Marathon – Pagina 2

Het moment – 3 PR’s en 4 seizoenen in Parijs

Natuurlijk stelde Parijs niet teleur. Parijs overtreft werkelijk altijd je verwachtingen. Je hoeft daar echt geen 42,195 kilometer voor te lopen, al helpt het wel om je verbonden te voelen met die zotte stad en de tienduizenden lopers die op zondag 3 april 2022 aan de start stonden van de Paris Marathon. Op die bewuste dag waren er 2 keer 2 zussen, 3 PR’s en 4 seizoenen. Ik stelde vast dat hoe meer marathons ik loop, hoe meer ik geconfronteerd word met de wispelturige aard van dat marathonbeest. Nooit eerder stond ik zo onzeker te koukleumen in het startvak. Ik ben dan ook nog helemaal overdonderd door alles wat die marathon weer gebracht heeft. Na 14 marathons, waarvan 3x Parijs, zou je denken dat ik wel voorbereid ben op die intensiteit. Niks is minder waar. Wat een marathon teweeg brengt dat zindert nog lang na. Wat een unieke belevenis! Wat een fantastisch parcours! Maar ook: wat een pijn!

Jullie horen het al, er valt wederom heel veel te vertellen over vier dagen Parijs inclusief marathonavontuur. Over de onwaarschijnlijk straffe prestatie van mijn zusje Roos die met een tijd van 3u26 maar liefst 10 minuten van haar PR af liep. Over Sam, die we in het begin van het jaar leerden kennen als een gedreven loper en die we alleen al voor het fijne gezelschap in ons marathonkamp opnamen. Met 2u59 denderde ook hij af op een PR: werkelijk fenomenaal! Er valt natuurlijk ook heel wat te zeggen over mijn eigen felbevochten PR. Ik had in Parijs 3 uur 6 minuten en 33 seconden nodig om de finishlijn met zicht op de Arc de Triomphe te halen. Een dikke minuut winst dus, maar wel eentje waarvoor ik door een muur of 10 moest heen lopen, onder andere in dat verdomd lastige Bois de Boulogne. Zo wondermooi als Parijs is, zo hard kan het ook toeslaan.

Met dank aan de aprilse grillen schotelde het weer ons à la carte de 4 seizoenen voor. Sneeuw op vrijdag, een stralende zon met frisse temperaturen op marathondag en tussendoor een verraderlijk koud windje tegen een blauwe wolkenlucht. Vrijdagochtend hoorde ik op de radio Four Seasons In One Day van Crowded House. Een song doorspekt met de nodige melancholie die achteraf gezien de perfecte samenvatting bleek te zijn van mijn vierdaagse in Parijs. Niet alleen beleefden we klimatologisch gezien de 4 seizoenen, ook mijn gemoedstoestand en marathon waren een samenspel van gelaagde emoties. Waar de zon schijnt, valt er ook schaduw. Enerzijds ben ik echt wel ontzettend blij met wat Parijs mij weer gebracht heeft. In het klassement eindig ik als 86e vrouw van de 8390 en 17e in mijn leeftijdscategorie: cijfers waarvan ik amper kan vatten dat ze over mij gaan. Anderzijds knaagt er heel wat. Het afgelopen weekend hoorde ik mezelf vaak tegen anderen zeggen dat je nooit de perfecte marathon kan lopen, ik verwacht dat echter wel van mezelf. Ik wil niet verwaand of ondankbaar overkomen, maar de criticus in mij voert de afgelopen tijd te veel het hoogste woord en ik krijg er amper een speld tussen.

Uiteraard volgt later deze week nog een uitgebreid raceverslag. Voor nu wil ik jullie graag nogmaals hartelijk bedanken voor de vele aanmoedigingen, de lieve woorden, het betere duimwerk, de kaarsen die gebrand werden, maar bovenal: het oprecht meeleven met mijn loopavonturen. Voor, tijdens en na de marathon schoot er heel veel door mijn hoofd: naast die knagende onzekerheid, was ik me ook meer dan eens ten volle bewust van al die trouwe volgers die mij door de jaren heen hebben gevonden, die me steeds blijven opzoeken en vinden. Ik blijf het heel bijzonder vinden dat ik die rol mag vervullen in jullie levens. Een grote en nog steeds even gemeende dankjewel daarvoor!

Marathonpraat – Paris sera toujours Paris

Anno 2022 is de angst niet langer dat een evenement afgelast wordt, maar dat je de gebeurtenis aan je neus voorbij moet laten gaan omdat je zelf geveld bent door corona. Aan de start staan is prioriteit nummer 1, als het eventjes kan in topvorm. De angst om ziek te worden overheerste dan ook de laatste anderhalve week voor mijn Paris Marathon. Gewapend met een FFP2-masker in de klas anderhalvemeterde ik erop los en ventileerde ik alsof mijn leven (mijn marathon dus) ervan afhing. Daarbovenop kwamen dan nog de vaste stressfactoren hun zegje doen. Ik hield de weersvoorspellingen maniakaal in de gaten (sneeuw?!) en brak mijn hoofd over vestimentaire keuzes ter voorbereiding van de inpakstress. De voorpret voor mijn 14e marathon was dan ook voorzichtig van aard te noemen.

Dat het lastigste deel van de marathonvoorbereiding die laatste week is, dat is op zich niks nieuws onder de zon. Naarmate de loopkilometers minderen, slinkt ook mijn zelfvertrouwen. Ik voel mij niet in de topvorm van mijn leven als ik dan eindelijk “mag” gaan lopen, dan voel ik vooral die stramme hamstrings, een zweem van rugpijn of een raar pijntje in mijn knie. Trust the process: je moet erop durven vertrouwen dat de voorbereidingen hun werk hebben gedaan. In het najaar van 2021 zat ik in een ongelooflijk positieve flow waarvan de Rotterdam marathon het hoogtepunt was. Werkelijk alles leek te lukken. Ik hervond mezelf helemaal als loper en liep op enkele weken tijd al mijn records van de tabellen. Het kon met andere woorden niet op. Nu heb ik soms wel het gevoel dat het op is. Ik voel mezelf niet meer die onoverwinnelijke loper die ik mezelf waande in het najaar. In mijn hoofd is het al frisser en luchtiger geweest. Er is wederom veel twijfel en de allesoverheersende vraag of ik er wel echt alles aan gedaan heb om in Parijs te kunnen knallen.

