Ierland is een land dat tot mijn verbeelding spreekt. Om te beginnen hebben de Ieren een rijke muzikale geschiedenis met Mr Eurovision Johnny Logan en Eimear Quinn, maar bovenal natuurlijk met Hozier. Michel Sardou’s Les lacs du Connemarra bezingt op lyrische wijze de indrukwekkende landschappen van de Ierse Connemarra regio en als je de spectaculaire performers van Riverdance aan het werk ziet, dan wil je gewoon gevoel voor ritme hebben. Tot slot mogen we Sally Rooney niet vergeten, één van de grande dames van de hedendaagse literatuur. Ik was nog nooit in Ierland. Nu ben ik natuurlijk niet de meest reislustige persoon, maar ik denk dat het gure weer er mij van weerhoudt om plannen in die richting te maken. Gelukkig hebben we Joni om Ierland op de kaart te zetten! Hij woont en werkt er nu al ruim een jaar. Hoe dat zo komt en waarom lopen in Ierland echt wel de moeite is, dat vertelt hij zelf!
Joni, heb jij echt Ierse roots of hoe ben je daar verzeild geraakt? Dat zou inderdaad kunnen, want Ierland heeft een enorme emigratiegeschiedenis en er leven naar schatting ongeveer 70 miljoen mensen met Ierse roots wereldwijd! Maar in mijn geval is het anders gelopen: ik ben in Ierland terechtgekomen met de taak om drinkwater te voorzien en afvalwater te behandelen voor de nieuwe Diageo (Guinness) brouwerij net buiten Dublin. Waterleau levert daar een turnkey installatie en ik heb het volledige traject van de grondwerken tot de finale oplevering opgevolgd. Eén jaar na de start van de werken haalden we de first brew en in maart 2026 zal de installatie op volle capaciteit draaien. Daarna keer ik terug naar België.
Hoe zou je “de Ier” omschrijven en heeft die een hart voor lopen? Voor mij is de Ier vooral warm, gastvrij en behulpzaam, vaak met een opvallend luide stem (handig in de pub). De afgelopen jaren is er een duidelijke verschuiving van drink- naar sport- en loopcultuur. Dat merk je aan de vele recreatieve loopclubs, de enorme populariteit van parkruns en het grote aantal loopwedstrijden, die meestal snel uitverkocht zijn. De loopmicrobe heeft zich razendsnel verspreid.
Is lopen in Ierland net zo’n hype als in de Lage Landen? Gaelic football, hurling en rugby blijven de populairste jeugdsporten, maar de gemiddelde werkende Ier trekt tegenwoordig met plezier zijn opvallende loopschoenen en fel T-shirt aan om in groep te gaan lopen. De marathon van Dublin had dit jaar ruim 60.000 registraties voor de loting en had dus probleemloos drie keer kunnen uitverkopen. Ook de Boston Marathon blijft tot de verbeelding spreken bij veel Ieren. Leuk weetje: dit jaar won een 19-jarige Ierse atlete de vrouwenwedstrijd. Indrukwekkend.
Hoe ziet jouw loopomgeving eruit? Wat moeten we ons daarbij voorstellen? Wij wonen in Enniskerry, de toegangspoort van de kust richting de Wicklow Mountains. Ik kan de berg af lopen richting de zee naar ons looppark, ideaal voor intervals, of verder tot aan de kliffen voor een scenic cliff run. Als ik de berg oploop, sta ik al snel in de Wicklow Mountains en wordt het klimmen. De Great Sugar Loaf is hier de lokale trots. Ierland was ooit één van de meest beboste landen en is nu bij de kaalste van Europa. De bossen zijn dus relatief klein en vaak moet je betalen voor toegang met de wagen.
Loop je daar vaak in gezelschap of vaker alleen? Meestal in gezelschap. Op dinsdag en donderdag sluit ik na het werk aan bij de Bray Runners in het park vlakbij waar we wonen. We staan daar gemiddeld met een dertigtal lopers. Jana loopt ook regelmatig mee. Na een gezamenlijke opwarming kiest iedereen een groepje voor de intervaltraining. Donderdag train ik met een sneller groepje (Paul, Rori en Robert) en dat is altijd best pittig. Dinsdag ben ik blij als Karla er is, met wie ik train met als (mijn) doel haar richting de Olympische Spelen te krijgen 😝 Zaterdag loop ik de wekelijkse parkrun, 5 km all-out, en richting de marathon was dat mijn lange tempoloop aangezien het al 15 km lopen is heen en terug van het park. Op zondag loop ik soms alleen of ga ik met vrienden of collega’s een nieuwe trail ontdekken.
Je liep drie weken geleden de marathon van Dublin in een toptijd! Hoe is die race je bevallen? Het was één van de hoogtepunten van het jaar, zeker omdat de marathon symbolisch samen viel met de ‘first brew’ van de brouwerij. De weken ervoor waren erg intens en stresserend. Op de dag zelf verliep alles ideaal: de club had een bus geregeld en we konden vlak bij de start omkleden in een huisje van een clublid. Dat zorgde voor een uitzonderlijk ontspannen start, wat welkom was op een koude en regenachtige dag. Met twee clubgenoten mikte ik op een sub-3. We plaatsten ons netjes voor de 3-uur pacers. Door de grote massa was het geen vliegende start en ging de eerste kilometer trager dan gepland, maar dat was prima aangezien de meest gehoorde tip was om vooral niet te snel te starten. Al snel vond ik mijn ritme en genoot ik met volle teugen van de supporters, zo’n 300.000 volgens de organisatie. Het was ook fijn om nog eens door Phoenix Park te lopen, waar ik voor onze verhuis altijd trainde. Jana, vrienden en clubleden stonden luid aan te moedigen. Door de nieuwe levensstijl in Ierland, de aangepaste club trainingen, maar toch ook een goede consistentie was het idee om de eerste 35 km sub-3 tempo te houden en dan te kijken of er nog een versnelling in zat. Ik had echter geen superdag en de benen voelden verkrampt. Ik koos ervoor om iets te vertragen om veilig onder de 3 uur te finishen zonder blessure. Uiteindelijk finishte ik in een ook wel dramatischere tijd van 2u59’50. Net zoals het project: just in time. Afsluiten deden we in onze geliefde Harbour Bar in Bray. Een topdag.
Is de marathon van Dublin kortom een aanrader? Ierland en Dublin zijn leuke vakantiebestemmingen en de marathon past daar perfect in. Je moet wel rekening houden met het weer, dat soms kan tegenvallen en met de meer dan 200 hoogtemeters. Het is vooral een wedstrijd voor de beleving die ideaal te combineren is met een rondreis. Enkel overkomen voor de marathon of om hier je PR te lopen zou ik minder aanraden. Mooi meegenomen: de trails in Ierland zijn absoluut de moeite. Drie weken voor de marathon liep ik de Wicklow EcoTrail (47 km, er is ook een 80 km variant) en dat is echt een aanrader: kleinschalig, pittig en prachtig.
Welke (loop)doelen staan er nog in jouw agenda? De komende weekends zitten al vol met andere activiteiten, dus dit jaar staat er niets groots meer op de planning. Misschien nog eens op zoek naar de lokale corrida. Volgend jaar loop ik in maart de Wicklow Half Marathon als afscheid en ik heb me ook ingeschreven voor de marathon van Leuven. Daar zou ik het liefst willen pacen 😀
Het is vandaag precies 2 jaar geleden dat ik de marathon van Antwerpen won. In een knaltijd van 2u54 schoot ik daar naar de overwinning van mijn leven. Een ongelooflijke ervaring: iets waar ik nooit van had gedroomd dat mij simpelweg overkwam. Die 22e oktober was de ultieme bekroning van mijn sportieve topjaren 2021-2023. Ik ben die overwinning alleen maar meer naar waarde gaan schatten. Dat ik dus echt als eerste over die finish liep en dat lint mocht vastgrijpen. IJzersterk was ik. Antwerpen zal voor altijd een stukje van mij blijven. Ik zou zot zijn als ik niet voor eeuwig dankbaar was om als recreatieve loper zoiets te mogen meemaken. De afgelopen jaren ging het allemaal wat minder vlot. Er is het verhaal van de aanslepende hamstrings- en rugklachten, het verhaal van het mentale herstel dat tijd kost. Het is daarom een beetje zoeken waar mijn loopdoelen en -ambities liggen.
Ik heb belachelijk lang kunnen pieken in mijn wonderjaren. Akkoord, ik trainde hard, maar alles leek vanzelf te gaan. Winnen is bedwelmend, daar ga ik niet over liegen. Ik loop niet om op te scheppen met prestaties, maar op het podium kunnen staan, is wel iets dat tot de verbeelding spreekt. Ook op mijn blog zijn het de teksten over grootste prestaties die het best gelezen worden, jaar na jaar. Ik ga geen marathon meer winnen of sub3 lopen. Dat is helemaal prima. Ik heb daar echt vrede mee. Ik wil iemand zijn die loopt omdat lopen de allermooiste sport is die er bestaat: goed voor hart, hoofd en lijf. Het is bovendien de sport waarin ik onvergetelijke familiemomenten beleefde, vriendjes leerde kennen en natuurlijk Hans. Die emotionele factor neemt niet weg dat ik nog steeds ambitieus en gedreven ben. Ik hou ook nog altijd van het gevoel eens goed te kunnen op- en doortrekken. Om je benen aan te vuren en de hartslag eens goed de hoogte in te jagen.
Toch is dit dus een oktobermaand waarin ik geen marathon zal lopen. Er was nochtans een plan: de marathon van Keulen op 5 oktober. Duitsland, dichtbij huis: leuk! dacht ik in het voorjaar. In de zomer koos ik voor het langere trailwerk, goed wetende dat die najaarsmarathon geen potentieel piekmoment zou zijn. In augustus zag ik het best wel zitten. Ik zou nog wat op de piste trainen om die benen weer eens echt aan te vuren. Viel dat lelijk tegen. Op alle vlakken eigenlijk. Na onze geweldige beklimming in Martigny leek ik met elk loopje aan kracht in te leveren. Ik was niet vooruit te branden. Tempo lopen zat er niet in. Mijn benen voelden zwaar aan. Ik had vaak rugpijn. Lopen voelde aan als moeten trainen en dat betekende ook moeten presteren. Ik was mentaal en fysiek niet fris genoeg om een strijd te kunnen leveren. Een marathon lopen om hem te kunnen finishen, daar zou ik geen vreugde uit halen. Het was een bevrijding toen ik besliste om forfait te geven voor Keulen.
Door doelloos te kunnen lopen herwon ik mijn loopplezier. Ik liep de afgelopen weken waar ik zin in had en trok me niet al te veel aan van hoe het ging. Geleidelijk aan ging het ook steeds beter. Er zit weer poeier en jus in de benen. Op een week loop ik zo nog steeds makkelijk 60 km bij elkaar omdat ik het lopen als mindfulness echt nodig heb. Hans en ik lopen nog steeds heel graag samen. We gingen zondag weer op trailavontuur in Bouillon (waarover later meer!). In de zomer ergerden we ons al wat aan de drukte op trailevents. Lopen is een hype. Iedereen loopt! Dat doet me oprecht plezier. Ik wil niet het alleenrecht claimen op loopevenementen. Maar als organisaties alleen maar bezig zijn met races op te schalen en de fomo aan te wakkeren, dan voel ik mij niet aangesproken om deel te nemen. Ik ben even helemaal klaar met het wedstrijd- en evenementengebeuren. Geen halve marathon in Brussel, Antwerpen of Kasterlee voor mij. We lopen wel de Velpe-Mene trail hier in de buurt om het lokale groen wat beter te leren kennen.
