortedag kan geen toeval zijn. Jij bent een zaterdag. Een dag waarop veel kan: jouw geliefde seizoen de zomer vieren, een ultra trail lopen, een uitgebreid aperitiefmoment, in de tuin liggen, in de tuin werken, een boek proberen lezen, een marathon skeeleren, voor de dieren zorgen, plannen maken, een creatief project dan wel verbouwklus aanpakken, koffie drinken of tijd spenderen met je petekind Emil. Om maar iets te noemen. De zaterdag is net zo veelzijdig als jij. Een dag voor inspanning en ontspanning, van het lichte en het ernstige. Het is een dag om elke week weer te omarmen, wat er ook gebeurt.

Tijdens mijn zoektocht naar een foto van jou, is het altijd weer opmerkelijk wat voor soort foto’s wij met elkaar delen. Zo had ik het afgelopen jaar iets met champignons (één van jouw favoriete ingrediënten), meer bepaald tweeling-champignons. Ze plakken dicht tegen elkaar aan, zowel met de kopjes als de wortels, maar toch zijn het twee aparte dingetjes. Om maar te zeggen: alleen met jou durf ik daar symboliek in te zien. Verder is onze deeldrang ook groot als het om huisdierenfoto’s gaat, kan een pyjamafoto niet ontbreken als we samen in bed liggen en begrijp jij alleen dat een foto van het Malieveld in Den Haag niet gewoon een foto van een groot grasveld is.

Lief zusje van mij, ik wens je een schitterende verjaardag toe. Jij kan moeiteloos een dinsdag als een zaterdag laten aanvoelen. Geniet van je romantische tête-à-tête met Niko (omdat ik hem deze keer niet kom verstoren). Klink op het leven en de liefde. Een heel grote cheers op jouw gezondheid!

Joke X

Klein geluk #7 de kids run

De kids run is mijn favoriete atletieknummer. Het concept is als volgt: voorafgaand aan een kleinschalige wedstrijd, een stratenloop zeg maar, gooien kinderen in verschillende leeftijdscategorieën de benen los over een afstand op hun maat. Roos en ik zijn grote liefhebbers van de kids run. Als we een wedstrijd lopen, zijn we altijd ruim op tijd zodat we niets van het jeugdige enthousiasme moeten missen. Zo ook een week geleden toen ons nichtje Laurien (7) en neefje Vik (4) de kids run liepen van de Mollekestrail in Herent: 700 meter off-road mét hoogtemeters. Grote zus Laurien zorgde voor haar broer en hanteerde het “samen uit, samen thuis” principe. Ontroerend om te zien. Dit is waarom ik instant blij word van lopende kinderen.

de overgave waarmee kinderen lopen is ongezien, ze lijken elke keer weer de race van hun leven te lopen, elke halve meter is zowel een strijd als een overwinning
de gezichtsuitdrukkingen die met die inspanning gepaard gaan variëren op een schaal van één en al grinta, de betere pokerface, een zekere nonchalance dan wel onverschilligheid tot de allergrootste gelukzalige glimlach
vaak is die expressie ook gekoppeld aan de mate waarin er een competitie-element aanwezig is: er zijn kinderen die lopen om te winnen, er zijn er die het doen om te schitteren op hun manier, maar net zo goed en even sympathiek zijn er lopers voor de sfeer en gezelligheid
evenzeer verschillend zijn de outfits: een loopoutfit van de atletiekclub, een voetbaltenue, een legging van de dansles of een wielertruitje zoals mijn neefje droeg, het kan ook net zo goed de outfit van het moment zijn: lopen in een rok is perfect mogelijk
kinderen lopen in hun dagelijks leven best vaak om zich van punt a naar b te verplaatsen, als ze daarentegen lopen om te lopen (wat de essentie van de kids run is) dan lijkt het alsof ze nadenken over hoe ze hun passen zetten en zie je de meest uitgesproken loopstijlen ontstaan
kinderen kunnen een paslengte maken waar ik met mijn korte benen alleen maar van kan dromen, net zoals een cadans waar menig prof atleet jaloers op zou zijn
er is een opmerkelijke discrepantie tussen loopstijl en -efficiëntie: er zijn kinderen die met zoveel souplesse in de meest prachtige stijl lopen, maar toch niet echt snelheid maken, net zoals er ook lopertjes zijn die hard gaan terwijl alles in dat lichaam lijkt tegen te werken
bij de meeste kinderen staat de armbeweging nog niet helemaal op punt, vaak gaan hun armen zowat alle kanten uit om alle energie uit hun ledematen te kunnen schudden en wapperen
doseren lijkt een schier onmogelijke opgave, daarom wordt al eens een groepsstart georganiseerd waarbij het jeugdig gepeupel vertrekt achter een touw in handen van twee volwassenen om te vermijden dat niet alle motors opgeblazen zijn na 100 meter, hoe dan ook wordt er duchtig met krachten gewoekerd eens de bende vrij spel krijgt
kinderen kunnen zo intens genieten van aanmoedigingen dat ze na wat handenklap en een “goed bezig” hun snelheid verdubbelen, soms haalt het hen ook helemaal uit hun focus waardoor ze bijna ten val komen omdat ze opkijken en en de arm-been coördinatie abrupt verstoord wordt
helaas is het onvermijdelijk dat er traantjes vloeien net zoals er ook altijd vuile knietjes zijn, gelukkig is er dan troost binnen handbereik
een blinkende medaille is de ultieme beloning van elk kind dat de finish bereikt, Laurien vertelde ons apetrots dat dit al haar 5e medaille is
kinderen begrijpen als geen ander dat het belangrijk is om de brandstofvoorraad na afloop terug aan te vullen, ze doen dit bij voorkeur met koeken en als het kan een gesuikerde drank