De aan-alles-twijfelende Joke moet er kortom op vertrouwen dat, wat de omstandigheden ook zijn, dat lichaam van haar naar marathonmodus kan schakelen. Cijfermatig wijst er trouwens helemaal niks op dat ik niet heel dicht in de buurt van mijn 3u07 kan eindigen. Het hoofd heeft dan misschien wat last van metaalmoeheid, er zijn geen indicaties dat er sleet zit op mijn loopcarrosserie. Bovendien is wat ik onthoud van vorige marathons (of mijn deelnames aan de Hel) de roes van de euforie. Voor het gemak vergeet ik de stress en onzekerheid die eraan vooraf gingen. Inmiddels weet ik dat je fysiek in staat kan zijn om onder een bepaalde grens te lopen, maar dat je vooral strijdvaardig moet kunnen blijven. Een marathon lopen is geen kwestie van pech of geluk hebben. Het is blijven lopen met rechte rug en de kin omhoog, wat de benen ook te zeggen hebben. Marathons lopen is nog steeds één van mijn favoriete activiteiten. Ik ben bovendien omringd door héél goed volk dat het beste in mij naar boven haalt. Daarenboven loop ik in de stad waar ik nooit op uit gekeken raak. Wat kan er eigenlijk misgaan?

Wees maar zeker dat ik er vooral heel erg van ga proberen te genieten. Hoe de marathon ook uitdraait, Parijs zal altijd Parijs zijn: een stad die barst van de herinneringen en de zussenliefde. De stad waar ik in 2017 bij mijn vijfde marathon teleurgesteld was in mezelf en de stad waar ik in 2019 bij mijn tiende marathon I’m still standing wilde uitschreeuwen, ook al hield ik een longembolie over aan dat avontuur. Nummer 3067, daar zal het mee gebeuren. Doe me één plezier, lieve lezers, denk morgen tussen 8u15 en 11u30 eventjes heel hard aan mij en stuur dan al je wilskracht richting Paris. Merci à vous!

Het moment – Wat ik zeker ga doen als ik in Parijs ben

Ik weet niet hoe ik gereageerd zou hebben als ik in juli 2019 geweten had dat ik ruim 2,5 jaar niet naar Parijs zou (kunnen) gaan door een wereldwijde crisis. Misschien was ik nog 3 keer extra gegaan dat jaar. Mogelijk had ik me met enig gevoel voor dramatiek aan de Arc de Triomphe vastgeketend. Ik zou sowieso nog meer filmpjes gemaakt hebben van het straatbeeld en -leven in een stad die eigenlijk nooit lijkt te slapen, want zeg nu zelf: wie heeft New York nodig als je op een paar uur van Parijs woont? Tussen Parijs en mij is het al jaren heel dik aan. Of eigenlijk tussen Parijs, Roos en mij, een ménage à trois zeg maar. Ik zeg dan ook al ruim een jaar dat ik écht ga janken van geluk als ik weer voet op Parijse bodem zet en met mijn trolley in de hand de chaos van Paris Nord overschouw. De dramatische filmmuziek fantaseer ik er zelf wel bij. Dit is wat ik nog van plan ben te doen tijdens mijn vierdaagse Parijs-trip:

een marathon lopen
wandelen, wandelen, wandelen: zelfs al ga ik dus op zondag een marathon lopen of heb ik op zondag een marathon gelopen, als ik in Parijs ben, dan moet en zal ik me te voet voortbewegen (en als het echt niet anders kan met de metro) mijn favoriete wandelstraten zijn Rue de Rivoli, Rue Saint-Honoré, Rue du Bac en eigenlijk alles van Saint-Germain-des-Prés
postkaartjes sturen en dan weer beseffen hoe lastig het is om ergens timbres te kunnen kopen (en hoe duur de post geworden is)
voor de gezelligheid lang bij het hotel-ontbijt blijven plakken en koffie drinken, veel koffie drinken
in het teken van de koolhydratenstapeling pasta eten bij Fuxia en gaan shoppen bij de boulangerie van Le Grand Marché
op maandag croissants eten die ik de dagen ervoor gedisciplineerd heb laten liggen met de marathon in gedachten
mijn ogen uitkijken bij Le Bon Marché en denken: gelukkig zit iedereen in Galerie Lafayette
me laten inspireren door wat ik zie in het straatbeeld en in de winkels, stelen met de ogen dus om er dan thuis in mijn atelier iets mee te doen
Frans spreken, want daar krijg ik veel te weinig de kans toe in mijn dagelijks leven
de Arc de Triomphe knuffelen, de Notre Dame troosten en de Eiffeltoren aanschouwen die heel recent weer 6 meter aan lengte won dankzij een nieuwe antenne
duiven observeren terwijl ik in een stoel zit in de Jardin des Tuileries
denken aan Lady Di op Place Vendôme en het Ritz hotel
de verkeerschaos aanschouwen op de Etoile rond Arc de Triomphe
luisteren naar Barbara Pravi en Zaz
de Champs-Elysées heel amicaal “De Champs” noemen en uit volle borst het gelijknamige lied van Joe Dassin zingen
rondzeulen met de Mijn Parijs gids van Bent Van Looy (I Love Bent!)
champagne drinken op zondagavond en dan ook bij de maaltijd een goede vin nuttigen
eindeloos en ongevraagd herinneringen ophalen met Roos: over onze eerste keer Parijs samen in juli 2014, tijdens een hittegolf nota bene en de uitputtende voettochten die we maakten om toch maar elke steen gezien te hebben op vier dagen tijd, over madeleines en brioches, over de Rue de la Roquette, onze navigatiekemels, vreemde gewoontes op Père-Lachaise, Rachid van Montmartre en ga zo maar verder
ons zusje Marike missen die er deze keer niet bij kan zijn en ook mijn vriendjes An en Murielle met wie ik in schools verband al heel vaak in Parijs mocht zijn

Parijs stelt nooit teleur, om het met de woorden van Roos Odeyn te zeggen.

Een voorbeschouwing op de Paris Marathon van Roos

Over welgeteld drie weken staan Roos en ik aan de start van de Paris Marathon. Een uitstapje en evenement waar we met z’n tweeën lang naar hebben uitgekeken. Ein-de-lijk terug samen naar Parijs! Voor Roos is het haar vijfde marathon, de eerste keer Parijs. Symbolisch, want zelf liep ik daar in 2017 mijn vijfde marathon. Een week geleden liepen we zij aan zij 30 kilometer zoals we dat zo graag doen. We hadden het natuurlijk over de marathon en onze verwachtingen, de stress die de kop begint op te steken en hoe bijzonder het is dat we dit samen kunnen beleven. Hoog tijd om Roos nog eens aan het woord te laten over haar weg naar de Paris Marathon 2022.