Juist door even weg te blijven van die evenementen, de druk en de drukte die ze creëren kan ik mezelf terugvinden als loper. Ik wil mezelf niet zien als een schim van de winnares in Antwerpen. Lopen brengt mij nog steeds heel veel. Oh ja, er zijn dus zeker plannen voor het voorjaar. Misschien werden die zelfs gesmeed tijdens een gezellig loopje met onze halve Ier Joni en Roos op de fiets. Er staat ook weer een groots trailavontuur op de planning. Ik blijf gewoon heerlijk wegdromen. Het najaar biedt zoveel gezelligheid. Ik bulk van de creatieve plannen. Ik wil veel lezen. Hans en ik hebben heel wat uitjes gepland, naar het theater en museum. Ik ben dan misschien wel in de herfst van mijn loopcarrière. Het is nu pas dat ik echt zie hoe prachtig mooi die herfst is als je rond je kijkt.
De cijfers: mijn 20e marathon liep ik in 3:15:54, een tijd waar ik 10 jaar geleden bij mijn marathondebuut niet eens over durfde dromen De voorbereiding: de winter kostte me vooral energie, de belofte van de lente bracht heel wat meer kwalitijd in mijn leven, waardoor ik ook weer ouderwets positief naar deze mijlpaal kon toeleven De race: ik schipperde tussen blijven doorduwen en me overgeven aan het unieke karakter van dit evenement, wat niet altijd gemakkelijk was omdat ik elk van de 267 hoogtemeters gevoeld heb De herinnering: het verhaal van “wij samen” naar de marathon en de ongeziene sfeer in Leuven die de verwachtingen ruimschoots inloste
Wat vooraf ging Zo moeilijk als het tegenwoordig is om je tijdig in te schrijven voor een sportief event, zo makkelijk was het voor dit marathon-EK. Zelfs heel last minute was een inschrijving mogelijk voor de 10 kilometer, halve en hele marathon. Een verademing! Ruim een jaar van tevoren schreef ik me in. Andere vroege vogels waren Hans, Sam en Roos die haar startbewijs doorgaf aan Seppe. Een marathon van (ons) Brussel naar (mijn) Leuven: op dat feestje mocht ik niet ontbreken. Stiekem groeide ook een heel klein beetje de hoop dat ik na mijn pijnlijke marathon in Berlijn weer als vanouds zou kunnen vlammen zonder al te veel last van mijn hamstrings. Niet dat ik een sub3 ambieerde, wel dat ik me weer eens onbezonnen in het avontuur zou kunnen storen. Dromen mag, dromen moet zelfs. Ik leefde dan ook heel positief toe naar de wedstrijd omdat het zo bijzonder was om met mijn volledige loopcrew voor dat gezamenlijke doel te trainen, ieder met z’n eigen besognes. Bovendien genoot ik ook heel erg van het zondagse duurlopen samen met Hans. Meer moet dat soms niet zijn.
Vlak voor de start Een marathon in eigen land: dat was van Antwerpen geleden. Na een auto- en busrit stappen we op een goed gevulde trein. Het is duidelijk dat niet alleen ons clubje erop gebrand is om op tijd aan de start in Brussel te geraken. Leeswaarschuwing: het is begrijpelijk als je in de hierop volgende beschrijving de draad kwijt raakt van wie nu eigenlijk wie is. Samen met Simon & Pieter (onze Siktivity boys) en Joni zijn we op de afspraak met Pieter & Stijn (diens bekende gelegenheidsbroer zal met de fiets volgen) en Sam. Pieter, ons jonkie van het gezelschap, heeft voor de gelegenheid zijn meest comfy Birkenstocks aangetrokken. Zogezegd met één of ander heel praktisch excuus. Te voet gaat het richting een bruisend Warandepark. We zijn op tijd, of wat had u gedacht?
Ondertussen is het zachtjes beginnen regenen. Terwijl we romantisch met z’n allen schuilen in een prieel en ik (tevergeefs, zo zal later blijken) hoop op een opklaring van formaat, bereiden we ons voor op de start. Wachtend op Joni’s pupil Jan, heeft Sam het ideale (hopelijk ook legale) middeltje op zak voor Hans’ pijnlijke bil: een spuitbus met iets dat koud aanvoelt, maar eigenlijk warm is. Begrijpe wie begrijpen kan. Enfin, we geraken elkaar allemaal een beetje fysiek kwijt in de menigte en uiteindelijk zak ik met Hans en Sam af richting startzone op het Paleizenplein. Wat een decor! Een drone hangt boven onze hoofden aangezien we deel uitmaken van een live-uitzending op nationale tv. En dan is het tijd om afscheid te nemen: Sam staat in de box voor mij, Hans in het startvak na mij. Op de lekkere beat van Sean Pauls Temperature hoop ik stiekem toch op wat zon en bij Sweet Dreams durf ik te dromen van de ideale start. Na een plechtig moment inclusief volkslied en koning is het zover. Knal boem! Met vuurspetters en al worden we weggeschoten richting Leuven.
De race We draaien rechts de Wetstraat in en stormen zo op het Jubelpark af. Er vliegt opspattend water tegen mijn benen. Een natte marathonstart is iets dat ik nog niet eerder meemaakte. Het moment van de start pakken: het werd zowat mijn motto de laatste jaren. Ik denk aan Marike die dat daags voordien ook deed en heerlijk onbezonnen het avontuur van haar halve marathon in dook. Wat ik een klein beetje over het hoofd had gezien na mijn lyrische verslag van onze parcoursverkenning: we lopen helemaal niet door het Jubelpark, maar er onderdoor. Dat is nu eenmaal waarom ze tunnels aanleggen. En door tunnels lopen: dat is nooit een lachertje. Na anderhalve kilometer is de toon voor deze marathon meteen gezet. Met zicht op de triomfboog loop ik de tunnel in, het is er eentje die uit twee delen bestaat. Ik heb nooit beseft dat je er gewoon in kan kijken vanaf het Jubelpark.
Als ik naar mijn tweede kilometertijd kijk, valt het vies tegen als ik 4’42” zie staan. Dit wordt een marathon waarbij tussentijden eerder relatief dan indicatief zullen zijn. De komende kilometers kan ik maar beter niet te vaak op de klok kijken. Een echt lekker gevoel heb ik nog niet te pakken. Ik heb de hoogtemeters van het parcours wellicht toch wat geminimaliseerd. De marathon an sich daarentegen heb ik niet onderschat. We lopen de tunnel door onder Montgomery om dan de Tervurenlaan naar beneden te lopen. Ik probeer hier toch snelheid te pakken om dan misschien met wat uitstel echt een lekker gevoel vast te grijpen. Na 6 kilometer ben ik eraan voor de moeite. De klim in Woluwe wacht. Focus op een soepele tred en niet op de tijd! Ik kan me niet van de gedachte ontdoen dat ik meer aan het harken ben dan ik zou willen (achteraf zal blijken hoe relatief dat was). Ik word voorbijgelopen door de Van Roy tandem met aan het stuur Stijn (de witte) en broer Simon (de sikke). Samen zijn ze naarstig op zoek naar hun sub3. Dat ziet er goed uit!
Na 10 kilometer staat het voor mij onomstotelijk vast: ik verkeer niet in supervorm noch beschik ik over superbenen. Ik voel mijn rechterhamstrings en -bil al goed trekken. Het is op naar Tervuren met het besef dat het aartsmoeilijk zal zijn om hier vandaag 3u10 uit de benen te schudden, wat ik als richttempo had vooropgesteld. Het enthousiasme van het publiek biedt gelukkig soelaas aan de innerlijke worstelingen. Een supporter met Ozze John is van beton gaat helemaal door het lint als John, die een paar meter voor mij uit loopt, hem passeert. Wat een toewijding! Ik krijg er zowaar zelf een bescheiden adrenalinestootje van. Al kan dat ook te verklaren zijn door het feit dat we voor de verandering eens in dalende lijn lopen.
We zijn dus in Tervuren en ik word terug in de tijd gegooid naar juli 2019 toen de Tour de France hier passeerde. Er was toen misschien een ietsiepietsie meer volk op de been, maar het publiek is ook hier van het luide en aanmoedigende soort. Yes, kom op, ik kan dit wel degelijk! Vlak voor we afdraaien richting Park van Tervuren word ik ingehaald door Merijn: ultraloper, held en winnaar van de Sportverdienste van het Jaar. Het is mooi om te zien hoe soepel hij loopt. Alsof het niks is. Hij zal dan ook eindigen in een heel knappe tijd van 3u04 en dat voor een loopnummer dat eigenlijk buiten zijn comfortzone ligt. Heel straf! Terwijl ik het park induik, denk ik aan Hans. In “ons park” blijkt het asfalt een pak slechter te liggen dan ik dacht. Het zijn van die kleine, eigenlijk onbenullige dingen die je opvallen als je in je hoofd niet helemaal in de race zit. Ook hier stap ik even in mijn teletijdmachine naar het jaar 2016 toen ik hier voor het laatst liep in wedstrijdverband tijdens de marathon van Brussel.
Reikhalzend is het uitkijken naar de rijdende koffiebar van Ernesto, ons koffiemoment na een zondags loopje in Tervuren. Voor de gelegenheid is hij wat moeten opschuiven. Helaas staan de mensen niet rijen dik bij hem aan te schuiven. Wel staan ze luid op ons te roepen. Met een goeie 15 kilometer in de benen ben ik nog niet toe aan mijn post-race-koffie. Ook mijn boterhammetje zal nog even op zich laten wachten. We passeren namelijk bij bakkerij Vogelaers in Vossem, dé smaakmaker van de streek. Ik vloek vooral op de Smisstraat waar echt elke meter naar beneden dan wel naar boven gaat. Een soort bmx-parcours voor lopers lijkt het wel. Het prikt allemaal net iets harder dan gedacht (of gehoopt). Het frustreert met dat ik geen steady tempo kan vinden om de cruise control op te zetten. Ik ben trouwens niet helemaal gestopt met op de klok te kijken. Meestal loop ik nog vlot onder de 4’30” per kilometer, maar toch vind ik geen bevestiging dat ik goed bezig ben. Het mooie is dat het me wel langs alle kanten wordt toegeroepen, wat de burger toch moed geeft.
Ik laad me op voor de klim in Leefdaal, de beruchte Mezenstraat die ook wel eens de Muur van Leefdaal genoemd werd, wat zelfs ik met enige zin voor theatraliteit wat overdreven vind. Zoals dat gaat met dingen die je echt vreest: ze vallen doorgaans beter mee dan verwacht. Al helemaal omdat Katja en Dieter me enthousiast de berg opsturen. Vlotter dan gedacht loop ik dus naar boven. Het feest is helemaal compleet als ik eindelijk naar rechts kan afdraaien, de steenweg op en de vriendjes van DCLA onder leiding van Marianne me nog meer aanmoedigingen toeroepen. Ik draai weer naar rechts, in dalende lijn deze keer, verder richting Leefdaal. Het halfway point is een feit. Met 1u34 op de klok zou ik hier in theorie nog mogen hopen om te finishen in 3u10. De zwaarste helft qua hoogtemeters zit er immers op. Ik voel echter aan alles dat dit me krachten heeft gekost. Fysieke en mentale kracht die ik momenteel niet op reserve heb. Ook mijn buik is het niet helemaal eens met het (voor mijn doen) ambitieuze voedingsplan. Mijn 3 gels zitten me niet lekker.
De weg naar Leuven lijkt kronkeliger, heuvelachtiger en langer dan gedacht. Weer maar eens. Ik krijg nog een laatste gelletje weg op kilometer 25, maar ik zie aan mijn kilometertijden dat ik terrein aan het verliezen ben. Aan het publiek ligt dat in geen geval. Jongens toch, wat een sfeer en gezelligheid! Er zijn de luide en jeugdige aanmoedigingen in de bevoorradingen, met als tegenwicht de rustige, bemoedigende woorden. Mevrouw, gij zijt dat hier goed aan het doen! Ik zeg het nog een paar keer tegen mezelf. Ik ben dat hier goed aan het doen. Als ik een bord met Heverlee en vooral ook met Leuven zie, haal ik toch een beetje opgelucht adem. We zijn er nog niet bepaald echt, maar het voelt als een heel klein beetje thuiskomen. Al helemaal als we afslaan over de weg naar IMEC en vlakbij mijn vorige woonplaats in de Celestijnenlaan passeren. De puf is er nu wel echt uit bij mij. Ik word voorbij gelopen door Joni en Jan op weg naar hun 3u10. Goeie sfeer hè! roep ik meer om mezelf op te monteren. Ik klamp me vast aan de beloftevolle woorden van Joni: en het beste moet nog komen!