Klein geluk #6 aan de Noordzee

Ze zeggen dat je ofwel voor de zee ofwel voor de bergen bent. Kiezen is soms verliezen. Aangezien ik dankzij mijn trailervaringen ondertussen een klein beetje kind van de bergen ben geworden, ben ik diep in mijn hart toch het meest een meisje van de zee. Ik heb van de bergen en hun hellingsgraad leren houden. De bergen zijn imposant, ietwat desolaat en altijd oppermachtig, maar mijn band met de zee dateert van mijn vroegste jeugdherinneringen*. De Noordzee blijft indruk maken op mij. In juli kon ik weer vakantie nemen in Den Haag, waar ik op een paar kilometer van het Zuiderstrand verbleef. Laat één ding duidelijk zijn: voor de betere zee-ervaring moet je in Nederland zijn waar zand en zee nog ruimte krijgen, de dijk een boulevard is en de duinen prachtige fiets- en wandelpaden herbergen. Daarom een lijstje met mijn kleine gelukjes aan de Noordzee.

eb en vloed, als kind vond ik het zowel fascinerend als onpraktisch, in mijn drukke planning moest ik rekening houden met een concept waarvan het nut me ontging, de fascinatie is overeind gebleven en het woord “getijden” is sowieso een overpeinzing waard
golven maken van de zee de zee en geen grote plas water, en ja – ik weet het – dat is wetenschap, maar ik kan nog steeds naar de golven staan kijken alsof het een bovennatuurlijk verschijnsel is dat ik voor de eerste keer aanschouw
het schuim van de zee is niet het soort schuim dat je in je bad wil, het is schuim van de natuur, schuim dat zo dik kan zijn dat het aanspoelt op het strand of zelfs in dikke vlokken wegwaait
als kind was mijn favoriete strandactiviteit schelpen zoeken, ik kon heel lang wroeten en turen in een hoop schelpen om er de meest kostbare uit te vissen voor mijn verzameling (als ik wenteltrapjes vond was mijn dag geslaagd), uit nostalgie neem ik nog steeds altijd wat willekeurige schelpen mee
met zand ga ik niet meer actief aan de slag om kastelen te bouwen, wel kijk ik graag hoe anderen het aanpakken en hoe ze met vuur hun fort verdedigen (je kan er niet omheen dat dit een papa-ding is)
ik hou nog steeds van sporen zoeken, volgen en zelf maken: zowel in ongerepte stukken zand, als in een volledig omgewoeld strand
blote voetjes in het zand is een must, of het zand nu droog, medium-nat of modderig-nat is: aan water geen gebrek om ze af te spoelen
het woord strandwandeling dat schreeuwt gewoon gezelligheid en romantiek, ook als je in je eentje bent, met of zonder zonsondergang
(hard)lopen langs en over het strand, met de wind pal op de neus of in de rug, ik krijg daar altijd kriebels in mijn buik van, hoe zwaar het ook kan zijn
honden die over het strand lopen lijken altijd blij te zijn, of ze nu wel of geen stok met zich meedragen: je herkent ze aan hun glimlach van oor tot oor
de duinen waren in mijn kindertijd nog vrij toegankelijk, hier kon ik praktisch gezien weinig mee wegens te veel zand, wat me altijd zal bijblijven is het educatieve verhaal van helmgras (het woord alleen al)