Na mijn laatste marathon in Brugge (oktober 2019) dacht ik eigenlijk dat ik geen marathon meer zou lopen. Ik vond het wel mooi geweest en dat record zou ik toch nooit meer kunnen verbeteren. Een marathonvoorbereiding is niet te onderschatten. De marathon van Parijs beleefde ik al twee keer als supporter. Na Jokes prestatie in Rotterdam kriebelde het om toch nog eens een marathon te lopen. En waar kon dat beter dan in onze geliefde stad Parijs? Begin november schreven Joke en ik ons dus in. Een voorjaarsmarathon past beter bij mij. In de zomer zijn er veel andere dingen en vind ik het moeilijker om me te schikken naar de trainingen. Je hebt echt structuur nodig in je voorbereidingen. Ik liep nu wel heel vaak in de regen en wind, ook veel in het donker, maar dat neem ik er dan maar bij.

Mijn voorbereidingen voor deze marathon zijn goed verlopen. Op maandag liep ik meestal een snelle training. Woensdag deed ik mijn duurlopen. Na het werk liep ik dan 20 kilometer of meer. Vrijdag stond er een nuchtere loop op het programma en in het weekend liep ik nog wat er gelopen moest worden om de kilometers aan te vullen. Ik heb bewust meer tempo’s gelopen, eens goed de gaskraan opendraaien, uit gebrek aan wedstrijden ook wel. Ik heb ook strikter mijn kilometers geteld. Mijn weekgemiddelde lag telkens rond de 52 kilometer. Op maandag vond ik het stresserend dat de teller weer op nul stond. Naar mijn gevoel heb ik nu veel harder getraind dan voor Brugge. Ik stemde mijn planning ook meer af op de trainingen. In januari had ik veel stress voor deze marathon en vroeg ik me echt af waarom ik me had ingeschreven. Het zwaarste van een marathonvoorbereiding vind ik dat je heel de week aan lopen moet denken. Ik voel nu dat ik in vorm ben, heel leuk is dat! Zo gericht trainen geeft me ook veel voldoening.

Ik vind het jammer dat de CPC Loop vandaag niet doorgaat. Een snelle halve marathon lopen drie weken voor de marathon geeft veel vertrouwen. Al ben ik tevreden over mijn 30 kilometer vorige week. De laatste 4,5 km waren wel heftig. Ik had wat beter moeten drinken de dag ervoor, denk ik. Mijn voet was verkrampt, maar daar probeer ik niet te veel waarde aan te hechten. Ik heb me er al bij neergelegd dat ik ook spierkrampen zal krijgen tijdens de marathon. Hopelijk laten ze dan wat langer op zich wachten. Van mijn vorige marathon leerde ik dat het heel gemakkelijk is om in iemand z’n zog te hangen. Je wagonnetje kunnen aankoppelen scheelt echt veel. Ik breek mentaal meestal op kilometer 35, dan krijg ik krampen in mijn benen en moet ik heel diep gaan om te blijven lopen. Daarom moet ik meestal ook wenen van de ontlading als ik uiteindelijk over de finishlijn loop. In Brugge stond ik er niet alleen voor en had ik me al beter voorbereid op het mentale aspect, mede dankzij een podcast met Dixie Dansercoer die vertelde hoe koud hebben ook in je hoofd zit. Ik heb nu al nagedacht hoe ik me mentaal sterk kan houden in dat laatste deel van de marathon.

Mijn ambitie is om in Parijs mijn PR van 3u36 te verbeteren. Om dat alleen te kunnen zou een prestatie op zich zijn. Ik hoop zelfs om onder de 3u30 te finishen. Ik wil vertrekken aan een tempo tussen de 4’50” en 4’55”, veel marge heb ik dan niet. Sub 3u30 is een strakke tijd, ik durf er niet blindelings op te vertrouwen dat het me lukt, maar onze 30 kilometer was wel hoopgevend. Ik heb ook al nagedacht over m’n outfit op marathondag. Ik denk dat ik als geluksbrenger hetzelfde shirt aandoe als in Brugge. Ook ga ik hetzelfde shortje dragen als waar ik mijn vorige vier marathons in liep. Momenteel zijn mijn favoriete schoenen de Nike Pegasus 38. Ik twijfel nog of ik mijn compressiekousen zal aantrekken. Ik droeg die niet tijdens mijn trainingen, maar ze kunnen wel iets doen naar krampen toe. Er zijn nog wel een aantal kleine dingetjes waar ik de komende weken over moet nadenken. Ik heb er hoe dan ook heel veel zin in!

Lieve sis, je bent in topvorm, dat merk ik aan alles. Ik ben er zeker van dat 3 april 2022 een topdag wordt voor jou! ’s Avonds drinken we sowieso champagne op een terras. En zo zijn er nog heel veel momenten voor en na de marathon waar ik heel hard naar uitkijk. Wij zijn klaar voor Parijs, ik hoop dat Parijs ook klaar is voor ons.

Loperspraat – Ik loop dus ik ben

Ik loop dus ik ben en ik denk ook veel na over wie ik ben.*

Eén van die vraagstukken is hoeveel procent van mezelf uit “de loper” bestaat: een vreemde denkoefening waarbij ik nooit tot keiharde cijfers kom. Ben ik in wezen niet 100% loper? Soms kan ik echt tot in het diepst van mijn vezels voelen dat lopen in mij verankerd zit. Het is iets waar ik altijd op de één of andere manier mee bezig ben. Ik kan afkicken van mijn werk, maar ik kan lopen nooit echt lossen. Dat doet dan weer de vraag rijzen waarom ik die gedreven loper in mij pas op m’n 28e ontdekte? Terwijl ik mijn hoofd er verder over breek, kan ik wel vertellen wat het in mijn dagelijks leven betekent om loper te zijn.