We lopen richting Heverlee city, een plek die ik heel goed ken en waar ik 10 jaar geleden mijn basis legde als duurloper. De zon doet heel soms eens van bonjour, maar het is wel een graad of 18. Ik ben dan ook best hard aan het zweten. En dorst dat ik heb! Aan elke bevoorrading probeer ik twee bekertjes water aan te nemen zodat ik toch telkens een minimum aan vocht binnenkrijg. Iedereen weet dat al lopend een bekertje aannemen en uitdrinken relatief weinig water oplevert. Ik begrijp waarom de trailvest ook in marathonmiddens z’n entree heeft gemaakt. De hele Memory Lane in Heverlee ontgaat me wat door het toenemende ongemak. In de voorbereiding was het allemaal net iets plezanter. Toen liepen we aan een tempo rond de 4’55”, nu is dat toch een 20-tal seconden sneller.
Richting Arenberg neemt de ambiance weer toe. Ontelbare keren liep ik daar omhoog lang het park. Nooit eerder deed dat onbeduidende bultje zoveel pijn. Nooit eerder deed ik het dan ook met 30 kilometer en ruim 200 hoogtemeters in de benen. Leuven wordt steeds luider. Op Den Dreef neemt het gejoel toe. Er is nu echt geen ontkomen meer aan: de finale op Leuvens grondgebied is ingezet. Ongetwijfeld wordt het er één met hoogtes en laagtes. Aan Parkpoort de ring op om te beginnen. Een stevig klimmetje op z’n Brussels waar ik nog maar eens concludeer dat ik niet bepaald fris in de race zit. Het plan van 3u10 zit nu definitief achter slot en grendel in de kast. Hoog tijd om de sfeer echt tot in elke (pijnlijke) spiervezel te absorberen. Te beginnen in de Parkstraat die bijna onherkenbaar is door de menigte die er zich verzameld heeft. Wel herkenbaar uit de duizend: Katja! Het valt op dat het Leuvense publiek doorgaans jong is en dat ik als vrouw toch een streepje voor heb bij de aanmoedigingen. Ik laat het me welgevallen.
Ik geniet van de duik naar beneden door de Naamsestraat richting Grote Markt. Héérlijk! Of ik echt kippenvel heb, weet ik niet, maar dat ik dit niet zal vergeten dat staat buiten kijf. We draaien rond de Sint-Pieterskerk langs Brasserie Notre Dame waar ik heel wat werkende uren heb doorgebracht. Op naar de Vaart! Ik voel ergens een klein vlammetje dat is gaan branden. Ik loop dan ook naar mijn zusje toe. Als een magneet word ik naar haar toegezogen, net zoals naar mijn geliefde Vaart. Weer maar eens een plek waar ik oh zo veel kilometertjes gelopen heb. Ik kan de Vaart al ruiken als ik Roos in de menigte zie staan. Ik herken haar meteen, uit de tienduizend als het moet. Het helpt ook dat ze een stapje in de goot heeft gezet zodat we maximaal dit moment kunnen pakken met z’n tweeën. Haar geschreeuw geeft me vleugels. I’ve got this! De adrenaline raast door mijn lichaam. Uit mijn Garmin-analyse nadien zal blijken dat mijn aanloop naar Roos effectief een rode opflakkering was en dat ik dus ook daadwerkelijk sneller ben gaan lopen dat moment.
36 kilometer staat er inmiddels op de teller. De passage langs de Vaart is een dubbele. Enerzijds is het lastig omdat we van de finish weglopen naar een keerpunt. We zullen lopers passeren die al een kilometer of 2 à 3 verder in hun race zitten. Anderzijds is dit hét punt bij uitstek om bekenden te spotten. Heel waarschijnlijk zal ik hier ook de toetie van Hans zien als ik gedraaid ben. De eerste bekende die ik kruis (en die dus voor mij loopt) is Stijn. Hij moet werken, maar ziet er nog sterk uit. Wat verderop zie ik dan de nog steeds intacte tandem van de Remy Boys. Joni wilde Jan met wat drama naar de finish loodsen: wel, het ziet ernaar uit dat dat hier aan het gebeuren is. Jan moet even stappen, maar pikt meteen weer in. Er is wind, maar ik weet eigenlijk niet meer of die eerst tegen dan wel mee zit. Vierkant draaien doet het sowieso. Met of zonder keerpunt. Hans is die andere persoon die ik uit een miljoen zou herkennen. Ook zonder flashy shirt zie ik meteen zijn blije gezicht. Wat ziet hij er goed uit! Die is ook bezig aan een sterk nummer. We geven elkaar een high five en dan is de finale nu voor echt ingezet.
De passage onder de brug aan de Vaart blijft nog lang nazinderen. Dit is ongezien! Hier kan zelfs Rotterdam niet tegenop, wat een sfeer! In de Vaartstraat kan ik dan echt beginnen dromen van die finish. Een blik op de klok leert me dat een 3u15 nog moet lukken. Het lijkt me de moeite waard om mijn benen daarvoor draaiende te houden. Je moet overigens geen Leuvenaar zijn om te weten dat ook Leuven allesbehalve vlak is. Gisteren stonden we zelf nog te supporteren bij de oplopende doorkomst in de Vital De Costerstraat. Het doet pijn, maar ach wat: de finish ligt nu echt binnen handbereik. Over de Bondgenotenlaan gaat het voorbij Absolute Run waar Geert en Stefanie enthousiast staan te zwaaien. Ook aan het station is de menigte behoorlijk uitzinnig. Een dj met een vette beat, soms heb je niet meer nodig om een soort van lach op je snoet te krijgen. We lopen nu een stuk van het Eindejaarscorrida-parcours. Wat op en af voor de verandering. Bij de passage langs de Universiteitsbibliotheek op het Ladeuzeplein hebben we nog anderhalve kilometer te gaan. Tijdens de verkenning slaagde ik er heel wat beter in om het moment hier te pakken.
De Blijde Inkomststraat is de laatste straat die me naar de lange lijn richting finish leidt. Lijden is het nog steeds ook een beetje. De allerlaatste bocht is een feit. Ik ben degelijk voorbereid en weet dat de voetgangersbrug aan de gevangenis niet de finish is. Met nog maar eens een blik op de klok besef ik dat ik hier verdorie nog iets van een sprint uit de benen zal moeten schudden wil ik onder de 3u16 blijven. Wonderwel lukt dat. Voor een bescheiden zegegebaar is geen tijd, laat staan energie. Ik wil gewoon over die lijn binnen zijn. Yes, dit was het dan: marathon nummer 20! Ik ben weer een avontuur rijker. De medaille is een heel mooie om aan de collectie toe te voegen. Ik zie meteen Joni en Jan. Ze hebben hun doel gehaald en zo hoeft Jan officieel geen marathon meer te lopen. Zoals verwacht laat Hans niet lang op zich wachten. Met 3:21:45 loopt hij een prachtig PR. Al is het ook wel schrikken om hem met runner’s nipples aan te treffen, wat hij zelf pas doorheeft als hij mijn gezicht ziet. We zijn verenigd. Het zit erop, we kunnen nu uitgebreid gaan napraten over een bewogen dag.
De conclusie Het was mijn allereerste marathon in lijn, een verbindende lijn tussen twee steden die voor mij heel belangrijk zijn in mijn (lopende) leven. Niet alleen symbolisch, maar ook mentaal was het heel fijn om mezelf lopend (op de één of andere manier functioneel) te verplaatsen van punt A naar B. Omdat het ook een EK was, konden we nadien de volledige uitzending integraal herbekijken. Ideaal om alles te herbeleven. Het geeft nog net wat meer grandeur aan de marathon. Daarbovenop was het met een dikke 12.000 deelnemers de grootste marathon in België. De organisatie was dan ook van een hoog niveau. Op enkele kleine praktische dingetjes na liep alles gesmeerd. Ook de Leuvense politici lieten zich opmerken in het deelnemersveld. De stad vraagt, roept en schreeuwt in ieder geval om een eigen marathon. Het zal geen evidentie zijn om die – zelfs met het betere ellebogenwerk – een plekje te geven op de drukbezette marathonkalender. Een dikke vette stempel met “goedgekeurd” dus.
Nog enkele weetjes
Hoe verging het Team Siktivity? Simon moest Stijn lossen na 12 kilometer, een blessure speelt hem al enkele weken parten. Hij finishte uiteindelijk in een heel verdienstelijke 3u13. Stijn liep 2u59. Hij slaagde erin om zijn tweede helft sneller te lopen dan de eerste. Pieter klokte af op 2u46. Sterk werk van de mannen in het blauw!
Hoe verging het Sam en Pieter? Sam vergezelde Imana Truyers bij haar marathondebuut en deed dat in 2u46. Pieter rijfde met 2u53 ook een eerste dikke vette sub3 binnen.
Die andere Stijn (op de fiets) liep 2 weken eerder 3u02 op de marathon in Gent. Pieter en Stijn zullen samen aan de start staan van de 36 kilometer van de Chouffe trail.
Run with the champions! De Spaanse Fatima Ouhaddou werd Europees kampioen in 2u27, bij de mannen was de titel voor de Italiaan Iliass Aouani met een tijd van 2u09. Maar zijn we niet allemaal kampioenen?!
Een pluim voor de bevoorradingen! Er waren er meer dan genoeg en de ambiance was er top. Ik spotte er behoorlijk wat oud-leerlingen. Een mooie kennismaking voor de jeugd met wat lopen kan betekenen voor een mens.
Na de finish kregen we een half litertje water dat gerantsoeneerd bleek te zijn. Veel te karig wat mij betreft. Ander aandachtspuntje: de bagage afhaling had net wat gestroomlijnder kunnen verlopen.
Over mijn snelle schoen, de Cielo X van Hoka, was ik niet onverdeeld positief. Ze lopen fantastisch als het snel genoeg gaat, maar op een nat wegdek bieden ze een minimum aan grip. Niet dat ik echt onderuit ging, maar soms voelde ik mezelf toch een beetje doorslippen. Hans had dezelfde ervaring met zijn Mach X 2.
Ik liep in Leefdaal op een bepaald moment met twee andere Cielo-lopers voor mij uit. Toch wel een stil momentje van verbinding. Nike heeft nog steeds een onverzettelijk bastion als het om carbonschoenen gaat.
Ik gebruikte niet eerder zo vaak de woorden klimmen, stijgen en bergop in een marathon-raceverslag. De ironie is dat we feitelijk meer meters bergaf liepen. Oeps. Het voelde anders, geloof me.
Mijn nichtje Marilou was er wel degelijk bij. Het was meteen haar eerste ervaring met een hoofdtelefoon om de overprikkeling te beperken.
Met de tepels van Hans is alles in orde, geen zorgen. Zelf had ik een schuurwonde aan mijn buik en hals. Ook nieuw voor mij. We droegen allebei iets van Brooks waarvan we nu dus kunnen concluderen dat het bij echt zweetweer te veel vocht vasthoudt.
Ook voor Hans was de passage onder de brug langs de Vaart het kippenvelmoment bij uitstek. Hier hebben ongetwijfeld mensen gehoorschade opgelopen.
Brussel en Leuven hebben niet teleurgesteld. 3u15 stond er op de klok toen ik over de finish kwam. Marathon numero 20 is daarmee officieel binnen! 42,195 kilometer lang schipperde ik tussen onverschrokken de strijd aangaan met de klok en het besef dat marathons lopen zoveel meer is dan de tijd die in je nek hijgt. Ik hapte naar adem. Gaf soms plankgas. Om dan te zoeken naar iets dat ergens comfortabel aanvoelde. Ik kon de marathonwetten deze keer niet overstijgen. Ik was niet onoverwinnelijk en had ook behoorlijk wat verval. Een marathon lopen is een les in omgaan met ongemak.