ik zat in familieverband nooit achter een windscherm of onder een parasol, wij waren de actieve familie die genoeg had aan een groot deken als uitvalsbasis om ons zandspeelgoed uit te stallen
in mijn tienerjaren hield ik ervan om te lezen op het strand (een keienstrand langs de Engelse kust leende zich daar uitstekend toe), inmiddels mis ik dan toch een stuk meubilair om mijn rug te ondersteunen
de vedetten van de zee dat zijn natuurlijk de meeuwen die heer en meester zijn over het water en het zand, niets ontsnapt aan hun nauwlettend oog, het zijn zowel voyeurs als dieven als luchtkunstenaars
zwemmen in zee is mijn ding niet (meer), ik kan wel met veel verbazing kijken hoe anderen zich bezighouden op het water: met een scherm, een plank en de wind kan je echt heel veel, al vraagt het wel wat oefening
dé Nederlandse ontdekking dat is het strandpaviljoen, in de volksmond de strandtent genoemd: met zicht op zee een glaasje drinken, wat wind erbij, altijd genoeg om naar te kijken, wat een leven!
mijn liefde voor de zee weerspiegelt zich tegenwoordig ook in een liefde voor maritiem geïnspireerde kleding, denk: streepjes, schelpen, ankers en een heerlijke retro-vibe
het geluid van de zee mag er absoluut wezen, maar aan zee naar een liedje over de zee luisteren is ook aan te raden: mijn favorieten zijn Gente Di Mare van Umberto Tozzi, De zji van Ertebrekers, Heist aan Zee van Bart Peeters en natuurlijk La mer van Charles Trenet
als ik in Den Haag naar zee fiets, voel ik meter per meter dat ik mijn doel nader: door de toenemende wind, de zilte geur en de woningen die er steeds meer “zees” gaan uitzien
ik heb nooit begrepen waarom mensen, van zodra het maar een beetje warm wordt, in de auto stappen en naar de zee rijden: als kind leek de autorit naar zee alsof we op wereldreis waren, de opluchting als we er ein-de-lijk waren was er eens zo groot om

*we spreken over de tijd dat een appartement op de dijk van De Haan in de paasvakantie nog betaalbaar was voor een modaal gezin met vier kinderen

Het moment – Zes dappere lopers in Houffalize

Houffalize, zaterdag 8 juli – 15u. De 6 lonkt. Ik heb al 59,5 kilometer gelopen. De temperatuur schurkt tegen de 30 graden aan. Samen met een niet te lessen dorst loop ik ook al uren rond met een ongemakkelijk gevoel in mijn buik. Ik loop niet meer met vaart, maar ik loop nog wel. Nu over een lang zanderig pad. Ik kijk uit naar de laatste bevoorradingspost op kilometer 60. Als ik de 6 zie, kan ik echt aan de finale beginnen, ook al zal die langgerekt zijn. Plots doemt daar een bekend gezicht op. Het is geen fata morgana, maar mijn papa die gehuld in zijn zwarte shirt van De Jogclub met mij mee loopt tot aan de bevoorrading. Volgens hem is het nog 800 meter tot de post. 800 meter klinkt onnoemelijk ver weg. En toch ben ik blij. Ik kan dit aan. Ik zal deze klus klaren. Ik loop bovendien in tweede positie en ik ben vastbesloten om die plek niet meer uit handen te geven. Ik zal blijven doorgaan. De 6 is een feit. Ik bereik de post. Ook mama en Niko zijn van de partij. Ik krijg nog een laatste peptalk om de laatste 9 kilometer aan te vatten.