Ik loop dus
ik weet exact hoe lang een kilometer is
ik kan vlot rekenen met minuten en seconden
ik tel af in weken en dagen naar loopgerelateerde uitdagingen
ik knik vriendelijk naar ieder – mens of dier – die mijn pad kruist
ik krijg al eens een hond achter mij aan
ik waan me bij het verkeerslicht een fietser
ik zie elke loper als ik in de auto zit
ik vind lopers bij voorbaat sympathieke mensen
ik ben gefascineerd door loopschoenen en oranje dozen
ik zie overal loopmogelijkheden en -momenten
ik loop het liefst rond met blote benen
ik hou van de ochtend en lichtjes gespannen benen tijdens de dag
ik weet wie Phidippides is
ik hou van Houffalize, Bashir Abdi en Eliud Kipchoge
ik eet graag havermout volgens diverse bereidingswijzen
ik heb altijd chocomelk in huis
ik lig elke maand op de tafel bij de kine voor een check-up van de carrosserie
ik heb meer aandacht voor mijn teen- dan vingernagels
ik kreeg al vaak complimenten over de anatomie van mijn voeten
ik denk eens in de zoveel tijd bij een vreemd pijntje dat het gedaan is met lopen
ik kan me oriënteren dankzij looproutes en -evenementen
ik kijk en herbekijk marathons integraal
ik droomde eens dat ik een marathon liep, niet tevreden was met mijn tijd en besloot om meteen dezelfde marathon nog eens te lopen (ik kon mijn tijd niet verbeteren)
ik heb soms nachtmerries over hoe ik de start mis van een marathon
ik kan kippenvel krijgen als ik denk aan de finish van een marathon

*naar Je pense, donc je suis – cogito ergo sum van René Descartes

Het moment – Klein geluk #4

Ik hou verrassend veel van maandagen*. Doorgaans zijn het productieve dagen waarop ik me weer fris en fruitig voel om een nieuwe week aan te vatten. Vandaag kregen wij zowaar een dagje vrij. Reden te meer om er helemaal voor te gaan. De zon had duidelijk iets goed te maken na een stormachtige zondag. Ik zat op de fiets, liep een rondje en besefte dat het begin van 2022 er echt mocht zijn. Vooralsnog geen grootste gebeurtenissen, maar heel wat kleine geluksmomenten lagen zomaar voor het rapen. De zaadjes zijn geplant, benieuwd wat er binnenkort geoogst kan worden.

Aftellen naar de geboorte van babybroer die zich voorlopig nog veilig verstopt in de buik van Marike. Roos en ik organiseerden een naaiweekend in mijn atelier waarbij we alle creatieve registers opentrokken om de nieuwkomer in onze familie van het nodige gerief te voorzien. Zussentijd van de hoogste kwaliteit!
Bezoek krijgen van Leah en Marike. Met mijn huisdieren kan ik natuurlijk dik scoren bij een 2,5-jarige. Een keer of 20 was het van Ada aaien (en die liet dat gedwee gebeuren). Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, sopte die kleine Lee vervolgens haar speculaas in de chocomelk.
Mijn jeugdvriendin Elizabeth die voor de tweede keer mama werd. Julian kreeg een zusje met de prachtige naam Sienna. Zelden zag ik zo’n mooie baby. In de zomer zijn Eli en ik van plan om samen mountainbiketochtjes te maken.
Niets dan lovende woorden van de pers over de nieuwe theatervoorstelling van mijn meter die Simone de Beauvoir vertolkt. Ga dat zien!
Dromen van Parijs en nog beter, de marathon in Parijs met Roos. Plannen maken, een hotel boeken en de Thalys reserveren… dit lijkt wel 2019. Mensen toch, wat hou ik van de marathon en alles wat die teweeg brengt.
Fietsen en lopen met de zon op mijn snoet. Soms ook met wind, daar moeten we eerlijk in zijn, of met regen. En waarom niet 20 kilometer gaan lopen als het weer ronduit stormachtig te noemen is? Wel, om uiteindelijk verzopen, maar toch vooral heel voldaan thuis te komen. Zondag niet gaan lopen dat behoort niet tot de mogelijkheden.
Lek rijden langs de Grote Gete en binnen no time weer een redder in nood die mij verder helpt met een te grote binnenband. Held van dienst was de 73-jarige Felix. En ja, ik weet het, zou ik in 2022 niet op alles voorbereid zijn? Nu heb ik mijn lesje écht geleerd. Ik kocht een voorraadje binnenbanden (maatje 27,5) en was best trots toen ik er ook in slaagde om mijn achterband helemaal zelf te vervangen.
Een werkdag beginnen met een fietstocht van 20 kilometer, een looprondje van 6 kilometer en dan met lichte spanning, maar wel overdreven energiek in de klas staan. ’s Ochtends sporten dat voelt als voorsprong nemen.
Vier keer per week met frisse tegenzin, maar wel heel gedisciplineerd mijn oefeningen van de kinesitherapeut afwerken. De muziek bij uitstek om dat op te doen is die van Queen.
De comeback van de debardeur: ik ben fan. Het leek wel elke dag Dikketruiendag met dank aan de ventilatie in de klas en de hallucinante energieprijzen (ook dat nog). De verwarming thuis staat natuurlijk aan, maar toch liever een warmere trui dan een graadje hoger.
Stromae die muziekgeschiedenis schrijft door zijn aangrijpende L’enfer live in het journaal van TF1 te brengen. Geef die man alsjeblieft een standbeeld!
Ook de revival van de vrouwelijke Nederlandse muziek stemt me hoopvol en goedgezind. Hartjes voor Froukje, Meau en Merol.
Een literaire klassieker klein krijgen: op 1 januari begon ik met elke dag voor het slapengaan een paar pagina’s te lezen in het onleesbare (en daardoor ook slaapverwekkende) Ulysses. Bleek het vorige week toch niet toevallig 100 jaar geleden te zijn dat James Joyce zijn modernistische klassieker schreef! Maak je geen illusies: het is wel degelijk onleesbaar, maar ik zit toch maar mooi op pagina 230 en blijf volharden.
Gedichtendag op school: wat een plezier! En ook een gesprek in de klas over het gebruik en het nut van een nachtkastje, een meubelstuk dat duidelijk nog niet aan populariteit moet inboeten.
De bloei en groei in mijn tuin. Ik vraag me nu af of de natuur overdreven optimistisch is en een inschattingsfoutje heeft gemaakt dan wel een feilloos gevoel voor timing heeft.
Ik denk deze dagen veel aan Oma, want die zei altijd dat je het lengen van de dagen begint te voelen met Lichtmis. En natuurlijk heeft ze gelijk.

*Dinsdagen daarentegen, dat vind ik vaak zware dobbers om te verteren.