Pain is just a French word for bread: ik las het meermaals op een stuk karton bij wijze van ludieke aanmoediging, een woordspeling die ik stiekem zelf had willen bedenken. Ik las ook Gek zijn doet zeer en Therapy was also an option. Laat me eerst vooropstellen dat de doorsnee supporter bovenmatig enthousiast is. Bovendien denk ik dat de gemiddelde toeschouwer langs het parcours liever niet al te veel en te lang loopt. De perceptie is immers dat je wel gek moet zijn om jezelf zoveel pijn aan te doen om een marathon te lopen. Ik zal niet ontkennen dat er behoorlijk wat gekte in mij schuilt. Loopgekte onder andere. Ik kan soms in elke vezel van mijn lichaam voelen dat ik gemaakt ben om te lopen. Ik loop niet omdat ik mezelf graag pijn doe. Wel omdat er op de één of andere vreemde manier juist iets heel krachtigs van mezelf naar boven komt als ik loop.
Toen Hans en ik ons startnummer gingen ophalen, hadden we het erover in welke mate marathons lopen een vorm van pijn opzoeken is. Is het zo dat marathonlopers in wezen kicken op pijn lijden? Wat je voelt als je 30 kilometer gelopen hebt, zou ik niet beschrijven als pijn, maar als een groeiend ongemak. Het Engelse discomfort is hier op z’n plaats. Je loopt en loopt en blijft lopen ook als je lichaam zegt dat het steeds meer moeite kost, als het ongemak niet alleen in je benen, maar ook in je buik en in je hoofd zit. Als je dat ervaart, besef je ten volle wat het betekent om een marathon te lopen. Het is waar de marathon zich onderscheidt van een andere loopdiscipline. De ironie is ook dat als je dan eindelijk stopt met lopen, je pas echt voelt hoe dat ongemak zich verspreid heeft in je lichaam. Opluchting neemt het dan over van het ongemak.
Geen nood, na deze korte bespiegeling ben ik nog lang niet uitgepraat over mijn 20e. Een uitgebreid raceverslag hebben jullie nog van mij te goed. Het zal ook deze keer niet ontbreken aan geuren en kleuren om een impressie te geven van hoe Brussel-Leuven mij beviel. Het is een verhaal waarin de marathon de hoofdrolspeler is en wij samen met z’n allen de nevenpersonages. Rest er mij voor nu nog een dikke vette dankjewel uit te spreken aan het adres van al wie die dag deel uitmaakte van ons team. Samen aan de start met Hans, Sam, Pieter (x2), Joni, Jan, Simon en Stijn. Samen over het parcours met heel veel dierbare supporters waarvan in het heel bijzonder Roos.
Oh ja trouwens, wat ik ook leerde van al die originele aanmoedigingen: Beyoncé never ran a marathon! Aha!
Iconisch, symbolisch, bijzonder: ik heb nog geen meter gelopen van de marathon van Brussel naar Leuven en het evenement is nu al overladen met adjectieven. Het is even geleden dat ik zo positief naar een marathon toeleefde. De loophonger is ongezien groot, het plezier van het avontuur wint het van de druk om te presteren. Ik ben nog niet helemaal back of misschien ben ik nooit echt helemaal weggeweest. Verwachtingen uitspreken, is lastig. Ik wil (moet) tevreden zijn als het positieve gevoel dat ik overhoud aan de afgelopen trainingsmaanden zich vertaalt naar een beter resultaat dan mijn 3u17 van Berlijn. Op de 13e van de maand april wil ik meer dan ooit stilstaan bij het feit dat ik aan de start sta van mijn 20e marathon.
10 jaar geleden liep ik dus mijn eerste marathon in Leiden, de stad waar ik studeerde. Samen met Roos aan de start. Bloedje nerveus waren we op een dag die eigenlijk veel te warm was om een marathon te lopen. Bovendien was ik snipverkouden (op het zieke af). Ik herinner me nog veel en ook best levendig van die allereerste. Het smaakte naar meer. Veel meer. Behalve de sportgels dan. Ik leerde veel over mezelf door die marathons te lopen. Ik kwam mezelf een paar keer vies tegen. Soms is het er boenk op, soms is het een strijd na 5 kilometer, heel soms overstijg je jezelf en doe je dingen die je in je stoutste dromen nooit mogelijk had geacht.
Ik begon marathons te lopen in het jaar dat ik 30 zou worden en ik in mijn leven resoluut voor een ander pad gekozen had. Ik heb de marathon dan ook heel lang beschouwd als iets dat helemaal alleen van mezelf was. Dat ik in staat was om 42,195 kilometer aan een stuk te lopen, had ik werkelijk nooit voor mogelijk gehouden. Als kind droomde ik over een boerderij met paarden en poezen. Toen ik de loper in mezelf ontdekte, borrelde er heel wat naar boven. De marathon symboliseerde mijn onafhankelijkheid, mijn eigenzinnigheid en volharding. Het was iets dat ik me nooit zou laten afnemen.
Ik loop deze iconische, symbolische en bijzondere marathon in het jaar dat ik 40 word. Vandaag is lopen meer dan ooit iets waarin ik nooit alleen ben. Het is een verhaal van samen sterk. Dankzij mijn loopavonturen liep ik veel mensen tegen het lijf. Ik begon een blog die me nog meer bracht. Ik verzamelde kortom een schare vriendjes en volgers om me heen en natuurlijk – als klap op de vuurpijl -mijn liefje Hans. Ik zei het al vaker, maar hoeveel mooier kan een verhaal zijn? En het goede is: wat er morgen ook gebeurt: dit verhaal, het verhaal van wij samen is nog lang niet klaar.
Gisteren kregen we al een overheerlijk voorproefje van wat ons te wachten staat. We supporterden hard, luid en intens voor heel wat bekende gezichten. We snoven de sfeer op. Vandaag is het aan ons. Roos zal ergens langs de kant staan met mijn kersvers nichtje Marilou. Verder reken ik natuurlijk op het immer enthousiaste publiek waar ik ongetwijfeld nog veel bekenden in zal herkennen. En ja! Het zal pijn doen! Ik zeg daarom nu al: cheers op dit verhaal, wat het ons ook brengt! Lang leve het loopplezier!
Nog 2 keer slapen en het gaat gebeuren: we staan aan de start van het EK marathon Brussel-Leuven. Morgen wordt het feestje afgetrapt met de halve marathon, die we als supporters uiteraard niet willen missen. 12.000 deelnemers zullen aan de start staan van de volledige afstand. Nooit eerder waren daar zoveel vriendjes bij. Alleen dat is al de moeite waard om met een serieuze krop in de keel in dat startvak te staan. Legio mogelijkheden ook om eens heel grondig voor te beschouwen en in mijn eigen kring te peilen naar de verwachtingen van dit evenement. Wat duidelijk is: er werd heel wat afgestudeerd in Leuven en ook wel rondgefladderd. Het parcours is voor iedereen op een andere manier een lange trip down Memory Lane waar elke straatsteen een herinnering heeft. De verwachtingen van het evenement zijn groot, die van de benen worden al eens getemperd. Lees zelf maar!
Hans – heeft hij nog een introductie nodig of zal ik er gewoon een hartje bij zetten?
Welke afstand loop je? Ik loop de marathon. Het blijft een wedstrijd die je moet respecteren, zelfs al liep je ook al grotere afstanden. Wat verwacht je van je benen? Ik heb intussen geleerd dat wat voor mij het beste werkt, is om niet teveel te verwachten, maar vooral ontspannen aan de start te staan. Als de benen dan goed zijn, dan zullen ze ook goed presteren en zal het resultaat navenant zijn. Ik ga dus vooral proberen te genieten, lekker te lopen en we zien wel waar het schip strandt. Wat verwacht je van het evenement? Het wordt sowieso een unieke wedstrijd, een niet te missen evenement dat met niets te vergelijken valt; het is een Europees kampioenschap, het is een wedstrijd in lijn (daar hou ik van), de startlocatie is indrukwekkend, want je loopt best nog een groot stuk door Brussel, en de prachtige finale in Leuven zal garant staan voor massa’s kippenvel. Het wat saaiere deel van kilometer 15 (koffiebar Ernesto aan de uitgang van het park in Tervuren) tot kilometer 31 (de Naamsepoort in Leuven) nemen we er met plezier bij. Wat heb je met Brussel en Leuven? Ik heb meer met Leuven dan met Brussel, hoewel ik een aantal keer de 20km van Brussel liep. Deze keer mogen we eens in de andere richting door het Jubelpark lopen en de Tervurenlaan naar beneden in plaats van bergop. In Leuven ben ik geboren en zat ik op kot, dus op een bepaalde manier is het altijd wel wat thuiskomen. In Leuven beleefde ik bovendien al heel wat leuke momenten met Joke, en daar zal ik aan proberen te denken wanneer de man met de hamer me probeert te verschalken. Waar mag na afloop jouw standbeeld komen te staan in Leuven of Brussel? Ik kies voor een standbeeld samen met Joke, getiteld “Ode aan de liefde voor elkaar en voor de loopsport” en het mag staan op het Joris Helleputteplein in Leuven.
Sam – mijn (marathon)maatje sinds 2022, steeds garant voor het betere avontuur of een goed verhaal
Welke afstand loop je? Uiteraard de moeder der afstandslopers, de heilige graal, de marathon! Wat verwacht je van je benen? Sinds 2 weken zit ik met een kleine blessure aan de rechterkuit die wat uitstraalt naar heel het rechter been, dus lopen zeer beperkt gehouden (3x in afgelopen 2 weken). Ben ondertussen al 2 keer gedryneedled door de kine en heb een sportmassage gedaan, want het is waarschijnlijk te wijten aan een hele vastzittende kuit. De kine maakt zich op zich niet al te veel zorgen en ik heb van januari tot eind maart wel meer volume dan ooit kunnen trainen, dus heb er wel goeie hoop op! Het is natuurlijk een zwaar parcours, dus ik loop niet meteen voor een PR, maar wel om er het meeste uit te halen en enorm te genieten van de thuissfeer. Ik ga mijn wagonnetje proberen aan te haken bij een andere thuissloopster, Imana Truyers, die een eigen pacer heeft en rond een tempo van 3:50/km zou willen starten, zou wel leuk zijn om een groep te kunnen volgen! Wat verwacht je van het evenement? Enorm veel! Lopen in mijn geboortestad is op zich al leuk, maar dan ook nog als deelnemer aan het officiële EK marathon maakt het des te specialer. Als sinds het event 2 jaar geleden werd aangekondigd, kijk ik er naar uit. Het is ook een moment dat alle Belgische marathonlopers die ik ken samen komen voor een zelfde marathon. Normaal loopt iedereen een stadsmarathon in het buitenland, maar doordat dit een EK in eigen land is, heb ik het gevoel dat heel veel mensen (ondanks het zware parcours) hebben gekozen om voor de thuissfeer te gaan en er een uniek event van te maken. Het is ondertussen mijn 6e marathon waar ik met Joke samen aan de start zal staan en de eerste met Hans! Ook de andere goeie loopvrienden Joni en Pieter lopen mee, dus ik kijk nu al uit naar alle verhalen na de finish. Het unieke is natuurlijk ook dat we niet in een cirkel lopen, maar van punt A naar punt B. De enige andere grote marathon die ik ken, is Boston. Het lijkt me uniek om dat mee te maken en het zal daardoor ook een gevoel geven van echt te reizen! Ik reken op een grote thuisaanhang en zal ook zaterdag in Leuven zijn om de halve marathon mee te pikken en mijn vriendin Sintija met vele andere vrienden aan te moedigen. Wat heb je met Brussel en Leuven? Voor mij is het lopen van mijn huidige thuisstad naar mijn geboortestad. Veel specialer kan het dus niet zijn! Ik ben het parcours gaan verkennen en hoewel de beentjes in de straten van Leuven al serieus pijn zullen doen, zal het echt zo speciaal zijn om een marathon te lopen door de straten waar ik als kind en puber zo vaak ben door gewandeld. Een finish op de Grote Markt of Bondgenotenlaan zou nog net iets iconischer geweest, maar logistiek waarschijnlijk moeilijk. Stiekem hoop ik ook dat Koning Filip ons zal uitzwaaien voor het Koninklijk Paleis bij de start! Waar mag na afloop jouw standbeeld komen te staan in Leuven of Brussel? Ik denk niet dat een standbeeld echt nodig is, zolang ik maar herinnerd word door de mensen rond mij. Maar als er dan toch iets symbolisch mag staan, dan mag mijn Vaporfly 3 hyperpink (die ik na 3 marathons zondag uit roulatie ga halen) bijgezet worden in een nis van het stadhuis van Leuven!