Het is moeilijk te vatten wat deze dag al gebracht heeft. Een geanimeerde start waar ik Roos voor het laatst zie. De intro met Sam en Pieter, wat een plezier! 2 uur lopen met de Hoka boys aan mijn zijde. Na 19 kilometer afscheid van Sam bij de splitsing voor de 50 kilometer. Er volgt ook een afscheid van Pieter, dat toch wel zuur is omdat hij zich niet goed voelt. Na 4 uur lopen is er dan het besef dat ik er nu helemaal alleen voor sta. De goede vibes zullen dus van mezelf moeten komen. Gelukkig volgen er ook veel spontane ontmoetingen met medelopers. En jongens, wat is het warm! Soms voel ik gewoon een warme zon, soms lijkt het alsof ik door de Sahara loop, opstuivend zand incluis. Ik heb zoveel meegemaakt. Dat schiet nog eens door mijn hoofd als ik ein-de-lijk de allerlaatste afdaling inzet en richting de vertrouwde stem van speaker Hans loop. Ik loop 69,5 kilometer in 8 uur en 22 minuten, net zoals vorig jaar goed voor een zilveren medaille.

Ik beloofde jullie een rijke oogst aan trailverhalen. Ik ben namelijk slechts één van de zes of één van de velen. Roos deed het schitterend en was een uur sneller dan vorig jaar. Ze liep een stukje verkeerd en overschreed daardoor de kaap van de 70 kilometer. Dankzij haar superkrachten, een geweldige metgezel én een waterijsje haalde ze de eindmeet. Sam zag sterretjes en ging heel diep om zijn eerste 50 kilometer te kunnen finishen. Pieter moest helaas het avontuur staken na 46 km met maagklachten. Er is ook het sprankelende debuut van Marike en Niko op de 17 km dat naar een vervolg snakt. Er zijn nog veel meer dappere lopers wiens trailavontuur het onze kruiste. Voor nu alvast een heel dikke dankjewel aan onze entourage. Het is hard labeur: een dag rondrijden, aanmoedigen, helpen en er simpelweg zijn op zoveel momenten. Zonder jullie geen Team Trail.

Drie dagen later voel ik me verbazingwekkend fris. Ik kan tal van externe factoren aanwenden om dat te verklaren, maar ik durf ook te zeggen dat mijn lichaam steeds beter went aan zulke monsterlijke inspanningen. In afwachting van het raceverslag kan ik al één spoilertje weggeven: ik verloor liters zweet en een minimum aan bloed omdat ik maar één keer ten val kwam. To be continued!

Het moment – Het schooljaar in een notendop

Vandaag weerklinkt voor het laatst de schoolbel en breien we een eind aan schooljaar 2022-2023. Elk schooljaar is uniek op een eigen manier. Omdat het onderwijslandschap zich in woelige wateren bevindt, maar ook omdat elke klas weer op andere golven drijft. Go with the flow! En bij gebrek aan stroming blijf je gewoon lekker dobberen. Eén ding weet ik zeker: laat je vooral niks wijsmaken, er zit absoluut toekomst in de jeugd van tegenwoordig. Hier volgt een greep uit wat me zal bijblijven van het afgelopen schooljaar.