Loperspraat – Mijn voorjaarsplannen van 2022

2022 begon met een sportieve knal. Allereerst bleek mijn prestatie in Rotterdam, tot mijn eigen grote verbazing, goed te zijn voor een 27e plek op de Belgische marathonranglijst van 2021. Daarbovenop won ik mijn eerste wedstrijd van het kakelverse jaar en knalde ook Roos naar een podiumplek. Ik denk nog vaak aan dat zonovergoten Rotterdam, een magische en snelle dag waarop ik eens te meer besefte dat marathons lopen mijn tweede natuur is. Gelukkig loert het volgende marathonavontuur al om de hoek. Sowieso stemmen mijn sportieve plannen voor het voorjaar van 2022 me hoopvol. Ik zou het zelfs een klassiek voorjaar durven noemen met enkele vaste waarden die voor de stabiliteit zorgen, een tripje naar Parijs en een grensverleggend zussenavontuur.

Flashback naar vorige zondag. Roos en ik zakken af naar Holsbeek voor de Naturarun. We kozen resoluut voor de langste afstand van 21 kilometer. Een halve marathon in de vorm van een bosloop dus, al was er weinig tijd om van de natuur te genieten. Na 8 kilometer was ik al aan het sakkeren op het vele klim- en klauterwerk. Ik snakte naar wat vlakkere stukken om tempo te maken (om die reden moet je niet deelnemen aan een off-road wedstrijd, duh). Onderweg kon ik het nauwelijks geloven, maar ik liep dus wel degelijk als eerste vrouw over de streep. De eerste echte zege die ik op mijn palmares kan schrijven. Het feestje werd nog mooier toen Roos als derde over de finish kwam en ons eerste zussenpodium werkelijkheid werd. En er was nóg een reden om goedgemutst huiswaarts te trekken. We leerden namelijk Sam kennen, een oud-leerling van onze school die bij toeval op mijn blog stuitte toen hij op zoek was naar marathonverhalen. Sam heeft niet alleen een warme persoonlijkheid, maar is ook een supergetalenteerde loper die bij zijn marathondebuut (in barre omstandigheden) meteen een 3u01 liet optekenen. Bashir mag dus op beide oren slapen: de opvolging is verzekerd.

Het voorjaar van 2021 zou ik karig noemen. In mei liep ik 51 kilometer in heel goed gezelschap, maar verder moet ik hard nadenken om herinneringen op te halen aan die periode. Hoewel ik sportief niet stil zat, bevond ik me toch in een soort van voorjaarsslaap. Bij nader inzien miste ik de competitieprikkels best hard. Het doet me dan ook oprecht plezier dat de kalender van 2022 zo rijkelijk gevuld is. Een groot piekmoment wordt de marathon van Parijs op 3 april waar ik een paar minuten van mijn PR hoop te kunnen prutsen. Ook Roos gaat in Parijs op jacht naar een nieuwe recordtijd op de marathon. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze haar tijd van oktober 2019 zal verbeteren. Kortom, aan strijdvaardigheid en ambitie geen gebrek. Het toeval wil trouwens dat ook Sam in Parijs aan de start zal staan. Hij vertrekt voor een sub-3, of wat had je gedacht?

Voor de vaste waarden op onze loopagenda zakken we op 13 maart (hopelijk) af naar Den Haag voor de CPC Loop, waar ik mijn PR op de halve zou willen scherper stellen door onder de 1u30 te duiken. 3 weken voor de marathon is een halve marathon de ideale vormmeter. In april is het traditiegetrouw tijd voor de 10 Miles en in mei is de 20 km van Brussel aan de beurt. Tussendoor hopen we wat stratenlopen mee te pikken. Ik word die platgetreden wedstrijden niet beu. Sterker nog, ik ga ze juist meer waarderen. De asfaltvreter in mij komt altijd aan zijn trekken in een stadse omgeving met ambiance en ik hou van het hele onderweg zijn en de beleving die zo’n evenement biedt. Of ik in Antwerpen of Brussel mijn toptijden van het najaar kan verbeteren, dat betwijfel ik. De omstandigheden waren toen ideaal omdat ik beide wedstrijden met uitgeruste zomerbenen kon aanvatten en ook het weer redelijk perfect te noemen was. In het verleden vergaloppeerde ik me al eens in mijn ambitie om steeds beter te willen doen. Ik doe heel hard mijn best om me niet weer aan die steen te stoten.

In juli staat er heel andere koek op het programma. Dan gaan Roos en ik samen op avontuur in Houffalize. We tekenen daar present voor de langste afstand van de La Chouffe trail, goed voor 68 kilometer “loopplezier”. Jawel, een dagtocht vermomd als loopwedstrijd die we zij aan zij willen beleven. Het zal veel pijn doen, dat weet ik nu al. Ik ga sakkeren en afzien, mezelf vervloeken om die crazy ideeën die ik al eens heb. Het is een heel goede reden om samen veel trainingen af te haspelen én te investeren in een degelijke trailrugzak (en een voorraad insectenspray). Ik loop graag trails voor het avontuur en de afwisseling, maar een berggeit zal ik nooit worden. Net zoals ik eigenlijk echt niet graag in de modder fiets.

Voor alle duidelijkheid: dat ik hier niet over fietsen praat, betekent niet dat ik Juan aan de haak heb gehangen. Ik fiets nog vaak en veel, naar school en terug, maar ook voor het plezier in het weekend. Als loper voelt het echter eens zo comfortabel om me de komende maanden voornamelijk op lopen te focussen. Fietsen is voor mij pure ontspanning als het een extraatje is zonder verwachtingen. We zullen in familiale kring trouwens ook een niet-sportief hoogtepunt beleven dit voorjaar. Onze zus Marike zal over een maand een broertje voor Leah op de wereld zetten. Ik word dus weer tante, Seppe weer nonkel en Roos wordt voor het eerst meter. Over feestvreugde gesproken!