Pieter – voor de gelegenheid Timothy – en Sam tijdens de halve marathon in Gentbrugge
Joni – maatje van Roos en inmiddels ook van ons, is niet bepaald aan zijn proefstuk toe zowel in het snellere als het langere werk
Welke afstand loop je? De marathon: 42,2km Wat verwacht je van je benen? Ik verwacht super benen, helemaal klaar voor die hellingen. Wat verwacht je van het evenement? Ik verwacht WK wielrennen vibes, met veel supporters en een uitzinnige sfeer. Ik kijk vooral uit naar het weerzien met vrienden en familie. Ik hoop ook dat Jean zijn doel (3u10) zal halen en ik hem vlekkeloos, maar toch met een beetje drama, naar de finish kan hazen. Wat heb je met Brussel en Leuven? Ik heb in beide steden gewoond en woon nog altijd in Wijgmaal, een deel van Leuven. We passeren ook nog eens de Druivenstreek waar ik opgroeide. Symbolischer wordt het niet. 😀 Waar mag na afloop jouw standbeeld komen te staan in Leuven of Brussel? Voor de Irish Pub in Leuven, in de Standockstraat, gelijkaardig aan Molly Malone. Dan is de cirkel helemaal rond.
Simon – helleganger en sportbeest, we beleefden ons gezamenlijke moment de gloire tijdens de marathon van Amsterdam in 2022
Welke afstand loop je? marathon Wat verwacht je van je benen? Koffiedik kijken, aangezien ik tot en met woensdag 7 dagen niet zal gelopen hebben en de trainingen vervangen heb door alternatieve training op de fiets. Er is een verrekking van de gluteus maximus in combo met de piriformis (of zoiets), die moeilijker lijkt te genezen dan oorspronkelijk gedacht. Vandaag ben ik de eerste keer in 3,5 week opgestaan zonder pijn, dus ik ben al licht euforisch. Als ik kan lopen zonder pijn verwacht (hoop) ik mijn doel van sub 3 te kunnen realiseren. Wat verwacht je van het evenement? Van Brussel tot Leuven zelf niet zo heel veel, maar van Leuven hoop ik dat het ontploft en ons allen doorheen de laatste 10 km sleurt! Wat heb je met Brussel en Leuven? Leuven is ‘MIJN’ stad, ik ben oorspronkelijk van Lubbeek (Linden), maar heb in Leuven een jaartje secundair onderwijs gelopen, gestudeerd (hoge school) , veel op stap geweest 🙂 en woon er nu 5 jaar! En kleine sidenote: mijn allereerste moment ‘alleen op stap’ als 14-jarige was Marktrock, dus daar heb ik zeer levendige herinneringen aan. Eagle Eye Cherry met Save Tonight kan ik me dan ook als de dag van gisteren in mijn geest oproepen, desondanks dat de geest vertroebeld was met enkele kriekjes 🙂 Waar mag na afloop jouw standbeeld komen te staan in Leuven of Brussel? In Leuven mag mijn standbeeld uiteraard geplaatst worden op de Oude Markt en graag heel centraal zodat de Kotmadam verbleekt naast deze kathedraal.
Marike – sportieve pitbull van de familie, ze schreef zich behoorlijk last minute in, maar reken er maar op dat ze hard zal gaan!
Welke afstand loop je? de halve marathon 21 km en een beetje is dat, denk ik Wat verwacht je van je benen? Ik denk dat de benen goed zullen zijn. Vorige week ging ik nog eens aan een hoger tempo lopen en dat ging goed. Ik heb deze week veel in de tuin gewerkt, misschien heeft dat ook een gunstig effect. Wat verwacht je van het evenement? Ik denk dat het heel druk zal zijn. Ik ga samen met papa en hoop dat we elkaar voor de start niet kwijt raken. Na het startschot lopen we ons eigen tempo. Ik denk dat het door de massa misschien moeilijk zal zijn om te lopen. Wat heb je met Brussel en Leuven? Leuven voelt nog steeds als mijn thuis. Ik ging er eerst naar de middelbare school en daarna naar de KUL. Het parcours gaat langs Herent, waar ik bijna 10 jaar werkte, langs de paardenwei in Wijgmaal waar ik vele uren doorbracht en dan via het ouderlijk huis langs de Vaartweg die ik vroeger naar school fietste. In Leuven centrum deed ik heel veel huisbezoeken met de fiets. Daarom ken ik er nog steeds beter de weg dan in mijn eigen gemeente. In Sportoase hadden we altijd LO. Een echte nostalgische route dus! Waar mag na afloop jouw standbeeld komen te staan in Leuven of Brussel? Haha, ik heb geen standbeeldambities! Maar als er dan toch één moet komen liefst in Leuven en als ik dan toch een plaats mag kiezen: op de kruising van de Brusselsestraat, de Parijsstraat en de Pensstraat. Ik kwam er als kind met mama naar de markt om appels te kopen. Joke zat er op kot en nu komt Leah er met haar Bomma. Volgens haar is dat punt “echt Leuven van Bomma”.
Seppe – de man die naar een 2:27 snelde in Berlijn en dat daags na een skeelermarathon, benieuwd of hij nu zijn wielen zal missen
Welke afstand loop je? de marathon Wat verwacht je van je benen? Dat ze me van Brussel naar Leuven brengen. Wat verwacht je van het evenement? Ik ben wel benieuwd of het qua beleving zal kunnen tippen aan het WK Gravel en of het parcours nu inderdaad zo lastig zal zijn als iedereen vreest. Wat heb je met Brussel en Leuven? Ik ben in Leuven naar school geweest en heb in Brussel mijn eerste job gehad. Waar mag na afloop jouw standbeeld komen te staan in Leuven of Brussel?Bovenop de Keizersberg, ergens aan de voeten van het Maria standbeeld, mooi uitzicht daar!
Pieter – deel van de loopfamilie sinds de Chouffe trail in 2022, heeft zich inmiddels ook als tri- en duatleet op de lange afstand ontpopt
Welke afstand loop je? marathon Wat verwacht je van je benen? De afgelopen twee weken had ik een zwaar gevoel in de benen, wat typisch is aan het einde van de voorbereiding voor zo’n event. Ik denk dat de shortski van twee weken geleden daar ook wel iets mee te maken heeft. Het verbaasde me hoe anders mijn lichaam, vooral mijn benen, afzien tijdens een marathonvoorbereiding in vergelijking met een voorbereiding voor een 70.3-triatlon of een lange afstands duatlon. Toch heb ik in aanloop naar zondag 2 keer een 10 km PR en 1 keer een halve marathon PR gelopen. Na de rust die er deze week nog aankomt, verwacht ik zondag hopelijk een fris paar benen om over het parcours te kunnen vliegen. Wat verwacht je van het evenement? Vorige zondag was ik aanwezig op de marathon in Gent, waar 5.300 marathonlopers aan de start stonden, een record op Belgische bodem. Deze zondag verwachten ze in Brussel-Leuven 12.300 marathonlopers, wat het weekoude record meteen verpulvert! Het evenement leeft echt, dat voel ik overal. Overal waar ik ga wordt erover gesproken en doen mensen mee, van mijn atletiekclub tot vrienden, vriendinnen en zelfs patiënten. Dat maakt het net zo’n fijne en verbindende ervaring. De verschillende start- en finishlocaties, gecombineerd met het heuvelachtige parcours, zorgen voor een leuke uitdaging, maar maken het tegelijkertijd moeilijk om zondag met een strak afgelijnd tijdsdoel aan de start te staan. Dat vermindert de druk ook om een bepaald tijdsdoel te halen. Wat ik wél verwacht: een klein feestje langs het parcours, zeker in Leuven. Slim gezien om het einde van de wedstrijd door een studentenstad te laten lopen, altijd goed voor sfeer en aanmoedigingen! Wat heb je met Brussel en Leuven? De keren dat ik in Leuven ben geweest, kan ik op één hand tellen. Van die minimale bezoekjes waren de meeste gefocust op de Oude Markt in de nachtelijke uren. Leuven is dus een stad waar ik vooral heel veel goeds en moois van hoor, maar die voor mij nog onbekend is. Brussel is de stad waar ik gestudeerd heb en dus het meeste feeling mee heb. Alhoewel grote delen van het parcours in Brussel, buiten het Jubelpark, voor mij tamelijk onbekend zijn. Ik moet toegeven dat ik na mijn studies niet vaak meer terugkom naar Brussel, desondanks de mooie plekjes en herinneringen en het feit dat ik op 15 minuten van de Brusselse rand woon. Waar mag na afloop jouw standbeeld komen te staan in Leuven of Brussel? Mijn liefde voor duursport en het beoefenen ervan is ontstaan in mijn tweede bachelorjaar aan de VUB. Die periode heeft mijn leven volledig veranderd. Ik combineer nu mijn toen ontdekte passie voor duursport met mijn werk als sportkinesitherapeut. Via de atletiekclub van Dilbeek heb ik mijn vriendin leren kennen en dankzij het lopen heb ik veel goede vrienden leren kennen, zoals Joke. Daarom zou ik mijn standbeeld liefst plaatsen naast de atletiekpiste in Etterbeek.
Zondag loop ik mijn 20e marathon: een specialleke van Brussel naar Leuven. Alsof het zo moest zijn. Iets bijzonders voor mezelf en mijn vriendjes, waarover later meer. Het meest essentiële om een marathon te lopen? Een degelijke voorbereiding en een grote loophonger. Ik beleef dat moment heel bewust in het startvak: het besef dat je, na maanden toe te leven naar dat ene moment, heel weinig nodig hebt om die marathon te finishen. Je moet gewoon lopen, zoals je dat al kilometers en kilometers vaak gedaan hebt. In de beginjaren van mijn bestaan als marathonloper schreef ik al eens over mijn marathon essentials. In tegenstelling tot mijn lijstje met benodigdheden uit 2018 ben ik nu wel echt van het running light type geworden. De Stance sokken, de vaseline, de Clif bar en de chocomelk zijn gebleven. Tijd voor een update.
Ik heb mijn wedstrijden jarenlang met dezelfde Nike-outfit gelopen: een short – ik dacht elke keer dat het de laatste zou zijn gezien de slijtage in de kruisnaad – en een donkerblauw singlet. Een outfit die op talloze foto’s vereeuwigd werd. Mijn foto’s met het lint in Antwerpen bijvoorbeeld, maar ook mijn calvarietocht in Milaan. Om nostalgische redenen zullen die stuks niet snel in de kledingcontainer belanden. Na mijn schoenencollectie onderging ook mijn sportgarderobe een grondige make-over. En of dat nodig was, ik had letterlijk geen shorts meer zonder gebreken. Mijn favoriete short van het moment is van New Balance: een 2-in-1’tje met het best zittende binnenbroekje ooit. De short doorstond de duurlooptest met glans.