Mevrouw, heeft u al eens een monsterboete gehad? Mevrouw, vindt u dat een knappe man? Leerlingen kunnen heel directe vragen stellen, bijvoorbeeld als je ze uitlegt wat een monsterboete is of als je een reclameposter met man onder de douche bespreekt.
De interessante klasgesprekken over wat het betekent om Belg te zijn, in welke mate onderwijs ook opvoeding is of het nut van de pedagogische tik.
De openheid van leerlingen, zoals de 17-jarige jongen die nog steeds verwend werd met Sinterklaas: Ja, maar dat is gewoon omdat mijn ouders zich 12 jaar na de scheiding nog steeds schuldig voelen.
De origineële spelfouten, bij werkwoordsvormen geldt doorgaans: bij twijfel doe iets met een d! Zo krijg je dus bestondt, werdt, heefd, deedt, legd en hoord. Heel gek. Het Ros Beiaard werd het Ros Bejaard. En euthanasie is toch eigenlijk uithanasie.
De verwarring van dementie en dimensie. Hij kwam van een andere dementie. Mijn oma leed aan dimensie. Duidelijk toch?
De conclusie dat Duits een hoekige taal is.
De mooie verhalen over literatuurbeleving. Een meisje las Bezonken rood van Jeroen Brouwers omdat het haar Oma’s lievelingsboek was. Een jongen vertelde hoe hij met zijn ouders een boekenvergadering hield om te beslissen welk boek hij zou lezen. Een andere jongen koos in de bib altijd voor boeken met blauwe letters op de cover.
De integratie van Engelse werkwoorden, interacten en judgen zijn bijvoorbeeld helemaal ingeburgerd in het Nederlands van jongeren. Ze maken soms zelfs een vertaalslag van het Nederlands naar het Engels. Zo kwam een leerling tijdens een groepswerk vragen wat “met gezwinde pas” betekende, waarop ik “snel of haastig” zei. Komt hij terug bij zijn vrienden en zegt: ja guys, dat betekent zo smooth.
De promotiecampagne van Air Up drinkflessen werpt duidelijk z’n vruchten af. Ik zag ze in alle kleuren op de banken verschijnen, vaak met bewonderende blikken van klasgenoten. Heel fijn dat onze kinders daardoor meer water drinken.
De populariteit van Vinted is eveneens een feit. Ik deed in elke klas een kleine rondvraag en daaruit bleek dat toch 3/4 van de leerlingen (jongens en meisjes) wel eens kleding kocht of verkocht via de app.
De intrede van de afritsrok. Ik kende natuurlijk een afritsbroek, maar zag dit schooljaar ook voor het eerst een rokversie. Heel apart.
De hoodie is nog steeds helemaal in. Eén van mijn klassen noemde ik eens de hoodie-club toen op een dinsdagochtend maar liefst 18 van de 23 leerlingen een trui met kap droegen.
De skinny jeans is helemaal passé. Tegenwoordig draag je een broek liefst zo baggy mogelijk. Voor de ultieme baggy experience kan je best niet alleen een écht breed model kiezen, maar neem je dat ook nog eens twee maten te groot. Succes verzekerd.
De totale afwezigheid van kraagjes. Ik zie slechts sporadisch eens een blouse of hemdje met een kraag. Gelukkig doe ik als fan van de kraag heel erg m’n best om dat gemis te compenseren.
De hoofdtelefoon draag je als een halssieraad. AirPods lenen zich dan weer uitstekend als oordecoratie. Ik wil niet weten hoe vaak ik de afgelopen 10 maanden vroeg om alsjeblieft die hoofdtelefoon of oortjes op te bergen.
De batterijen van laptops, dat zijn wispelturige beestjes! Zelfs na een hele nacht opladen geven ze er de brui aan na een lesuur. De adapter is stuk, het stopcontact werkte niet… er zijn tal van redenen waarom de laptop (verplichte kost bij ons op school) niet opgeladen is. Gek genoeg doen die problemen zich nooit voor bij de batterijen van smartphones.
De smartphone als ultiem communicatiemiddel, zowel bij leerlingen als hun ouders. Ik nam de gsm af van een jongen en gaf hem bijgevolg een nota in Smartschool. Nog geen halve minuut later kwam op de gsm een berichtje binnen: Gij, stommerik! Hebt ge nu weer uw gsm in de les gebruikt! De vader had duidelijk zijn meldingen ingeschakeld op zijn eigen smartphone.

Het sonnet anno 2023

Maar mevrouw, gedichten zijn zo vaag en diep! Toch weten mijn leerlingen van het vijfde jaar wel wat te doen met een poëtische opdracht. Zo ook met het sonnet dat ze een nieuwe, frisse jas moesten geven. Ik gaf hen de keuze uit 10 bekende (vertaalde) sonnetten van onder andere Jan van der Noot en Joachim du Bellay. De opdracht was om het sonnet modern te maken zodat het helemaal 2023 klonk. Artistieke vrijheid was een must om de beelden en inhoud te actualiseren. De taalregisters mochten volledig opengetrokken worden. De enige voorwaarde was dat het herwerkte sonnet nog steeds de typerende vorm van 14 regels had.

Euh, mevrouw?! Wat is een sonnet eigenlijk? Het sonnet is een klassieke dichtvorm die door de strakke structuur en opbouw dé dichtvorm bij uitstek was tijdens de renaissance van de 15e en 16e eeuw. Sonnetten gingen meestal over de Grote Thema’s des Levens, denk aan: de liefde en de dood, doorspekt met een vette vleug nostalgie. Renaissancedichters maakten gretig gebruik van beelden uit de natuur en stijlfiguren zoals de paradox en tegenstelling om contrast te creëren. Enige vorm voor dramatiek was hen daarbij niet vreemd. Zo schreef de Italiaan Francesco Petrarca in de 14e eeuw honderden sonnetten over zijn onbeantwoorde en dus redelijk onmogelijke liefde voor Laura.