De race – Rotterdam Marathon oktober 2021

De cijfers: mijn lucky number marathon 13 liep ik in een nieuwe recordtijd van 3:07:43, goed voor een 31e plaats en een 10e plaats in mijn leeftijdscategorie
De voorbereiding: daar valt weinig noemenswaardig over te vertellen, behalve dat ik mezelf in augustus helemaal terugvond als sporter, al kan ik er niet precies de vinger op leggen hoe dat zo gekomen is
De race: INTENS!
De herinnering: de 40e editie van #demooiste was niet mijn perfecte marathon, maar wel een dag waarop alles in z’n plooi viel dankzij de eindeloze aanmoedigingenstroom, het ideale loopweer en de beste entourage

Wat vooraf ging
De aanloop naar deze marathon duurde 1 jaar en 9 maanden met daarin vervat een wereldwijde gezondheidscrisis, een lockdown en wat light-versies, een quarantaine, twee ultralopen van 50 kilometer, een marathon op eigen initiatief en twee vaccinaties. Door die omstandigheden was ik de afgelopen zomervakantie niet gebrand op de marathon. In juli ondernam ik verwoede pogingen om van de vakantie te genieten, met wisselend succes. Tot mijn nieuwe Garmin de katalysator was van een sportieve renaissance. Samen met Roos herontdekte ik de klassiekers: stratenlopen, grotere loopevenementen, samen op pad zijn, doelen stellen en hard gaan! Ik liep tijden waar ik van ging blozen. De dag voor mijn 36e verjaardag werd die Rotterdam marathon plots een heel concreet en belangrijk doel: op 24 oktober moest dat PR eraan geloven. Voor het marathonweekend reed ik op zaterdagochtend met Roos en mama naar Den Haag. Een zoveelste “eindelijk”: een blij weerzien met onze familie aldaar en met de stad.

Vlak voor de start
We vertrekken zondag om 7u in Den Haag. Om de trein naar Rotterdam te halen, moeten we een sprintje trekken op de fiets en lopend naar het perron. Als we met z’n drieën zitten uit te hijgen (en zweten) is daar het besef dat het nu echt gaat gebeuren. In Rotterdam is het nog opvallend rustig. Roos en mama gaan de metrohalte verkennen en nadien wandelen we samen richting startzone. We zijn zo goed op tijd dat de dixi’s nog ongebruikt zijn. Count your blessings. Wat een plaatje is de haven van Rotterdam trouwens! Om 9u30 sta ik vooraan in startvak 1 met zicht op de Erasmusbrug. Ondanks de kou probeer ik vooral het moment vast te houden. Gaat het nu écht gebeuren?

De race
Als ik begin te lopen weet ik nog altijd niet aan welk tempo ik dat moet of zal doen. Tegen Roos had ik gezegd dat ik onder de 4’30” wilde blijven met een eindtijd van sub 3u15. Stiekem wilde ik eerder rond de 4’25” blijven om dan onder de 3u10 te kunnen duiken. Ambitieus, maar haalbaar: daar hou ik van. In 2016 liep ik de Rotterdam Marathon in vaderlijk gezelschap. Net zoals toen zijn de eerste kilometers druk. Het houdt me niet tegen om aan een rotvaart te vertrekken waardoor ik niet opmerk dat de iconische Erasmusbrug niet vlak is. Twee uur later zal ik dat wél ervaren. De eerste kilometers schieten voorbij. Ik blijf ontspannen lopen, ruim onder de 4’20” met een heel acceptabele hartslag en ik zie dus geen reden om me in te houden. Ik voel me best naïef. Onverschrokken dender ik op het marathonbeest af alsof dit een gewone duurloop op zondag is. Ik ben niet bezig met tussentijden, mijn race bestaat niet uit strak getimede blokken van 5 kilometer. Om mijn doel te bereiken heb ik een belachelijk simpel plan: blijven lopen.

Rond kilometer 10 ontmoet ik Dennis die naast me loopt en opmerkt dat ik wel heel veel aanmoedigingen krijg. Ik verzeker hem dat ik maar twee supporters ter plaatse heb, maar dat ik die vaak zal zien. Als vrouw op die plek in de race val ik inderdaad wel op en kan ik op extra sympathie rekenen. Yeah, daar loopt Joke met haar squad mannen om zich heen. Dennis uit Bergen-Op-Zoom is niet alleen sympathiek, ook zijn tred lijkt helemaal afgestemd te zijn op de mijne. Zijn doel is sub 3u15 lopen, ik zeg heel stoer dat ik voor de sub 3u10 ga. Dennis en ik zullen elkaar de komende twee uur gezelschap houden, zij aan zij, alsof we elkaar al jaren kennen. Rond kilometer 13 (dit kan geen toeval zijn) zie ik Roos en mama voor het eerst. Ze geven me vleugels! Bij een eerste U-turn constateer ik dat we nog ruim voor de pacers van 3u10 lopen. So far, so good.

De ambiance langs het parcours is ongezien. Rotterdam, en bij uitbreiding heel Nederland, lijkt massaal op post te staan om de stroom lopers naar de finish te schreeuwen. Hoe saai de omgeving soms ook mag zijn, er is werkelijk geen straat waar niemand te bespeuren is. Overal staan supporters die begrepen hebben wat aanmoedigen betekent. Hun complimenten en peptalk komen recht uit het hart. Ongelooflijk wat een sfeer! Daarbij zijn ook de weersomstandigheden ideaal. Ik blijf verbazingwekkend ontspannen lopen. Na 18 kilometer ben ik me nog steeds niet ten volle bewust van mijn tussentijden. Ik lever geen veldslag elke 5 kilometer. Ik ben niet in aanvalsmodus. Wel kijk ik uit naar het halfway point omdat ik daar een nieuw PR op de halve marathon zal neerzetten. Jawel, ik loop mijn eerste marathonhelft in 1:30:26 en verbeter daarmee mijn zwaar bevochten tijd op de CPC van maart 2020 met ruim 3 minuten. Dit pakken ze me niet meer af, maar het is niet waarom ik naar Rotterdam gekomen ben.

Ik blijf zorgeloos lopen. Ik denk niet aan de pijn die onvermijdelijk zal volgen, ik denk niet aan de mentale weerbaarheid die ik zal moeten tonen. Weet ik veel wat er nog zal gebeuren?! Voor we terug de Erasmusbrug over lopen, schieten me herinneringen van 2016 te binnen: ja, dit was toen ook een saai stuk en het is nog geen haar veranderd. 5 jaar geleden liep ik hier al met het mes tussen de tanden, nu loop ik gewoon. Naast Dennis dus. We spreken elkaar af en toe aan over iets dat we langs de kant van de weg zien. Dennis houdt een oog op de klok en verzekert met dat we helemaal op schema liggen voor die sub 3u10. Als we na 26 kilometer terug over de Erasmusbrug lopen, voel ik voor het eerst de kilometers en de verzuring. Au zeg, die brug is een venijnige kuitenbijter. Uitgerekend op de tonen van I Will Survive voel ik dat de fraîcheur weg is. Ik zeg tegen Dennis dat ik de inspanningen wel voel. Dat is toch niet meer dan normaal, zegt hij, het toont aan dat je een mens bent. En daar slaat hij de nagel op de kop.