Waren ook dringend aan vervanging toe: mijn sportbh’s van Shock Absorber. Ik droeg ze jarenlang en ze deden goed hun werk, maar het waren marteltuigen die me soms nekpijn bezorgden en ik hield er heel vaak schuurplekken aan over. Vervanging vond ik bij de Zwitserse kwaliteit van ON. Hun endurance bra is werkelijk de beste sportbh die ik ooit heb gehad. Het ontwerp is geniaal (dit heeft een vrouw bedacht): de bh is gemaakt uit licht en ademend materiaal, biedt veel steun en heeft de perfecte pasvorm. Marathons loop ik (bijna) altijd in een singlet. Zondag zal dat niet anders zijn. Blauw blijft trouwens mijn favoriete kleur. Mijn outfit is pas compleet met een pet. Sinds de zomer ben ik helemaal fan van de Hoka caps. Ze zijn lekker licht met een handige elastiek én het goede petgevoel.
In 2019 zwaaide ik mijn belt met drinkbushouder uit. Ik heb ondertussen een belt van Compressport die ik draag als ik klein gerief wil meenemen. Voor de marathon heb ik die niet nodig. Ik consumeer ook een pak minder gels dan in mijn beginjaren. Nadat ik in Brugge geteisterd werd door vreselijke buikkrampen besloot ik niet langer een flesje met koolhydratendrank mee te slepen. De gels beperkte ik tot 3 à 4 stuks op een volledige marathon. Met 21 gram koolhydraten per stuk is dat helemaal niet volgens het boekje, maar het werkt voor mij. Uit gewoonte heb ik heel lang de gels van Squeezy gebruikt tot het steeds moeilijker werd om die te vinden (de trouwe lezers weten dat ik jarenlang marathons liep op ruim vervallen gels). De gels van SiS vond ik geen succes. Inmiddels zit ik bij 6D. Hun sports gels bevatten 30 gram koolhydraten en wat sodium. Die zoute nasmaak is niet mijn ding. Ik ben meer fan van de 6D isogels: vloeibaarder qua substantie en smakelijker. Ze bevatten “slechts” 20 gram koolhydraten, maar ik wissel ze af met de (zoute) sports gels. In Berlijn testte ik trouwens voor het eerst een gelleke met cafeïne. Voor mij was het geen wondermiddel. En drinken? Dat doe ik gewoon aan de bevoorrading.
Na de race zweer ik nog steeds bij chocomelk en een Clif bar. Daarna volgt meestal een boterham om alle kunstmatige fruitsmaken weg te werken. Goed (= voedzaam) eten na de marathon wordt trouwens vaak over het hoofd gezien in een voedingsplan, maar het blijft één van mijn belangrijkste tips. Eveneens niet te vergeten: een proper shirt en een warme trui, zelfs als de zon schijnt. Ik neem ook altijd een nat washandje mee in een plastic zakje. In afwachting van de douche is dat de meest deugddoende verfrissing die je je kan voorstellen. De tijd dat ik in een sporttas mijn hele hebben en houden meesleurde, ligt achter mij. Ik hou het tegenwoordig bij een rugzak. Als het kan, neem ik wel andere schoenen mee. Snelle schoenen zijn doorgaans niet gemaakt om er aangenaam mee te wandelen als je al wat wankel op je benen staat. Ziezo, bij deze heb ik ook voor mezelf een handig lijstje gemaakt van wat ik zeker niet mag vergeten. Heel handig tot ik over zoveel jaar weer denk: hoe kwam ik erbij in 2025?!
Op zondag 13 april sta ik aan de start van mijn eerste EK. Leuven is dan gaststad van de European Running Championships. Ik woon niet meer in Leuven, maar ik werd er geboren, ging er naar school en werkte er 15 jaar. Ik liep er bij atletiekclub DCLA, waar ik mezelf als loper ontdekte en ik fietste en liep ontelbaar veel kilometers langs de Vaart. De ene al met meer zin dan de andere. Er huist een stukje Leuven in mij. Jullie weten wel dat mijn hart groot genoeg is om ook andere steden te herbergen. In de begindagen van deze blog was het al Brussel wat de klok sloeg. Er was een tijd dat Leuven-Brussel-Leuven mijn vrijetijdsverkeer op de fiets was. De marathon van Brussel liep ik 3x. Nog vaker liep ik er de halve afstand en natuurlijk ook de legendarische 20 km van Brussel. Eén keer liep ik in rechte lijn van Brussel-Centraal naar mijn toenmalige thuis in Heverlee. Om die reden beschouw ik mezelf toch een klein beetje als de geestelijke moeder van deze uitzonderlijke marathon.
Toeval bestaat natuurlijk niet. Uitgerekend mijn 20e marathon loopt in een rechte lijn van Brussel naar Leuven om daar nog wat verder te kronkelen. Een ereronde van een kilometer of 11 door de stad die je zo goed kent: hoeveel symbolischer kan een marathonfinale zijn? Ook het woord “uniek” is hier op zijn plaats, want het is een eenmalig evenement dat helemaal kadert binnen dat EK. Een kampioenschap waar profs en recreanten samen aan de start staan: dat vind je bij geen enkele andere sport. In mijn tijd in de winkel bleek al hoe het marathongevoel Leuven in zijn greep heeft. Er zullen zo’n 2000 Leuvenaars aan de start staan op een totaal van 12.000 deelnemers. Op diezelfde dag gaan trouwens de (belachelijk snel uitverkochte) marathons van Parijs en Rotterdam door. Te duchten concurrentie dus, maar je zou gek zijn om het loopfeest in Leuven te missen.
Een marathon lopen die eigenlijk een thuismatch is: het vraagt om een degelijke parcoursverkenning. Het was Hans die met het idee op de proppen kwam om de trein naar Brussel te nemen en het parcours waarheidsgetrouw tot in Leuven te lopen. Minus de toer in Leuven dus, die houden we nog te goed. Op 3 weken voor de grote dag was het de ideale lange duurloop om de 30 eens aan te tikken. Wij dus in looptenue op de trein. Traveling light zoals dat heet. Voor de gelegenheid had ik zelfs twee gelletjes op zak. Hans was zoals gewoonlijk beter uitgerust en voorbereid. Hij zou zich ook ontfermen over de navigatie, zodat we echt wel elke EK-meter tot in Leuven voor de kiezen kregen.
Vanuit Brussel-Centraal wandelen we lichtjes gespannen richting Warandepark. Zouden we nu echt helemaal tot in Leuven gaan lopen op deze stralende zondag? Aan lopers geen gebrek in het park. Onze start ligt op het Paleizenplaan, vlak voor het Koninklijk Paleis. Royaler kan een startvak niet zijn. De hekken fantaseer ik er voor het gemak maar even bij. Onder een goedgeluimd zonnetje staan de politiecombi’s klaar voor een potentiële manifestatie. Wij zijn er klaar voor. 3 2 1 goooo! Weg richting Wetstraat. Over een start met cachet gesproken. Met zicht op de triomfboog van het Jubelpark gaat het meteen al naar beneden en wat naar boven. De poort van het Jubelpark staat gelukkig open (hopelijk wel net ietsje meer op 13 april). Met 2,5 kilometer op de teller is mijn oordeel glashelder: dit is een fantastische startstrook (die ook al wel een klein beetje kan prikken als je Brussel niet kent).
Een nadeel van een simulatie in Brussel is dat je niet over de weg, maar over de stoep loopt. Heel vaak op en af dus, grote bochten rond de rotondes en slalommen tussen voetgangers en steppers. Gezellig druk, dat betekent in Brussel uit je doppen kijken. We trotseren de Tervurenlaan in de omgekeerde richting van de 20 van Brussel, bergaf gaat dat lekker. De echte klim wacht ons na het park van Woluwe, waar we 2 kilometer lang omhoog lopen. Er was een tijd dat ik de marathon van Brussel liep en hier ook naar boven moest. Het is een lang stuk omhoog, maar wel met een geleidelijke stijging. En met 6 kilometer in de benen is dat nog behapbaar. Op naar Tervuren over een stukje onverhard langs het Zoniënwoud. Op het bekende Vierarmen-kruispunt (bekend vanwege de files) wacht een verrassing van jewelste: we moeten niet oversteken in drie fases, maar kunnen rechtstreeks over het kruispunt dankzij een prachtige nieuwe voetgangerstunnel. Er was een tijd dat dat wel even anders was.
We kunnen Tervuren inmiddels ruiken. De herinneringen schieten heen en weer in mijn hoofd. Ik denk aan die keer tijdens de marathon dat mama en Marike zich als supporters aan kilometer 30 hadden geposteerd zonder enige gêne, niet wetende dat ze aan de tijdsmat gefilmd werden. Er was die keer tijdens de marathon dat mijn beide ouders stukken meefietsten. Er was die marathon met een lus door het Zoniënwoud die mij heel wat pogingen op de mountainbike (Juan!) kostte om verkend te krijgen. We lopen weer lekker naar beneden, een stukkie naar boven en na de Jazzfontein op de Paleizenlaan nemen we een duik naar beneden het Park van Tervuren in. Ook hier bruist het van de wandelaars en fietsers, de ene al meer van het flanerende type dan de andere. Hans mag dan wel een nagelnieuw shirt aan hebben, als zijn benen hadden mogen kiezen, zouden ze voor een ander dagprogramma gegaan zijn op deze zonnige zondag.
Er is dus nog steeds een tijd dat wij op zondag in Tervuren gaan lopen. We sluiten onze training dan af met een koffietje van Ernesto, die je in weer en wind kan vinden bij de ingang van het park langs Vossem. Omdat toeval dus echt niet bestaat, bevindt onze Ernesto zich halverwege onze duurloop op kilometer 15,5. Een ontspannen koffie in de zon staat niet op onze planning. Vooruit zullen we gaan! Als we afdraaien bij bakkerij Vogelaers (ons zeer bekend, beste bakker!) krijg ik een tikje. Tot nu toe liep het bij mij heel vlot, we hadden 16 kilometer gelopen, maar het dringt door dat we helemaal verder moeten tot Leuven. Niet bepaald bij de deur. Bovendien ken ik het erbarmelijke fietspad richting Leefdaal net iets te goed. Ik begin ook dorst te krijgen.
Het dieptepunt is er eentje dat omhoog loopt. Onbegrijpelijk, maar waar: er wordt gewerkt in centrum Leefdaal. Het rechte lijn feestje wordt onderbroken, het officiële marathonparcours maakt dus braaf een omwegje. En wat voor één! Omhoog lopen zullen we, richting de steenweg. Een klimmetje dat er stevig inhakt waarbij je ook aan alles voelt: dit is uit de richting. Met 20 kilometer op de teller doet dat pijn. Hans blijft gestaag op karakter doormalen. We lopen een stukje over de steenweg en dan gaat het weer naar beneden richting Dorpsstraat. Hehe, dit was pittig. Tijdens de marathon zal deze verrassing niet zo venijnig smaken. Een voorbereid loper laat zich geen 2x mentaal pakken.
Na 22 kilometer stoppen we even om een gelletje weg te slikken. Ik ga voor een isogel met cafeïne van 6D. De ananassmaak bevalt me wonderwel goed. Het is dus best warm en ik kan niet anders dan toegeven dat ik dorst heb. Hans heeft een soft flask water mee die hij zusterlijk deelt. Zelf was ik te eigenwijs om drinken te voorzien. We zetten onze tocht verder over een pittig deel van het parcours. Pittig door de eentonigheid. Opluchting als we na 25 kilometer afdraaien richting Bertem, het voelt alsof we er een heel klein beetje bijna zijn. Via wat bochtige wegen bereiken we dan de Celestijnenlaan in Heverlee. Er was een tijd dat ik daar woonde. Hoe vaak zou ik hier zijn afgedraaid langs IMEC om dan richting Arenberg te lopen? Hier besef ik: stad in zicht! Nog een lange rechte lijn over de Kardinaal Mercierlaan naar de Naamsepoort en dus de ring van Leuven. Met 31,5 kilometer op de teller besluiten we er een punt achter te zetten op het punt waar de stadslus begint. We passen dus voor het klimmetje richting Parkpoort. Dat houden we voor een bijzonder moment. Mijn trip down Memory Lane zit erop.