Er schuilt een stukje Petrarca in ieder van ons. Met trots publiceer ik hier vijf hertaalde sonnetten.

Liefde is muziek door je airpods zonder iets te horen
Het is geen bereik hebben, maar toch TikTok kijken
Het is springuur hebben, maar toch vroeg opstaan
Het is als de Kardashians zonder drama

Het is een tatoeage nemen ondanks de pijn
Het is als chatten met je vrienden alleen in je kamer
Het is genieten van quarantaine in tijden van corona
Het is denken aan Rock Werchter tijdens de examens

Het is studeren en er plezier uit halen
Het is de opmerkingen van een leerkracht liefhebben
Het is Selena Gomez met maar 3 volgers op Instagram

Maar hoe kan de mens de liefde liken en disliken
En het toch sharen met elkaar
Ondanks alle comments?

Vicky, Lena & Luka naar Francesco Petrarca

Gelukkig als een gepensioneerde, die veel heeft gewerkt
Of als een student, die door de wereld reist
En wijsheid en voldoening vindt in zijn bestaan
En nu geniet van het leven op zijn eigen manier.

Wanneer zal ik de geur van kebab weer ruiken
boven de straten van mijn geliefde stad
De pleinen en cafés, waar ik ben grootgebracht
die onvergelijkbaar zijn met de duurste villa's

Die vertrouwde plek, waar ik ben opgegroeid
Die oude buurt, die nu zoveel verandering heeft ondergaan
Meer dan die moderne huizen met hun luxueuze interieur

Meer dan de skyline van een grote wereldstad
Meer dan de schittering van een exotische zonsondergang
Meer dan het avontuur op onbekend terrein

Daan & Ayoub naar Joachim du Bellay

Sonnet 130

Mijn lief, je hebt geen ogen waarin je kan verdwalen
Lippen als stijve lijntjes op elkaar
Geen huid gebruind door warme vakantiedagen
Sluik en doordrenkt door de regen is jouw haar

Op Instagram zag ik de kaaklijn van Angelina Jolie
Niet te vergelijken met jouw bolle wangen
En zelfs de geur van mijn aftershave trekt mij meer aan
Dan de lucht die jij in de kamer laat hangen

Ook al vind ik het fijn om jouw stem te horen
Ga ik toch liever naar een foute fuif
En al loopt een model met een rechte rug, hoofd naar voren

Slenter jij door de straten, lichtjes voorovergebogen
En vraag jij je nu af, waarom blijf ik jou trouw?
Wel, er is niemand anders waar ik meer van hou

Lilith & Layla naar William Shakespeare

Ik zag mijn schoonheid in de avondschemering
In het donker, zittend vanachter
Van de bus, alleen, lezend, schitterend
Leunend tegen het raam, de motor ronkend.

De bus stampend vol, alle ogen op haar gericht
Zon scheen op haar gezicht
Nooit eerder zag ik zoiets mooi
De statige huizen vervagend achter haar

Zo hard sprong ze uit de massa
Haar schoonheid de omgeving bestralend
Lezend in haar romantisch boek.

Zachte blik in haar ogen
Rijker dan alle crypto ter wereld
Sindsdien denk ik alleen maar aan haar.

Jonas & Wout naar Jan van der Noot

Gelukkig, als Kris Jenner, die haar familie tot de top heeft gesleurd,
Of als Wouter Beke die de kinderen niet uit hun lijden bracht,
Gegeneerd en bedroefd zijn schone reis geëindigd,
En nu in zijn gezin baalt van zijn afgelopen jaren.

Wanneer zal ik mijn gsm weer wegleggen
In die wereld van sociale media waarin ik word geabsorbeerd,
De tijd en het plezier, het doel van mijn leven,
En die geen individu aan mij kan schenken?

Die ene trui, gedragen en uniek, boeit mij meer
Dan ‘t leeuwenpak van Kylie Jenner,
Meer dan haar dure manen onze charmante wol,

Meer dan de rode diamanten van Doja Cat,
Meer dan ‘t peperdure pak van Ronaldo,
Meer mijn slay trui dan het zicht van rijkdom.

Jozefien & Lisa naar Joachim du Bellay