Na 28 kilometer naderen we Rotterdam Blaak. Mijn kilometertijden schommelen nog steeds rond de 4’20”. Nu komt er een harde noot om te kraken. We lopen namelijk weg van de finish om een lus te maken rond de Kralingse Plas. Ik had Dennis al verteld hoe ik daar vijf jaar geleden zeven doden stierf in mijn vaders schaduw. Ik weet dus dat ik het hoofd koel moet houden, dat ik me niet mag laten kisten door die lus des doods. Ik bereid me voor op de mentale slag die ik zal moeten leveren. Ook de passage door de Boezemstraat herinner ik me nog levendig. Je kruist daar een kilometer lang lopers die de Kralingse Plas er al hebben opzitten. Waar wij aan kilometer 30 zitten, zijn zij al op kilometer 40. Gelukkig zijn de lopers aan de andere kant van de straat dun bezaaid. Voor ik het goed en wel zal beseffen, ben ik zelf die loper die zijn laatste kilometers mag afhaspelen. Hoofd omhoog, schouders recht en richting de eindeloze saaiheid van de verduivelde Kralingse Plas.

Bij mijn vorige marathons had ik een patent op een lastig moment tussen kilometer 25 en 30. Daarna leefde ik, als bij wonder, telkens weer op. Vandaag niet, mijn benen worden strammer en strammer. Bashir Abdi heeft gelijk: de marathon begint op kilometer 30. Ik zeg tegen Dennis dat we er wel van moeten blijven genieten, al is dat niet wat ik op dat moment aan het doen ben. Met name mijn bovenbenen staan onder hoogspanning. Ik zeg tegen mezelf dat het sowieso beter zal gaan als ik op kilometer 35 ben (spoiler: dat zal niet gebeuren). Dennis spreekt me nog eens bemoedigend toe: wat er ook gebeurt, wij hebben ambitie getoond en daar moeten we trots op zijn. Ons breekpunt ligt pas op kilometer 43. Ik wil Dennis zo graag geloven. Mijn interne dialoog draait overuren: ik kan deze pijn aan, ik kom dit te boven, ik zal niet kopje onder gaan, ik moet en zal onder die 3u10 lopen. Ik kan helaas niet anders dan vaststellen dat mijn benenmachine niet meer gesmeerd loopt.

Rond kilometer 34 voel ik me enigszins opgelucht als we afdraaien en dus weer richting finish lopen. Het blijft bikkelen in mijn hoofd. Mijn kilometertijden zakken zienderogen en schommelen nu tussen de 4’30” en 4’40”. Van enige schwung of souplesse is geen sprake meer. Elke spiervezel tekent verzet aan tegen de inspanning die ik lever. Dennis lijkt minder last te hebben van de kilometers. Op kilometer 35 neemt hij wat meters op mij. Ik kan hem niet langer bijbenen, hij kijkt nog een paar keer om zich heen om te kijken of ik volg, maar helaas pindakaas: ik moet de rol lossen. Dennis is ribbedebie en ik zal de klus helemaal zelf moeten klaren. Als ik om me heen kijk, zie ik steeds vaker stappers en ook kotsers onder de lopers. Enerzijds voel ik mee met de ellende die zij ervaren, anderzijds probeer ik dankbaar te zijn dat ik nog niet zo ver heen ben. In mijn buik is het voor één keer opvallend rustig. Ik blijf mezelf moed inspreken. Dit doet pijn, maar ik moet blijven lopen! Mijn spieren zullen niet verkrampen! Na ruim 38 kilometer zie ik dat ik “nog maar” 2u50 gelopen heb. De sub 3u10 ligt dus binnen handbereik. Ik probeer er hier wel een boeiend verhaal van te maken, maar ik kan je vertellen dat de marathonheroïek op dat moment ver zoek was. Mijn benen zijn zo verzuurd dat mijn natuurlijk looppatroon erdoor belemmerd wordt. Ik voel me afwisselend een baksteen op pootjes, SpongeBob tussen de topatleten en een waggelende eend.

Een kilometer bevat 1000 meter en heel veel stappen. Elke stap kost mij energie. Elke stap voel ik. Ik kijk uit naar de Boezemstraat en kilometer 40. De ambiance is er nog steeds top, al zie ik vooral sterretjes. De enige manier om verlost te worden van mijn ongemak is blijven lopen. Het moet. Lekker, Joke! Wat een toptijd, meisje! Hoedje af! Gaan, Joke! Lekker bezig zeg! Waar ik aanvankelijk vriendelijk glimlachte naar iedereen die mijn naam riep, heb ik nu de puf niet meer om mijn mondhoeken op te trekken. Het-gaat-niet-meer! En dan, een zoveelste “eindelijk”, de rechte lijn naar de finish. Een bijzonder lange lijn, het moet gezegd worden. De supporters zijn ongekend luid. Ik krijg nog een laatste aanmoediging van Roos en mama. Jajaja, het zit er echt bijna op. Mijn laatste pas over de mat is echt de laatste stap die ik kan zetten. Ik heb het gehaald! Ik mag stoppen met lopen! Ik kijk op mijn horloge en zie 3:07 staan. Wauw, die had ik niet zien aankomen. De strijd is gestreden, het PR is binnen. Wat een race!

Wat verderop in de finishzone staat mijn held Dennis me op te wachten. Ook hij verbeterde zijn PR (3u14) met een indrukwekkende 3:04:56. Chapeau! Hoewel ik echt trots ben op mijn race en het eindresultaat, voel ik ook een heel klein beetje ontgoocheling. Ik heb in de laatste kilometers te veel minuten naar mijn zin “verloren”. Dat kan een volgende keer beter, denk ik. Ik voel dat ik heel diep in mijn krachtenarsenaal heb moeten tasten. Ik wil uitschreeuwen dat ik het zo zwaar heb gehad. De hele wereld moet weten hoe pijnlijk deze marathon was. En toch kan ik ook niet anders dan onnozel lachen: ik heb het verdorie geflikt.