Nu is het de vraag in welke mate de laatste en langste duurloop geldt als een generale repetitie voor de marathon. Na de trainingsarbeid van de afgelopen weken waren onze beentjes allesbehalve fris. Het zonnetje was heerlijk, maar zonder echte bevoorrading, maakte het de onderneming wel eens zo pittig. Hoe dan ook: ik heb ervan genoten, dit smaakt absoluut naar meer! We hebben ruim 3/4 van het parcours gelopen met 217 hoogtemeters. Ik ga er vanuit dat het meest geanimeerde deel zich in Leuven zal bevinden. Ik zie het al voor me hoe de supporters rijen dik staan om ons naar die finish te schreeuwen. Of misschien ook niet, dan wordt het gewoon een kwestie van de omgeving diep in je opnemen. Niks niemandsland of bedrijventerrein: Leuven onthaalt marathonlopers in stijl zoals het een wereldstad betaamt. Een verkenning van het laatste kwart volgt waarschijnlijk nog. Dan is de Tour de Nostalgie helemaal klaar. Nooit eerder zal ik een parcours zo grondig getest en goedgekeurd hebben. 13 april, u bent nu al onvergetelijk.
Er zijn eigenlijk alleen maar voordelen aan een lopend koppel te zijn of een koppel lopers. Je kan samen gaan lopen en nadien een chocomelk drinken ter recuperatie. Je kan op elk moment van de dag iets delen over alles wat je tegenkomt tijdens het lopen, zowel letterlijk als figuurlijk. Er is altijd iemand die daar net op dat ene pijnlijke plekje op je bil wil duwen om je verkrampte spier los te krijgen. Er is altijd iemand tegen wie je schaamteloos een pijntjesrapport kan afleveren. Je kan vooral ook heel veel plannen maken samen. Zo is mijn hart nog sneller gaan slaan om een toertje te gaan trailen (ook al loop ik nog steeds niet graag bergop) en is Hans makkelijker te verleiden om een marathon op asfalt te lopen. Onze sportieve agenda voor de eerste helft van 2025 is kortom weer goed, maar vooral mooi, gevuld.
Het leven is aan de rappen en al helemaal als je je wil inschrijven voor een sportief evenement. Terwijl wij dachten dat we in december goed bezig waren met plannen te maken voor over een half jaar, werden we meermaals gepakt op snelheid. De 10 Miles in Antwerpen (27 april 2025) was in amper twee dagen uitverkocht. Een boot gemist, maar geen man over boord: de 10 Miles konden we wel een jaartje overslaan. Een veel pijnlijkere trein die aan ons voorbij raasde was die van de CPC Loop in Den Haag (9 maart 2025). Toch wel mijn favoriete halve marathon, omdat het gewoon altijd goed is daar. Ook de CPC viel dus ten prooi aan de FOMO die onder lopers heerst. We konden geen inschrijvingsbewijs bemachtigen: een pijnlijke noot om te kraken. Dezelfde dag kwamen we ook te weten dat een trail in de Elzas die we in mei wilden lopen helaas uitverkocht was. Even flink balen om dan van koers te veranderen.
Voor de meeste stadsmarathons is het eerder regel dan uitzondering dat je je ruim van tevoren moet inschrijven. Pakweg een jaar. Het was dan ook in maart 2024 dat we ons inschreven voor toch wel een heel bijzonder evenement: het EK marathon dat gewoon voor iedereen toegankelijk is. 13 april 2025 is de dag waarop het zal gebeuren. In rechte lijn lopen we dan van Brussel naar Leuven om in Leuven de finale in te zetten. Aha, van Brussel naar Leuven lopen! Ik was een trendsetter toen ik me daar in 2018 aan waagde. De organisatie mag gerust beroep doen op mijn ervaring met de lijn Brussel-Tervuren-Leuven. Op dit moment zijn er 11.000 inschrijvingen voor de volledige afstand (er is ook een halve en 10 km race) en zo wordt dit evenement de grootste stadsmarathon van België. Bovendien wordt het mijn 20e marathon en zal het ook 10 jaar geleden zijn dat ik me aan de marathonafstand waag. Een ongezien loopfeest waar ik heel erg naar uitkijk in het jaar waarin ik 40 word.
In mei hoop ik weer aan de start te staan van de 20 km door Brussel. De inschrijvingen starten op 12 maart en ik ga nu echt eens heel hard mijn best doen om me meteen die dag in te schrijven. De maand mei zal verder in het teken staan van kilometers maken en ook wel wat hoogte. Ik heb altijd de droom gehad om eens 100 kilometer te lopen en met Hans aan mijn zijde heb ik nu ook de perfecte partner om dat avontuur aan te gaan. Samen trails lopen, geloof me: romantischer dan dat wordt het niet. Een voorlopige streep dus door de UTMB trail in de Elzas (wellicht een plan voor 2026). Om die 100 kilometer rond te krijgen vonden we een waardig alternatief bij de Trail de Godefroy in Bouillon op 14 juni. Een bucketlist trail van de Benelux, aldus de organisatie. Met 3150 hoogtemeters ligt die in lijn met de Chouffe trail en, jullie weten dat al, dat is de trail waar ik alles aan afmeet. En hoe zit het dan met de Chouffe trail in Houffalize? Wel, de organisatie heeft beslist dat het voor mij na drie deelnames aan de (net geen) 70 kilometer tijd was voor wat meer trailfun. De langste afstand is nu 80 kilometer en aangezien de Chouffe amper drie weken na Bouillon komt en het begin juli doorgaans warm is, betekent dat toch aanzienlijk meer zweet en mogelijks ook gesakker op de hoogte. Sam zal trouwens ook weer van de partij zijn.
Aan plannen geen gebrek. Nu alleen hopen dat mijn hamstrings er ook wat meer zin in krijgen de komende tijd. Sinds mijn positieve bericht na de Trail de la Soupe zet die positieve tendens zich voorzichtig verder, al is er nog veel werk aan de winkel. De moed zakt me soms nog in de schoenen, maar diezelfde schoenen voelen ook wel weer dat er meer power in de beentjes zit. Hoop doet leven. Plannen maken doen dat eens zo hard. Hans verkeert trouwens nog steeds in uitstekende vorm na zijn 100 mijl op de Bello Gallico in december en een toptijd op de Eindejaarscorrida in Leuven. Op naar veel sfeer en gezelligheid dus in het sportieve jaar 2025!
De cijfers: ik finishte mijn 19e marathon in 3:17:31 – met wat verbeelding is dat 2x een 13 De voorbereiding: in één woord moeizaam: loper in crisis De race: een strak en hoopvol begin, halfweg ging de dimmer aan en liep het al wat stroever en besefte ik dat focussen op tempo en tijd zinloos was en simpelweg de finish halen het doel De herinnering: een topweekend in héél goed en bijzonder gezelschap, een marathon van mixed feelings all over the place
Wat vooraf ging Een startnummer voor de Berlin Marathon bemachtigen is geen sinecure. Je kan het geluk hebben uitgeloot te worden, je kan via een organisatie of marathonclub een heel duur plaatsje kopen (al dan niet met een royale bijdrage voor het goede doel) of je kan je als het ware kwalificeren met een snelle tijd. In mijn leeftijdscategorie betekende een Berlin Qualifier lopen onder de 3 uur duiken. Toen ik heel geleidelijk aan steeds dichter naar die magische 3 uur grens begon op te schuiven, begon stilletjes ook de droom van Berlijn te ontstaan. Samen met Sam trouwens: hij moest een tijd onder de 2u45 neerzetten. Vorig jaar bereikten we allebei dat doel, toen ook bleek dat de Qualifiers waren bijgesteld en een sub 3u10 voor mij volstond. Hoe dan ook was samen aan de start staan in Berlijn de bekroning van een prachtig marathonparcours.
Helaas bleek dat het dit jaar sportief gezien bij mij allemaal wat lastiger bolt. Met zware benen en dito gemoed leefde ik daarom toe naar die 29e september. Tot een paar dagen voor vertrek de zin naar avontuur en een goed verhaal doordrong. Ik zou het weekend bovendien spenderen in uitmuntend gezelschap: met Roos en Seppe plus hun skeeleraanhang, maatje Sam en mijn liefste Hans. Ik moest ervan genieten dat was het advies dat ik langs alle kanten te horen kreeg. Geen verwachtingen koesteren en het gewoon allemaal maar laten gebeuren. Een marathon zonder echt plan dus. Ik vroeg me af of dat wel kan.
Vlak voor de start Om 7 uur stipt hebben we afgesproken om ons in groep naar de start te begeven. Je kan veel zeggen over ons hotel (dat het qua faciliteiten en publiek eerder een jeugdherberg is, dat de kamer van postzegelformaat is voor de prijs van een penthouse met zwembad bijvoorbeeld), maar locatie is alles. Een wandeling van slechts 20 minuten brengt ons via de Spree naar de startzone aan de Bundestag. De sfeer in de groep is verdacht ontspannen. Er is ruimte om de actualiteit van de dag te bespreken, net zoals de nakende presidentsverkiezingen in de VS. Het imposante plein voor de Bundestag is voor de verandering het verzamelpunt voor lopers van heinde en verre. We kiezen een verkeersbord dat ons meeting point zal zijn na afloop van de marathon. Roos vormt met Bobby, Dave en Hans het supportersteam van de dag. Team Marathon bestaat uit Bart, Seppe, Sam en mezelf. Het afscheid doet een beetje pijn, maar omgeven door mijn crew en tienduizenden andere lopers is er geen reden tot eenzaamheid. Sam en ik starten in vak B. Voor de vijfde keer staan we daar zij aan zij te stuiteren van de loophonger, een beetje emo ook wel. Vandaag zal ik mijn 19e marathon lopen en met Sam aan mijn zijde heb ik een bondgenoot om het momentum vast te grijpen.
De race Weg zijn wij! De aanloop naar het startmoment mag er wezen. Wauw, dit is groots! Van middenin Tiergarten worden we op de brede allee losgelaten. Als een gigantische kudde dolle beesten stormen we af op Großer Stern, de rotonde waar we daags voordien onze skeeleraars voorbij zagen sjezen. Ik voel me goed. Het doet deugd om te lopen en ik heb er zin in. Ik heb er het raden naar wat er in mijn benen en lijf zit. Focus op een soepele tred, niet als een Malle Mina vertrekken, maar wel het moment van de start pakken (uiteraard: altijd doen). Met een fijn zonnetje en een graad of 9 krijgen we op het snelste marathonparcours ook nog eens het beste marathonweer voorgeschoteld. Na 2,5 kilometer zal ik mijn crew voor het eerst zien. Maar mensen, wat is het druk op dit parcours! Het lijkt een chaotische start van de 20 kilometer van Brussel. Nooit eerder liep ik zo knal in de menigte bij een marathonstart. Het is dan ook niet evident om me te tonen aan mijn supporters. Ik loop helemaal rechts, zij staan langs links. Ik kan ze nog iets toeroepen, maar dan ben ik alweer voorbij gedenderd in mijn razende peloton.
Na 5 kilometer bevind ik me nog volop in de overweldigend aanwezige massa. Ik haal continu lopers in en word zelf ingehaald. Hierdoor is het onmogelijk om een tempo af te stemmen of aan te voelen op basis van anderen rondom je. Er is geen go with the flow, want de stroom watert naar alle kanten uit en bestaat uit tig verschillende snelheden. Het devies van de dag is dus om te focussen op souplesse. Ik moet het gaspedaal met beleid induwen. Ook al moet er vandaag niks, ik wil natuurlijk wel wat. Er is de stiekeme hoop dat ik – zelfs gezien de omstandigheden – een klein beetje boven mezelf kan uitstijgen en in de buurt van mijn 3u09 in Milaan kan komen. Mijn aanslepende hamstrings-malheur is een bezwarende factor, maar er zijn ook verzachtende omstandigheden. Ik loop op de fantastische Cielo X van Hoka, een schoen die zoveel comfortabeler en sneller aanvoelt dan de Vaporfly. Bovendien is en blijft dit de snelste marathon ter wereld. Ook aan ambiance langs het parcours is er geenszins gebrek.
Via Alt Moabit lopen we na 8 kilometer door de Friedrichstraße de Torstraße in, vlak langs het hotel. Als je van huis bent, gaat er toch een zekere vertrouwdheid uit van de hotelomgeving. De sfeer is opperbest. Mijn benen voelen behoorlijk aan en het belangrijkste: ik heb er nog steeds zin in. Mijn tempo situeert zich tussen de 4’20” en 4’25”. Behoorlijk strak en wellicht te strak om het de volle 42,195 kilometer vol te houden. Voor nu gaat het best goed. En ja hoor, mijn hamstrings en bil voelen als vertrouwd stram aan. Met 11 kilometer op de teller schampen we langs Alexanderplatz om dan nog eens de Spree over te steken richting Kreuzberg. Ik probeer me nog steeds bewust te zijn van mijn cadans. Het einde zal snel nabij zijn als ik geforceerd ga lopen. Aangezien iedereen me heeft ingepeperd om ervan te genieten, is dat ook wat ik probeer te doen. Gek genoeg kan ik hier geen ludiek verhaaltje of lollige anekdote opdissen over wat er zoal rond mij gebeurt. Het lijkt mij allemaal wat te ontgaan: door de drukte, maar ook omdat ik behoorlijk in mezelf gekeerd loop.
Met 18 kilometer op de teller kijk ik reikhalzend uit naar het halfway point. Ik heb het idee dat ik behoorlijk stand kan houden. Ik loop al eens een kilometertje boven de 4’25”, maar dat zou ik nog geen verval durven noemen. De snelheid van het parcours is trouwens een relatief iets. Geloof me, er zijn heus wel enkele metertjes die omhoog gaan en die ook meteen prikken in mijn pijnlijke hamstrings. Er is ook hier en daar echt wel eens een stukje asfalt dat wat minder bolt. Er staat al eens een paaltje in het midden van de weg. Echt bijzonder is het ook niet wat er allemaal te zien is. 42,2 kilometer is nu eenmaal lang en een ideale weg van start tot finish bestaat niet. Het publiek is echter in grote getalen aanwezig en ook luid. Altijd goed!
Ik tik mijn eerste helft af in 1u34. Een snelle rekensom inclusief schaderapport leert me dat onder de 3u15 finishen niet evident zal zijn. Uitkijken naar kilometer 24, waar ik mijn supporterscrew voor de tweede keer zal zien. Ik hoop een frisse indruk op hen te kunnen maken (niet echt, zo zal later blijken). Onderweg naar mijn persoonlijke cheer zone ben ik meer aan het harken en krabben dan ik wil toegeven. Ik ben terrein aan het verliezen, dat staat als een paal boven water. Het is knokken geblazen om niet al te hard terug te vallen. De aanmoedigingen van mijn supporters neem ik dankbaar in ontvangst. Heel even krijg ik een boost, een soort laatste opleving en dan is het onherroepelijk gedaan met de pret. Na 25 kilometer valt het doek over de semi-goed-nieuws-show. Mijn benenwagen stokt, de motor werkt maar op halve kracht. Ik val terug naar een tempo van 4’50”. Zowel fysiek als mentaal kan ik het niet meer opbrengen om te blijven geven. Dikke vette error. Mijn stijve bil en hamstrings zijn aanweziger dan ooit en ook mijn rug mengt zich in het feestje. Dit is een reality check van jewelste.
Omdat ik noodgedwongen een pak trager loop, neemt de intensiteit van de inspanning af. Een heel bevreemdende gewaarwording. Ik voel in mijn lijf een stuk spanning dat lost. Ik voel dat het mij ontbreekt aan kracht. De tempoloper is een losloper geworden. Hup en nu genieten! Ik loop de Berlin Marathon! Ik denk aan de ontroerende woorden van Sam in het startvak. Hij zei me dat of het nu goed of slecht gaat, ik altijd mensen zal inspireren omdat ik als geen ander het leven kan omarmen. Slik. Genieten op bevel is lastig. Het staat onomstotelijk vast dat ik vooral voorbij gelopen word. Ik ben het slakje tussen de hazen. Mijn strijdlust heb ik achtergelaten op kilometer 25. Ik weet niet meer hoe ik me voel, hoe ik me wil voelen en met welke mindset ik mijn laatste uur zal ingaan. You run better than the government, lees ik op een stuk karton. Ik weet niet of dat echt een geruststelling is.
Ondertussen loop ik door Wilmersdorf richting Kurfürstendamm. Naar het Westen dus. Ik kan relatief weinig vertellen over mijn laatste 15 kilometer. Ik beleef het in een roes. De omgeving ontgaat mij. Ook een gelletje met wat cafeïne geeft mij geen oppepper. Het enthousiasme van de toeschouwers hoor ik in gedempte versie. Alleen een uitzinnige Mexicaanse delegatie aan KaDeWe met sombrero’s en puntige snorren kan mij nog min of meer wakker schudden. Vanaf kilometer 35 staat het huilen me nader dan het lachen. Ik heb rugpijn. Mijn benen lijken amper van de grond te komen. Ook mijn Garmin is het noorden kwijt. Hij is letterlijk voor geen meter te vertrouwen. De kilometers bestaan eerder uit 800 dan 1000 meter, wat mijn trage kilometertijden wel enigszins verbergt. Genieten behoort niet meer tot de mogelijkheden. Ik zal blij zijn als ik een punt kan zetten achter mijn 19e marathon.
Op kilometer 40 gaat het dan eindelijk naar links richting Unter den Linden. Het einde van mijn calvarietocht is in zicht. Ik zal vrede nemen met een tijd onder de 3u20. Er schiet wel wat door mijn hoofd die laatste 2 kilometers. 5 jaar geleden dacht ik met een marathon PR van 3u21 ooit – als ik echt eens een heel goede dag heb – onder die 3u20 te kunnen duiken. Dat zou het summum zijn, een ongeziene prestatie. Ik kan dus niet anders dan dankbaar zijn. Vandaag loop ik op halve kracht onder wat ooit mijn eigen magische grens van 3u20 was. Ik zie de Joke van 5 jaar geleden voor mij en ik besef wat voor waanzinnig marathonparcours ik heb afgelegd. En dus kan ik met de Brandenburger Tor in zicht niet anders dan lachen. 10 jaar geleden begon ik te lopen en nu loop ik hier gewoon mijn 19e marathon. Eentje die verdorie veel pijn heeft gedaan, waarbij ik er nog niet uit ben of hij nu net veel of weinig krachten heeft gekost, maar hoe dan ook onvergetelijk. Na een allerlaatste aanmoediging van Hans ligt de finish voor me. Na 3 uur en 17 minuten zit het erop. Volgens mijn geheel onbetrouwbare Garmin was de marathon 43,74 km lang. Als ik met krop in de keel mijn medaille in ontvangst neem, komen de tranen. Het is een mengeling van opluchting, ontgoocheling en dankbaarheid. Van gemis ook. Ik kan niet wachten om mijn schatjes weer in de armen te sluiten en eens goed uit te janken. Tijd om te bekomen van dit doldwaze avontuur. Wat een leven! Wat een leven!
De conclusie De Berlin Marathon is één van de World Marathon Majors. Een prestigieus manneke onder de marathons dus. Voor mijn startnummer betaalde ik 210 euro, dat is ongeveer het dubbele van een “gewone” marathon. Toch een stevig bedrag. Hoe dan ook was de 50e editie van de Berlin Marathon met 58.000 deelnemers goed voor een recordaantal deelnemers. Dat vraagt om nog eens het woord wahnsinn van stal te nemen. Voor mij hoeft het niet allemaal zo groots te zijn met toeters en bellen. De organisatie is behoorlijk feilloos. Het metroverkeer liep volgens de supporters in de soep en dwarsboomde hun plannen. De app is dan weer de beste in zijn soort, aldus Hans. Berlijn is een geweldige stad met enthousiaste en luide toeschouwers. Van het parcours ben ik niet helemaal wild. Ja, het is functioneel, maar toch ook wel heel veel van hetzelfde. De Berlin Marathon blijft hoe dan ook een icoon. Ik ben blij om eens een klein deeltje te zijn geweest van de Berlin Legend. Misschien komt er ooit een vervolg. Misschien ook niet. Eén ding weet ik wel zeker: je zal mij er nooit, maar dan ook nooit, op skeelers zien.
Nog enkele weetjes
Sam (2:38:36) en Seppe (2:27:10) slaagden er allebei in om hun PR scherper te stellen. Wat een tijden! Seppe won bovendien het combiné-klassement, oftewel het klassement van de gekken.
Lid van de skeelercrew en ultraloper Bart zette alle zeilen bij om met een sterke 3:59:26 te finishen op zijn marathondebuut. Zijn conclusie was dat hij toch liever langer en off-road loopt.
Bij de elite was het Ethiopië boven. Tigist Ketema won in 2:16:42. Haar landgenoot Milkesa Mengesha had 2:03:17 nodig om de overwinning achter zijn naam te zetten.
Vico Merklein en Francesca Porcellato gingen als eerste handbikers over de finish. Marcel Hug en Catherine Debrunner waren dan weer outstanding rolstoelatleten.
Onze supporters kregen de onmogelijke taak voor de kiezen om vier lopers aan te vuren die niet bepaald in elkaars buurt liepen. De U-bahn liet hen in de steek, zij ons nooit.
Ik probeerde weer eens wat sportgels van 6D. Conclusie: de ISO gels werken voor mij het best. Mijn vier gels gingen behoorlijk vlotjes binnen en veroorzaakten geen gerommel in de onderbuik.
Op kilometer 27 was er een Maurten Gel depot. Op dat moment was mijn buik niet toe aan een experimentje. Ik trok wel grote ogen toen ik zag hoe sommigen de bevoorrading aangrepen om hun thuisvoorraad aan te vullen.
Mijn vertrouwde marathonshort stuurde ik met pensioen. Ik keek al te vaak met een bezorgde blik naar de naden in het kruis met de hoop dat ze er nog eens een marathon tegenaan konden. Mijn nieuwe short van Asics is 100% goedgekeurd. Een zakje op je bovenbeen voor gels is zoveel praktischer.
Beroepsmatig ontwikkelde ik inmiddels een bovengemiddelde interesse voor loopschoenen. Het is overduidelijk: Nike is het aller-populairste merk. Sponsor Adidas was ook behoorlijk vertegenwoordigd. Hoka is in Duitsland duidelijk minder een ding. Onbegrijpelijk.
Het was sterker dan mezelf dat ik op de terugweg naar het hotel een analytische blik wierp op de pronatie van Seppe, Sam en Bobby die voor ons uit wandelden (waggelden).
Sam had als enige van ons gezelschap de moed en het doorzettingsvermogen om met de trein naar Berlijn te komen. Ergens langs het parcours las ik: You run better than DB!
Bart en Seppe kozen bij hun inschrijving (per ongeluk) voor een luxeponcho bij de finish in plaats van een tas om bagage af te geven aan de start. En of het een luxe exemplaar was!
Mijn complimenten voor het ontwerp en de uitvoering van de medaille, een prachtexemplaar! De skeeleraars kregen daags voordien dezelfde medaille met aangepaste datum. Bart en Seppe trokken dus dubbel gelauwerd huiswaarts.
Over de muur van Klein Orkest blijft voor mij hét lied over de Berlijnse Muur en het IJzeren Gordijn. Alleen de voooowgels vliegen van Oost naar West Berlijn, worden niet teruggefloten ook niet neergeschoten!
Joke loopt 