De conclusie
In april 2016 liep ik in Rotterdam mijn derde marathon in 3u27, mijn eerste sub 3u30. 5 jaar en 10 marathons later bleek Rotterdam wederom grensverleggend te zijn. Ik liep mijn PR van de tabellen met 14 minuten. Toen dan ook nog bleek dat ik als 31e vrouw finishte bij een marathon van topniveau, kon ik mijn prestatie nog meer naar waarde schatten. Ik had dit echt nooit voor mogelijk gehouden. Uiteindelijk ben ik ook maar een dromer die zeven jaar geleden voor het eerst 20 kilometer liep. Juist mijn naïeve ingesteldheid, alsof ik een eerste marathon liep, is mijn redding geweest. Ik liep onbekommerd en met heel veel plezier. Ja, ik ben daardoor ook wat te hard van stapel gelopen, ik had het anders kunnen aanpakken, maar dat neem ik mee naar de volgende. De Rotterdam Marathon gaf mij alles wat ik van een marathon verwacht: een groot loopfeest dat tegelijkertijd een zwaar bevochten strijd is. Het is trouwens echt waar wat ze zeggen: de sfeer in Rotterdam is ongezien. Dit heb je niet in Parijs, ook niet in Brussel, zeker niet in Amsterdam. Kortom, een marathon die elke marathonloper eens gelopen moet hebben (en dat zeg ik niet snel). Heel veel hartjes en kussende emoji’s voor Rotterdam!

Enkele weetjes

Ik vind Rotterdam een prachtige stad, maar hoe vreemd zit die eigenlijk in elkaar? Ik kan het geheel nog steeds niet vatten (ook al heb ik dat uitgebreid op kaart bestudeerd).
Joke is een heel goede roepnaam in Nederland: twee lettergrepen waar je veel emotie en kracht in kwijt kan. Ik liep een paar kilometer met een Saskia in de buurt en dat roept opvallend lastiger.
Op de marathon expo kocht ik nieuwe sokken van Incylence die perfect pasten bij mijn Zoom Fly’s (de betaalbare versie van Nikes snelle schoenen) en die ik dus ook droeg tijdens de marathon.
Ik nam tijdens deze marathon slechts drie sportgels in: op kilometer 8, 16 en 25. Verder dronk ik enkel water aan de bevoorradingsposten. In principe is dat te weinig, maar dit werkt voor mij het beste om mijn maag-darmstelsel koest te houden.
Naast drankposten waren er ook sponzenposten “ter verfrissing”. Ik nam altijd een spons om mijn handen proper te maken, maar ik vraag me af welke gek een spons over z’n hoofd heeft uitgeknepen.
Roos en mama slaagden erin om mij 5x op het parcours te zien. Wat een prestatie!
Bashir Abdi knalde in 2:03:36 naar een nieuw Europees record. Ik zag hem helaas zelf niet. Roos en mama konden hem meermaals aanmoedigen, zowel op weg naar de start als tijdens de race. Bashir had al een bijzonder plekje in ons hart, nu hebben we er definitief een idool bij.

Het moment – Een PR op de marathon in Rotterdam

Op zondag 24 oktober 2021 schijnt de zon in Rotterdam. Ruim 12.000 lopers staan aan de start van wat hun dag zal worden. Ein-de-lijk. Helemaal vooraan staat bronzen Bashir Abdi die als topfavoriet met ambitie het Europees record op zijn naam wil schrijven. In datzelfde startvak sta ik een meter of 8 achter hem. Ik zie Bashir niet, helaas. Ik probeer me wel voor te stellen wat er door zijn hoofd flitst. Wat is zijn plan? Waar hoopt hij op? Mijn handen zijn verkleumd, ik voel mijn voeten niet meer, ik ben geen brons waard, maar ik ben wel een vrouw met ambitie: mijn record van 2017 aan flarden lopen. Dit is mijn 13e marathon en vandaag zal het gebeuren. Het startschot weerklinkt en daar gaan we dan over de Erasmusbrug. De zon zal blijven schijnen.

Ik loop en blijf lopen. 187 minuten lang schieten mijn gedachten alle kanten op. Puur loopgeluk. Vertrouwen op de ervaring. Met de moed der wanhoop. Hoofd recht en blijven gaan. Voetje voor voetje. Blijven ademen. Kijk naar je horloge. Kijk niet naar je horloge. Ongekende verzuring. Een grijns op mijn smoel die schippert tussen een glimlach en een grimas. Benen van beton. Eindeloze aanmoedigingen. Een Say My Name van Florence die blijft duren. De Rotterdam Marathon was om heel veel redenen de meest intense marathon die ik ooit liep.

3 uur 7 minuten en 43 seconden heb ik nodig om de legendarische finish op de Coolsingel te bereiken. HET IS ME GELUKT! Ik loop mijn PR van de tabellen met maar liefst 14 minuten. De marathon was niet mals voor mij. Of misschien liep ik juist daarom wel de marathon van mijn leven. Als klap op de vuurpijl blijk ik als 31e vrouw gefinisht te zijn. 31 en 3u07. Ik begrijp wat die cijfers betekenen, maar ik begrijp niet dat ik dit gepresteerd heb.

Later deze week volgt een uitgebreid raceverslag. Ik moet alles wat laten bezinken. Reken maar dat ik nog heel veel woorden nodig heb om te vertellen over 36 uur in Nederland en die 3 uur en 7 minuten dat mijn marathon duurde. Voor nu wil ik jullie allemaal vanuit de grond van mijn hart bedanken voor de succeswensen, de aanmoedigingen, het meeleven, het enthousiasme ter plaatse en van overal. Ik kan het niet genoeg zeggen, maar dat zovelen dit met mij beleven, dat er zoveel mensen oprecht met mij begaan zijn en mijn dromen steunen, dat betekent heel veel voor mij.

Marathonpraat – Road to Rotterdam #3

Een online conversatie tussen Roos en mij:

Roos: Ben je er klaar voor?
Joke: Ik denk het wel, maar zo voelt het niet.
Roos: Dat is ook iets geks hè. Ik vraag me dan altijd af: hoe voelt dat, er klaar voor zijn? Je bent klaar om te rocken!
Joke: Ik voel me nu vooral dik en lui.
Roos: Ik heb een geluksbrenger voor je gemaakt.
Joke: Oh? Misschien voelt Bashir zich ook dik en lui.
Roos: Sowieso wel. Hopelijk kan hij deze keer beter slapen.

Plots is het moment dus echt bijna aangebroken: ik ga een marathon lopen die anderhalf jaar werd uitgesteld. De afgelopen week probeerde ik me op sportief vlak in te houden, maar rusten is relatief als je elke dag gaat werken. Nog steeds weet ik het antwoord niet op de vraag wanneer je er echt klaar voor bent. Misschien gewoon als je je die vraag begint te stellen, als lopen dus wordt vervangen door denken en de laatste voorbereidingen treffen. En daarbij: ook als je er niet klaar voor bent, dan zal je het er toch mee moeten doen. Rotterdam wacht niet. Niet nog eens.